- 20 Kasım 2018
- 11.289
- 40.580
- 34
-
- Konu Sahibi Birgariplik
- #441
Ay ne sacmalamis ya.
Aileleriniz ister diye hemen cocuk yap cok tibbi bir oneri olmus cidden
Ay ne sacmalamis ya.Zorlamaktan ziyade profosyonellikten çok uzak bir şekilde ben senin iyiliğini düşünüyorum kisvesi altında saygısız bir ısrar hali. Kendisi çocuk düşünmediğimi belirttiğim halde yok yaparsın illa, çocuksuz olur mu hiç, çok pişman olursun diyor. Çocuk istemediğimi, düşünmediğimi kaygımın doğurganlığım değil kendi sağlığım olduğunu belirtsemde hemen yapman lazım sonra olmaz bak, hem sen istemesen de eşin aileleriniz ister elbet dedi ki hiç ama hiç profosyonel bir yaklaşım değil
Valla benim bir arkadaşım var 4 aylık bebeğiyle kamp falan yapıyor, sırtına bağlayıp dere bayır geziyorlar, çocuk da bir uyumlu bir uslu maşallah, biberonu ver eline öyle kendisi takılıyor falanVardir mutlaka nadiren goruyorum ama onlar da cocuk istemeyenler gibi herkesin cevresinden bir kac tane anca cikar veya cikmaz, az yani.
Cocukla çok geziyorum diyen arkadaslarim da kendileri gibi cocuklari olanlarla kum havuzlu, parkli kafelerde takiliyorlar devamli.
Her hobi coluk cocukla yapilmiyor, yapilani da zor oluyor.
Biz yazlari motosikletimizi yükleyip cadirimizi uzun yolda kamp yapa yapa geziyorduk mesela.
Cocuk olsa devamli cocugu nereye kime birakicaksin? Ha araba da var ama motosiklet bizim hobimiz hani cadiri gectim yakin sehirlere gunu birlik bile gideriz sirf yol yapmiş olmak icin bile.
Kucucuk cocukla ülke sehir gezmeyi gectim otel tatilinde bile anne babalar cocugun uyumasina, yemegine, çisine gore hareket ediyorlar
Kendi adima ornekleri daha da cogaltabilirim de sikmayayim.
Hobilerini yapan cok nadir cikar ama yapiyor olmasi kolay yaptigi anlamina gelmez. Ya da cocukla yapilmasi sorun olmayacak zevkleri ve hobileri vardir.
Bu çok tezat bir şey bence. Okunulan bölümle kıyas bile götüremez. Benim annem bana şu an kalkıp "seni ve ablanı çok seviyorum ama eskiye dönsem size sahip olmak istemezdim." dese bize olan sevgisine zerre inanmazdım. İnsan sevdiği bir şeyde nasıl böyle pişmanlık duyar? Bu gerçekten size normal mi geliyor yani? Düşünsenize anneniz sizi doğurduğu için pişman, var olduğunuz için pişman, geriye dönse sizi doğurmaz ama çok seviyor öyle mi? Mantıklı mı geliyor kulağa bu?Yahu sevmek ayrı pişmanlık ayrı.
Artık geri alamayacağınız için ve dünyaya siz vesilesiyle geldiğinden bile isteye doğurduğunuzdan boynunuzun vebali, o anneliği hakkıyla yapacaksınız.
Yapmayacaksanız da doğurmayacaksınız.
Lakin insan hem bunu yapıp hem pişman olamaz mı, pek tabii olabilir.
Okuduğu üniversiteden yaşadığı şehirden pişman olan yok mu, öyle bir zincire girmiştir ki değiştirmesi çok çok zor, keşke böyle olmasaydı dersin hayalin başkadır ama devam da edersin.
Her gün lanet edecek, nefretlik bir hale getirip hayatı kendimize zindan edecek bir durum yok.
Çocuk geri alınamayacak bir durum, ölsen de ebeveynsin, şuan o zamana dönsem kesinlikle kararım bambaşka olurdu, bununla çocuklarımla olan durumumun ne alakası var?
Bir daha dünyaya gelsem yine çocuk istememe kararımın arkasında durur bunu değiştirmezdim en azından 35 yaşımdan önce asla asla düşünmezdim.
Evet hekimin yorum yapması bile lüzumsuz kendisi ile yollarımız ayrılmak durumundaEger sizi rahatsiz ediyorsa degistirin.
