Çalışan bir anne olarak yazıyorum. Çocuğunuzla sağlıklı iletişim kurup ilgilenmeye devam edebileceksiniz yani kaliteli vakit gecirebilecekseniz çalışmaya devam etmenizi tavsiye ederim. Yarını hiç birimiz bilmiyoruz. Kendi ayakları üstünde duran bir anne olmak benim tercihim. Bu çocuğumun ikinci planda kaldığı anlamına gelmiyor. Neden böyle bir fikir var insanların aklında onu da anlamıyorum.
Sonuçta biz de insanız çocuğumuz var diye hayatı ertelemek gerekmez. İkisini birlikte gayet yürütülür. Ben doğum yaptıktan sonra yüksek lisansi bitirdim.
Bu sorunun cevabı kişiye, çevresine ve olanaklarına göre değişiyor maalesef. Ben hem ilk hem de ikinci kızımda ikişer yıl çalışmadım. Bu arada üç kere ülke değişikliği yaptım. İkinci kızıma gebeliğimde ve sonrasında çevrem, komşularım ve sosyal ortamım çok iyiydi. Destek verecek insan çoktu.Çocuklarla hergün park, arkadaşlar, aktiviteler artı kendi arkadaşlarım ve komşularımla günlerim çok güzel geçiyordu. Yurtdışına taşındıktan sonra bunlarım hepsi bitti. Hepimiz yalnız kaldık. Şimdi bir kızım anasınıfına diğeri ise kreşe başlayacak ve ben işe döneceğim.
Her kadını mutlu eden şey farklı.Kimi evde mutlu, kimi çalışma hayatında. Eğer çocuklarınız büyüyüp size bu kadar ihtiyaç duymadıkları zaman, siz hala ev hayatını iş hayatına tercih edeceğinizi düşünüyorsanız, sizi mutlu edecek şey buysa, o zaman hiç durmayın. Hayata bir kere geliyoruz.
Ben şahsım adına işimi gerçekten çok seviyorum. Dönmek için can atıyorum. Çocuklu bir anne olarak çocuksuz çalışanlara göre on kat daha stresli olacağını bilsem de, benim işimde kendimi geliştirmem için zaman ve enerji bakımından çok daha kısıtlı olduğumu kabul etsemde, bu günler bir gün geçecek inşallah ve ben canım evlatlarım ve çok sevdiğim işim ile hayat devam edecek.
Ben çalışmayan bir anneyim ama tercih ettiğimden değil, çocuğumu büyütmeme destek olacak kimsem olmayışından. Ve önümüzdeki yıl için işe geri dönmeyi düşünüyorum.
Ben kendini çocuğa adamayı doğru bulmayanlardanım. Ben kendi hayatımı feda ettiğimde iyi anne olmuş olmam, çocuğum da ilerde teşekkür etmez bunun için bana. (Ha annenin tercihi o yöndedir, evde oturmayı seviyordur, o zaman feda edilen değil tercih edilen bir durum olur çalışmamak, ona saygı duyarım o ayrı)
Çocuğumu çok seviyorum evet ama benim de bir annem babam vardı, 25 sene emek verdiler okuttular beni. Ben geceler boyu uykusuz kalarak dirsek çürüttüm, emek verdim, meslek sahibi oldum. Neden? Evde oturacaksam o kadar emeğin ne anlamı vardı?
Kendi çocuğumu düşünüyorum mesela. İyi bir gelecek sağlamaya çalışıyoruz ona, güçlü ayakları yere basan bir birey olsun diye yırtınıyoruz. İlerde evlenip çocuk sahibi olunca ben artık evde oturucam derse bir anne olarak üzülürüm şahsen, benim emeklerimin ne anlamı kaldı derim.
Bu arada en iyi anne bakar fikrinin de karşısındayım. Zamanı geldiğinde çocuk kreşe de oyun gruplarına da katılmalı ki bir birey olduğunun farkına varsın ve özgüveni gelişsin. Anasının dizinin dibinde yetişen çocuklar bence aileye bağlı değil bağımlı oluyor. Aileden bağımsız kendi sosyal ortamı olmalı çocuğun diye düşünürüm ben.
