Dayanması çok zor..

Merhaba herkese. Yaşadıklarım çoğu insana ters gelebilir, manevi dini yönden bunun farkında olarak yazıyorum. Anlatınca da geçmeyecek biliyorum ama ihtiyacım var konuşmaya.
Eşimle 8 sene birliktelikten sonra evlendik çok güzeldi her şey, eşimden ailesinden yana bir sıkıntı görmedim her şey hayal ettiğim gibi gidiyordu. Bir yıl sonunda çocuğumuz olsun istedik genç yaşta nasip olsun büyür dedik ben 26 yaşındayım eşim 28 yaşında. İlk denediğim ay hamile olduğumu öğrendim nasıl mutluyuz havalara uçtuk. Kısaca anlatıcam kızımız olacaktı o ilk heyecanlar duyguları sonuna kadar bizde yaşadık. 4. Aydan sonra testlerde hep bir şeyler ters gitmeye başladı sonrasında yurt dışına tahlil gönderdik, 3 kere amniyosentez oldum berbat zamanlardı.
Bebeğimizde çok nadir görülen bir genetik hastalık tespit edildi tanısı konuldu. Şehir şehir gezdik görmediğimiz doktor kalmadı, işten ücretsiz izin aldım gün içinde bile belki birkaç tane doktora gidiyordum birisi de yok bir şey desin diye.
Bebeğimizde doğduktan sonra başlayacak nöbetler olacağını zihinsel ve bedensel engelli olacağı konuşamayacağı, yürümesi belki fizik tedavi ve destekli olursa o şekilde olacağı, beslenmesinin ağızdan olmayacağı doğar doğmaz bir kaç tane operasyon geçirip tedavilere başlanacağı ve daha bir sürü şey söyleniyordu..
Bize karar verin dediler. Karar ver doğuracak mısın.
Ben bu sürede 6.5 aylık hamile olmuştum hiç bir doktora inanmak istemedim bir umut aradım kesin değildir yanılırlar dedim hep ama sona gelmiştik.
İnsan nasıl çocuğunu öldürme kararı vermek ister ki. Bu cümle hiç beyninden çıkmadı..
Eşimle oturduk artık çok yorulmuştuk ne dicez ne yapacaz bilemiyorduk rüya olsun bunlar diye dua ediyordum gece gündüz.
Ama biz yenik düştük yeteri kadar belki de anne baba duygusu oluşmadı mı diyorum bebeğimizi aldırdık. Onun iyiliği için dedik ne kadar doğru oldu bunun kararını biz vermemeliydik canı veren Allah bize mi düştü büyük günaha battık bunlari baştan da biliyorduk tabi. İnanır mısınız bilmem ama karıncayı incitmeden insanlardık biz..
Şimdi çok kötüyüm utanıyorum duygularım çok karışık bir yandan çocuğumu kucağıma aldığımda öyle acı çekmesini görmek istemezdim elbette herkes gibi ama diyecek sözüm yok. Bunların hiç biri bahanem olamaz.

** Artık herkese tavsiyem gebelik düşünmeden önce eşiyle birlikte genetik tarama testlerini yaptırsınlar. Yaşım genç, sigaram alkolüm yok, akraba evliliği değil, ailemizde yok gibi durumlara güvenmesinler bizde öyle düşünüyorduk çünkü. İlk çocuğum da bir şey yok bunda da olmaz diye düşünmekte çok yanlış risk diğer çocuklarda bulabiliyor maalesef. Hamileyken de gerekli tarama testlerine girilmesini tavsiye ederim ve risk çıkarsa tanı testi amniyosentezden korkmadan geç kalmadan yaptırılmasıni öneririm. Beni de çok korkuttular ama amniyosentez kesin tani testi ve işini bilen ehli ellerde risk yok denecek kadar az üç kere amniyosentez olmuş biri olarak söylüyorum. Dünyaya bir canlı getirmek büyük sorumluluk almak demek miş her yönüyle onun sağlığı, geleceği, yaşamı.. Bazen de elimizden gelen her şeyi yapariz kaderin önüne geçilmez.
Tedbir bizden olsun takdir Allah'tan

Fightfreedomm .!.:

