Bunu kabul etmenin çok zor olduğunu biliyorum geçmişe baktığınızda sizin de değiştirebileceğiniz baska seyler yokmuş sanırım siz sokak çocuğu değilsiniz erkek arkadaşınızla sırf o kal dedi diye kalacak kendinizi boşuna suçlamayın bence yapmanız gereken onun ailesinden uzaklaşmak onlar da suçlayacak birilerini arıyorlarMerhaba. Daha önce de yazmıştım
Sevdiğimi kaybettim yaklaşık 1 ay oldu ben toparlanamıyorum gerçekten. Trafik kazası geçirdi ve ölmeden 20 dakika önce son mesajı bana atmış ailesi beni suçlayıp duruyor . Belki de haklılar bende kendimi suçluyorum gerçekten iyi değilim bir an bile çıkmıyor aklimdan . Buradaki konuşmaları yorumları okudum ve beni anlayabilecek birilerinin oluğunu fark ettim kendi hayatımda kimse anlamıyor çünkü ruh hastasıyım gibi davranıyorlar sanki aklımı kaybetmişim gibi beni anlayabilen varsa lütfen bana fikir versin aklıma olmadık şeyler geliyor çünkü :'(
psikoloğa gitmekte itibar zedeleyecek hiç bir şey yok.
Basiniz sagolsun. Suan bu sekilde hissetmeniz normal.
Ama sunu unutmayin. Insanin olum saati ne bir saniye ileri, ne de bir saniye geri gitmez. Siz iyi olsaydiniz da vefat edecekti sevgiliniz. Eceli gelmis allah mekanini cennet eylesin.
Boyle dusunmeye calisin. Dogrusu bu cunku
Babam vefat ettiğinde ben bir süre suçluluk psikolojisi ile debelenip durdum. Uzun süre hastaydı ve yine hastaneye yatmisti. Ve ben bir kaç gün yanına gitemedim (hastane bizden biraz uzaktı ama ablam annemi her gün götürürdü). Bende o hafta çok çalıştığım için gitmeyi erteledim, yorgundum çünkü. O zamanlar 19 yaşındayım bu ara. Benim kafamda babam hastaneye gider bir kac gün içinde döner kayıtlıydi. Cok kez öyle oldu. Bende o 3 gün birşey olmaz zannettim. Zannettiğim gibi olmadı işte. Babam vefat etti. Hic beklemiyorduk çünkü annem gündüz gördüğünde iyidi durumu. Neyise uzatmak istemiyorum. Ben uzun zaman bununla debelenip durdum. Keşke daha cok gitseydim, keşke daha çok sarılsaydım. Doya doya sohbet etseydim. Hic üzmeseydim felan. O zamanlar ölüm bize hastalık olduğu halde çok uzaktı. Hastalık babamı öldürdü belki, ama bana göre yine de suçluydum. Yetersiz kalmistim. Toaf bir his. Sizde şu anda aynı durumdasınız. Suçsuz olduğunuz halde kendinizi suçluyorsunuz. Cünkü sizde benim gibi "belki onu kurtarabilirdim" diye düşünüyorsunuz. Kurtaramazdiniz. Bende kurtaramadim. Sizin elinzde değildi. Belki mesaja cevap versem kurtulurdu diye kuruyorsunuz belki kafanızda ama bunu asla unutmayin: o an hissettiğiniz duygular ve düşünceler doğrultusunda hareket ettiniz. Takıntılı davranışlara karşı kendinizi geri çektiniz! Kendinize haksızlık etmeyin. Ailesi acılar içinde. Allah kimseye evlat acısı vermesin. Sizi günah keçisi ilan ediyorlar çünkü başka şekilde kaldıramıyorlar. Çocuklarının sorunları olup belki intihar etmiş olmasini kabul edemiyorlar. Siz kulak asmamaya gayret edin. Evet zor. Ama acılar icin kivranan bir anne babanin mantıklı düşünebilecegini bekleyemeyiz her zaman. Başınız sagolsun. Allah ailesine ve sizede sabırlar versin
