İş yerim kabus gibi oldu artık boğazımdan sıkıyorlar sanki nefes alamıyorum..
ben mi daha büyüyemedim insanlar mı çok kırılgan anlayamıyorum..
aslında grubumuz çok güzeldi iş yerinde akşamları buluşuyorduk gezilere gidiyorduk kahvaltılara vs gidiyorduk her sıkıntımı anlatıyordum dertleşiyordum, sonra ne olduysa bilmiyorum bana soğuk davranmaya başladılar,
aralarında gülen konuşan insanlar ben gelsem ortama susuyorlardı veya öylesine bakıp sonra kendi hallerine dönmeye başladılar.
bir müdürüm var aynı zamanda akrabam ama kan kustum artık nerdeyse lavabolarda ağlamaktan bazen ters davranırdı bazen çok iyi herşeye kırılır kin tutar..
ben cahilliğime veriyorum.belki bazı patavatsızlıklarım, sözlerim insanları kırıyordur ama yemin ederim Allah içimi biliyor hiç kötü niyetli konuşmuyorum davranmıyorum, kimseyi kırmak için konuşmuyorum ya vallahi billahi kimseyi bozmak için konuşmuyorum,hatta bana böyle soğuk davrandıkları için üzülüp ağladığım bile oluyor o kadar insanları kaybetmekten yalnız kalmaktan korkan biriyim, en çok üzüldüğüm nokta ince düşünmüyorsun diyorlar, ben o kadar korkuyorumki insanlara yanlış bişey söylemekten onları kırmaktan daha nasıl ince düşünebilirim bilmiyorum, bir ortamda arkadaşsız kalabilir miyim korkuyorum. burda çok mutsuzum ben,eşim üzülmesin diye bu kadar dolu dolu anlatmıyorum ona ama anlattığım kadarıyla bile çık başka yer bak diyor,işimde de ilerleyebilirim aslında ama bu manevi psikolojik baskı mahvetti beni, çok sıkıntılıyım ve bu durumu çok takan biriyim, ben hiçbir zaman katı sert ve profesyonel olamayacakmıyım nie bu kadar özgüvensizim ben(
İş Hayatı çok önemli, tıpkı ikinci evimiz gibidir.İş yerim kabus gibi oldu artık boğazımdan sıkıyorlar sanki nefes alamıyorum..
ben mi daha büyüyemedim insanlar mı çok kırılgan anlayamıyorum..
aslında grubumuz çok güzeldi iş yerinde akşamları buluşuyorduk gezilere gidiyorduk kahvaltılara vs gidiyorduk her sıkıntımı anlatıyordum dertleşiyordum, sonra ne olduysa bilmiyorum bana soğuk davranmaya başladılar,
aralarında gülen konuşan insanlar ben gelsem ortama susuyorlardı veya öylesine bakıp sonra kendi hallerine dönmeye başladılar.
bir müdürüm var aynı zamanda akrabam ama kan kustum artık nerdeyse lavabolarda ağlamaktan bazen ters davranırdı bazen çok iyi herşeye kırılır kin tutar..
ben cahilliğime veriyorum.belki bazı patavatsızlıklarım, sözlerim insanları kırıyordur ama yemin ederim Allah içimi biliyor hiç kötü niyetli konuşmuyorum davranmıyorum, kimseyi kırmak için konuşmuyorum ya vallahi billahi kimseyi bozmak için konuşmuyorum,hatta bana böyle soğuk davrandıkları için üzülüp ağladığım bile oluyor o kadar insanları kaybetmekten yalnız kalmaktan korkan biriyim, en çok üzüldüğüm nokta ince düşünmüyorsun diyorlar, ben o kadar korkuyorumki insanlara yanlış bişey söylemekten onları kırmaktan daha nasıl ince düşünebilirim bilmiyorum, bir ortamda arkadaşsız kalabilir miyim korkuyorum. burda çok mutsuzum ben,eşim üzülmesin diye bu kadar dolu dolu anlatmıyorum ona ama anlattığım kadarıyla bile çık başka yer bak diyor,işimde de ilerleyebilirim aslında ama bu manevi psikolojik baskı mahvetti beni, çok sıkıntılıyım ve bu durumu çok takan biriyim, ben hiçbir zaman katı sert ve profesyonel olamayacakmıyım nie bu kadar özgüvensizim ben(
ben yapamıyorum yapım gereği insanlarla kaynaşmak çevrem olsun istiyorum ne biliyim ..