Merhaba herkese. Yaşadıklarım çoğu insana ters gelebilir, manevi dini yönden bunun farkında olarak yazıyorum. Anlatınca da geçmeyecek biliyorum ama ihtiyacım var konuşmaya.
Eşimle 8 sene birliktelikten sonra evlendik çok güzeldi her şey, eşimden ailesinden yana bir sıkıntı görmedim her şey hayal ettiğim gibi gidiyordu. Bir yıl sonunda çocuğumuz olsun istedik genç yaşta nasip olsun büyür dedik ben 26 yaşındayım eşim 28 yaşında. İlk denediğim ay hamile olduğumu öğrendim nasıl mutluyuz havalara uçtuk. Kısaca anlatıcam kızımız olacaktı o ilk heyecanlar duyguları sonuna kadar bizde yaşadık. 4. Aydan sonra testlerde hep bir şeyler ters gitmeye başladı sonrasında yurt dışına tahlil gönderdik, 3 kere amniyosentez oldum berbat zamanlardı.
Bebeğimizde çok nadir görülen bir genetik hastalık tespit edildi tanısı konuldu. Şehir şehir gezdik görmediğimiz doktor kalmadı, işten ücretsiz izin aldım gün içinde bile belki birkaç tane doktora gidiyordum birisi de yok bir şey desin diye.
Bebeğimizde doğduktan sonra başlayacak nöbetler olacağını zihinsel ve bedensel engelli olacağı konuşamayacağı, yürümesi belki fizik tedavi ve destekli olursa o şekilde olacağı, beslenmesinin ağızdan olmayacağı doğar doğmaz bir kaç tane operasyon geçirip tedavilere başlanacağı ve daha bir sürü şey söyleniyordu..
Bize karar verin dediler. Karar ver doğuracak mısın.
Ben bu sürede 6.5 aylık hamile olmuştum hiç bir doktora inanmak istemedim bir umut aradım kesin değildir yanılırlar dedim hep ama sona gelmiştik.
İnsan nasıl çocuğunu öldürme kararı vermek ister ki. Bu cümle hiç beyninden çıkmadı..
Eşimle oturduk artık çok yorulmuştuk ne dicez ne yapacaz bilemiyorduk rüya olsun bunlar diye dua ediyordum gece gündüz.
Ama biz yenik düştük yeteri kadar belki de anne baba duygusu oluşmadı mı diyorum bebeğimizi aldırdık. Onun iyiliği için dedik ne kadar doğru oldu bunun kararını biz vermemeliydik canı veren Allah bize mi düştü büyük günaha battık bunlari baştan da biliyorduk tabi. İnanır mısınız bilmem ama karıncayı incitmeden insanlardık biz..
Şimdi çok kötüyüm utanıyorum duygularım çok karışık bir yandan çocuğumu kucağıma aldığımda öyle acı çekmesini görmek istemezdim elbette herkes gibi ama diyecek sözüm yok. Bunların hiç biri bahanem olamaz.

Genişletmek için tıkla...

Hakkınızda hayırlısı olsun. Daha yaşınız genç, genetik testler yaparsınız , belki tüp bebekle sağlıklı döller elde edip hamile kalırsınız olur yeniden :) (bir arkadaşımın ablası genetik testler sonucu yüksek ihtimalle sağlıklı döller çıkmayacağını öğrendi ve çocuklarını tüp bebek yaptı)
Ben yanlış bir karar aldığınızı düşünmüyorum, aksine bu zorlukları yaşayacak bir çocuğu bile isteye acılar içinde yaşamaya mahkum etmek bencillik olurdu zaten. Yarın öbür gün size bir şey olsa ona kim bakacak? Siz yaşlanınca ne olacak? Doğduktan sonra ameliyatlar kesilip biçilmeler yazık günah. Doğru bir karar vermişsiniz. Dilerseniz psikolojik destek alın bu dönemde.

