Çocuk Sahibi Olmaktan Korkuyorum

Binlerce insan bunun hayalini kurarken onlarca tedavi görürken bu yüzden bunalımlara girerken siz bu şekilde onların yarasına dokunur gibi şımarıkca bi başlık açamazsınız !!!!!
Aldıracaksanız da bundan destek beklemeyin kimse cani değil o konuda !!!!

Bi bitmediniz ya
Kadının ilk gebeliği
Endişeli, kararsız ama yine de kendini eleştirebilecek kadar olgun
Çocuğu olmayan o binlerce insandan biriyim ancak bu kimseye acemi bir anne adayını eleştirme hakkı vermez.
 
Endiş
kriter izafi bir durum ve benim için zeka önemli.. zeki olmayan insanlara tahammül edemiyorum.
eşi, karısının nereye kadar istemedigini merak ettigi icin aldiralim teklifinde bulunabilir olayın iç yüzünü bilmiyoruz sonuçta..
ayrıca çok isteyip uzun sure olmayip da olduktan sonra boşluğa düşen insan sayısı da yadsınmayacak kadar fazla .. belki de bu tip tepkilere maruz kaldıklarından bir cogunun sesi çıkmıyor..

olayı kendi acınızdan degerlendiriyorsunuz. konu çocuk sahibi olup olmamasi değil böyle bi kıyaslama olmamalı bikere herkesin derdi kendine en büyük.. ben olaya objektif baktığımda olmaması da gerilim sebebi, olup iyi hissetmemek de.. bu kolay bir sey değil . tüm hayatı degistiren bir şey.. herkes bunu mutlulukla karsilayacak değil baslangicta, ki zorunda da degil..
arkadaşın biri demiş eşek gibi seveceksin diretmesi ne diye.. aynen öyle ..
iyi de bu arastirmayi kim yapmis nedir bir arastirmaya göre demek kolay birsey. Bunu gectim zeki olmanin tek belirtisi bu degil. Onu gectim herkes zeki olmak zorunda degil. Herkes zeki olsa zekilerin kiymeti olmazdi. Konu sahibi cocuk icin endisesini dile getirmis anliyorum. Ama önce isteyerek bilerek cocuk yapmis. Yani hani bilmeden istemeden olsa anlayacagim. Hamileligin ilk zamanlarindaki hormon dengesizliklerinden öyle hissettigi de geldi aklima. Ne diyeyim insallah cocugunu sever. Ben eşşek gibi sevecek demiyorum. Ama sevmeli. Sevgisiz cocuk büyütülmez.
 
Zamanla alisirsin :)
Bizim planli olmasina ragmen bazen erkenmiydi ki ? Dedigim olmustur oda acaba iyi anne olabilecek miyim korkusundan...

Catlaklarim olustu:oops: ki cok zor bir hamilelik ve dogum yasadim kilo aldim :ıslık:
Ama bebegimi bana ilk getirdikleri an hersey sıfırlandı aklimda kokusu aglamasi yanagimi emmeye calismasi dun gibi aklimda ve "iyi ki" diyorum hep "iyi ki dogmus"
2 ay sonra 1 yasina girecek ve ben hamilelik oncesi kilomdan daha da zayifladim
Vucudumdaki catlaklarda hatira kaldi :KK23:

Kendine zaman ver bebek magazalarini gez anne bebegin dogumda ilk videolarini izle eminim guzel bir anne olacaksin...
 
Endiş

iyi de bu arastirmayi kim yapmis nedir bir arastirmaya göre demek kolay birsey. Bunu gectim zeki olmanin tek belirtisi bu degil. Onu gectim herkes zeki olmak zorunda degil. Herkes zeki olsa zekilerin kiymeti olmazdi. Konu sahibi cocuk icin endisesini dile getirmis anliyorum. Ama önce isteyerek bilerek cocuk yapmis. Yani hani bilmeden istemeden olsa anlayacagim. Hamileligin ilk zamanlarindaki hormon dengesizliklerinden öyle hissettigi de geldi aklima. Ne diyeyim insallah cocugunu sever. Ben eşşek gibi sevecek demiyorum. Ama sevmeli. Sevgisiz cocuk büyütülmez.

haaaoooofff bu konu dışı. arastirip okursaniz arastirmayi gorursunuz. benim zeki insan sevmem konu dışı .ustunde durulcak cumle bu değil.

konu sahibi de sevmek istiyordur zaten de kilit nokta bu. neyin kafası? yok ben istiyorum olmuyor nasil insansin tarzi yorumlar gelince sevmesine yardimci olunuyor mudur sizce???
 
