Hayatımın umutlarımın tükendiğini hissediyorum. Önceki konularımdan bilirsiniz. Eşimle ayrıldım. Ayrı bir evde oturuyorum. O o kadar rahat ki. Nasıl bir annesi babası ablası var insan boşan yuvanı dağıt diye teşvik eder mi? Biri çıkıp da sen yanlış yapıyosun karınla çocuğun kötü durumda demez mi? Yada Allahın sopası yok mu hiç mi ettiğim ahları dualarımı duymuyor? Yine içerledim, darmadağın oldum, toparlayamıyorum. Evin masraflarına yetişemiyorum. Oturduğum yerde yanlız olduğumu görenler tuhaf tuhaf bakıyor. Dul damgasını çoktan yedim bile. Adam o kadar umursamaz ki daha mahkemeye boşanma dilekçesi vermeye bile gidemedik resmen beni oyalıyor. Herşey düzelsin diye adım da atmıyor. Boşanmıyor da. Bende anlaşmalı bitmesi taraftarıyım uzamasın diyorum. Bakalım bu hafta gideceğiz diyor. İnş bu hafta boşanırız. Yapayanlız hissediyorum kendimi. Oysa ki ne umutlarla evlenmiştim. Bir yuvam olsun bi dünyam olsun istemiştim. Şimdi yeniden nasıl bi yuvam olur? Bir çocukla beni kim kabul eder? Gencecik yaşımda yaşadıklarım ağır geliyor. Kaldıramıyorum. Yeniden mutlu olabilecek miyim?