off allahımmm
burda şuan bu muhabbete indirgeyemem artık konuşmamı herkes tanıdı beni sıcak kanlılığımı öyle olmazsam ben onlara kırılmış gibi olurum öyle de düşünsünler istemiyorum, bundan sonra gireceğim yerlerde bu mesafeyi korumak istiyorum kendimi frenlemek her lafa atlamamak herkese içimi dökmemek istiyorum buna nasıl engel olurum bilmiyorum karakterimi değiştirmem gerekiyor bu da çok zor kendime hiç güvenim yok,
işte birinin soğuk durmasının sebebi bir ortamda istemeden yanlış birsey söylemişim onunla ilgili, ama kötü düşünüp söylemedim sonra çok özür diledim öyle demek istemedim hatta birdaha hiç konuşmam gerekirse diye ama söylendikten sonra kimsenin affı yok,ben olsam kimseyle küs kalamam ya kahretsin yapımı ya allah kahretsin cok doluyum
burda şuan bu muhabbete indirgeyemem artık konuşmamı herkes tanıdı beni sıcak kanlılığımı öyle olmazsam ben onlara kırılmış gibi olurum öyle de düşünsünler istemiyorum, bundan sonra gireceğim yerlerde bu mesafeyi korumak istiyorum kendimi frenlemek her lafa atlamamak herkese içimi dökmemek istiyorum buna nasıl engel olurum bilmiyorum karakterimi değiştirmem gerekiyor bu da çok zor kendime hiç güvenim yok,
işte birinin soğuk durmasının sebebi bir ortamda istemeden yanlış birsey söylemişim onunla ilgili, ama kötü düşünüp söylemedim sonra çok özür diledim öyle demek istemedim hatta birdaha hiç konuşmam gerekirse diye ama söylendikten sonra kimsenin affı yok,ben olsam kimseyle küs kalamam ya kahretsin yapımı ya allah kahretsin cok doluyum
Sonunda Özürde dilemişsin..
Ne tuaf degilmi, diyerleride burnunu sokup taraf tutmalari..
Bu ilk okulda, lisede, üniversitede'de vene yazıkki iş hayatindada oluyor..
Bu yeterince profesyonel olnamalarindan kaynaklaniyor.
Ikinizin arasinda bur ayırım yanlari doğru değil. .
Belkide herkes senden korktu..
Zamana ihtiyaçlarıda ola bilir..
Kafana takma, eyer böyle yapmayi sürdürürlerse mesafeli olursun
En kötüsüde başka bur iş ararsın
hep özeniyorum mesafeli olan insanlara,
örneğin bir kız vardı burda daha yeni ayrıldı,
herkesle eşit mesafede gülüncek yerde güler iş anında işe odaklıdır herkesle iyidir mesafesi ama kimseyle dip dibe değildi.
mesafeli bir uzaklığı vardı çok özenirdim.
belkide benim sıkıntım iş dışında hiç arkadaşım olmamasıdır, evlendikten sonra ailemden semt olarak uzak bir yere geldim arkadaşım yok zaten evlenmeden öncede yoktu çok aman aman bir değişiklik yok hayatımda, belkide bu yüzden bu kadar samimi olma isteğim, yalnızlık beni boğuyor, tek yoldasım dostum arkadaşım hayatımın anlamı eşim var yanımda,ama onunda arkadaşı yok çok canı sıkılır anca benim bu iş yerindeki arkadaşlarla buluşurduk birşeyler yapardık işte, şimdi tamamen yalnız kaldık, itici insanlar değiliz olmadığımızı düşünüyoruz niye böyleyiz niye(
İş yeri kanunudur bu.