haaaoooofff bu konu dışı. arastirip okursaniz arastirmayi gorursunuz. benim zeki insan sevmem konu dışı .ustunde durulcak cumle bu değil.

konu sahibi de sevmek istiyordur zaten de kilit nokta bu. neyin kafası? yok ben istiyorum olmuyor nasil insansin tarzi yorumlar gelince sevmesine yardimci olunuyor mudur sizce???
Ben nasil bir insansin yazmadim. Essek gibi seveceksin de yazmadim. Sadece ovulasyon kullanip hamile kalip istemiyo gibi davrandigi icin bu neyin kafasi dedim. Öyle konusanlarin mesajina cevap olarak yazin bu dediklerinizi.
 
7 senedir çocuk sahibi olamıyorum.Boyle hissettiğiniz,düşündüğünüz icin size kızmıyorum.Saygi duyuyorum.Hekres içinde yaşadığını bilir.Evet insanlık hali hazır hissetmiyor olabilirsiniz korkuyor da olabilirsiniz.Fakat sana bir arkadaş olarak nasihat etmek isterim yaşın gelmiş 30’a belli bir yaştan sonra özellikle 30 ve üzerinden sonra daha da zorlaşıyor çocuk sahibi olmak.Cagimizin vebası haline geldi.Bi tane olsun hayırlısıyla kucağınıza alın.Nasil seveceksin emin ol.inan ki yıllardır hastanelerde derman aramaktan öyle yoruldum ki.cocuk sahibi olmak,olmamaktan daha korkutucu olmasın senin için.Nasibi varmış olmuş diğer türlü kendini de parçalasan olmayınca olmuyor.demekki hakkınızda Hayirlisi ilk ayda olmasıymış.Allah esirgesin bir kaç ay deneyip de olmasaydı bak o zaman hazır hissettim hissedemedim diye bir duygu kaliyor mu tutuşuyorsun.olmayack mi diye insani korku kaplıyor.Ben çok okudum formda ilk bebeğini istemeye istemeye hamile kalıp,hazır miyum değil muyum falan filan derken.... bir anda Allah’ın takdiri kaybedince evlat askına düşenleri...Allah esirgesin,Sadece içindeki vesveseyi silip atman icin söylüyorum bunları.hamile kaldım tamamdır bitti diye birşey yok.Hayir mübarek aylardayiz dua et hayırlısıyla kucağına almaya bak.Haline şükret.Saglikli insanlarsınız Gül gibi bakar büyütürsünüz.Hic tatmadım ama evlat başka bisey hele bi doğsun gözün kimsecikleri görmez :) hic de korkma arkadaşım
 
Eşinizle siz hayatı biraz daha yavaş ve düşünerek yaşayın. Önce istemediğiniz halde iknayla hamile kalıyorsunuz, sonra bir duygu karmaşasında aldırsak da olur diye konuşuyorsunuz. Biraz yavaş... Büyük kararlar alınırken 10 kere düşünülür üstünde gerekirse. Bir durun, çocuk isteyip istememekte acele etmişsiniz de, artık olmuş, kendinize hamileliğe alışmak için zaman verin, yani madem ovulasyon gününe kadar takipteydiniz.
Bu şekilde hayatta çok hatalar yapmaya meyillisiniz ikiniz de. Biraz olgunlaşma ve yavaşlama vakti gelmiş. Çocuk oyuncağı değil ki bu iş, etraf iknasıyla yap, sonra ilk bocalamada aldır... Bir daha büyük kararlar almadan önce 1 adım ötenizi de düşünerek karar verin.
 
Ben merak ediyorum, neden kutsal? :)
Tüm canlılar yavruluyor türün devamı için. Sadece Annelik değil, emek vermek kutsal bir şey bence.
Annenin çocuğun üstünde hakkı olmasını da anlamıyorum. "Seni 9 ay karnında taşıdım ne büyük sıkıntılar çektim" anneyi bağlar bana kalırsa.
Çocuk istediği için dünyaya gelmiyor ki, tamamen ana babanın bencilliğinden.