Bence doğrusunu yapmisiniz
Çünkü bile bile hasta bir bebeği dünyaya getirmek ne bilim ya gerçekten karmaşık bir konu.
Geçmiş olsun canım

Daha dün bu konu hakkında konuştuğum bir abla oldu. Daha 3 aylık hamileyken tüm doktorlar bebeklerinin sakat olacağını , engelli doğacağını belki de anne karnında öleceğini söylemişler.Kaç doktor gezdim bilmiyorum demişti oda , sonra doğurma kararı almış çocuk sapa sağlam dolanıyordu etrafta.Keşke demek ne kadar doğru bilmiyorum ama yapmasaydınız.Üzüldüm sizin için. Uzaktan davulun sesi hoş gelse de psikolojinizi bilemiyorum.Umarım atlatıp toparlanırsınız..

doğru veya yanlış diye düşünmeyin artık bence.
elbette çok çok zor bir karar.
demek ki öyle olması gerekiyordu öyle oldu.
psikolojik destek iyi olur sanki..

gizemliasli .!.:

Hakkınızda hayırlısı olsun. Daha yaşınız genç, genetik testler yaparsınız , belki tüp bebekle sağlıklı döller elde edip hamile kalırsınız olur yeniden :) (bir arkadaşımın ablası genetik testler sonucu yüksek ihtimalle sağlıklı döller çıkmayacağını öğrendi ve çocuklarını tüp bebek yaptı)
Ben yanlış bir karar aldığınızı düşünmüyorum, aksine bu zorlukları yaşayacak bir çocuğu bile isteye acılar içinde yaşamaya mahkum etmek bencillik olurdu zaten. Yarın öbür gün size bir şey olsa ona kim bakacak? Siz yaşlanınca ne olacak? Doğduktan sonra ameliyatlar kesilip biçilmeler yazık günah. Doğru bir karar vermişsiniz. Dilerseniz psikolojik destek alın bu dönemde.

Genişletmek için tıkla...

Eğitim araştırma hastanesinde eşimle benden tetkikler alındı aylar sürecek bir çalışma yapacaz dediler 3-5 ay sonra sonucu alırsınız dediler. Anne baba geçişli bir şey olduğunu düşünmüyoruz dedi genetik danışmanlık aldık defalarca ama yine de bakılıyor artık bilmiyorum bana her şey boş geliyor.

Bunu yargılayacak insanlar biz değiliz. Kötü ebeveynler yok mu var ama yazdıklarınızdan anlaşılıyor zaten iyi insanlar olduğunuz, bana geçti en azından. Başka şansınızın olduğunu düşünseydiniz yapmazdınız, anlayabiliyorum. Ömrü boyunca sıkıntı çekecek birini dünyaya getirmek ona da haksızlık olurdu belki de bilemeyiz. Siz de bi uzman desteği alın bu süreci atlatabilmek için lütfen.

leylalarr .!.:

Daha dün bu konu hakkında konuştuğum bir abla oldu. Daha 3 aylık hamileyken tüm doktorlar bebeklerinin sakat olacağını , engelli doğacağını belki de anne karnında öleceğini söylemişler.Kaç doktor gezdim bilmiyorum demişti oda , sonra doğurma kararı almış çocuk sapa sağlam dolanıyordu etrafta.Keşke demek ne kadar doğru bilmiyorum ama yapmasaydınız.Üzüldüm sizin için. Uzaktan davulun sesi hoş gelse de psikolojinizi bilemiyorum.Umarım atlatıp toparlanırsınız..

Genişletmek için tıkla...

genetik test yapılmış kesin sonuç bu.
ikili üçlü test gibi olasılık hesabı söz konusu değil.
keşke yapmasaydınız demenin de artık bir faydası yok.

Fightfreedomm .!.:

Merhaba herkese. Yaşadıklarım çoğu insana ters gelebilir, manevi dini yönden bunun farkında olarak yazıyorum. Anlatınca da geçmeyecek biliyorum ama ihtiyacım var konuşmaya.
Eşimle 8 sene birliktelikten sonra evlendik çok güzeldi her şey, eşimden ailesinden yana bir sıkıntı görmedim her şey hayal ettiğim gibi gidiyordu. Bir yıl sonunda çocuğumuz olsun istedik genç yaşta nasip olsun büyür dedik ben 26 yaşındayım eşim 28 yaşında. İlk denediğim ay hamile olduğumu öğrendim nasıl mutluyuz havalara uçtuk. Kısaca anlatıcam kızımız olacaktı o ilk heyecanlar duyguları sonuna kadar bizde yaşadık. 4. Aydan sonra testlerde hep bir şeyler ters gitmeye başladı sonrasında yurt dışına tahlil gönderdik, 3 kere amniyosentez oldum berbat zamanlardı.
Bebeğimizde çok nadir görülen bir genetik hastalık tespit edildi tanısı konuldu. Şehir şehir gezdik görmediğimiz doktor kalmadı, işten ücretsiz izin aldım gün içinde bile belki birkaç tane doktora gidiyordum birisi de yok bir şey desin diye.
Bebeğimizde doğduktan sonra başlayacak nöbetler olacağını zihinsel ve bedensel engelli olacağı konuşamayacağı, yürümesi belki fizik tedavi ve destekli olursa o şekilde olacağı, beslenmesinin ağızdan olmayacağı doğar doğmaz bir kaç tane operasyon geçirip tedavilere başlanacağı ve daha bir sürü şey söyleniyordu..
Bize karar verin dediler. Karar ver doğuracak mısın.
Ben bu sürede 6.5 aylık hamile olmuştum hiç bir doktora inanmak istemedim bir umut aradım kesin değildir yanılırlar dedim hep ama sona gelmiştik.
İnsan nasıl çocuğunu öldürme kararı vermek ister ki. Bu cümle hiç beyninden çıkmadı..
Eşimle oturduk artık çok yorulmuştuk ne dicez ne yapacaz bilemiyorduk rüya olsun bunlar diye dua ediyordum gece gündüz.
Ama biz yenik düştük yeteri kadar belki de anne baba duygusu oluşmadı mı diyorum bebeğimizi aldırdık. Onun iyiliği için dedik ne kadar doğru oldu bunun kararını biz vermemeliydik canı veren Allah bize mi düştü büyük günaha battık bunlari baştan da biliyorduk tabi. İnanır mısınız bilmem ama karıncayı incitmeden insanlardık biz..
Şimdi çok kötüyüm utanıyorum duygularım çok karışık bir yandan çocuğumu kucağıma aldığımda öyle acı çekmesini görmek istemezdim elbette herkes gibi ama diyecek sözüm yok. Bunların hiç biri bahanem olamaz.

Genişletmek için tıkla...

Eğer bu durumu kaldıramıyorsanız destek almalısınız.

Fightfreedomm .!.:

Merhaba herkese. Yaşadıklarım çoğu insana ters gelebilir, manevi dini yönden bunun farkında olarak yazıyorum. Anlatınca da geçmeyecek biliyorum ama ihtiyacım var konuşmaya.
Eşimle 8 sene birliktelikten sonra evlendik çok güzeldi her şey, eşimden ailesinden yana bir sıkıntı görmedim her şey hayal ettiğim gibi gidiyordu. Bir yıl sonunda çocuğumuz olsun istedik genç yaşta nasip olsun büyür dedik ben 26 yaşındayım eşim 28 yaşında. İlk denediğim ay hamile olduğumu öğrendim nasıl mutluyuz havalara uçtuk. Kısaca anlatıcam kızımız olacaktı o ilk heyecanlar duyguları sonuna kadar bizde yaşadık. 4. Aydan sonra testlerde hep bir şeyler ters gitmeye başladı sonrasında yurt dışına tahlil gönderdik, 3 kere amniyosentez oldum berbat zamanlardı.
Bebeğimizde çok nadir görülen bir genetik hastalık tespit edildi tanısı konuldu. Şehir şehir gezdik görmediğimiz doktor kalmadı, işten ücretsiz izin aldım gün içinde bile belki birkaç tane doktora gidiyordum birisi de yok bir şey desin diye.
Bebeğimizde doğduktan sonra başlayacak nöbetler olacağını zihinsel ve bedensel engelli olacağı konuşamayacağı, yürümesi belki fizik tedavi ve destekli olursa o şekilde olacağı, beslenmesinin ağızdan olmayacağı doğar doğmaz bir kaç tane operasyon geçirip tedavilere başlanacağı ve daha bir sürü şey söyleniyordu..
Bize karar verin dediler. Karar ver doğuracak mısın.
Ben bu sürede 6.5 aylık hamile olmuştum hiç bir doktora inanmak istemedim bir umut aradım kesin değildir yanılırlar dedim hep ama sona gelmiştik.
İnsan nasıl çocuğunu öldürme kararı vermek ister ki. Bu cümle hiç beyninden çıkmadı..
Eşimle oturduk artık çok yorulmuştuk ne dicez ne yapacaz bilemiyorduk rüya olsun bunlar diye dua ediyordum gece gündüz.
Ama biz yenik düştük yeteri kadar belki de anne baba duygusu oluşmadı mı diyorum bebeğimizi aldırdık. Onun iyiliği için dedik ne kadar doğru oldu bunun kararını biz vermemeliydik canı veren Allah bize mi düştü büyük günaha battık bunlari baştan da biliyorduk tabi. İnanır mısınız bilmem ama karıncayı incitmeden insanlardık biz..
Şimdi çok kötüyüm utanıyorum duygularım çok karışık bir yandan çocuğumu kucağıma aldığımda öyle acı çekmesini görmek istemezdim elbette herkes gibi ama diyecek sözüm yok. Bunların hiç biri bahanem olamaz.