Seçici olacaksın, özelini, derdini herkesle paylaşmayacaksın, hele ki evini aileni problemlerini kimse bilmeyecek.
Mesafeli olacaksın muhabbetler hanım,bey'den öteye gitmeyecek.
Hele ki yükselmek istiyorsan bunlar olmazsa olmazlar.
1000 kişinin çalıştığı yerdeyim herkesle merhabam vardır ama hepsi o kadar oturup sohbet ettiğim 3-5 kişi, derdimi anlattığım 1 kişi. Onunla da özel hayatımızda da görüşüyoruz.
Sürekli dert anlatan, sürekli konuşan, aşırı çıkışlarda bulunanlar maalesef ki dışlanırlar, bunu engelleyemezsin. Bugün derdini anlattığın arkadaşım dediğin kişi üç gün sonra başka bir yerde senin dedikodunu yapan, arkandan gülen kişi olurlar.. bu sebeple mesafeleri korumakta fayda var...
Bana sorarsan kimseye hiç bir şey sorma derim, sonuçta iş yeri muhabbet yeri değil iş yapma yeri bu tip platformlarda stress atma ortamıdır. Kimseyle arkadaş olmasan ne olur. İşten çıkınca yeteri kadar arkadaşın yok mu? Seni çok huzursuz ediyorsa bu durum ve yeni bir iş imkanın varsa değiştir ve bundan sonra da daha dikkatli ol derim yok ben işimi yapar kimse umrumda olmaz diyorsan hayırlı işler diyebilirim :)
sevgiyle..
En güzeli işyerindekilerle fazla samimi olmamak
Ben 'günaydın' ve 'iyi akşamlar' dan öteye gitmiyorum, huzurluyum.
Benimde pek arkadaşım yok biliyor musun, vardı kimsinin tayini çıktı kimi evlendi gitti falan filan.. Demek istedğini anlıyorum, evli çiftlerle buluşmak çok eğlenceli oluyor, eşimin arkadaşlarını davet ederim gideriz bizde falan..
Ama bence bunu düşünme oluruna bırak biraz, özürde dilemişssin dahası kendini küçültmek olur.
Diğer mevzuya gelince emin ol zor değil o uzak olma işi.. kendini aay herkezle iyi olalım can ciğer olalım diye şartlandırmazsan o mesafeyi kendiliğinden koymuş olursun artı çaba harcamana gerek kalmaz, sadece daha az değer ve daha az yakınlık göstermen lazım insanlara..Yanlızda değilsin eşin var ve biz varız :)
Zamanı gelince de kendine en yakın hissettğin kişiye herşeyini dökmelisin bence..
tekrar tekrar özür diledim tamam dedi ama mesafe ve soğukluk geçer mi bilmiyorum..
borçlarım var keşke başka iş bulabilsemm ..
haklısınn ben biraz fazla içimi dışımı anında döken bir insanım,, bazen de görüyorum benim içimi dışımı anlattığım insanlar kendilerine birşey sorduğumda veya bir sıkıntıları olduğunda hiç anlatmıyorlar bense salak gibi samimi görüp paylaşmış oluyorum,ama kızmıyorum takdir ediyorum kendilerini tutabilip herkese anlatmadıkları için,
evet benim hayat arkadaşım eşim var ,işin kötüüsü onunda hiç arkadaşı yok böyle iyi oluyordu buluşuyorduk geziyorduk((
ne biliyim işte sıkıntılar hiç peşimi bırakmıyor((
Onu hiç dert etme bence, mutlaka bir çevreniz olur, senin olmaz zamanla eşinin olur, sen başka bir işe girdin diyelim, zamanla oradan çevren olur, sadece acele etme, karamsar olma derim, eşinle başka faliyetlerin olsun arayı kapatırsın..
mutlu günler..
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?