Zaten konu onu tasimak dogurmak degil.
Hele bi dogsun bebeginiz, iste o zaman o hak dedikleri kutsallik dedikleri seyin nerden geldigini anlarsiniz.
Hazirlayin kendinizi, aylarca hatta bazen yillarca uykusuzluga, sicak cay icme hatta tuvalet molasi vermeye zamaniniz olmayacagina.
2 yas civari kendini yerden yere vururken onu sakinlestirememe caresizligine..
Tuvalet egitimini ilk adimini atmayi ogretmeyi, gazi ciksin diye gece boyu omzunuzda tasidiginizda, emzirecem derken goguslerinizin yara icinde kaldiginda annelik hakkinin kutsalliginin nerden geldigini anlarsiniz.

Bnde neden kutsal ki annelik derdim bebekler yokken..
2 cocugum var, hergun sukurle uyanip aksam bi ton vicdan muhasebesiyle uyuyorum.
Annelik kendini surekli elestirmeyi ogretiyor insana..
Hani derler ya yasa ve gor..
Sipalar insani sabir konusunda oyle siniyor..
Ama iyiki olmuslar..
Onca yorgunluga, herseye degerler.
 
oğlum 3 yaşına geldi acaba erken mi diyorum kendi kendime :/
şaka tabi bunlar geçici inanın siz anne olmaya çok erken başlamışsınız endişeli ve mükemmelliyetçi bir anne he iyi mi tartışılır kendinize ve çevrenize hayatı zindan eden annelerden nerden mi biliyorum kendimden:) şimdi rahatım baktım olmuyor bıraktım rahatız şimdi bunları düşünmeniz normal ama fazla kaygilisiniz bunu asmazsanız hamileliginizin tadını çıkaramazsınız eşiniz de dut yemişe dönmüş şimdiden başlamayın allahınızı severseniz hele bi çocuk doğsun o zaman adamın burnundan getirirsiniz sevgiyle kalın...
 
Ben de 31 yaşındayım. Aynı şeyleri ben de hissettim, eşim de hissetti. Planlı gebeliği kabullenemedik. Aklıma geldikçe içim sıkılıyor, yüreğim kararıyordu. Her kontrole belki boş kesedir belki kalp atımı yoktur diye gittim. Gümbür gümbür geliyordu bebek. 10. Haftalarda kabullendim. Şimdi ultrasona girip hareketlerini ellerini görmek için gün sayıyoruz. Eşim durup durup bebeğimizin hareketlerini videodan izliyor.
Sen de 1-2 aya kadar kabullenirsin :)
 
Son düzenleme:
Konuyu tekrar okudum,ama konu sahibine hangi noktada kızdınız hala anlamadım.Normal değil mi telaşlı olması ? Kadın,hayatının tamamının değişeceğinin bilincinde,endişelenmek normal değil mi cidden ?


Neye kizacaklarini sasirdilar zaten destek bekliyor kadin normal boyle hissetmem degil mi diyor bazi uyeler hurraaaa :deli:
 
Bende eşimi kıramadığım için korunmayı bıraktım nasıl olsa 6ay 1 sene sonra ancak olur demiştim ki korunmayı bıraktığım gibi hamile kaldım
Reglim gecikince test bile yapmamıştım sonuçla karşılaşmaya hazır olmadığım için :)

Sonra zamanı mıydı vs diye çok düşünüp eşime de yüklenmiştim hatta senin yüzünden zamansız oldu diye
Çünkü biz tayin dolayısıyla ayrı şehirlerdeyiz şuan ben yalnız geçiriyorum hamileliği
Böyle daha da zor
Ama içinde kıpır kıpır hareket ettiğini hissettiğin an bütün bu düşünceler uçup gidiyor
İyiki diyorsun :KK3:

Bu halin çok normal, geçecek
Allah isteyen herkese nasip etsin inşallah.
 
Bir de etraftakilerin mutluluktan uçan anne söylemlerine aldırmayın.
Benim bir arkadaşım durumumu çok yadırgadı mesela, kendisi havalara uçmuş, öyle mutlu olmuş öyle mutlu olmuş, hamileyken bile eğitime başlamış. Sonuç; hayatımda gördüğüm en kötü yetiştirilmiş çocuk. Mutlu oldun da ne oldu diyesim geliyor, susuyorum. Yani her ahkam kesen de iyi anne degil zaten.
Abarti sevgi gosterileri, abarti ilgiler mesela beni korkutan seyler. Guzel bir seymis gibi anlatmayin sunlari. Yok kombucha cayi yaptim, siyez unu aldim, oyun grubuna gidiyoruz bilmem de ogreniyoruz. Bir kadinin hayatim o oldu demesi bile korkunc geliyor bana. Bu kadar mi bitecegim diyorum, kocasi ayri takilan ben bebekle yasamaya calisan biri mi olacagim? Tuvalete gidemedigim halde dunyanin en guzel seyi diyip gulenlerden mi olacagim diyorum.
 
