Çok yoruldum

elifce94 .!.:

Merhaba kızlar, içimi dökmek adına yazıyorum aslında çünkü çok yorgunum. Gerçekten hayat bazen üstüme üstüme geliyormuş gibi hissediyorum. Olanları tek tek anlatmak bile inanın içimden gelmiyor. Tek yaptığım kendi kendime sessizleşmek, kendi kabuğuma çekilmek oluyor. Kafa dağıtmaya cıksam dahi içimde yaşadıklarını kimseye anlatmıyorum hiç bir şey yokmuşçasına gülüyorum, hep pozitif gözüküyorum. İçimdekileri birine döksem sanki bıktırırmışım gibi hissediyorum. Bu zamana kadar hep böyleydim aslında hep içime atar üstesinden bir şekilde gelirdim. Ama bazen bu süreç uzayabiliyor maalesef. Hayatımda herşey yolunda gibi aslında bir senedir kovaladığım dualar ettiğim yerdeyim çok şükür ama hani derler ya bazen çok istediğin şeyler sandığın kadar mutlu etmez seni diye tam olarak o noktadayım. Bir sene boyunca hayalini kurduğum yere gelip şuan aslında o kadar önem teşkil etmediğini görüyorum. Kısaca kızlar bu ruh halinden kendimi nasıl bir nebze daha iyi hissederim, nasıl kendimi motive edebilirim benimle bu duyguları yaşayan eminim başkaları olmuştur bana tavsiye verir misiniz?

Genişletmek için tıkla...

cileklipasta95 .!.:

Kimseye anlatamıyorsanız bir psikoloğa gidin.. Anlatmak, içindeki o zehri dışarı atmak çok önemli bir şey.. Dünyanın en güzel yerinde de olsanız içinizdeki dertte sizinle birlikte gelir..

Genişletmek için tıkla...

Processes .!.:

Bıktırmazsınız başlayın hadi. Sondan başa doğru anlatın isterseniz, ya da başlayın yavaş yavaş yazın hepsini. Sadece anlatmak bile çok iyi gelir. Anlatın ki kendiniz de duyun, görün. Kendinize bile anlatmaktan kaçınıyor olabilirsiniz.

Genişletmek için tıkla...

blackgray .!.:

Bazen düşer hatta batarız çamurun içine… Çırpındıkça hem daha çok yorulur hem daha da çok batarız. Akışına bırakmalı bazen… Örneğin ben çok düştüm ama hep de zırlaya zırlaya ayağa yeniden kalktım ama kendime vakit tanıyarak,kendimi de zorlamayarak. İnsanın bazen kendine bile tahammülü kalmıyor. Dolayısıyla nefeslenmek,sağlıklı düşünebilmek için kendinize de zaman verin. Sevmediğiniz,size iyi gelmeyen kimseyle görüşmeyin, istemediğiniz şeyleri yapmayın. Canınız ne istiyorsa yiyin, gidin gezin,sevdiklerinizle birlikte olun. Gülesiniz yokken bile gülün mesela. Beyninize olumlu sinyaller gönderin.( Panik atağım tuttuğunda bunu yapıyorum ben. İşe yarıyor.) Emin olun geçecek. İmam Gazali’nin çok sevdiğim bir cümlesi vardır. Der ki,dünyadaki hiçbir zorluk baki değildir. Sizinki de öyle,hepimizinki de… Geceniz güzel olsun.

Genişletmek için tıkla...

elifce94 .!.:

Öncelikle dinlemek istemeniz beni çok mutlu etti teşekkür ederim. Evet kendime bile anlatmıyorum. Hep erteleme halindeyim hep pozitif olma peşindeyim. Aslında içimden gelen sadece içimi dökmek ama yapamıyorum çok yorucu bir şey bu. Şu sıralar en büyük problemim yalnızlaşmak oldu sanırım erkek arkadaşımla problemler yaşadım bu beni çok etkiledi. Bazı cümleleri beni çok kırdı. Çok istediğim bir yere girdim ama işler hiç istediğim gibi ilerlemiyor şu süreçte ve geleceğini planladığım meslekten soğumaya başladım. Gelecek kaygısı inanılmaz yoğunlaştı.

Genişletmek için tıkla...

elifce94 .!.:

Öyle evet yapımda böyle aslında anlatmaktan çok sessizleşmeyi çözüm yolu olarak görüyorum. Herşeyi kendi içimde halledebileceğime inanıyorum ama bazen olmuyor

Genişletmek için tıkla...

