bazen hayal kuruyorum kızlar, böyle kucağımda sevimli bi bebek...ne kadar tatlı olur diorum.
ama sonra mantık çalışmaya başlıyor. eşim yanımda deil sürekli. ailesinin de evimde gelip aylarca kalmasını ve bize maddi manevi yük olmalarını istemiorum. ayrıca bebeğimi kayınvalidemin büyütmesini de istemiorum hiç. benim de oğlum olursa onu da kendi oğulları gibi ana kuzusu yapmaya çalışır diye korkuorum. dşünsenize evinizde bebeğinize bakıor, anne öyle yapma böyle yap bile diyemem. işten gelip ayağımı uzatamam kayınpederimin yanında. kafa dinlemek istesem kitap okumak istesem yapamam. bebeğimle yalnız kalmak istesem bırakmazlar. her şeye müdahele ederler . kötülüklerinden deil, sadece ne kadar ii olurlarsa olsunlar o ev benim evim olmaz. bebeğime baktığı için de hep minnet duymak zorunda kalacağımdan canımı sıkan bişey olsa da sesimi çıkaramam.
daha biz evlenmeden kayınvalidem benm anneme sormuş. annem de çalıştığı için, çocuklara kim baktı demiş kayınvalidem. annem de bakıcıları oldu demiş. ihtiyaç duyulduğunda da aile büyükleri acil durumlarda gelirdi demiş. kayınvaliden de sana yardımcı olur diye umutlanmıştı annem, ama gördü ki çok yayılmacı, ümmetçi bi zihinyetleri var. kendi aile apartmanlarında koloni halinde yaşıolar resmen. asla bana göre deil. çocuk yapmamamdaki en büyük sebep onun ailesinin evime gelmesine bi sebep daha yaratmamak. bu sorun da malesef halledilebilecek gibi deil, daha hamile bile kalmadan kayınvalidemi arayıp ben hamile kalırsam sakın evime gelip yıllarca benmle kalmayı planlamayın diyemiorum
seni çok ii anlıorum canım