Herkesin fikri ayrı ama ben kendi çevremden yola çıkarak söyleyebilirim ki ben fedakarım diye evde oturan annedense çalışan anneye daha çok saygı duyuyor çocuklar ve çalışan annelerini daha fedakar buluyor. Evde oturan pek çok tanıdığım o saygıyı sağlayamadı. Çocuklar bunun fedakarlık değil, annenin rahat etme isteği olduğunu düşünüyor.
Sonuç olarak isteğiniz o yöndeyse, öyle mutlu olacaksanız evde oturun ama çalışma hayatını sevdiğiniz halde çocuğum için bırakıcam diyorsanız yapmayın derim
çalışan bir anne olarak yazıyorum 23 aylık oğlum var 19 aylıkken işe geri döndüm ev hayatı benide çok bunaltmıştı son zamanlarda çevremdekileri de kırmaya başladım işe döndüm kendime geldim diyebilirim çocuğumla akşamları aktivite hafta sonları da aynı şekilde ilgileniyorum ki araştırmalara göre çalışan annelerin çocukları daha özgüvenli oluyor kadın çalışmalı bence de
Hakkınızda hayırlısı olsun inş. Bende esimin bir akrabasına bırakcagım. Kolaylıklar dilerimdaha Yeni cuma gunu dilekcemi verdim. omzumdan kocaman bir yuk kalkmis gibi. evladimi insallah evlatlarimi buyutunce tekrar geri donmeyi planliyorum. ama karar verinceye kadar cok uykusuz kaldim. bakacak bir akrabam yok... b
Kesinlikle katılıyorum, sagolun vicdan azabını yenmemde yardımcı oluyor yazılanlar.Ben de bebeğim 9 aylık olunca mecburen başlayacağım. Bir yandan tabiki bebegimle olmak istiyorum kimseye emanet etmek istemiyorum. Bir yandan dünyanın binbir türlü hali var çalışmak da gerekiyor. Sizin çocuğunuz seneye zaten krese gider. Bu başından atmak değil. Evde ne kadar ilgilensek de arkadaşa sosyal olmaya eğitime bağımsız birey olma yolunda adım atmaya ihtiyacı var. Galiba işiniz şu an özelde değil. En azından giriş çıkış saatleriniz düzenlidir. İzniniz bellidir mesainiz düzenlidır şimdi ona zaman ayirisiniz ama yarın özele mecburen gectiginizde belki işten geç cikacaksiniz haftasonu calisacaksiniz vs. Özel sektör daha zor sonuçta. Dolayısıyla şimdi ona zaman ayirsaniz da yarın birgun zamanından mecburen calacaksniz. Halbuki buyuse de size ihtiyacı yine olacak o noktada değişen birşey olmayacak ki. Tabiki calismayabilirsiniz sizin seçiminiz ama calisirsaniz da o kadar vicdan azabı çekmeyin. Sonuçta herşey onlar için.
Neden? Bence sınırları asan bir fedakarlık anneyi ile birlikte belki çocuğa bile zarar verir.çocuk için yapılan hiçbir fedakarlıktan pişman olmaz, olamaz bir anne.
Cok Geçmiş olsunBu sabah kizim kapidan cikarken agliyordu anneee diye atesi de var oyle birakmak zor..aklim onda is bitsin saatler gecsin yanina gitmek istiyorum.
Merhabalar kızlar,
Sorum başlıktaki gibi, çocuğu için kariyerini yada mesleki birikimini bırakanlar var mi? Pişman misiniz?
2 yıllık doğum iznim bitmek üzere, is mi çocuk mu kararinın arefesindeyim yine, cocuklrim kariyerimden öncedir diyorum ama şuan yaşadığım şehirde 0 sosyal hayatım var, arkdaş desen yok, kafa dengi komşu yok, kendi akrabam zaten yok. Evde yalniz kalmak hele ki 15 temmuz sonrası beni çok yordu.sürekli olumsuz haberler ve aksama kadar bekledigim esimin aşırı suskunluğu. Anlayacağınız aksama kadar yalnız aksam da esli ama yalniz suren bir hayatim var. Sürekli kotu birşey olacak hislerine yenik düşmek uzereyim bu yüzden ise dönmek istiyorum. Ama çocukları bırakacak olmam da bir sürü kaygı ve sıkıntı sebebi oldu.
YorumlarR icin şimdiden teşekkkür ediyorum, iyi geceler dilerim.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?