- Konu Sahibi VisneliPasta
-
- #1
merhaba arkadaslar
esimle uzun zamandir birbirimizi taniyoruz ve iki yildir da evliyiz. yavas yavas cocuk dusunmeye basliyoruz ama benim kafam baya bi karisik.
kafamdaki sorular esimle ilgili degil cunku cok ilgili ve sevgi dolu bir baba olacagindan eminim ama cocuk sonrasi hayatim beni cok dusunduruyor.
birincisi esimin ailesi, cok ilgililer cok dusunceliler, her seyin en iyisi olsun diyeellerinden geleni yaparlar ama bu fazla dusunceli olma durumu beni bazen bunaltiyor yani acikca mudahale etmiyorlar ama kendi dusundukler sey sanki olmasi gerekenmis gibi davrandiklari icin dolayli yoldan mudahale edilmis oluyor ve acik acik karisma oldugu icin ve niyetleri iyi oldugu icin mudahale edemiyorum. mesela somut olmak gerekirse daha ortada cocuk dusuncesi yokken kayinvalidem ay ben anlamiyorum cocuklarini bakiciya birakanlari sizin cocugunuz oldugunda birkac ay ben gelirim birkac ay annen geli donusumlu olarak bakariz sonra alir gideriz falan biseyler soyleyip benim yerime hatta annemin yerine karar veriyor.. dur bakalim daha ortada cocuk yok cok iyi bakicilar var falan diyerek gecistirmeye calisiyorum ama bozuluyor tabi, uzmek de istemiyorum..
aliskin da degilim bu sekilde pasif mudahaleye kirmadan bertaraf edemeyecegimden korkuyorum..
ikinci sikinti ise kariyer ile ilgili. universite hayatim biter bitmez calismaya basladim ve guzel seyler elde etmeye basladigim donemdeyim ve cocuk oldugunda hayatimin yonu degisecek ve eve/cocuklara hapsolup is hayatimin etkileneceginden korkuyorum (bu aslinda halledebilecegim bir durum)
asil aklimi kurcalayan ise kendim.. hep cocuklara karsi mesafeli olmusumdur, yani himymdeki robin gibi hissediyorum kendimi bilenler vardir :) bebek aglamasi duyunca kafami duvara vurmak istiyorum resmen
ya da ne bileyim hayatim boyunca bir daha istedigim tatili yapamayacagim kafam rahat sekilde ya da ne bileyim cocugu ders calistirmak icin kendimi paralayan bir insan olabilecek miyim?? olmam mi gerekiyor?
rahat anne olursam cocugum manyak olur mu acaba :))
boyle dusunceler icerisindeyim iste sanirim biraz rahatlatilmaya ihtiyacim var. bunlari esimle paylasamiyorum cunku hem ailesi ile ilgili dusuncelerimi yanlis anlamasindan cekiniyorum hem de cocuk istemedigimi dusunmesini istemem.. ben cocugumuz olsun istiyorum ama cocugun getirecegi degisikliklerden korkuyorum
off ev tasirken bile 8.000 kere dusunuyorum hayatim nasil degisecek diye, cocuk benim neyime?
esimle uzun zamandir birbirimizi taniyoruz ve iki yildir da evliyiz. yavas yavas cocuk dusunmeye basliyoruz ama benim kafam baya bi karisik.
kafamdaki sorular esimle ilgili degil cunku cok ilgili ve sevgi dolu bir baba olacagindan eminim ama cocuk sonrasi hayatim beni cok dusunduruyor.
birincisi esimin ailesi, cok ilgililer cok dusunceliler, her seyin en iyisi olsun diyeellerinden geleni yaparlar ama bu fazla dusunceli olma durumu beni bazen bunaltiyor yani acikca mudahale etmiyorlar ama kendi dusundukler sey sanki olmasi gerekenmis gibi davrandiklari icin dolayli yoldan mudahale edilmis oluyor ve acik acik karisma oldugu icin ve niyetleri iyi oldugu icin mudahale edemiyorum. mesela somut olmak gerekirse daha ortada cocuk dusuncesi yokken kayinvalidem ay ben anlamiyorum cocuklarini bakiciya birakanlari sizin cocugunuz oldugunda birkac ay ben gelirim birkac ay annen geli donusumlu olarak bakariz sonra alir gideriz falan biseyler soyleyip benim yerime hatta annemin yerine karar veriyor.. dur bakalim daha ortada cocuk yok cok iyi bakicilar var falan diyerek gecistirmeye calisiyorum ama bozuluyor tabi, uzmek de istemiyorum..
aliskin da degilim bu sekilde pasif mudahaleye kirmadan bertaraf edemeyecegimden korkuyorum..
ikinci sikinti ise kariyer ile ilgili. universite hayatim biter bitmez calismaya basladim ve guzel seyler elde etmeye basladigim donemdeyim ve cocuk oldugunda hayatimin yonu degisecek ve eve/cocuklara hapsolup is hayatimin etkileneceginden korkuyorum (bu aslinda halledebilecegim bir durum)
asil aklimi kurcalayan ise kendim.. hep cocuklara karsi mesafeli olmusumdur, yani himymdeki robin gibi hissediyorum kendimi bilenler vardir :) bebek aglamasi duyunca kafami duvara vurmak istiyorum resmen
ya da ne bileyim hayatim boyunca bir daha istedigim tatili yapamayacagim kafam rahat sekilde ya da ne bileyim cocugu ders calistirmak icin kendimi paralayan bir insan olabilecek miyim?? olmam mi gerekiyor?
rahat anne olursam cocugum manyak olur mu acaba :))
boyle dusunceler icerisindeyim iste sanirim biraz rahatlatilmaya ihtiyacim var. bunlari esimle paylasamiyorum cunku hem ailesi ile ilgili dusuncelerimi yanlis anlamasindan cekiniyorum hem de cocuk istemedigimi dusunmesini istemem.. ben cocugumuz olsun istiyorum ama cocugun getirecegi degisikliklerden korkuyorum
off ev tasirken bile 8.000 kere dusunuyorum hayatim nasil degisecek diye, cocuk benim neyime?