Lohusa kafası yorum yapmasam daha iyi
Çok tatlı çok seviyorum, çok isteyerek yaptım
Ama zor.. gerçi daha 2 haftalık diye bu kadar zorlanıyorum belki.. geçecek inşallah
 
Bir de etraftakilerin mutluluktan uçan anne söylemlerine aldırmayın.
Benim bir arkadaşım durumumu çok yadırgadı mesela, kendisi havalara uçmuş, öyle mutlu olmuş öyle mutlu olmuş, hamileyken bile eğitime başlamış. Sonuç; hayatımda gördüğüm en kötü yetiştirilmiş çocuk. Mutlu oldun da ne oldu diyesim geliyor, susuyorum. Yani her ahkam kesen de iyi anne degil zaten.
Abarti sevgi gosterileri, abarti ilgiler mesela beni korkutan seyler. Guzel bir seymis gibi anlatmayin sunlari. Yok kombucha cayi yaptim, siyez unu aldim, oyun grubuna gidiyoruz bilmem de ogreniyoruz. Bir kadinin hayatim o oldu demesi bile korkunc geliyor bana. Bu kadar mi bitecegim diyorum, kocasi ayri takilan ben bebekle yasamaya calisan biri mi olacagim? Tuvalete gidemedigim halde dunyanin en guzel seyi diyip gulenlerden mi olacagim diyorum.
Bu soru isaretlerinle tam da bilincli annelerden olacaksin bence. :KK51:

Bana sey de ters geliyor. Cocuga tablet verip/tv izletip sosyal medyada takilmak, millete anlatayim diye oyun gruplarina gitmek vs vs. Eee cocuk yetistiriyorsun da sen kendini nasil gelistiriyorsun diye sorarlar adama. Yoksa onu yetistirirken paslaniyor musun.

+ Merhamet asilanmiyor. Kucuge, yasliya , hayvana -hatta dogaya merhamet gostermeyen/saldiran cocuk benim gozumde iyi yetistirilmis bir cocuk degildir. :KK12:
 
Ben çok istiyordum çocuk sahibi olmayı ve oldu şimdi büyüdü bir yaşına yaklaştı hiçbir şey eskisi gibi değil ve olmayacak bir daha. Evet çok güzel bir duygu senin bebeğin insan kıyamıyor her şeyden sakınıyor ama o kadar çok fedakarlık istiyorki şuan kendim için hiç özel bir şey yapamıyorum tek başıma bakıyorum yakınlarımda oturan ailem akrabam yok eşim akşama kadar evde yok özlemiyor değilim eski günlerimi ama çok şükür rabbim verdi emanet yapcak bir şey yok . Bunları böyle düşünen birine söylemek istemezdim ama maalesef böyle ben mi kötü anneyim yoksa annelik ağır mı geldi bilmiyorum.
 
Selam hanımlar. 30 yaşındayım 2 yıllık evliyim, 5 gün önce hamile olduğumu öğrendim.Planlı olmasına rağmen hiç sevinemedim.Zaten ben hiç çocuk sahibi olmak istemiyordum (bilmiyorum şimdilik öyleydi belki), eşim istiyordu, çevremle birlikte ikna etti beni.Şükretmem gerekir, nerdeyse denediğimiz ilk ay tuttu.Ama beni şimdi bi korku sardı.Gerçekten olacak mı, nasıl olacak, ya herşey kötüye giderse, çatlarsam kilo alırsam, anne olmayı sevemezsem, şimdiki hayatımı özlersem, kocamla şimdiki gibi olamazsam?? İşin kötüsü bu kadar hevesli olan eşim de benden etkilendi ve o da tepki veremiyor.O geceleri bebek ismi arayan, anlamına kadar bakan seçen, yakınlarımızın çocuklarını her gördüğünde biz de yapalım diyen adam donuk şimdi.Negatif enerji vermemek,olumsuzu yaymamak adına bu konuyu bikaç cümle dışında konuşmuyoruz konuşmak istemedim, normalde nasılsak öyle devam ediyoruz,önce bi doktor muayenesine gidelim de bakalım dedik.Eşim de kafaya takmamamı, rahatlamamamı, düşünmemi, böyle hissedeceksem sonlandırabileceğimizi söyledi.Beni kendince rahatlatmak için böyle diyor ama bu da haksızlık. Önce planla sonra vazgeç olmaz.Bebek bekleyen onca çift varken benimki şımarıklık gibi geliyor. Madem böyle niye yaptım diyorum,ovulasyon günü filan takip ettik bi de..Aslında ne deseniz biliyorum, ben de kendime söylüyorum ama yok ikna olmuyorum. Normalde herşeye pozitif bakan,olumlamalar yapan biriyimdir.Çevrem bana, sana ne oldu diyor, enerjim kendime ilk defa yetmiyor.Çok tuhafım. Bikaç yakın arkadaşım dışında kimseye söylemedik.Bu durum geçer mi? Benim gibi olup da sonradan değişen var mı?Çok üzülüyorum gerçekten, o da bi can ve onu üzdüğümü düşünüyorum,haksızlık yaptığımı, iyi bir başlangıç yapamamış olmak içimi eziyor..bi yandan kendimle ilgili kaygılarım zihnimde susmuyor...Olumlu olumsuz yorumlarınızı bekliyorum,belki de iki türlü yoruma da ihtiyacım var,sarsılıp kendime gelmeliyim.
Sorumluluk duygusu sizi korkutup endiselendiriyor. Bir sure sonra alisacaksiniz...Kafanizda büyütmenin yersiz oldugunu goreceksiniz..
 
