beni önceden tanıyanlar bdvde konu açmama şaşıracak muhtemelen :) ama bu konu ciddi anlamda hayat kalitemi etkilemeye başladı. çocukluğumdan beri çok neşeli her şeyin keyfini çıkaran biriyim. sanırım ergenlik dönemlerinde insanlarla fazlaca empati kurmaya başladım. mesela bir arkadaşım var kızın anne babası ayrıydı ve arkadaşlarının hepsinin de öyleydi. çok kötülüğünü de gördüm ama aklımdan hep onun da bi anne babası var niye kötü olsun diye geçirdim, ne alakaysa..
bu tarz bin tane şey vardı basit ve kendimi törpüledim ama çocuk sahibi olduğumda bunlar misliyle geri geldi. son yıllarda yaşanan olaylar berbat bi psikoloji bıraktı bana. deprem zamanı hamileydim tv açmadım sonra illa ki karşıma o bebekler çocuklar çıktı, sonra sur cinayeti, sıla bebek.. sıla bende çok ağır travma bıraktı kendi çocuğumu sevmeye utandım günlerce ağladım. en son o ilin karakolunu arayıp ağlaya ağlaya bilgi istedim sağ olsun polis anlattı beni sakinleştirmeye de çalıştı o bebeğin kurtulmasını ve benimle yaşamasını çok istedim, olmadı.. vefat ettiğini 3 gün sonra öğrendim ailem öğrenmiş saklamışlar. neyse uzatmayayım çocuklara hep hassastım ama anne olduktan sonra sokakta gördüğüm annesinin kızdığı bir çocuğun bakışları bile beni çok etkiliyor. olay sadece çocuklar da değil, kötü durumda olan insanlarla anormal derecede empati kurup acılarını kendi acımmış gibi yaşıyorum ve bu durum gerçekten dayanılmaz bir hal aldı. yalnız olmadığımı biliyorum. bununla nasıl başa çıkıyorsunuz ?