Ben de endokrin takibindeyim. 28 yaşımdayken bana "eger ileride cocuk istiyorsan soyle soyle yapariz, istemiyorsan boyle boyle" diye anlatti.
Istemiyorum, o yonde bir tedavi yapmayalim dedim. Emin misin dedi, eminim dedim ve kapandi konu.
Hekim olarak önerisini yapti, hatta yumurta sayımı isteyecekti ama ben cocuk istemedigim icin yaptirmadi. Onerisini yaptı, sureci anlatti, karari bana birakti, bir daha da gundeme getirmedi. Bence boyle olmasi gerekiyor.
Hatta o esnada babam da yanimizdaydi, babam şok oldu ne demek cocuk yapmayacagim diye ahshs yapmayacagim, istemiyorum, bence kabullen dedim gectim
Bende doğduğum için pişmanım meselaBu çok tezat bir şey bence. Okunulan bölümle kıyas bile götüremez. Benim annem bana şu an kalkıp "seni ve ablanı çok seviyorum ama eskiye dönsem size sahip olmak istemezdim." dese bize olan sevgisine zerre inanmazdım. İnsan sevdiği bir şeyde nasıl böyle pişmanlık duyar? Bu gerçekten size normal mi geliyor yani? Düşünsenize anneniz sizi doğurduğu için pişman, var olduğunuz için pişman, geriye dönse sizi doğurmaz ama çok seviyor öyle mi? Mantıklı mı geliyor kulağa bu?
Doğmak sizin isteğinizle veya tasarrufunuzla olmadı yalnızBende doğduğum için pişmanım meselaama ailemi eşimi çok seviyorum
Olur mu oyle sey, ben torun isterim falan dedi klasik. Benimle yetineceksin artik dedim ahshsEvet hekimin yorum yapması bile lüzumsuz kendisi ile yollarımız ayrılmak durumundaBabanız o an şok
Siz olayı ‘sahip olmak’ ile değerlendiriyorsunız, ben hayatın yol ayrımı olarak.Bu çok tezat bir şey bence. Okunulan bölümle kıyas bile götüremez. Benim annem bana şu an kalkıp "seni ve ablanı çok seviyorum ama eskiye dönsem size sahip olmak istemezdim." dese bize olan sevgisine zerre inanmazdım. İnsan sevdiği bir şeyde nasıl böyle pişmanlık duyar? Bu gerçekten size normal mi geliyor yani? Düşünsenize anneniz sizi doğurduğu için pişman, var olduğunuz için pişman, geriye dönse sizi doğurmaz ama çok seviyor öyle mi? Mantıklı mı geliyor kulağa bu?
Doğru söylüyorsunuz ama pişmanlığı sevgiyle alakalı değilmiş ki.. Pişman olmak bana çok normal iki insanın hayatının sorumluluğunu almak sonuçta evlat sahibi olmak.Daha böyle bir duyguyu tatmadığım için bilemedimDoğmak sizin isteğinizle veya tasarrufunuzla olmadı yalnız
Doğmak ve doğurmak o açıdan epey farklı
Eşimi seviyorum ama şimdiki aklım olsa evlenmezdim gibi. Eşim iyidir hoştur ama evlilik yükü ağır, hayatın değişiyorSiz olayı ‘sahip olmak’ ile değerlendiriyorsunız, ben hayatın yol ayrımı olarak.
O yol ayrımına girmezdim evet ve hiçbir tezatlık yok bunda.
Pişman olunan şey evlat değil, kendinizin hayatının son nefese kadar değişmesi.
Kimse burda evladından pişman olmaz, sen olmasaydın demez zaten hiç sağlıklı değil.
Fakat ben keşke anne olmasaydım ya da o zamanda doğru karar verememişim diyebilir, ne var bunda?
İlla anne olmak evlatla mı alakalı pişmanlık oluyor, insanın kendisi yok mu oluyor çocuk doğunca? Kendi istek ve arzuları devreden mi çıkıyor?
