Dayanamıyorum

laytralaylom

Popüler Üye
Kayıtlı Üye
6 Temmuz 2020
141
235
103
Merhaba,

Eski konularımı paylaşayım önce:



İçimde çok büyük bir boşluk, değersizlik, bir daha mutlu olamayacakmışım hissi var. Geceleri uyuyamayıp sabahları uyanamıyorum ve işyerinde düşünmekten çalışamıyorum. Çalışamadıkça kendimi daha da kötü hissediyorum.

Yerimde duramıyorum, sürekli alıp başımı gitme isteğim var. Kimseyle dertlerimi konuşmak da istemiyorum. Psikolog ile görüşüyorum gerçi henüz iki kere görüştük ama iyi geliyor. Psikolog da ilişkimizin pek oluru olmadığı kanaatinde.

Fakat eşimi hala seviyorum ve sanırım bir tarafım boşanmayı istemiyor.

Yine de boşanmanın en mantıklısı olduğunu bildiğimden o duruşmaya gidip boşanacağım.

Sadece hayatım boyunca tonlarca derdim olmasına rağmen bu kadar mutsuz hissetmedim ve acım gün geçtikçe büyüyor, önünü alamıyorum. Mutsuz bir ailede yetiştim ve büyük bir motivasyonla evlendim. Kendi ailemi kuracaktım, mutlu olacaktım falan filan.

Olmadı, kendimi başarısız hissediyorum ve suçluyorum. Hoş, beş dakika sonra da eşimi suçlamaya başlıyorum.

Eşimi sevdiğim için mi, suçlu ben olduğum için mi, evliliğim bittiği için mi, ne için böyle karmakarışık hissediyorum inanın bilemiyorum.

Geçsin istiyorum acım sadece. Düşünmek istemiyorum daha fazla.

Nasıl dayanacağım?
 
Bu geçici bir durum iyi olacaksın. Ama sorunlar nedir merak ettim madem seviyorsun keşke iki tarafta biraz daha anlayış ve çaba gösterebilse.
 
Eski konularınızı da okudum şimdi.
Aile kaynaklı boşanmaları görünce üzülüyorum ben ama olmuyorsa olmuyordur. Hakkınızda hayırlısı olur inşallah.
Bir hayal ile yuva kurdunuz, emek verdiniz, birlikte yaşadınız vs alıştınız. Dolayısıyla üzülmeniz normal. Hiç sevmese de bir insan '' Neden bunlar benim başıma geldi?" diye de üzülür mesela. Siz tekrar bir araya gelip denemişsiniz, olmamış. Muhtemelen çok ileri yaşta değilsiniz ve çocuğunuz yok. Böyleyken ayrılmak çok daha kolay. Çünkü ileride başka biriyle yeni bir hayat kurma şansınız daha yüksek.
 
Merhaba,

Eski konularımı paylaşayım önce:



İçimde çok büyük bir boşluk, değersizlik, bir daha mutlu olamayacakmışım hissi var. Geceleri uyuyamayıp sabahları uyanamıyorum ve işyerinde düşünmekten çalışamıyorum. Çalışamadıkça kendimi daha da kötü hissediyorum.

Yerimde duramıyorum, sürekli alıp başımı gitme isteğim var. Kimseyle dertlerimi konuşmak da istemiyorum. Psikolog ile görüşüyorum gerçi henüz iki kere görüştük ama iyi geliyor. Psikolog da ilişkimizin pek oluru olmadığı kanaatinde.

Fakat eşimi hala seviyorum ve sanırım bir tarafım boşanmayı istemiyor.

Yine de boşanmanın en mantıklısı olduğunu bildiğimden o duruşmaya gidip boşanacağım.

Sadece hayatım boyunca tonlarca derdim olmasına rağmen bu kadar mutsuz hissetmedim ve acım gün geçtikçe büyüyor, önünü alamıyorum. Mutsuz bir ailede yetiştim ve büyük bir motivasyonla evlendim. Kendi ailemi kuracaktım, mutlu olacaktım falan filan.

Olmadı, kendimi başarısız hissediyorum ve suçluyorum. Hoş, beş dakika sonra da eşimi suçlamaya başlıyorum.

Eşimi sevdiğim için mi, suçlu ben olduğum için mi, evliliğim bittiği için mi, ne için böyle karmakarışık hissediyorum inanın bilemiyorum.

Geçsin istiyorum acım sadece. Düşünmek istemiyorum daha fazla.

Nasıl dayanacağım?
Anladığım kadarıyla denemişsiniz. Olmamış başaramamışsiniz.Acilar insanı olgunlaştirir.
 
dunyada sadece bizim milletimizde vardir bu senin anan benim anam yuzunden boşanma, ne yuvalar yıkılıyor.
Bireyselligini kazanamayanlarin yuzdesi en cok bizim ulkededir, bastan yanlış bir düzen...
Gerçekten öyle. Nedir bu Türk erkeklerindeki anne bağımlılığı. Çocuklar evleniyor bi türlü rahat bırakmıyor kök ailesi.
Konu sahibi üzülmeyin diyemeyiz ama ailesine sizi ezdirmis, orta yolu bulamamış pasif bi insanla zaten gelecek olmazdı ki. Her geçen gün daha da mutsuz olacağınıza, kendi yolunuzu çizin. İnanıyorum ki bundan sonra çok mutlu olacaksınız
 