Bunu da düşündüm ölümle yaşam arasındaki o ince çizgiyi . Birini kaybettiğimiz zaman bi anda gelen pişmanlık hissi mesela o gün o arabaya binmiş olmasaydı bana mesaj atmasaydı hız yapmasaydı ya da emniyet kemerini takmış olsaydı hayatta olur muydu diye sonra da işte ben yanında olsam belki de şuan hayatta olurdu sonucu... yaptığım tek şey bu gün boyu bunları düşünüyorum bazen hayatta olma olasılığını bile bu yüzden bende irademi kaybetmekten korkuyorum
Babam vefat ettiğinde ben bir süre suçluluk psikolojisi ile debelenip durdum. Uzun süre hastaydı ve yine hastaneye yatmisti. Ve ben bir kaç gün yanına gitemedim (hastane bizden biraz uzaktı ama ablam annemi her gün götürürdü). Bende o hafta çok çalıştığım için gitmeyi erteledim, yorgundum çünkü. O zamanlar 19 yaşındayım bu ara. Benim kafamda babam hastaneye gider bir kac gün içinde döner kayıtlıydi. Cok kez öyle oldu. Bende o 3 gün birşey olmaz zannettim. Zannettiğim gibi olmadı işte. Babam vefat etti. Hic beklemiyorduk çünkü annem gündüz gördüğünde iyidi durumu. Neyise uzatmak istemiyorum. Ben uzun zaman bununla debelenip durdum. Keşke daha cok gitseydim, keşke daha çok sarılsaydım. Doya doya sohbet etseydim. Hic üzmeseydim felan. O zamanlar ölüm bize hastalık olduğu halde çok uzaktı. Hastalık babamı öldürdü belki, ama bana göre yine de suçluydum. Yetersiz kalmistim. Toaf bir his. Sizde şu anda aynı durumdasınız. Suçsuz olduğunuz halde kendinizi suçluyorsunuz. Cünkü sizde benim gibi "belki onu kurtarabilirdim" diye düşünüyorsunuz. Kurtaramazdiniz. Bende kurtaramadim. Sizin elinzde değildi. Belki mesaja cevap versem kurtulurdu diye kuruyorsunuz belki kafanızda ama bunu asla unutmayin: o an hissettiğiniz duygular ve düşünceler doğrultusunda hareket ettiniz. Takıntılı davranışlara karşı kendinizi geri çektiniz! Kendinize haksızlık etmeyin. Ailesi acılar içinde. Allah kimseye evlat acısı vermesin. Sizi günah keçisi ilan ediyorlar çünkü başka şekilde kaldıramıyorlar. Çocuklarının sorunları olup belki intihar etmiş olmasini kabul edemiyorlar. Siz kulak asmamaya gayret edin. Evet zor. Ama acılar icin kivranan bir anne babanin mantıklı düşünebilecegini bekleyemeyiz her zaman. Başınız sagolsun. Allah ailesine ve sizede sabırlar versin
Teşekkür ederim. Sizinde başınız sağolsun Allah tabiki başta aile acısı yaşatmasın ben böyle olmak istemiyorum normalde hep sessizliğimle bilinirim
Başınız sağ olsun.
Ben farklı şekilde davranılsa farklı olurdu her şey tezine katılmıyorum. Yani sırf siz mesaj atmadınız diye, ilgilenmediniz diye ölmedi arkadaşınız. Farzedinki siz ona cevap verdiniz, istemediğiniz halde yanında oldunuz ama yine de o kaza gerçekleşecekti. Kendinizi suçlayacağınız en ufak bir durum yok. Onun ailesini geçiyorum ama sizin aileniz sizin bu halde olmanızda etken. Bıraksalardı da acınızı yaşasaydınız böyle olmazdı. İyilik etmeye çalışırken kötülük ettiklerinin farkında bile değiller. İnşallah bu süreçler bir an önce geçer bir yardım almanızda da fayda var.
