Oncelikle asosyalligin zirvesinde olmadigini soyleyebilirim. Bendeki asosyalligi anlatsam zirve nedir gorursun. :) Ben yurtdisinda yasiyorum. Benim yakinlarim, dostlarim Turkiye'de. Ancak Turkiye'ye gittigim zaman sosyalligin dibine bile vuruyorum. Ama yasadigim yerde son derece icine kapanigim bir suredir. Gerek hayatimdaki stres kaynaklari, gerek kisisel sebeplerden dolayi... 1 sene sonra Turkiye'ye donecegim ve sosyal hayatima devam edecegim insallah. Neyse...
Bir arkadasin dedigi gibi, dostluklarin, hele ki uzun seneler suren dostluklarin kari koca iliskisi gibi oldugunu dusunuyorum ben de. Cocukluk arkadasim var, okul oncesi zamanda tanismistik. Ben 24, o 25 yasinda simdi. O kadar saglam dostlugumuz var ki disardan gorenler imreniyor. Uzakliklar, mesafe de dokunmuyor bize, bir araya gelince yine kaldigimiz yerden devam ederiz. Uzaktan gorseniz siz de imrenebilirdiniz sanirim, burda oyle yazmissiniz ya.
Ama size isin ic yuzunu de anlatayim. Biz bu arkadasimla cok didisiriz, kavga ederiz, surat yapariz. Ama kisa sure sonra yine can ciger. Sizin disardan mukemmel gordugunuz dostluklarin icinde de sorunlar oluyor yani. Disi seni yakar, ici beni misali... Ne kadar kavga da etsek, bagrisip cagrissak da sonunda yine dostuz, yine birbirimiz icin hep variz. Yikilmiyoruz yani.
Imrendiginiz dostlara sorun bakalim her daim super mi anlasiyorlarmis. Hic kavga etmiyorlar miymis. Su zamana kadar birbirlerinin nelerini affetmisler, nelerine goz yummuslar, yani ne fedakarliklar yapmislar sorun. Bakalim size "biz hic sorun yasamadik, birbirimize hic kizmadik, darilmadik" diyecekler mi. Dostluk fedakarlik da ister.
Benim dostluk kuramayan insanlarda edindigim izlenim su. Insanlar birbirine hata payi birakmiyor. Biri canini mi sIktI, kizdirdi mi, "aaa demek gercek arkadas degilmis" oluyor, bitiriliyor hemen. Size kendi arkadaslarimla yasadigim sorunlari yazsam, buraya oyle bir konu acsam, herkes "gercek arkadasin degilmis, gorusme, arani ac" filan derdi herhalde. Ama guzellikleriyle ilgili birsey desem "cok sanslisin" denirdi. Yani lafin kisasi, dostluk sabir, ozveri, biraz da beceri gerektirir. Herkesin yapabilecegi birsey degildir. O yuzden bircok insan dunyada dostluk yok sanir. Hayir. Dostluk var. Ama sen beceremiyorsun arkadas. Anlamiyorsun. Insanlari tanidikca olumsuz yonlerini de gormeye baslarsin. Kusursuz dost arayan dostsuz kalir. Sen cevizin kabuguyla degil, iciyle ilgileneceksin. Yani insanin kusuruyla degil, sana kattiklarina, sana verdigi degere bakacaksin. Yoksa hepimiz kusurluyuz yani. Mukemmel dost arayan dostsuz kalir. Bunu unutmayin. Dunyada mukemmel, sorunsuz dostluk degil, genel olarak insan iliskisi bile yok. Siz dostluktan gercek disi seyler bekliyorsunuz gibi geliyor bana. Dost kavramini bir kaliba sokmussunuz, bu kaliba uymayan, beklentilerinize cevap vermeyen insanlarla arkadaslik kuramiyorsunuz. Bu sekilde dostluk kuramazsiniz zaten. Esnek olmalisiniz.
Insanlar o kadar basit seylere "kazik yemek" diyor ki, sorsan herkes kazik yemis arkadas. Insanlar yamyam mi, sizlere kazik atmaya can mi atiyorlar? Yoo. Bir kusur isliyorlardir en fazla. Ya da mukemmel dost beklentilerinizi karsilayamiyorlar. Ama hemen kazik atmis damgasi yiyor. Su zamana kadar hayal kirikligina ugratildigim, uzuldugum hic kimse hakkinda "kazik atti" demedim. Benim icin kazik yemek oyle kusurlarla, kavgalarla bilmemnelerle olmuyor cunku. Kazik yemek daha farkli birsey, cok agir birsey. Mesela dostunu kocanla ayni yatakta basmak gibi, senin ya da sevdigin birinin canina kastetmek gibi agir birsey. Oyle tırışkadan seylerin adini "kazik" koymayi birakin once. Boyle ancak kendi kendinizi doldurur, insanlardan uzaklastirirsiniz. Yani sana degil, genel olarak soyluyorum. Kazik dediginiz olaylari bir daha dusunun diye.