Genişletmek için tıkla...

Lütfen yanlış anlamayın ama etrafımda çocuğunuz engelli denilen birçok kişinin çocuğu sağlıklı doğdu , çok zor bir karar vermişsiniz asla bu konuda kimse sizi yargılayamaz, işin dini boyutunu hocalara sormak lazım bence ..

Fightfreedomm .!.:

Merhaba herkese. Yaşadıklarım çoğu insana ters gelebilir, manevi dini yönden bunun farkında olarak yazıyorum. Anlatınca da geçmeyecek biliyorum ama ihtiyacım var konuşmaya.
Eşimle 8 sene birliktelikten sonra evlendik çok güzeldi her şey, eşimden ailesinden yana bir sıkıntı görmedim her şey hayal ettiğim gibi gidiyordu. Bir yıl sonunda çocuğumuz olsun istedik genç yaşta nasip olsun büyür dedik ben 26 yaşındayım eşim 28 yaşında. İlk denediğim ay hamile olduğumu öğrendim nasıl mutluyuz havalara uçtuk. Kısaca anlatıcam kızımız olacaktı o ilk heyecanlar duyguları sonuna kadar bizde yaşadık. 4. Aydan sonra testlerde hep bir şeyler ters gitmeye başladı sonrasında yurt dışına tahlil gönderdik, 3 kere amniyosentez oldum berbat zamanlardı.
Bebeğimizde çok nadir görülen bir genetik hastalık tespit edildi tanısı konuldu. Şehir şehir gezdik görmediğimiz doktor kalmadı, işten ücretsiz izin aldım gün içinde bile belki birkaç tane doktora gidiyordum birisi de yok bir şey desin diye.
Bebeğimizde doğduktan sonra başlayacak nöbetler olacağını zihinsel ve bedensel engelli olacağı konuşamayacağı, yürümesi belki fizik tedavi ve destekli olursa o şekilde olacağı, beslenmesinin ağızdan olmayacağı doğar doğmaz bir kaç tane operasyon geçirip tedavilere başlanacağı ve daha bir sürü şey söyleniyordu..
Bize karar verin dediler. Karar ver doğuracak mısın.
Ben bu sürede 6.5 aylık hamile olmuştum hiç bir doktora inanmak istemedim bir umut aradım kesin değildir yanılırlar dedim hep ama sona gelmiştik.
İnsan nasıl çocuğunu öldürme kararı vermek ister ki. Bu cümle hiç beyninden çıkmadı..
Eşimle oturduk artık çok yorulmuştuk ne dicez ne yapacaz bilemiyorduk rüya olsun bunlar diye dua ediyordum gece gündüz.
Ama biz yenik düştük yeteri kadar belki de anne baba duygusu oluşmadı mı diyorum bebeğimizi aldırdık. Onun iyiliği için dedik ne kadar doğru oldu bunun kararını biz vermemeliydik canı veren Allah bize mi düştü büyük günaha battık bunlari baştan da biliyorduk tabi. İnanır mısınız bilmem ama karıncayı incitmeden insanlardık biz..
Şimdi çok kötüyüm utanıyorum duygularım çok karışık bir yandan çocuğumu kucağıma aldığımda öyle acı çekmesini görmek istemezdim elbette herkes gibi ama diyecek sözüm yok. Bunların hiç biri bahanem olamaz.