İçine kapanık konuşmayan biri oldum hep . İlk kaybım ve ilk açım değil bu 12 yaşında babaannemi kaybettim çocuktum belki ama ona anne derdim beni o büyümüştü kanserdi ve çok çok acı çekiyordu baya uzun zaman oldu tabi ama hiç unutmam ben başında dua ederken babam iyileşsin diye değil acılarından kurtulsun diye dua et demişti o zamanki aklımla anlayamamıştım ne demek istediğini . Bir sebebi vardı hastalık.ve evde ki herkes ölümüne hazırlamıştı kendini. Ama bu yaşadığım o kadar ani oldu ki ne olduğunu bile idrak edemeden bundan sorumlu tutuldum kendimi savunma gücü bulamıyorum ve bunu paylaşabileceğim kimsem yok
Başkaları bilmiyorum. Ben ölüme hiç hazır değildim. Babam 3 seneden fazla hastaydı. Komaya girip çıktığı bile oldu. Ama ben ona hiçbir zaman ölümü yakıştıramadım. Bugün bile resmine baksam burnumun ucu sızlar, gözlerim doluyor. Sizin böyle bir ani ölümde sarsilmaniz gayet normal. Kendinizi savunsaniz bile karşı tarafın bunu şu anda anlayabilecek durumda olduğunu zannetmiyorum. Acıları çok taze. Belki zamanla yatisirlar. Sizin şu anda yapmanız gereken kendinize sahip çıkmak. Sağlık bir elden gitti mi, kolay geri kazanılmiyor. Kendinize dikkat edin.
Başın sağ olsun. Senin suçun yok. Kendini de aileni de üzme. Onun ailesinden de uzak dur epeyce bir süre. Mezarına da gitme tabi, karşılaşmamak adına.Bunu da düşündüm ölümle yaşam arasındaki o ince çizgiyi . Birini kaybettiğimiz zaman bi anda gelen pişmanlık hissi mesela o gün o arabaya binmiş olmasaydı bana mesaj atmasaydı hız yapmasaydı ya da emniyet kemerini takmış olsaydı hayatta olur muydu diye sonra da işte ben yanında olsam belki de şuan hayatta olurdu sonucu... yaptığım tek şey bu gün boyu bunları düşünüyorum bazen hayatta olma olasılığını bile bu yüzden bende irademi kaybetmekten korkuyorum
Öncelikle başın sağolsun. Daha önce de yazmış arkadaşlar, vade dolduktan sonra kimse bir şey yapamaz, ne bir dk ileri ne bir dk geri, diye. O nedenle, benim yüzünden vs demeyi bırak bir kere. İkincisi, cenaze ya da mezarına da sakın gitme! Ailesi acısıyla madem haksız yere de olsa seni suçluyor, uzak dur! Ne onlar gerilsin, ne de senin annen, baban ailen korksun kızımıza bir şey yaparlar mı diye! İnsan birinci dereceden yakını kaybedince acısı büyük oluyor. Ama Allah her şeyin sabrını veriyor, her acı zamanla soğuyor, azalıyor. Seninki de öyle olacak, onun ailesinin de. Sen de gideceğim diye inat etme, belli ki senin ailen de sana bir şey olacak diye korluyorlar ve kendilerince akıllarının erdiği kadariýla seni oraya buraya kapatırız diye korkutmaya çalışıyorlar. Intihar vs sakın düşünme, çıkart at aklından bunu. Duanı et sen. Hem onun için, hem de sana intihar vs vesvese vermesin iblis diye! İşine gücüne sarılıp toparlanmaya bak. Evlat kolay yetişmiyor, ben ne zaman bir anneyle bebeğini görsem gözlerim dolar, ne sabırlarla, ne emeklerle büyütüyor bebeğini diye, annem de böyle ilgiyle büyütmüş beni diye.. üzülürüm anneme babama çıkışlarım için, hayattalar çok şükür, ama höt höt yapıyor insan bazen elinde olmadan. Sen de anneni, babanı düşün. Küçükken seninle nasıl ilgilendiklerini, nasıl emek verdiklerini, nasıl sevip, koruyup, kullandıklarını düşün. Sana bir şey olsa nasıl üzülürler onu düşün, veya onlara bir şey olsa sen nasıl üzülürsün onu düşün. Ve toparla kendini. Senden kalmanı istemesi yanlış. Birinin daha dediği gibi, o seni düşünseydi, git bir an önce atıl hayata deyip yeni durumunuza göre bir şeyler plânlardınız. Ama bahsettiğin üzere güçlü biri değilmiş, sen bir yıl kalsan da hep sorunlar çıkardı belli ki. O nedenle kalsam şöyle güzel olurdu böyle güzel olurdu demekten de vazgeç. 3 gün yasını tut, sonra da ayağa kalk. Kendini daha fazla paralama, giden gitti, yapacak bir şey yok. Bu senin suçun da değil. Sen perişan olursan, ailen de perişan olur. Onları da anla. Onun için bir an evvel toparlan.
