İyi akşamlar öncelikle herkese..
Belki anlatacaklarım gerçek gelmeyebilir bazılarınıza ama herşeyi tüm samimiyetimle ve içtenlikle anlatacağım ve buradan gelen yorumları da dikkate alarak okuyacağım. Benim sorunum aile...
3 senedir hayatımda çok aşık olduğum biri var ve evlenmeyi düşünüyoruz zamanı gelince. onu gerçekten çok seviyorum, her şeyden önce beni içerisinde bulunduğum anlamsız karanlıklardan çıkarıp hayatıma anlam kattığı için ona karşı çok saygı duyuyorum..
Fakat hayatımın özellikle ondan öncesindeki kısmı çok berbattı.. babamın daha hayatımda hiç sevgilim bile olmamışken sırf üniversiteden erkek bir arkadaşımın telefonundan onu aramam üzerine beni çok kötü dövüp or*spuluk yapmamla suçlamasıyla başladı.. bütün hayatımı babama karşı kendimi kanıtlamaya çalışıp sırf haklı çıkarmamak için tek bir erkeğin bile elini tutmamış 21 yaşındaki bir genç kızdım çünkü.. kendimi hayatım boyunca hep derslere, okullara vermişti, çok başarılı olmuştum, yine yaranamamıştım..
yani üzerime kötü etiketler yapıştırmasınlar diye çok uğraştım yine de babam bana ş*refsiz, or*spu dedi..kendime hiç yediremedim o dayağı, çünkü çok günahımı almıştı. böyle böyle devam etti. sürekli psikolojimin bozuk olmasıyla ve içime şeytan kaçmasıyla suçlandım ailem tarafından. çok pis bir zihniyetle büyüdükleri için kimse beni savunmadı hiçbir zaman, hep ben suçlandım hep ben dayak yedim...
ama kendi kendime dedim ki, ailem bile beni sevmiyor, ailesinin sevmediği birini başkası hiç sevmez.. bu yüzden bir gün eğer aşık olup hayatıma birini alırsam, onu kaybetmemek için ailemi anlatmayacağım dedim..
ama malesef öyle olmadı. başlarda ailemi son derece normal, çocuklarına çok düşkün, kardeşlerin birbiriyle çok iyi anlaştığı bir aile gibi anlattım. ama 3 seneden bahsediyorum ya, ailemle ilgili sorun yaşadıkça kendimi tutamayıp biraz biraz anlatmaya başladım. tutunacak tek dalım oydu çünkü. ailemle ilgili sorun yaşadığımda ona anlatıp beni saatlerce dinlemesi ve bana güç vermesini seviyordum..
fakat başta korktuğum şeyin başıma gelmesini istemiyorum ama son dönemlerde ailemle ilgili olarak korktuğunu hissediyorum. kendi ailesi çok tatlı insanlar anlattığı kadarıyla ve bu yüzden de ailemi her defasında şaşırarak dinliyor. ileride aileyle ilgili problemler yaşamak istemediğini söyledi bugün bana haklı olarak. daha tanışmadan anlattıklarımdan dolayı o da aileme karşı tepkili. fakat benim anlatmaktan başka çarem yoktu. olmayan birileri gibi anlatamazdım ailemi.. ve psikolojik olarak çok yalnızdım ona anlattım bende..
şimdi yaptığım şeyin pişmanlığını yaşıyor gibiyim. onu kaybetmek istemiyorum ama hiçkimse benim ailem gibi kötü bir ailenin damadı olmak istemez. yarın bir gün bu sebeplerden dolayı aramızda bir problem çıkar veya beni bırakır diye korkuyorum. sonucta burada sorunlu kv problemlerini okurken herkes bir tane hayatın var kaç diyor haksız mıyım? ileride ailesi de ailemi sevmez eminim çünkü ailem gerçekten sevgisiz, katı insanlar. babam kendi kızlarının düğününe bile gitmeyen bunu ayıp gören ama başkasının düğününde göbek atan bir adamken ileride ailem yüzünden onu kaybetmekten çok korkuyorum ? bu konuda nasıl bir yol izlemeliyim? artık çocuğu daha fazla korkutmamak için ailemden bahsetmeyi kesmeli miyim sizce? bir de yarın bir gün ailesinin gözünde kıymetli olmam diye korkuyorum. benim ailem kızlarını kıymetsizleştiren bir aile.. babam kızlarım evlendikten sonra kocaları onları öldürse bile karışmam artık başkasının malı olmuş oluyo diyen biri.. bazen diyorum ki hiç evlenmicem...
