Merhaba arkadaşlar biraz moralim bozuk ve yorumlarınızı bekliyorum sohbet etmek belki iyi gelir 
Eşimle evliliğimizin 4. yılına gireceğiz nasipse.Evlendiğimizden beri çocuk yapma fikrimiz yoktu çünkü maddi sıkıntılar içindeydik birde bebek yaparsak ona nasıl bakıcaz diye düşündüğümüzden belki hiç gündemimiz de yoktu.Son 1 yıldır borçlarımızı hallettik ve eşimde çevremizde bebekleri gördükçe istemeye başladı bende düşünmeye başladığım zaman korunmayı bıraktık.Henüz bir gebelik durumum yok.Sorun şu ki ben gebelik düşünmeye başladığımdan beri çevremden hamile haberi almadığım kimse kalmadı herkes büyük bir heycanla hamilelik haberini veriyor uzak yakın her türlü yani.Ben ilk başlarda takılmıyordum fakat eşimin içinde bir burukluk olduğunu farkediyorum. Herkese Allah kucağına almayı nasip etsin kimseyi kıskandığımız yok hayırlısı olsun dileklerimizi sevinçlerini her şekilde birlikte yaşıyoruz ama eve gelince olan bir sessizlik birbirimize bakışımız benim ağlamama yetiyor.Hamilelik fikri bana çok uzak iken şimdi olması için elimizden gelen gayreti gösterip olmaması çok üzüyor.(gerekli doktor kontrolleri tedaviler uygulanıyor)Daha öncesinde korunmayı bıraksaydık şuan bebeğim kucağımda olucaktı belkide bu kadar yıpranmıcaktık diye düşünüyorum.
Bugün yine bir akrabamızın hamilelik haberini aldık ve akşama davetliyiz gideceğiz fakat ben bu süreçte eşimle psikolojik olarak çok yıprandığımızı düşünüyorum ne yapabilirim bilmiyorum da elimden bir şey de gelmiyor eşim ben üzüldüğümde hep destek.Saçmalama zamanı var takılma etme diyor ama ben önceden çevremde korunmayın sonra çok istersiniz olmaz diyenlerin sözleri ile çınlıyor kafam.Çevremize bebek düşündüğümüzü söylemedik her ortamda lafı açtıklarında işlerimiz çok yoğun iler ki yıllarda inşallah diyoruz.Söylesek her ay niye olmuyor problem mi var diye duymak istemediğimiz için.Biz söylemediğimiz içinde kimse hassas davranmıyor herşeyi konuşabiliyor.Sırf bu yüzden çevreden soyutlamak istiyorum kendimi.Eşimle sadece baş başa kalıp ikimiz olup problemlerimizi aşmak istiyorum.Çevremizdeki insanlar özlerinde çok iyi insanlar sadece bu konuda bilgileri olmadığı için her söylenen bize ağır geliyor söylemekte istemiyoruz ne yapıcağımı da bilmiyorum.Akşam yine hüzünleniceğim kesin Allah isteyen kimsenin kucağını boş bırakmasın tek dileğim şuan bir sağlıklı bebeğimin olması.
Eşimle evliliğimizin 4. yılına gireceğiz nasipse.Evlendiğimizden beri çocuk yapma fikrimiz yoktu çünkü maddi sıkıntılar içindeydik birde bebek yaparsak ona nasıl bakıcaz diye düşündüğümüzden belki hiç gündemimiz de yoktu.Son 1 yıldır borçlarımızı hallettik ve eşimde çevremizde bebekleri gördükçe istemeye başladı bende düşünmeye başladığım zaman korunmayı bıraktık.Henüz bir gebelik durumum yok.Sorun şu ki ben gebelik düşünmeye başladığımdan beri çevremden hamile haberi almadığım kimse kalmadı herkes büyük bir heycanla hamilelik haberini veriyor uzak yakın her türlü yani.Ben ilk başlarda takılmıyordum fakat eşimin içinde bir burukluk olduğunu farkediyorum. Herkese Allah kucağına almayı nasip etsin kimseyi kıskandığımız yok hayırlısı olsun dileklerimizi sevinçlerini her şekilde birlikte yaşıyoruz ama eve gelince olan bir sessizlik birbirimize bakışımız benim ağlamama yetiyor.Hamilelik fikri bana çok uzak iken şimdi olması için elimizden gelen gayreti gösterip olmaması çok üzüyor.(gerekli doktor kontrolleri tedaviler uygulanıyor)Daha öncesinde korunmayı bıraksaydık şuan bebeğim kucağımda olucaktı belkide bu kadar yıpranmıcaktık diye düşünüyorum.
Bugün yine bir akrabamızın hamilelik haberini aldık ve akşama davetliyiz gideceğiz fakat ben bu süreçte eşimle psikolojik olarak çok yıprandığımızı düşünüyorum ne yapabilirim bilmiyorum da elimden bir şey de gelmiyor eşim ben üzüldüğümde hep destek.Saçmalama zamanı var takılma etme diyor ama ben önceden çevremde korunmayın sonra çok istersiniz olmaz diyenlerin sözleri ile çınlıyor kafam.Çevremize bebek düşündüğümüzü söylemedik her ortamda lafı açtıklarında işlerimiz çok yoğun iler ki yıllarda inşallah diyoruz.Söylesek her ay niye olmuyor problem mi var diye duymak istemediğimiz için.Biz söylemediğimiz içinde kimse hassas davranmıyor herşeyi konuşabiliyor.Sırf bu yüzden çevreden soyutlamak istiyorum kendimi.Eşimle sadece baş başa kalıp ikimiz olup problemlerimizi aşmak istiyorum.Çevremizdeki insanlar özlerinde çok iyi insanlar sadece bu konuda bilgileri olmadığı için her söylenen bize ağır geliyor söylemekte istemiyoruz ne yapıcağımı da bilmiyorum.Akşam yine hüzünleniceğim kesin
Allah isteyen kimsenin kucağını boş bırakmasın tek dileğim şuan bir sağlıklı bebeğimin olması.
Allah sağlıkla kucağınızı doldursun inşallah
üstelik menopoza girmeme de pek bir şey kalmamış 
sakin olun. olmuyorsa bile önünüzde zamanınız çok tedavi için
