Öyle bir şey ki hep birilerinin arkasından konuşurken buluyorum kendimi. İyi veya kötü. Mesela anneme çok sinirlendim beni çok üzdü diyelim, nişanlıma anlatıyorum. Ya şöyle şöyle dedi de, beni kırdı da uyuz oldum da.. Ya da ablamla aramız limoniyken bizimkilere "amaan o da zaten öyle inatçı ki, ne yapıyorsa yapsın uyuz" diyorum mesela. Farkında olmadan kötülüyorum. Ha yüzüne söyler miyim, asla. Yemiyor. Birisi mesela birinden bahsediyor o da dedikodu yapıyor, ay bir bakıyorum yine yorum yapmışım. Geçen mesela yine annemin bir sözüne darıldım, gittim nişanlıma anlattım. E bunları anlata anlata da sanki annem bunlardan ibaretmiş gibi, çok kötüymüş gibi oluyor, öyle lanse ettiğimi anladım. Nişanlımda haliyle laf arasında geçirince de kızıyorum sen benim aileme bir şey diyemezsin ima da edemezsin diye çemkiriyorum. Oysa ben neler neler diyorum. Ama aileme birisi laf ederse de sindiremiyorum, izin vermiyorum. Nişanlımla tartışınca da yakınlarıma anlatıyorum, sonra ben unutuyorum onlar unutmuyor başıma kakılıyor. Oy tutsana şu dilini diye kendime kinleniyorum, niye anlattım diye.. Gerçekten kötü bir insan mıyım? Her şeye bir yorumum fikrim var, kendimde kusursuz bir prensesim ya sanki.. Huzuru bulamıyorum diyorum hep acaba bu kötülüğümden dolayı mı.. Hiçbir zaman kendimi tam anlamıyla mutlu hissetmiyorum. Hep belirsiz bi duygu.. ne mutsuz ne mutlu.. Kendimi çok kötü hissediyorum. Benim gibi olan var mı? varsa nadirdir zaten de.. fikirlerinizi önemsiyorum, heeep çok güzel şeyler yazıp çok güzel akıllar verdiniz. teşekkür ederim. ♡