Genişletmek için tıkla...

Çok zor zamanlar yasamissin ama en doğru kararı vermişsin bence..kuzenim hamileyken bebeğin kalbinde sıkıntı çıktı aldır dedi drlar hasta olur ameliyat üstüne ameliyat geçirir yada yaşamaz dediler aldırmadı doğurdu bir hafta yaşadı kuzum...çok daha zor..onu gördü sonuçta...sen de dogursaydin bebeğnlle o acıları sende çekecektin. Engelli kalsaydı vicdan azabı çekecektin.
Vardır bunda da bı hayır..kuzenim birkaç ay sonra tekrar hamile kaldı maşallah oğlu 8 yaşında şimdi.

Sen de atlatacaksin unutma..Rabbim hayırlı zamanda sağlıklı evlat nasip etsin inşallah

Orangegreysky .!.:

Bunu yargılayacak insanlar biz değiliz. Kötü ebeveynler yok mu var ama yazdıklarınızdan anlaşılıyor zaten iyi insanlar olduğunuz, bana geçti en azından. Başka şansınızın olduğunu düşünseydiniz yapmazdınız, anlayabiliyorum. Ömrü boyunca sıkıntı çekecek birini dünyaya getirmek ona da haksızlık olurdu belki de bilemeyiz. Siz de bi uzman desteği alın bu süreci atlatabilmek için lütfen.

Genişletmek için tıkla...

Teşekürler ederim. Kendimden utanıyorum hayatım 6 ay içinde karardı. Ben böyle bir insan değildim diye kendime kızıyorum. O kadar hayat dolu yardımsever insana hayvana değer veren bizler kendi canımız kanimizdan vazgeçtik. Kendimi katil hissediyorum öyleyim. Destek alıyorum ama.. Bir karar verdik arkasında durmalıyız her şeyin farkındayım yine de gönlüme söz geçmiyor bazen teşekkür ederim

Verilmesi çok zor bir karar, Allah kimsenin başına vermesin, sana ve eşine de çok sabır versin. Umarım sağlıklı evlatlarınız olur.

Çocuğunuzun eziyet çekmesini istememişsiniz, böyle bir karar almışsınız. Çok zor bir durum, geçmiş olsun. Terapi almayı ihmal etmeyin.

leylalarr .!.:

Daha dün bu konu hakkında konuştuğum bir abla oldu. Daha 3 aylık hamileyken tüm doktorlar bebeklerinin sakat olacağını , engelli doğacağını belki de anne karnında öleceğini söylemişler.Kaç doktor gezdim bilmiyorum demişti oda , sonra doğurma kararı almış çocuk sapa sağlam dolanıyordu etrafta.Keşke demek ne kadar doğru bilmiyorum ama yapmasaydınız.Üzüldüm sizin için. Uzaktan davulun sesi hoş gelse de psikolojinizi bilemiyorum.Umarım atlatıp toparlanırsınız..

Genişletmek için tıkla...

Bahsettiginiz 2 li 3 lü test kesinligi belli olmayan testler konu sahibi amniyosentez olmus 6 aylik bebekten bahsediyor kesin hasta dogacak veya yasamayacak yani. Konu sahibinin durumuna benzer bir tik tok fenomeni bebegi aldirmadi dogduktan sonra vefat etti yavru bunu yasamak ta kolay degil konu sahibi hakkinizda hayirlisi olsun dogru karar vermissiniz kendinize vicdan azabi cektirmeyin tipa güvenin.

Bu hastalık çok nadir bir genetik hastalık ama iyi biliniyor doktorlar tarafından. Türkiye de sosyal medyadan bir kişiyi bulabildim ilk kızında bir problem yok ikinci çocuğu oğlu bu genetik rahatsızlık ile doğmuş. Yurt dışında bir kaç aile bulabildim durumları ve hastalık hakkında bilgi aldım. Kimsenin başına gelmesin diliyorum.