Processes .!.:

Aslında tutmak daha yorucu, anlatın rahatlayın. Suyu bir yere depolamak mi zor, yoksa yolunu açıp gitmesine izin vermek mi?
Pozitif olmaya çabalayan şarlatanlar yüzünden öyle sanıyoruz ama o çok tehlikeli. İnsan iyiyim diye kendini ikna etmeye çalıştıkça iyi olmadığının farkına varıp daha çok batıyor. Buna dair Podcast’ler dinlemiştim. Hislerinizin farkına varıp ona göre hareket etmek gerekiyor. Sonuç almak daha kolay oluyor. Önemli olan sonuç da değil süreç daha sağlıklı işliyor diyelim.
Önceden kırıldığımda farketsinler isterdim içime atardım, şimdi eğer sevdiğim biriyse sakinleştikten sonra kenara çekip bak diyorum sen böyle yaptın ben böyle hissettim. Bunu çözelim. Rahatlama geliyor.
O buhran her kesimde herkeste var yalnız değilsiniz. Bazen umduğumuz şekilde ilerlemiyor ama sonra fsrkediyoruz ki umduğumuz şekilde ilerlese sonunda mutsuz olacakmışız. Belki öyledir.
Genel mutsuzluk her işe sirayet ettiği için herkes bi mutsuz ama napalım, bu günümüz geri gelmeyecek eşsiz bi gün. Yarını yaşayacağımız belli değil. İçinizde tutmayın, konuşun demem o yüzden:)

Genişletmek için tıkla...

cileklipasta95 .!.:

Benim bir akrabam hep içine atarmış, kimselere anlatmaz veya anlatamazmış.. Bir gün bi komşusu demiş ki "ne susuyorsun, çık başka mahallelere git, tanımadığın insanlardan bi su isteme bahanesine kapılarına otur sohbet et, dertlerini anlat, ben öyle yapıyorum..".. Bu akrabamda öyle yapmaya başlamış.. "Öyle iyi geldi ki, hem içimdekileri boşalttım hem her yorum yapandan bi şeyler öğrendim" dedi..

Videolarini izledigim bir psikolog sürekli şöyle der "içimde durup dert olacağına dışarı çıkıp mert olsun"

Genişletmek için tıkla...

elifce94 .!.:

Evet bende okuduğum psikolojik kitaplarda görmüştüm bunu konuşmak derdini paylaşmak sorununu konuşarak çözmek en doğrusu ve sağlıklısı ancak bu ruh halim beni direk problem yokmuş gibi davranmaya itiyor ve ben zaman zaman canım sıkkınken hiç bir şey olmamış gibi davranıyorum. Farketmelerini de beklemiyorum direk herşey yolundaymış gibi davranıyorum. İkili ilişkilerde hep karşı tarafla empati kurarım ve birinin başını gereksiz yere ağrıtmaktan cekinirin bu düşüncelerimden doğru olanı yapamadığımı farkettim burada.

Genişletmek için tıkla...

elifce94 .!.:

Merhaba kızlar, içimi dökmek adına yazıyorum aslında çünkü çok yorgunum. Gerçekten hayat bazen üstüme üstüme geliyormuş gibi hissediyorum. Olanları tek tek anlatmak bile inanın içimden gelmiyor. Tek yaptığım kendi kendime sessizleşmek, kendi kabuğuma çekilmek oluyor. Kafa dağıtmaya cıksam dahi içimde yaşadıklarını kimseye anlatmıyorum hiç bir şey yokmuşçasına gülüyorum, hep pozitif gözüküyorum. İçimdekileri birine döksem sanki bıktırırmışım gibi hissediyorum. Bu zamana kadar hep böyleydim aslında hep içime atar üstesinden bir şekilde gelirdim. Ama bazen bu süreç uzayabiliyor maalesef. Hayatımda herşey yolunda gibi aslında bir senedir kovaladığım dualar ettiğim yerdeyim çok şükür ama hani derler ya bazen çok istediğin şeyler sandığın kadar mutlu etmez seni diye tam olarak o noktadayım. Bir sene boyunca hayalini kurduğum yere gelip şuan aslında o kadar önem teşkil etmediğini görüyorum. Kısaca kızlar bu ruh halinden kendimi nasıl bir nebze daha iyi hissederim, nasıl kendimi motive edebilirim benimle bu duyguları yaşayan eminim başkaları olmuştur bana tavsiye verir misiniz?

Genişletmek için tıkla...