Selam hanımlar. 30 yaşındayım 2 yıllık evliyim, 5 gün önce hamile olduğumu öğrendim.Planlı olmasına rağmen hiç sevinemedim.Zaten ben hiç çocuk sahibi olmak istemiyordum (bilmiyorum şimdilik öyleydi belki), eşim istiyordu, çevremle birlikte ikna etti beni.Şükretmem gerekir, nerdeyse denediğimiz ilk ay tuttu.Ama beni şimdi bi korku sardı.Gerçekten olacak mı, nasıl olacak, ya herşey kötüye giderse, çatlarsam kilo alırsam, anne olmayı sevemezsem, şimdiki hayatımı özlersem, kocamla şimdiki gibi olamazsam?? İşin kötüsü bu kadar hevesli olan eşim de benden etkilendi ve o da tepki veremiyor.O geceleri bebek ismi arayan, anlamına kadar bakan seçen, yakınlarımızın çocuklarını her gördüğünde biz de yapalım diyen adam donuk şimdi.Negatif enerji vermemek,olumsuzu yaymamak adına bu konuyu bikaç cümle dışında konuşmuyoruz konuşmak istemedim, normalde nasılsak öyle devam ediyoruz,önce bi doktor muayenesine gidelim de bakalım dedik.Eşim de kafaya takmamamı, rahatlamamamı, düşünmemi, böyle hissedeceksem sonlandırabileceğimizi söyledi.Beni kendince rahatlatmak için böyle diyor ama bu da haksızlık. Önce planla sonra vazgeç olmaz.Bebek bekleyen onca çift varken benimki şımarıklık gibi geliyor. Madem böyle niye yaptım diyorum,ovulasyon günü filan takip ettik bi de..Aslında ne deseniz biliyorum, ben de kendime söylüyorum ama yok ikna olmuyorum. Normalde herşeye pozitif bakan,olumlamalar yapan biriyimdir.Çevrem bana, sana ne oldu diyor, enerjim kendime ilk defa yetmiyor.Çok tuhafım. Bikaç yakın arkadaşım dışında kimseye söylemedik.Bu durum geçer mi? Benim gibi olup da sonradan değişen var mı?Çok üzülüyorum gerçekten, o da bi can ve onu üzdüğümü düşünüyorum,haksızlık yaptığımı, iyi bir başlangıç yapamamış olmak içimi eziyor..bi yandan kendimle ilgili kaygılarım zihnimde susmuyor...Olumlu olumsuz yorumlarınızı bekliyorum,belki de iki türlü yoruma da ihtiyacım var,sarsılıp kendime gelmeliyim.
Aslinda ya soyle olursa dediklerinin hepsini yasayacaksin. Catlayacak kilo alacak eski hayatini ozleyecek esinlede eskisi gibi olamayacaksin. Bi donem boyle geciyor evet sonra yoluna giriyor alisiyorsun yani seviyorsun onsuz anlamsiz geliyor bu sefer hayat. Ama en azindan sen yasayacaklarini onceden biliyorsun hazirliklisin bi de her sey mukemmel olacak diye bekleyip lohusa depresyonuyla ugrasmak var Allah saglikli sihatli versin gerisi onemli degil zorlanirsin ama buyur gider
 
Back
X