Âmin. Sana da sabır versin. Ama bir ay olmuş, toparlanman gerek. Belli ki alttan alttan sen de kendini suçlamışsın, ondan kendine rahat vermiyorsun. Bu düşünceden kurtul. Yasın fazlası da haram. Önüne bak artık. Okumuşsun o kadar, sıcağı sıcağına, daha fazla zaman kaybetmeden atıl bir yere. Atıldıysan da ona odaklan. Özleyebilirsin ama bu öyle boş boş etrafa bakmalar, orda değilmişsin gibi vs şeklinde değil, olmaz böyle. Çık lütfen şu durumdan.İlk duyduğumda gerçekten aklıma gelen tek şey intihar oldu çünkü inanılmaz bir boşluk vardı ağlayamadım sesim çıkmadı beynim dondu sanki Allaha inancım sonsuz ama dua bile edemedim hayatımda ilk defa ölmek istedim sonra korktum eğer kendime zarar verirsem bunun affı yoktu ve değil onu hiç kimseyi göremezdim ahirette ... Ama gerçekten kendimi o kadar çaresiz hissediyorum ki uyuyamıyorum geceleri sevdiklerini kaybeden insanların hikayelerini okuyor ölümü araştırıyorum bunu yaklaşık 1 aydır her gece yapıyorum sabaha kadar gündüzleri zaten oturuyor öyle boş etrafa bakıyorum oradayım ama orada değilim gibi bu tabiki hoşuma gitmiyor tekrar normal olmak istiyorum ama sonra yine aklıma geliyor sonrası beni çok korkutuyor nasıl yapcm ki gözlerimi kapatıp beni bilmediğim bi yerde bırakmışlar gibi bir hisAllah bu acıyı yaşayan herkese sabır ve dayanma gücü versin
Âmin. Sana da sabır versin. Ama bir ay olmuş, toparlanman gerek. Belli ki alttan alttan sen de kendini suçlamışsın, ondan kendine rahat vermiyorsun. Bu düşünceden kurtul. Yasın fazlası da haram. Önüne bak artık. Okumuşsun o kadar, sıcağı sıcağına, daha fazla zaman kaybetmeden atıl bir yere. Atıldıysan da ona odaklan. Özleyebilirsin ama bu öyle boş boş etrafa bakmalar, orda değilmişsin gibi vs şeklinde değil, olmaz böyle. Çık lütfen şu durumdan.
Seni neden suçluyor? Detaylandirirmisin?Merhaba. Daha önce de yazmıştım
Sevdiğimi kaybettim yaklaşık 1 ay oldu ben toparlanamıyorum gerçekten. Trafik kazası geçirdi ve ölmeden 20 dakika önce son mesajı bana atmış ailesi beni suçlayıp duruyor . Belki de haklılar bende kendimi suçluyorum gerçekten iyi değilim bir an bile çıkmıyor aklimdan . Buradaki konuşmaları yorumları okudum ve beni anlayabilecek birilerinin oluğunu fark ettim kendi hayatımda kimse anlamıyor çünkü ruh hastasıyım gibi davranıyorlar sanki aklımı kaybetmişim gibi beni anlayabilen varsa lütfen bana fikir versin aklıma olmadık şeyler geliyor çünkü :'(
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?