Hiç birimiz alışık değiliz.
Benim oğlum her gün parka giderdi. Her gün. Karda bile bisiklet scooter olurdu elimizde yine çıkardık.
Ama 7 marttan beri evde. Çocuğa anlatamıyorum da... her gün boyama, hamur, çıkartma, banyoda sulu oyun, legolar, arabalar, kinetik kum gına geldi. Bazen dakikalarca ağlıyor çıkalım diye. Anneanneme gidelim bari diyor. Dedeme gidelim diyor. Ben ona anlatamıyorum. Bunun yerine sakin kalmak, oyalamak gerekiyor. Teyzesi her hafta bir iki gün uğrardı her kapı çalışında teyze diye koşuyor kapıya. Anlatamıyorum.
Ve eminim bu her evde benzer.
Hepimiz ilk kez küresel bir salgın ve karantinadayız.
Tek siz değilsiniz.
hepimizin sosyal hayatı, arkadaşları, ailesi vardı.
Ama buna hayıflanmak, ağlamak çözüm değil. Bakın italyadan dahi hızlı giden bir artış var. Yani bir ay sonra sadece günde üç yüz belki beş yüz kişi ölecek. Kendimizi güçlü tutmak zorundayız.
Siz en azından hiç bir şeyden anlamayan ufak bir çocuğu oyalamaya uğraşmıyorsunuz mesela. Cidden kendimi salsam bir daha toplayamam ama mecburum.
Sizde mecbursunuz