Eski konularınızı da okudum şimdi.
Aile kaynaklı boşanmaları görünce üzülüyorum ben ama olmuyorsa olmuyordur. Hakkınızda hayırlısı olur inşallah.
Bir hayal ile yuva kurdunuz, emek verdiniz, birlikte yaşadınız vs alıştınız. Dolayısıyla üzülmeniz normal. Hiç sevmese de bir insan '' Neden bunlar benim başıma geldi?" diye de üzülür mesela. Siz tekrar bir araya gelip denemişsiniz, olmamış. Muhtemelen çok ileri yaşta değilsiniz ve çocuğunuz yok. Böyleyken ayrılmak çok daha kolay. Çünkü ileride başka biriyle yeni bir hayat kurma şansınız daha yüksek.
Ah o aileler yok mu ? Bir insanı seviyorsun.Anlasiyorsun kavga sebepleriniz net.Yok şu adet.Yok gelin surat asmis.Oglunun veya kızının yuvasına karışanlar ne anliyorlarsa.Ancak kızın oğlun eziyet görürde karıştırdın daha fazlası olmamalı.
 
Gerçekten öyle. Nedir bu Türk erkeklerindeki anne bağımlılığı. Çocuklar evleniyor bi türlü rahat bırakmıyor kök ailesi.
Konu sahibi üzülmeyin diyemeyiz ama ailesine sizi ezdirmis, orta yolu bulamamış pasif bi insanla zaten gelecek olmazdı ki. Her geçen gün daha da mutsuz olacağınıza, kendi yolunuzu çizin. İnanıyorum ki bundan sonra çok mutlu olacaksınız
Annem haklı derler birde.
 
Merhaba,

Eski konularımı paylaşayım önce:



İçimde çok büyük bir boşluk, değersizlik, bir daha mutlu olamayacakmışım hissi var. Geceleri uyuyamayıp sabahları uyanamıyorum ve işyerinde düşünmekten çalışamıyorum. Çalışamadıkça kendimi daha da kötü hissediyorum.

Yerimde duramıyorum, sürekli alıp başımı gitme isteğim var. Kimseyle dertlerimi konuşmak da istemiyorum. Psikolog ile görüşüyorum gerçi henüz iki kere görüştük ama iyi geliyor. Psikolog da ilişkimizin pek oluru olmadığı kanaatinde.

Fakat eşimi hala seviyorum ve sanırım bir tarafım boşanmayı istemiyor.

Yine de boşanmanın en mantıklısı olduğunu bildiğimden o duruşmaya gidip boşanacağım.

Sadece hayatım boyunca tonlarca derdim olmasına rağmen bu kadar mutsuz hissetmedim ve acım gün geçtikçe büyüyor, önünü alamıyorum. Mutsuz bir ailede yetiştim ve büyük bir motivasyonla evlendim. Kendi ailemi kuracaktım, mutlu olacaktım falan filan.

Olmadı, kendimi başarısız hissediyorum ve suçluyorum. Hoş, beş dakika sonra da eşimi suçlamaya başlıyorum.

Eşimi sevdiğim için mi, suçlu ben olduğum için mi, evliliğim bittiği için mi, ne için böyle karmakarışık hissediyorum inanın bilemiyorum.

Geçsin istiyorum acım sadece. Düşünmek istemiyorum daha fazla.

Nasıl dayanacağım?
Size şöyle soyleyim.Benzer sıkıntım var.Birde benim yok hayatta olsa tam cümbüş.
 
Evliliklerde ;
Kadın,öncelikle anne olmak ister,elinden geldiğince de takdir edilmek onay görmek ister kocası tarafindan.
Erkek ise kadın kadar kapsamlı bakmaz evliliğe.
Toplum "Yuvayı dişi kuş yapar" diyerek biz kadınlara bu düşünceyi dikte ettiği icin biten her evlilikten kendimizi sorumlu tutuyoruz..Başarısızlık ve suçluluk hissi sırtımıza yük oluyor.
Bu hissettiğin senin hatandan yahut basarisizligindan ziyade toplum baskisi.
Evli barkli adama göz koymuş ahlaksız bir kadın bile kalkıp : "Hanım,sende kocana sahip çıksaydın bana gelmezdi" diyebiliyor.
Üzülmenize gerek yok..
 
Evliliklerde ;
Kadın,öncelikle anne olmak ister,elinden geldiğince de takdir edilmek onay görmek ister kocası tarafindan.
Erkek ise kadın kadar kapsamlı bakmaz evliliğe.
Toplum "Yuvayı dişi kuş yapar" diyerek biz kadınlara bu düşünceyi dikte ettiği icin biten her evlilikten kendimizi sorumlu tutuyoruz..Başarısızlık ve suçluluk hissi sırtımıza yük oluyor.
Bu hissettiğin senin hatandan yahut basarisizligindan ziyade toplum baskisi.
Evli barkli adama göz koymuş ahlaksız bir kadın bile kalkıp : "Hanım,sende kocana sahip çıksaydın bana gelmezdi" diyebiliyor.
Üzülmenize gerek yok..

Çok güzel ifade etmişsiniz, teşekkür ederim 🙏
 
Back
X