- 3 Eylül 2012
- 21.884
- 57.710
- 798
- Konu Sahibi nomunomuchua
- #1
İyi akşamlar herkese..
Ben paylaşarak rahatlayan biriyim.
Bu yüzden çoğu zaman buraya uzun uzun yazdım.
Tecrübeli bayanların yardımı da oldu çoğu zaman.
Sanırım yine ihtiyacım var..
Şimdi daha iyi bir ruh halinde yazıyorum öncesine göre ama yine de mükemmel değil..
Bir gün gerçekten çokkk mutluyum bee diye hissederek yazabilir miyim acaba?
Önce bir özet geçeyim.
1 buçuk yıllık evliyim 1 yıl eşimle ayrı ve evsizdim.
Ailesi yüzünden ve bu ayrılık yüzünden çok sorun yaşadık.
Evliliğimde gerçek anlamda mutsuzdum.
Ama ailemle,arkadaşlarımla yaşadığım şehirde ve en önemlisi işimde çok mutluydum.
Tek tesellim de buydu o zamanlar..
İşkence gibi bir evlilik ve gerçekleşmemiş hayaller..
Bitmek bilmeyen kavgalar, uzaklık yüzünden uzayan küslükler..
Evli ama evsiz olmak ama bir tabağım bir koltuğum bile yok.
Benim niye evim yok psikolojisi..
Mobilya görünce dolan gözler..
Kp,görümce,kayın dendi mi diken diken olan tüyler..
Sinirlerimi hoplatmaya yeten onlar benim ailem cümlesi..
Bu duygularla 1 yıl geçti.
Sonunda eşimin yaşadığı yere tayinim çıktı.
Çok sevdiğim iş ortamımı kaybettim.
Sevdiklerime uzak bu soğuk şehre geldim.
Sadece eşi ile bir hayat kurup mutlu olan insanlar tanıyorum.
Nasıl başarıyorsunuz?
Burda okuyorum özledim mesajına cevap gelmemesini dert eden kadınlar da var..
Doğrusu o zaman utanıyorum.
Benim eşim hala sevgililik dönemindeki gibi mesajlar atar işteyken.
İlgilidir, ev işlerinde yardımcıdır, sorumluluk sahibidir..
Evinde olmayı çok sever. Benle gezmek ona yeter.
Ailesi konusunda sinir oluyordum o da azaldı..
Ama beni sevdiklerimden kopardı ve gül gibi iş ortamımı kaybetmeme sebep oldu diye
çok kızıyorum içten içe..
Tatillerimde onu bırakıp gitmemi bile istemiyor üstelik
2 aydır gitmedim uzak bir yer olmadığı halde..
Bu bencilliğine çok kızıyorum.
Artık eşimleyim, neredeyse hiç kavga etmiyoruz.
Ailesine de uzak evimiz.
Benim de bir evim var artık. Yatağım bana ait.
Bu televizyon benim.
Kelebekli fincanlarımı görseniz ne tatlı..
Ama 4 aydır hiç kahve içmedim..
Çünkü sevdiklerim yok yapasım gelmiyor.
İş ortamımı hiç sevmiyorum.
Ben buraya ait değilim.
Aklım fikrim hep eskide..
Böyle mi olmalıydı?
Bir taraf düzeldi, diğeri bozuldu şimdi de..
Hepsi birlikte olamaz mıydı?
Çok şey mi istiyorum yoksa?
Ben paylaşarak rahatlayan biriyim.
Bu yüzden çoğu zaman buraya uzun uzun yazdım.
Tecrübeli bayanların yardımı da oldu çoğu zaman.
Sanırım yine ihtiyacım var..
Şimdi daha iyi bir ruh halinde yazıyorum öncesine göre ama yine de mükemmel değil..
Bir gün gerçekten çokkk mutluyum bee diye hissederek yazabilir miyim acaba?
Önce bir özet geçeyim.
1 buçuk yıllık evliyim 1 yıl eşimle ayrı ve evsizdim.
Ailesi yüzünden ve bu ayrılık yüzünden çok sorun yaşadık.
Evliliğimde gerçek anlamda mutsuzdum.
Ama ailemle,arkadaşlarımla yaşadığım şehirde ve en önemlisi işimde çok mutluydum.
Tek tesellim de buydu o zamanlar..
İşkence gibi bir evlilik ve gerçekleşmemiş hayaller..
Bitmek bilmeyen kavgalar, uzaklık yüzünden uzayan küslükler..
Evli ama evsiz olmak ama bir tabağım bir koltuğum bile yok.
Benim niye evim yok psikolojisi..
Mobilya görünce dolan gözler..
Kp,görümce,kayın dendi mi diken diken olan tüyler..
Sinirlerimi hoplatmaya yeten onlar benim ailem cümlesi..
Bu duygularla 1 yıl geçti.
Sonunda eşimin yaşadığı yere tayinim çıktı.
Çok sevdiğim iş ortamımı kaybettim.
Sevdiklerime uzak bu soğuk şehre geldim.
Sadece eşi ile bir hayat kurup mutlu olan insanlar tanıyorum.
Nasıl başarıyorsunuz?
Burda okuyorum özledim mesajına cevap gelmemesini dert eden kadınlar da var..
Doğrusu o zaman utanıyorum.
Benim eşim hala sevgililik dönemindeki gibi mesajlar atar işteyken.
İlgilidir, ev işlerinde yardımcıdır, sorumluluk sahibidir..
Evinde olmayı çok sever. Benle gezmek ona yeter.
Ailesi konusunda sinir oluyordum o da azaldı..
Ama beni sevdiklerimden kopardı ve gül gibi iş ortamımı kaybetmeme sebep oldu diye
çok kızıyorum içten içe..
Tatillerimde onu bırakıp gitmemi bile istemiyor üstelik
2 aydır gitmedim uzak bir yer olmadığı halde..
Bu bencilliğine çok kızıyorum.
Artık eşimleyim, neredeyse hiç kavga etmiyoruz.
Ailesine de uzak evimiz.
Benim de bir evim var artık. Yatağım bana ait.
Bu televizyon benim.
Kelebekli fincanlarımı görseniz ne tatlı..
Ama 4 aydır hiç kahve içmedim..
Çünkü sevdiklerim yok yapasım gelmiyor.
İş ortamımı hiç sevmiyorum.
Ben buraya ait değilim.
Aklım fikrim hep eskide..
Böyle mi olmalıydı?
Bir taraf düzeldi, diğeri bozuldu şimdi de..
Hepsi birlikte olamaz mıydı?
Çok şey mi istiyorum yoksa?
