- 8 Aralık 2012
- 10.610
- 6.974
- 248
- Konu Sahibi NickimTam13Harf
-
- #1
Başıma gelen her kötü olayda önce benden de kötüsünü düşünüp halime şükretmeyi denerim. Ama artık bunu yapamaz oldum yeter artık pes ediyorum moduna geldim.
Oğlum kreşe başladı, orta düzeyde ilgilidir babası. Özel bi durumu var oğlumun, bu süreçte üst düzey ilgi görmesi lazım babadan. Aman diyorum en azından ben oğlum için herşeyi yapabiliyorum, en azından bunun için bana maddi imkan sunuyor Allah razı olsun diyorum. Gel gelelim oğlumun sınıfına bi baba gelip çocuğunu sevdiği, onu ve sınıfını gözlemlediği zaman benim sigortalar atıyor. Sınıfımızda anne babası ayrı olan ve babasını hiç görmeyen çocuklar da var, bir yanım halimize bu noktada şükrederken diğer yanım o babaları görüp kan ağlıyor. Çok bişey değil ikisi arasında güzel bi sevgi bağı olsun, babası oğlunu oğlu da babasını çok sevsin, benim üstümdeki yük biraz azalsın istiyorum. Kendisiyle konuşuyorum ama böyle de zoraki yapıyor, içinden gelmeyince babalık tiyatrosu kısa sürüyor. Saatlerce çalışıyor evet, ama saatlerce çalışıyor diye uykusundan bile bi gram feragat edip oğluma vakit ayırmıyor. Çünkü o çok yorgun, o çok uykusuz... Oğlum için ha varlığı ha yokluğu.. Hiç babasına düşkün bi çocuk değil, benim zorumla gider babasının yanına yatar falan.
Kendi çocuğum diye demiyorum burda oğlumu gören arkadaşlarım da var, çok tatlı çok yakışıklı sevimli bi çocuk. Yolda gören herkesten ilgi görüyor da bu babası niye bi türlü gerektiği kadar ilgi göstermiyor ben artık anlayamıyorum.
Yine otur haline şükretle git kafasına bi tane patlat modu arasında gidip geliyorum. Çok mu şey istiyorum ben bilmiyorum. Nasıl baba olunur ben mi öğreteyim? Varsa bi yolu öğreteyim ama tek benim çabamla da nasıl olacakki..
Oğlum kreşe başladı, orta düzeyde ilgilidir babası. Özel bi durumu var oğlumun, bu süreçte üst düzey ilgi görmesi lazım babadan. Aman diyorum en azından ben oğlum için herşeyi yapabiliyorum, en azından bunun için bana maddi imkan sunuyor Allah razı olsun diyorum. Gel gelelim oğlumun sınıfına bi baba gelip çocuğunu sevdiği, onu ve sınıfını gözlemlediği zaman benim sigortalar atıyor. Sınıfımızda anne babası ayrı olan ve babasını hiç görmeyen çocuklar da var, bir yanım halimize bu noktada şükrederken diğer yanım o babaları görüp kan ağlıyor. Çok bişey değil ikisi arasında güzel bi sevgi bağı olsun, babası oğlunu oğlu da babasını çok sevsin, benim üstümdeki yük biraz azalsın istiyorum. Kendisiyle konuşuyorum ama böyle de zoraki yapıyor, içinden gelmeyince babalık tiyatrosu kısa sürüyor. Saatlerce çalışıyor evet, ama saatlerce çalışıyor diye uykusundan bile bi gram feragat edip oğluma vakit ayırmıyor. Çünkü o çok yorgun, o çok uykusuz... Oğlum için ha varlığı ha yokluğu.. Hiç babasına düşkün bi çocuk değil, benim zorumla gider babasının yanına yatar falan.
Kendi çocuğum diye demiyorum burda oğlumu gören arkadaşlarım da var, çok tatlı çok yakışıklı sevimli bi çocuk. Yolda gören herkesten ilgi görüyor da bu babası niye bi türlü gerektiği kadar ilgi göstermiyor ben artık anlayamıyorum.
Yine otur haline şükretle git kafasına bi tane patlat modu arasında gidip geliyorum. Çok mu şey istiyorum ben bilmiyorum. Nasıl baba olunur ben mi öğreteyim? Varsa bi yolu öğreteyim ama tek benim çabamla da nasıl olacakki..