2 ve 3.5 yaşlarinda iki çocuklu bir komşum vardı. Babaları Alman bir kadınla kaçtı. " Beni bir daha arayıp sormayın " diye bir mektup bırakmış.
Bir gün sabah apartmanda bir yaygara vardı. Iceriden ağlama sesleri geliyor ama kapıyı açan yok. Neyse çilingirle açtırdık. Komşum vefat etmiş. Kalp krizi dediler.
Defin işlemlerini hepsini biz yaptık. Kadın kimsesizdi zaten. Uzaktan bir kaç akrabası vardı , telefonundan numaralarla aradığımız kimse gelmedi cenazeye.
Çocuklar o gece bende kaldı. Sonraki gece , ve her gün. Biliyorum sosyal esirgemeye haber vermeliydim ama bir türlü yapamadım. Öyle alıştım ki , öyle çok seviyorum ki ..iki sene geçti üzerinden.
Biz taşınmistik. Eski komşum aradı biraz önce.Babası gelmiş çocukları arıyormuş. Almanya' ya götürecekmiş.
Yakındır kapıma dayanması.. Ne yapacağım ben
Hiçbir çaresi yokmuş..
Bakıcıları , okulları ufff... şuan hüngür hüngür ağlıyorum...
Yani ne diyeceğimi bilemedim ama en azından sosyal hizmetlere haber vermeliydiniz, sizinki kaçırmak gasp etmek gibi olmuş.. Sizin kendi Çocugunuz yokmu? hangi mantıkla böyle bir hareket sergilediniz kanundandamı korkmadınız bilemedim şuan.. Ama,bu duruma hazırlıklı olmalıydınız sonuçta babaları yaşıyormuş..
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?