Bana hekimden çok bir akraba teyze gibi geldi bu söylemlerZorlamaktan ziyade profosyonellikten çok uzak bir şekilde ben senin iyiliğini düşünüyorum kisvesi altında saygısız bir ısrar hali. Kendisi çocuk düşünmediğimi belirttiğim halde yok yaparsın illa, çocuksuz olur mu hiç, çok pişman olursun diyor. Çocuk istemediğimi, düşünmediğimi kaygımın doğurganlığım değil kendi sağlığım olduğunu belirtsemde hemen yapman lazım sonra olmaz bak, hem sen istemesen de eşin aileleriniz ister elbet dedi ki hiç ama hiç profosyonel bir yaklaşım değil
Yaa film benim de kulağıma kötü geliyor bu ya. Düşünüyorum da zorluğuna rağmen, estirdiği teröre , uykusuzluklara rağmen o yol ayrımına gelsem yine yapardım. Bile bile yapardım. Çünkü bilmediğin bir sevgi de var işin içinde. Ömründe yaşamayacağın bir aşkı kaçırmak gibi düşünürdüm. Böyle bir şeyi düşünüp söylemek bile içten içe korkunç geliyor bana bugün çocuğuma bir şey olsa ben pişmanım dedim ondan oldu azabı da çekerim. Diyemem dilim varmaz yaaa. Sen yazdıkça ayh demese ya öyle diye içim şey olduSiz olayı ‘sahip olmak’ ile değerlendiriyorsunız, ben hayatın yol ayrımı olarak.
O yol ayrımına girmezdim evet ve hiçbir tezatlık yok bunda.
Pişman olunan şey evlat değil, kendinizin hayatının son nefese kadar değişmesi.
Kimse burda evladından pişman olmaz, sen olmasaydın demez zaten hiç sağlıklı değil.
Fakat ben keşke anne olmasaydım ya da o zamanda doğru karar verememişim diyebilir, ne var bunda?
İlla anne olmak evlatla mı alakalı pişmanlık oluyor, insanın kendisi yok mu oluyor çocuk doğunca? Kendi istek ve arzuları devreden mi çıkıyor?
Yumurtanızı dondurun ileride fikriniz değişir belki. Değişmese de bir şey kaybetmezsiniz. Ayrıca bu sadece sizi ilgilendiren bir mevzu kimi pişman olur kimi olmaz. Kendinizi en iyi siz tanırsınız neticede.10 yıllık birliktelik ve 1 yıllık evliliği tamamladık. Kendimi bildim bileli annelik içgüdüsü yok, böyle bir istek, arzu yok. Bunu hiçbir zaman paylaşmaktan da çekinmedim. Ailem, eşim ve onun ailesi farketmeksizin herkes en başından beri bilir. Anne olmam için hiçbir sebep bulamıyorum tek bildiğim hayatımın gayet neşe dolu olduğu, evimde 3. Bir kisi ve onun sorumluluklarını istemediğim, bir canlıya ömrümü, tüm sevgimi ve fedakarligimi adamak istemediğim, çocuklu yaşam şeklinin bana hep boğucu ve kısıtlayıcı gelmesi, eşimle kafamiza estiği gibi hareket etmemiz, çocuklara tahammulumun çok az olması vs vs aslına bakarsaniz sebep aramama bile gerek yok istemiyorum bu kadar basit neden bulmaya dahi gerek yok nasıl ki çocuk isteyen insanlara neden istiyorsun ki demiyorsak istemeyen de istemiyor . Aslında insanların çocuk düşünmüyor musun diye sormasından rahatsız olmuyorum tek rahatsızlığım sorularına karşılık çocuk istemediğimi söylediğimde öcü gibi davranmaları, hiddetlenmeleri ve muhakkak değiştirilmesi bir kararmışçasına saçma bir şekilde ikna etmeye çalışmaları. Gelelim asıl konuya devamlı takipte olduğum çikolata kistlerim var ve her iki yumurtalıktada cerrahi gerektirecegi öngörülüyor konu hakkında hekimimin muhakkak hemen çocuk yap ya da yumurtalıklarını doldur diye baskısi var Çocuksuz bir hayat ihtimali onun için ihtimaller dahilinde değil, hastalıklı bir düşünce olarak görüyor bunu ve öyle ki bazen tavırları da çok rahatsız edici oluyor. Peki çocuk yapmayıp sonra pişman olan keske yapsaydım diyen var mi aranızda?
