İçim çok dolu, belki yazsam rahatlayacağım.
Son zamanlarda her şey üst üste geldi. 2 ay bir işyerinde çalıştım ama maaşımı alamadım. Notere gittim, çalışma bakanlığına şikayet ettim. Günlerce sinirden deli oldum. Hakkımı yemelerine tahammül edemiyorum. Bu yüzden 3 haftadır başım çok ağrıyor. Gerilim tipi baş ağrısı olabilirmiş. Doktora gittim, ilaç kullanıyorum ama fayda etmedi. Kesmedi ağrımı.
3 aydır maaşımı verecekler diye bekliyorum, ama onlar arayıp "şu gün vereceğiz" bile demiyorlar. Ben de dün dayanamadım aradım, 1 ay beklememi söylediler. Tamam dedim, teşekkür edip kapattım. İcra'ya vermek istiyorum ama param yok, icra masrafları için. Kimseden de isteyemiyorum. Ailemden istesem o da ayrı bir konu. Şöyle ki;
Başım çok ağrıyor diye, acile gittim dün. Devlet hastanesine. Nörolojiye göndermediler. Başka bölüme gönderdiler, orada da tomografi istedi doktor. Ben şu an ki ağrımı kesebilecek bir ilaç yazamaz mısınız dedim, hayır dedi, film istedi. Kağıdı elime verdi. Öyleyece boş boş kaldım.
Oturdum düşündüm, annemi aradım. Beni özel hastaneye nöroloji bölümüne götür dedim, haber bekle benden dedi. Babamı aramış, o da eve gelsin demiş. Ben şoke oldum. Bu kadarını beklemezdim.
Eve geldim, ağladım, şu an da bile deli gibi ağlamak istiyorum. Yemek sofrasında annem içini döktü bana. Tabii ben de boş durmadım.
Ben "sorunlu" bir insanmışım.
Yemek aralarında bile ilaç içiyormuşum.
Zaten iki konuşma olsun, hemen ağlıyormuşum.
24 yaşındaymışım ama Yaşlı kadınlar gibiymişim.
Bunların hepsinin söylemesinin nedeni, yıllardır yenemediğim diz ağrım. Gerçi ben artık ailemden hiç kimseye "dizim ağrıyor" demiyorum.
Hatta ben düne onlardan habersiz psikologa gidiyorum zannediyordum, annem "bizden habersiz gittiğin yeri de biliyorum" dedi.
Burnumun dikine gidiyormuşum, sanki psikologa değil başka bir yere gidiyormuşum gibi konuşuyor benimle.
Ve dün özel hastaneye götürmemesinin sebebi de, para harcamamaktı. Zaten ben rol yapıyorum ya, onlara göre.
Baş ağrısı için para harcamaya da gerek yoktu.
Yazacak o kadar çok şey var ki, çok çok bunaldım...
Son zamanlarda her şey üst üste geldi. 2 ay bir işyerinde çalıştım ama maaşımı alamadım. Notere gittim, çalışma bakanlığına şikayet ettim. Günlerce sinirden deli oldum. Hakkımı yemelerine tahammül edemiyorum. Bu yüzden 3 haftadır başım çok ağrıyor. Gerilim tipi baş ağrısı olabilirmiş. Doktora gittim, ilaç kullanıyorum ama fayda etmedi. Kesmedi ağrımı.
3 aydır maaşımı verecekler diye bekliyorum, ama onlar arayıp "şu gün vereceğiz" bile demiyorlar. Ben de dün dayanamadım aradım, 1 ay beklememi söylediler. Tamam dedim, teşekkür edip kapattım. İcra'ya vermek istiyorum ama param yok, icra masrafları için. Kimseden de isteyemiyorum. Ailemden istesem o da ayrı bir konu. Şöyle ki;
Başım çok ağrıyor diye, acile gittim dün. Devlet hastanesine. Nörolojiye göndermediler. Başka bölüme gönderdiler, orada da tomografi istedi doktor. Ben şu an ki ağrımı kesebilecek bir ilaç yazamaz mısınız dedim, hayır dedi, film istedi. Kağıdı elime verdi. Öyleyece boş boş kaldım.
Oturdum düşündüm, annemi aradım. Beni özel hastaneye nöroloji bölümüne götür dedim, haber bekle benden dedi. Babamı aramış, o da eve gelsin demiş. Ben şoke oldum. Bu kadarını beklemezdim.
Eve geldim, ağladım, şu an da bile deli gibi ağlamak istiyorum. Yemek sofrasında annem içini döktü bana. Tabii ben de boş durmadım.
Ben "sorunlu" bir insanmışım.
Yemek aralarında bile ilaç içiyormuşum.
Zaten iki konuşma olsun, hemen ağlıyormuşum.
24 yaşındaymışım ama Yaşlı kadınlar gibiymişim.
Bunların hepsinin söylemesinin nedeni, yıllardır yenemediğim diz ağrım. Gerçi ben artık ailemden hiç kimseye "dizim ağrıyor" demiyorum.
Hatta ben düne onlardan habersiz psikologa gidiyorum zannediyordum, annem "bizden habersiz gittiğin yeri de biliyorum" dedi.
Burnumun dikine gidiyormuşum, sanki psikologa değil başka bir yere gidiyormuşum gibi konuşuyor benimle.
Ve dün özel hastaneye götürmemesinin sebebi de, para harcamamaktı. Zaten ben rol yapıyorum ya, onlara göre.
Baş ağrısı için para harcamaya da gerek yoktu.
Yazacak o kadar çok şey var ki, çok çok bunaldım...
Son düzenleme: