merhaba bu mesajı yazarken yıllardır içimde tuttuğum acıları içimden atmak amacım.5 yıllık evliyim.evlendiğimizden beri çocuk sahibi olmak için çabalıyoruz.6 kaybım var.ilk zamanlar umudum çok yüksekti bu sefer olmadı ama olacak diyordum.her kaybında umudum da gücüm de insanlara sevgim de azaldı.benimle bir çocuğu olmayanlar yani dert ortaklarım arkadaşım dediğim insanlar hamile kaldı.öğrenince içim burkuldu daha doğrusu kendimi eksik hissettim ama onlar için çok sevindim .bana hamile olduklarını söylemediler.yalan söylediler rapor aldıklarında.birini gördüm öyle öğrendim elimi karnına koydum elimi çekti
diğeri söylemedi sakladı hamile olduğunu
sanki ben uğursuzum vebalıyım
içim o kadar acıyor ki! eşimin ailesinden birileri yüzüme vurdu kaç kere sen kusurlusun dedi.halbuki kusur kimde o bile bilinmiyor bizim sorunumuzda.tabi hal böyle olunca ben osikolojik olarak tüm kusuru üstlendim.arkadaşların bebeği oluyor gitmek istemiyorum ,üzülüyorum , içim acıyor. çocuğu olanlar gözümüze sokuyor eksik olduğumuzu hissettiriyor bize.içim o kadar dolu ki.en yakın arkadaşımın da bebeği olmuyordu ona derdim ki hissediyorum senin bebeğin olacak korkma ama benim olmayacak gibi geliyor bana derdim.ruh halim öyleydi.onun bana cevabı hep susmaktı aa olur mu hiç öyle şey ben de senin çocuğunun olacağını hissediyorum korkma hiç demezdi.yani moral vermek yok.sonra onun bebeği oldu.hiç beni arayıp sormak sabır arkadaşım senin de olacak açalım ellerimiz Allahımıza beraber dua edelim demek yok.küçük beneği var vakti yok demeyin nolur.böyle destek için insan 1dk ayırır.böyle destek olan bir arkadaşım olsa belki daha çabul atlatırdım.ama herkez beni unuttu.sosyal hayatım sıfır, herkezden utanıyorum eksik hissediyorum kendimi.bazen kucağımda başını omzuma yaslamış bebeğimi hayal ediyorum miz gibi kokuyor emme için aramıyor.elimle sırtını veviyorum totsundaki bezini poh pohluyorum.bazen oğlum bazen kızım diye seviyorum .pamuk gibi elllerini öpüyorum,masumiyetini içime çekiyorum.öyle hasret doluyum ki hem yazıyorum hem ağlıyorum.artık umudum yok.yaşamdan da pek tat almıyorum.dostum yok .herkezden uzaklaştım.iğneleyici laflar habşre bebekyokmu soruları anlamlı bakışlar bıktım artık.ruhum daralıyor anlatmak istiyorum ağlaya ağlaya sarılmak istiyorum beni gerçekten anlayan birine.bıktım sahte avutmakardan sadece merak gidermek için sorulan sorulardan.bebek öağazalarının önğnden geçerken başımın öne eğilmesinden bıktım.herşeyden bıktım.isyan etmek istemiyorum.dertleşiyorum sadece içinde bulunduğum durumu tam olarak aktarmak istiyorum ki belki bana yardım edersiniz.inancım bile kalmadı desem yeridir.içim öfke isyan dolu.kabullendim sanıyorum Allahtan geleni ama bir şey oluyor kanullenmediğimi gizliden gizliye belki birgün olur diye umut ettiğimi anlyorum.o ana kadar umudum yok artık demem rağmen kendimin bile bilmediğim umudumun olduğunu anlıyorum.içim cayır cayır yanıyor ne aileme ne arkadaşlarıma açabiliyorum.güçlü dimdik takmıyor havasında görünmekte çn yoruldum.işte itiraf ediyorum çocuğum olmadığı için çok üzülüyorum,sevilmediğimi,değersiz olduğumu düşünüyorum.çocuksuz yaşlanmaktan korkuyorum.çocuğu olanlara imreniyorum.siz çocuğu olup benim kusurumu yüzüm vuranlar takmıyor gibi görünüyorum ya siz yüzüme vurduğunuz an yüreğime cehennem ateşi oturuyor cayır cayır yakıyor beni.eve gidip günlerce ağlıyorum ölmek için dua ediyorum.yani demk istediğim başarıyorsunuz canımı acıtmayı gururumu kırmayı.sizin gibiler yüzünden insanlara sevgim kalmadı.ne bir hayalim ne bir amacım var sayenizde bozuk olan psikolejimi iyice bozdunuz Allah razı olsun sizden.insan olmayan bir yerde tek başıma yaşamak istiyorum sanki fazlayım bu dünyaya bir pislik gibi hissediyorum kendimi
computertchr her şerde bir hayır vardır haklısın, bekliyoruz ama işte sabır da taşıyor bazen aslında taşmasına vesile olan insanlar var...
bizi bizlerden başkası anlayamaz. bazen burada hamilelik takvimi koyanları görünce bile kinleniyorum. ama sonra onlara da hak veriyorum. bunca çaba ve üzüntüden sonra insanlar heveslerini paylaşmak isteyebilirler. belki bir gün ben de gebe kalırsam ben de koyarım takvimime diye.. ama gel gör kalbe söz geçmiyor.. en fenası da acını içinde yaşamak zorunda olmak. herkesin çocuğuna hem imrenerek bakmak hem de nazar değdirirsem diye kendinden korkmak.. Allah'a isyan noktasına giriyor sanki bazı fikirlerim. fakat kalbe söz geçmiyor