Fightfreedomm .!.:

Merhaba herkese. Yaşadıklarım çoğu insana ters gelebilir, manevi dini yönden bunun farkında olarak yazıyorum. Anlatınca da geçmeyecek biliyorum ama ihtiyacım var konuşmaya.
Eşimle 8 sene birliktelikten sonra evlendik çok güzeldi her şey, eşimden ailesinden yana bir sıkıntı görmedim her şey hayal ettiğim gibi gidiyordu. Bir yıl sonunda çocuğumuz olsun istedik genç yaşta nasip olsun büyür dedik ben 26 yaşındayım eşim 28 yaşında. İlk denediğim ay hamile olduğumu öğrendim nasıl mutluyuz havalara uçtuk. Kısaca anlatıcam kızımız olacaktı o ilk heyecanlar duyguları sonuna kadar bizde yaşadık. 4. Aydan sonra testlerde hep bir şeyler ters gitmeye başladı sonrasında yurt dışına tahlil gönderdik, 3 kere amniyosentez oldum berbat zamanlardı.
Bebeğimizde çok nadir görülen bir genetik hastalık tespit edildi tanısı konuldu. Şehir şehir gezdik görmediğimiz doktor kalmadı, işten ücretsiz izin aldım gün içinde bile belki birkaç tane doktora gidiyordum birisi de yok bir şey desin diye.
Bebeğimizde doğduktan sonra başlayacak nöbetler olacağını zihinsel ve bedensel engelli olacağı konuşamayacağı, yürümesi belki fizik tedavi ve destekli olursa o şekilde olacağı, beslenmesinin ağızdan olmayacağı doğar doğmaz bir kaç tane operasyon geçirip tedavilere başlanacağı ve daha bir sürü şey söyleniyordu..
Bize karar verin dediler. Karar ver doğuracak mısın.
Ben bu sürede 6.5 aylık hamile olmuştum hiç bir doktora inanmak istemedim bir umut aradım kesin değildir yanılırlar dedim hep ama sona gelmiştik.
İnsan nasıl çocuğunu öldürme kararı vermek ister ki. Bu cümle hiç beyninden çıkmadı..
Eşimle oturduk artık çok yorulmuştuk ne dicez ne yapacaz bilemiyorduk rüya olsun bunlar diye dua ediyordum gece gündüz.
Ama biz yenik düştük yeteri kadar belki de anne baba duygusu oluşmadı mı diyorum bebeğimizi aldırdık. Onun iyiliği için dedik ne kadar doğru oldu bunun kararını biz vermemeliydik canı veren Allah bize mi düştü büyük günaha battık bunlari baştan da biliyorduk tabi. İnanır mısınız bilmem ama karıncayı incitmeden insanlardık biz..
Şimdi çok kötüyüm utanıyorum duygularım çok karışık bir yandan çocuğumu kucağıma aldığımda öyle acı çekmesini görmek istemezdim elbette herkes gibi ama diyecek sözüm yok. Bunların hiç biri bahanem olamaz.

Genişletmek için tıkla...

Allah yardımcınız olsun üzülmeyin diyemem çok normal üzülmeniz ama kendinizi bu kadar suçlamayın bence…Size şöyle söyleyeyim eski mahallemizde bir tane aile vardı,karı koca 60 küsür yaşında insanlardı,bir tane oğulları vardı 30’larındaydı ama hem zihinsel hem bedensel engelliydi ve bakıma muhtaçtı. O engelli olduğu için bakamayız diye başka çocukta yapmamışlardı. Kendi başına hiçbir şey yapamıyordu, yemesi içmesi tuvalet ihtiyacı falan doğduğundan beri hep anne babasının ya da akrabalarının tarafından karşılanması gerekiyordu. Kadın sürekli “Biz ölünce kim bakacak,ya ben babasından önce ölürsem nasıl bakar o benim gibi bakamaz” diye ağlıyordu. O çaresizliklerini inanın sonuna kadar hissediyordum…Sonra ben şehir değiştirdim birkaç sene oluyor,2-3 sene önce miydi neydi babamdan çocuğun öldüğünü öğrendim…Allah sağlıklı sıhhatli hayırlı evlatlar nasip etsin