Böyle doktor mu olur yaa deli mi neZorlamaktan ziyade profosyonellikten çok uzak bir şekilde ben senin iyiliğini düşünüyorum kisvesi altında saygısız bir ısrar hali. Kendisi çocuk düşünmediğimi belirttiğim halde yok yaparsın illa, çocuksuz olur mu hiç, çok pişman olursun diyor. Çocuk istemediğimi, düşünmediğimi kaygımın doğurganlığım değil kendi sağlığım olduğunu belirtsemde hemen yapman lazım sonra olmaz bak, hem sen istemesen de eşin aileleriniz ister elbet dedi ki hiç ama hiç profosyonel bir yaklaşım değil
Hah aynen öyle.Eşimi seviyorum ama şimdiki aklım olsa evlenmezdim gibi. Eşim iyidir hoştur ama evlilik yükü ağır, hayatın değişiyor
Bak bunu da diyemem ben mesela. Sanırım elimdeki her neyse aynı kalsın diyen sabit bir insanım ben.Eşimi seviyorum ama şimdiki aklım olsa evlenmezdim gibi. Eşim iyidir hoştur ama evlilik yükü ağır, hayatın değişiyor
Neden olmasın ki BBC'nin anne olduğuna pişman olan kadınlarla yaptığı bir görüşme vardı kendilerine de kimliklerini gizli tutuyordu toplumca çok kabul gören bir durum değil çünkü. Kadınlardan biri "çocuklarımı çok seviyorum ancak ben anneliği sevmedim." diyordu. Kendi seçimini yapamamış olabilir, üzerine düşünmemiş olabilir ya da kendi kapasitesini bilmiyor olabilir ve bunun neticesinde anne olduğunda anneliğin hayatına zorluk kattığı şeyler kendisinde pişmanlık uyandırabilir. Bu kişi mükemmel bir annelik yapıyor dahi olabilir, çocuklarını canından çok seviyor da olabilir ancak anne olmanın aslında kendi hayallerindeki gibi olmadığını ve böyle bir sorumluluğun altına girmekle hata yaptığını düşünüp çocuktan önceki zamanına özlem duyabilir belki geriye dönse anne olmak istemeyecegini düşünerek pişman olabilir.Bu çok tezat bir şey bence. Okunulan bölümle kıyas bile götüremez. Benim annem bana şu an kalkıp "seni ve ablanı çok seviyorum ama eskiye dönsem size sahip olmak istemezdim." dese bize olan sevgisine zerre inanmazdım. İnsan sevdiği bir şeyde nasıl böyle pişmanlık duyar? Bu gerçekten size normal mi geliyor yani? Düşünsenize anneniz sizi doğurduğu için pişman, var olduğunuz için pişman, geriye dönse sizi doğurmaz ama çok seviyor öyle mi? Mantıklı mı geliyor kulağa bu?
Khomyuk var olan bir şeyden bahsetmiyoruz ya da en azından ben.Yaa film benim de kulağıma kötü geliyor bu ya. Düşünüyorum da zorluğuna rağmen, estirdiği teröre , uykusuzluklara rağmen o yol ayrımına gelsem yine yapardım. Bile bile yapardım. Çünkü bilmediğin bir sevgi de var işin içinde. Ömründe yaşamayacağın bir aşkı kaçırmak gibi düşünürdüm. Böyle bir şeyi düşünüp söylemek bile içten içe korkunç geliyor bana bugün çocuğuma bir şey olsa ben pişmanım dedim ondan oldu azabı da çekerim. Diyemem dilim varmaz yaaa. Sen yazdıkça ayh demese ya öyle diye içim şey oldu
Bu sebepten evlenmek istemeyen de çocuk istemeyen de başım üstüne. Ama benim karşıma çıkan her şeye dalmak gibi bir huyum var bu hayatta. Üni kazandım yurda yerleştim, yurtta kalamam demedim. Tayinim çıktı çok uzaklara gittim, gidemem demedim. Erkek arkadaşlarım oldu, ailem kızar demedim... evlilik ve çocuk da koştuğum yollardan ikisii. Teklifler aldım düşündüm, evlenmek zor demedim. Arkadaşlar yeter bir tane zor bakıyoruz dediler, ben daha Zor durumdayken ikinciyi istedim. Bakış açın doğru, haklı, anlıyorum ama bana uymazÖyle bir baskı kuruluyor ki kadınlar üstünde ne evlilikten pişman olacak ne çocuktan ne işinden, her ne gelirse kabulü ve şükrü olacak çünkü ‘bak onu bulamayanlar var sen çok iyisin’.
E iyiyim de arkadaş ruhum buna müsait değilmiş, başıma gelince anladım.
Dünyaya bir küslüğümüz sıkıntımız yok fakat geçmişe gitsek değiştireceğimiz kararlarımız olamaz mı?
Ziyaretlerimde aramızda biraz sohbet muhabbet de cereyan edince mahalle teyzesi gibi muamele etmeyi uygun gördü herhaldeBöyle doktor mu olur yaa deli mi neSanane kardeşim deseydin