Merhabalar hepinize iyi geceler..
Sizlere kafaya çok taktığım bir durumdan bahsetmek istiyorum.
26 yaşındayım ve öğretmenim.eşim de 30 yaşında ve ticaretle uğraşıyor. 6 aylık evliyiz.
Evliliği kafama ilk koyduğum günlerden beri evlenir evlenmez çocuk sahibi olmak istiyordum. Korunmayı hiç düşünmüyordum. 3 çocuğum olsun kalabalık bir aile olalım istiyordum.
Ama bu yalnızca benm fikrimdi. Hayat şartları ve eşim sayesinde bu hayalim malesef gerçekleşmiyor. Ve ben bunu takıntı haline getirdim. Acayip kafaya takıyorum.
Ev aldık 2 senelik kredi borcumuz var. Benim öğretmen maaşım eşimin kendini zor döndüren dükkanından kazandığından başka gelirimiz yok. Şu an kredimizi ödüyoruz. Yeme içme gezme ancak dönüyoruz işte. Eşim kredi bitecek çocuk için biraz birikim yapacağız düzenimizi kuracağız bu da minimum 3 sene sürer 3 sene çocuk lafı etme bana diyor.
Hem maddi durum sorun olmasa da istemezdim 3-5 yıl. Gezmek tozmak sana doymak evliliğe doymak istiyorum diyor. Çocuğun sorumluluğunu almak istemiyorum diyor ve asla korunmasız ilişkiye girmeyi kabul etmiyor .
Mantıklı düşünen eşim farkındayım ama. Çocuk mevzusu benim için büyük bir tutku oldu şu an. Eltim hamile çevremdeki arkadaşlarımdan çoğu öyle keza.. Ben onları görünce çok üzülüyorum. İnstagramda bebekli insanları görünce ağlıyorum. Aşırı bir anne olma isteği var içimde. Eşimde de tam tersi.
Öte yandan çevreden gelen baskı beni bunaltıyor. Kimse kredi çektiğimizi bilmiyor. Niye çocuk yapmıyorsunuz çok geç kalmayın falan. Yavaş yavaş olmuyor galiba diye de konuşmaya başlamışlar.
Tüm bunlar birleşince kafayı yicem gibi oluyorum. Hamile kadınları resmen kıskanıyorum. Ben de istiyorum çünkü hem de fazlasıyla.
Kusura bakmayın uzun oldu.. Belki bana çözüm olarak sunacağınız bir şey de yok ama belki içimi rahatlatacak bir kaç cümle duyarım umudu ile yazdım.
Sizlere kafaya çok taktığım bir durumdan bahsetmek istiyorum.
26 yaşındayım ve öğretmenim.eşim de 30 yaşında ve ticaretle uğraşıyor. 6 aylık evliyiz.
Evliliği kafama ilk koyduğum günlerden beri evlenir evlenmez çocuk sahibi olmak istiyordum. Korunmayı hiç düşünmüyordum. 3 çocuğum olsun kalabalık bir aile olalım istiyordum.
Ama bu yalnızca benm fikrimdi. Hayat şartları ve eşim sayesinde bu hayalim malesef gerçekleşmiyor. Ve ben bunu takıntı haline getirdim. Acayip kafaya takıyorum.
Ev aldık 2 senelik kredi borcumuz var. Benim öğretmen maaşım eşimin kendini zor döndüren dükkanından kazandığından başka gelirimiz yok. Şu an kredimizi ödüyoruz. Yeme içme gezme ancak dönüyoruz işte. Eşim kredi bitecek çocuk için biraz birikim yapacağız düzenimizi kuracağız bu da minimum 3 sene sürer 3 sene çocuk lafı etme bana diyor.
Hem maddi durum sorun olmasa da istemezdim 3-5 yıl. Gezmek tozmak sana doymak evliliğe doymak istiyorum diyor. Çocuğun sorumluluğunu almak istemiyorum diyor ve asla korunmasız ilişkiye girmeyi kabul etmiyor .
Mantıklı düşünen eşim farkındayım ama. Çocuk mevzusu benim için büyük bir tutku oldu şu an. Eltim hamile çevremdeki arkadaşlarımdan çoğu öyle keza.. Ben onları görünce çok üzülüyorum. İnstagramda bebekli insanları görünce ağlıyorum. Aşırı bir anne olma isteği var içimde. Eşimde de tam tersi.
Öte yandan çevreden gelen baskı beni bunaltıyor. Kimse kredi çektiğimizi bilmiyor. Niye çocuk yapmıyorsunuz çok geç kalmayın falan. Yavaş yavaş olmuyor galiba diye de konuşmaya başlamışlar.
Tüm bunlar birleşince kafayı yicem gibi oluyorum. Hamile kadınları resmen kıskanıyorum. Ben de istiyorum çünkü hem de fazlasıyla.
Kusura bakmayın uzun oldu.. Belki bana çözüm olarak sunacağınız bir şey de yok ama belki içimi rahatlatacak bir kaç cümle duyarım umudu ile yazdım.