Hayatim seni cok iyi anliyorum bende sen gibiydim ama isten ayrilamazdim eve ekmek goturen tek bendim ve bu 10 yil boyle gecti ne zorluklar cektim piskolojim surekli bozuktu cesit cesit insanlarla ugrasiyodum ama iside birakamiyordum para lazimdi aileme bakiyordum yuzum hep asik ise giderdim isten cikince yine yuzum asik olurdu cunku piskolojim bozuk cikardim hep ama Allah bana bir kapi acti kurtuldum cok sukur yani demem oki daha yenisin alicakasin zamanla sonra zaman su gibi alip gider pes etme pes edip isi birakirsan bi diyer islerde de guvenin olmaz guclu olmayi ogreneceksin
Bende memurum ilk atandığımda başka bi şehir başka bi hayat ilk 3 ay istifa etcem diye ağladım. Özel sen çok yoğun çalışıyordum o yoğunluğu özledim dedim asla işimi kabul etmedim. Ailem şu an ki eşim(o zaman sevgilim) bırakmamak izin vermediler. Her gün ağladım abartısız hem de iş yerimde falan da ağlıyordum.Şehri asla benimsemedim. Sonra baktım kurtuluş yok kimse kabul etmiyor alışmaya çalıştım. Ev arkadaşımla samimi olmaya başladım iş yerindekilerle muhabbet etmeye başladım. Derken arkadaş ortamı falan sevdim. Sonra da evlenip eş durumundan kendi şehrime geldim. Burda emim oldum ki Benin sorunun işim değil şehirmiş. Sorunun iş olduğuna emin misin
daha bir hafta olmuş alışacaksın sadece sakin kal
