Bir arkadaşım var, eskiden aynı şirkette çalışıyorduk son 1 yıldır ise o başka biryerde çalışıyor. Çok iyi niyetli pozitif, herşeye alınmayan, dedikodu yapmayan, herkesi kınamayan, açık düşünceli, rahat bir kız. O yüzden seviyorum onunla olmayı.. Hatta özellikle böyle arkadaş zor benim için çünkü ağzı pis dedikodu dolu olan ve negatif insanlarla yapamıyorum. Ve güvenemiyorum da zaten. merhaba'dan öteye taşımıyorum.
Fakat bu arkadaşında garip bir özelliği var, özlüyoruz birbirimizi ben yada o buluşalım diyo, hangi gün boş olduğumuzu kararlaştırıyoruz ve o dışarı çıkmaktansa 'bize gel' diyor. Sürekli pazar kahvaltısı, akşam yemeği, ailesi ile gideceği tatiller, akrabalarında buluşulacak bir yılbaşı gecesi bayram sabahı vs. , bu tarz şeylere beni çok çok ısrarlı bir şekilde çağırıyor. Sonrada 'sen hiç gelmiyosun ya' yada bir bahane attıysam ' çok yoğunsun ya' diye bahane atıyor.
En son konuşmamızda yine evlerine davet etti ( buarada bekar ve anne babasıyla yaşıyor - bende bekarım ve ailem başka şehirde yaşıyor ben burada tekim ) bende ' canım ben seni özledim hem evden bunaldım dışarda bişeyler yapalım' dedim. Bu şekilde dışarda buluştuğumuzda ise yaklaşık 1 saat onlarda kalmam için ısrar ediyor. Başlarda tamam ne nazik kız diye düşünüyordum ama artık sinir bozucu bir hal aldı. Hele o onlarda kalmam için ısrarları çok sinirlerimi bozuyor, çünkü nazikçe reddettiğimde ısrara devam ediyor, hatta ayrılırken 'of yine kalmadın bizde' diye tripli gidiyor.
Ki bu durumdan kurtulabilmek için güzel güzel anlattım ' ben kimsede kalmam, alışkın değilim, ailem hiçbiryerde kalmama izin vermezdi ve bu alışkanlığım devam ediyor, lütfen ısrar etme, hem bir sonraki gün iş var, benim evim işime yürüyerek 10 dakika, dişimi fırcalıyorum, duş alıyorum, üstümü değiştireceğim' ....
'Ama alış artık, ev yemeği yersin, kardeşimin odasında tek kal, ben sana fırça veririm, duş alırsın, kıyafette veririm, kal ya bizde' ... diye karşılık veriyor. Ve bu şekilde çok uzun süre binbir şey söyleyip ısrar ediyor.
Henüz onlarda hiç kalmadım, kalmamda.. Cidden hoşlanmıyorum.. Bide mantıklısı şu, bekar evi olan benim onun bende kalması daha mantıklı olur (tabi ertesi gün işin olmadığı gece boyu sohbet muhabbet planladığımız bir gün) bende teklif ediyorum kabul etmiyor. Tabi ben ısrar etmiyorum.
Biz her hafta görüşüyoruz ve her seferinde abartısız 1 saat bu kızın ısrarıyla karşılaşıyorum. Buluşma planlama aşamasında ise direk evlerine gitmeye kurtulmaktan da ayrıyetten yıldım..
Çok fazla sıktı artık.. Kötü niyetli bir kız değil ama çok ısrarcı bu konularda..
Sorun şu, normalde olsa belki görüşmem o kadar, ayda yılda bir görüştüğüm bir kişi olarak kalırdı ama benim burada başka hiç arkadaşım yok
çok yalnızım ve evde bunalıyorum. O kızla da görüşmesem kafayı yerim.. Ya başka ne desem napsam düzelir bu kız?
NOT : O 30 yaşında ben 27 yaşındayım..