Kısmi benzeri bir karar vermiş olaraktan yazıyorum sizi çok iyi anlıyorum
Üzülmeyin yiyecek ekmeği yokmuş bu Dünyada...
şu sözü hiç unutmam
tüm anne babalar Rabbim bize evlat acısı gösterme diye dua ederken Engelli evladı olanlar Allahım bizim canımızı ondan önce alma diye dua ederler...
nasıl anlamlı bir söz
Çok acı.
Ömrü boyunca o yavruda sizde çok çekecektiniz
Psikolojik destek alın
Sizi anlıyorum hak veriyorum
Rabbim sabır versin ve İnşallah acınızı dindirecek çok sağlıklı yavrular nasip etsin

Fightfreedomm .!.:

Merhaba herkese. Yaşadıklarım çoğu insana ters gelebilir, manevi dini yönden bunun farkında olarak yazıyorum. Anlatınca da geçmeyecek biliyorum ama ihtiyacım var konuşmaya.
Eşimle 8 sene birliktelikten sonra evlendik çok güzeldi her şey, eşimden ailesinden yana bir sıkıntı görmedim her şey hayal ettiğim gibi gidiyordu. Bir yıl sonunda çocuğumuz olsun istedik genç yaşta nasip olsun büyür dedik ben 26 yaşındayım eşim 28 yaşında. İlk denediğim ay hamile olduğumu öğrendim nasıl mutluyuz havalara uçtuk. Kısaca anlatıcam kızımız olacaktı o ilk heyecanlar duyguları sonuna kadar bizde yaşadık. 4. Aydan sonra testlerde hep bir şeyler ters gitmeye başladı sonrasında yurt dışına tahlil gönderdik, 3 kere amniyosentez oldum berbat zamanlardı.
Bebeğimizde çok nadir görülen bir genetik hastalık tespit edildi tanısı konuldu. Şehir şehir gezdik görmediğimiz doktor kalmadı, işten ücretsiz izin aldım gün içinde bile belki birkaç tane doktora gidiyordum birisi de yok bir şey desin diye.
Bebeğimizde doğduktan sonra başlayacak nöbetler olacağını zihinsel ve bedensel engelli olacağı konuşamayacağı, yürümesi belki fizik tedavi ve destekli olursa o şekilde olacağı, beslenmesinin ağızdan olmayacağı doğar doğmaz bir kaç tane operasyon geçirip tedavilere başlanacağı ve daha bir sürü şey söyleniyordu..
Bize karar verin dediler. Karar ver doğuracak mısın.
Ben bu sürede 6.5 aylık hamile olmuştum hiç bir doktora inanmak istemedim bir umut aradım kesin değildir yanılırlar dedim hep ama sona gelmiştik.
İnsan nasıl çocuğunu öldürme kararı vermek ister ki. Bu cümle hiç beyninden çıkmadı..
Eşimle oturduk artık çok yorulmuştuk ne dicez ne yapacaz bilemiyorduk rüya olsun bunlar diye dua ediyordum gece gündüz.
Ama biz yenik düştük yeteri kadar belki de anne baba duygusu oluşmadı mı diyorum bebeğimizi aldırdık. Onun iyiliği için dedik ne kadar doğru oldu bunun kararını biz vermemeliydik canı veren Allah bize mi düştü büyük günaha battık bunlari baştan da biliyorduk tabi. İnanır mısınız bilmem ama karıncayı incitmeden insanlardık biz..
Şimdi çok kötüyüm utanıyorum duygularım çok karışık bir yandan çocuğumu kucağıma aldığımda öyle acı çekmesini görmek istemezdim elbette herkes gibi ama diyecek sözüm yok. Bunların hiç biri bahanem olamaz.

Genişletmek için tıkla...

Bence cocuga da ezıyet etmemıssınız dogrusu bu.O da anlamayacaktıkı yasadıgını.Mesela Sma lı bebeklerde hamılelıkte testle anlasılıyormus.Testı ucretlı mı bılmyorum devlet karsılıyor mu ama smalı bebekler bukadar yaygınken,aıleler neden dogurmakta dıretıyor cıdden anlamıyorum.Buyuk konusmayayım ama ben de olsam sızın yaptıgınızı yapardım.Uzmeyın kendınızı.