Hepinize selamlar.
Kızlar nasıl başlasam ne anlatsam ne desem bilemiyorum..
Şuan ayağımda minik kızımı sallıyorum (40 ı yeni çıktı), kucağımda büyük kızım uyuyor (27 aylık). Tatildeyiz eşim ben kızlarımız, çok mutluyuz şükürler olsun. Ufak tefek herkesin derdi olur bizde öyle bi aileyiz. Ama büyük bir derdimiz var ve birbirimizi üzmemek için konuşmuyoruz bahsetmiyoruz. Ben kendi içimden bile geçirdiğimde ağlama tutuyor beni. Eşim bir iki haftaya kadar uzun bir göreve gidiyor. Yaklaşık 10 ay. Biz yanında gidemiyoruz , öyle gerekiyormuş..
Evimde yalnız kalamıyorum çünkü eşim ben yalnızken aklım orda oluyor diyor. Kv demde kalıcaz. Orda bize oda yapıldı geçici eşyalar alındı. Kendi evime dokunmadım öylece duruyor.
Şimdi diyeceksiniz ki neden annende kalmıyorsun. Eşim öyle istiyor ve orda görev zamanı aklı burda olsun istemiyorum. Bizi dert edip dikkati dağılsın istemiyorum.kv iyi bi kadın onda da sıkıntı Yok.
Ama yüreğim çok buruk. Minik yavrum babasını görmeden büyüyecek
büyük kızım (bakmayın büyük dediğime oda bir bebek) babasına çok düşkün o yokken sürekli babasını istiyor. Acaba küçük kızım babasını 10 ay sonra gördüğünde yabancı bi adam görmüş gibi mi olacak? Büyük kızım babasını unutur mu? Ben hem anne hem baba nasıl olcam? Belki şubat mart gibi 10 gün izin verirler diyor. Bide ben yanına giderim belki günü birlik izin olursa imkan olursa. Ailem en büyük destekçim. Babam eşin gelene kadar bana emanetsin maddi manevi diyor. Ama ben onu çok özlicem. Dayanamıyorum sürekli gizli gizli ağlıyorum. Eğer ağladığımı görürse bi tarafı yıkık gidecek biliyorum. Bana hep sen çok güçlüsün kızlarımda senin gibi güçlü olsun diyor. Ama değilim, ben güçlü değilim. Ağlamamak için hep dişlerini sıkıyorum yanında. Bizim için o kadar çabalıyor ki. İstediğimiz herşeyi yapıyor. Bana teselli verin nolur 10 ay nasıl geçer biter?