- 6 Ocak 2019
- 5.740
- 16.749
- 348
- Konu Sahibi CiNNET NUR
-
- #1
İyi akşamlar cağnım arkadaşlarım dostlarım..
Hayatımdaki manevi bazı sıkıntıları yoluna koyarken bazıları da böyle ukte kalıyor içimde.
Ehhh beee bayağıdır bu durumla ilgili konu açmıyorum yazmışsın ama 10 konunda 5i gebelik diyebilirsiniz.
Hergün durmadan düşündüğüm bu gebelik mevzusunu ayda 1 kere açmışım çok mu?
Hem buraya yazıp da rahatlamak, insanların önerilerine,fikirlerine göz kulak vermek iyi geliyor bana.
Aslında neden hergün çıldırmış gibi bunu düşünüyorsun başka işin mi yok? Farklı şeylerle meşgul ol, kitap oku, gez, toz diyeceksiniz. Stres yapma diyeceksiniz..
Diyeceksiniz de diyeceksiniz haklısınız canlarım. Fakat ben bu dediklerinizin alayını yapıyorum.
Mesela 9 aydır stres yapmayayım diye düşünürken "hamile kalamıyorum yaaa", ondan stres yapmamam gerektigi aklıma geliyor. Makara başa sarıyor.
Zaten biriyle görüşmeyiver 7sinden 70ine eee hani bebek yoooğkhhh mu? Sorularını bıçak gibi sokuyorlar beynine. He hanım teyze, hanım abla var ama ben saklıyorum.
Hele yaşlı teyzeler yok mu o yaşlı teyzeler "amaaağn guzum bahh genceciksin yapıver bi tane çocuk ileride istersin de olmaz ha" diye kulağımın kenarına sokuluyorlar.
Solumdaki şeytan dürtüyor desene sen de ona "ölüm var teyze ölüm Allah'ımızın verdiği nefesi boşa tüketme ileride almak istersin de alamazsın." diye..
Çocuk istemiyorum dedim olmadı, düşünmüyorum dedim olmadı, artık bülbül ötmüyor dedim olmadı, deliliğe vurdum olmadı.
Sanki insanlar bizim çabalayıp da olmadığını görüp inada inada üstümüze geliyormuş gibi.
Hele yaz geldiğinden midir nedir bilmem. Çevremdeki insanların bazılarında gönül yayları yerine beyin yaylarının gevsedigini düşünüyorum.
Çünkü durumumu defalarca anlattığım insan bile aradan 1 ay geçtikten sonra "bebek var mı?" diye yırtık dondan çıkar gibi ortaya çıkıyor.
Yani anlayacağınız bebek konusunu düşünmediğim tek bir zaman,alan dahi yok.
Fırsat da vermiyor zaten geberesiciler.
Eşim benim tek dayanağım.. Hayatım olmazsa olmaz ne yapalım kendimizi mi öldürelim diye her zaman teselli ediyor.
Zaten o da bana köstek olsaydı.
Şu kafayla donumu çalıya asıp kaçacak duruma gelirdim.
Sizler nasıl atlattınız bu süreçleri?
Bu kadar baskı bu kadar stres içerisinde çocuk yapmayı nasıl başardınız?
Şu durumda benim stressiz olmamın pek mümkünatı yok ..
Hayatımdaki manevi bazı sıkıntıları yoluna koyarken bazıları da böyle ukte kalıyor içimde.
Ehhh beee bayağıdır bu durumla ilgili konu açmıyorum yazmışsın ama 10 konunda 5i gebelik diyebilirsiniz.
Hergün durmadan düşündüğüm bu gebelik mevzusunu ayda 1 kere açmışım çok mu?
Hem buraya yazıp da rahatlamak, insanların önerilerine,fikirlerine göz kulak vermek iyi geliyor bana.
Aslında neden hergün çıldırmış gibi bunu düşünüyorsun başka işin mi yok? Farklı şeylerle meşgul ol, kitap oku, gez, toz diyeceksiniz. Stres yapma diyeceksiniz..
Diyeceksiniz de diyeceksiniz haklısınız canlarım. Fakat ben bu dediklerinizin alayını yapıyorum.
Mesela 9 aydır stres yapmayayım diye düşünürken "hamile kalamıyorum yaaa", ondan stres yapmamam gerektigi aklıma geliyor. Makara başa sarıyor.
Zaten biriyle görüşmeyiver 7sinden 70ine eee hani bebek yoooğkhhh mu? Sorularını bıçak gibi sokuyorlar beynine. He hanım teyze, hanım abla var ama ben saklıyorum.
Hele yaşlı teyzeler yok mu o yaşlı teyzeler "amaaağn guzum bahh genceciksin yapıver bi tane çocuk ileride istersin de olmaz ha" diye kulağımın kenarına sokuluyorlar.
Solumdaki şeytan dürtüyor desene sen de ona "ölüm var teyze ölüm Allah'ımızın verdiği nefesi boşa tüketme ileride almak istersin de alamazsın." diye..
Çocuk istemiyorum dedim olmadı, düşünmüyorum dedim olmadı, artık bülbül ötmüyor dedim olmadı, deliliğe vurdum olmadı.
Sanki insanlar bizim çabalayıp da olmadığını görüp inada inada üstümüze geliyormuş gibi.
Hele yaz geldiğinden midir nedir bilmem. Çevremdeki insanların bazılarında gönül yayları yerine beyin yaylarının gevsedigini düşünüyorum.
Çünkü durumumu defalarca anlattığım insan bile aradan 1 ay geçtikten sonra "bebek var mı?" diye yırtık dondan çıkar gibi ortaya çıkıyor.
Yani anlayacağınız bebek konusunu düşünmediğim tek bir zaman,alan dahi yok.
Fırsat da vermiyor zaten geberesiciler.
Eşim benim tek dayanağım.. Hayatım olmazsa olmaz ne yapalım kendimizi mi öldürelim diye her zaman teselli ediyor.
Zaten o da bana köstek olsaydı.
Şu kafayla donumu çalıya asıp kaçacak duruma gelirdim.
Sizler nasıl atlattınız bu süreçleri?
Bu kadar baskı bu kadar stres içerisinde çocuk yapmayı nasıl başardınız?
Şu durumda benim stressiz olmamın pek mümkünatı yok ..