Belki anlatacaklarım gerçek gelmeyebilir bazılarınıza ama herşeyi tüm samimiyetimle ve içtenlikle anlatacağım ve buradan gelen yorumları da dikkate alarak okuyacağım. Benim sorunum aile...
3 senedir hayatımda çok aşık olduğum biri var ve evlenmeyi düşünüyoruz zamanı gelince. onu gerçekten çok seviyorum, her şeyden önce beni içerisinde bulunduğum anlamsız karanlıklardan çıkarıp hayatıma anlam kattığı için ona karşı çok saygı duyuyorum..
Fakat hayatımın özellikle ondan öncesindeki kısmı çok berbattı.. babamın daha hayatımda hiç sevgilim bile olmamışken sırf üniversiteden erkek bir arkadaşımın telefonundan onu aramam üzerine beni çok kötü dövüp or*spuluk yapmamla suçlamasıyla başladı.. bütün hayatımı babama karşı kendimi kanıtlamaya çalışıp sırf haklı çıkarmamak için tek bir erkeğin bile elini tutmamış 21 yaşındaki bir genç kızdım çünkü.. kendimi hayatım boyunca hep derslere, okullara vermişti, çok başarılı olmuştum, yine yaranamamıştım..
yani üzerime kötü etiketler yapıştırmasınlar diye çok uğraştım yine de babam bana ş*refsiz, or*spu dedi..kendime hiç yediremedim o dayağı, çünkü çok günahımı almıştı. böyle böyle devam etti. sürekli psikolojimin bozuk olmasıyla ve içime şeytan kaçmasıyla suçlandım ailem tarafından. çok pis bir zihniyetle büyüdükleri için kimse beni savunmadı hiçbir zaman, hep ben suçlandım hep ben dayak yedim...
ama kendi kendime dedim ki, ailem bile beni sevmiyor, ailesinin sevmediği birini başkası hiç sevmez.. bu yüzden bir gün eğer aşık olup hayatıma birini alırsam, onu kaybetmemek için ailemi anlatmayacağım dedim..
ama malesef öyle olmadı. başlarda ailemi son derece normal, çocuklarına çok düşkün, kardeşlerin birbiriyle çok iyi anlaştığı bir aile gibi anlattım. ama 3 seneden bahsediyorum ya, ailemle ilgili sorun yaşadıkça kendimi tutamayıp biraz biraz anlatmaya başladım. tutunacak tek dalım oydu çünkü. ailemle ilgili sorun yaşadığımda ona anlatıp beni saatlerce dinlemesi ve bana güç vermesini seviyordum..
fakat başta korktuğum şeyin başıma gelmesini istemiyorum ama son dönemlerde ailemle ilgili olarak korktuğunu hissediyorum. kendi ailesi çok tatlı insanlar anlattığı kadarıyla ve bu yüzden de ailemi her defasında şaşırarak dinliyor. ileride aileyle ilgili problemler yaşamak istemediğini söyledi bugün bana haklı olarak. daha tanışmadan anlattıklarımdan dolayı o da aileme karşı tepkili. fakat benim anlatmaktan başka çarem yoktu. olmayan birileri gibi anlatamazdım ailemi.. ve psikolojik olarak çok yalnızdım ona anlattım bende..
şimdi yaptığım şeyin pişmanlığını yaşıyor gibiyim. onu kaybetmek istemiyorum ama hiçkimse benim ailem gibi kötü bir ailenin damadı olmak istemez. yarın bir gün bu sebeplerden dolayı aramızda bir problem çıkar veya beni bırakır diye korkuyorum. sonucta burada sorunlu kv problemlerini okurken herkes bir tane hayatın var kaç diyor haksız mıyım? ileride ailesi de ailemi sevmez eminim çünkü ailem gerçekten sevgisiz, katı insanlar. babam kendi kızlarının düğününe bile gitmeyen bunu ayıp gören ama başkasının düğününde göbek atan bir adamken ileride ailem yüzünden onu kaybetmekten çok korkuyorum ? bu konuda nasıl bir yol izlemeliyim? artık çocuğu daha fazla korkutmamak için ailemden bahsetmeyi kesmeli miyim sizce? bir de yarın bir gün ailesinin gözünde kıymetli olmam diye korkuyorum. benim ailem kızlarını kıymetsizleştiren bir aile.. babam kızlarım evlendikten sonra kocaları onları öldürse bile karışmam artık başkasının malı olmuş oluyo diyen biri.. bazen diyorum ki hiç evlenmicem...
