Delilik ülkesinden notlar

Çok sevdiğim Ayşe Şasa’nın bir kitabıdır bu: delilik ülkesinden notlar… Bu ülkeye dair benim de söyleyeceklerim var maalesef, yıldım ve yoruldum artık, kimseye bir şeyler anlatasım yok gelip buraya içimi dökeceğim.

Kronik depresyonumu (distimi) ve binge eating desorder şeklinde tezahür eden yeme bozukluğumu, insanlara olan öfkemi, hayattan umutsuzluğumu, özgüvensizliğimi, değersiz hissedişimi… ve daha pek çok şeyi belki… buraya not edeceğim.

Halihazırda bir defterim var ama ona her an ulaşmam mümkün olmuyor. Aslında birilerinin beni okuduğu düşüncesi çok rahatsız edici geliyor. Velev ki beni tanımasalar da. Yine de deneyeceğim. Belki vazgeçerim, zaten istikrarsızın tekiyim. Ama kendime inat bu konuyu açtım. Çünkü vazgeçerim korkusuyla erteliyorum her şeyi. Sanki hep kazanmak ve başarmak zorundayım, başarısız olacaksam hiç başlamamak daha iyi gibi geliyor. Oysa bir şeyin tamamı elde edilemiyor diye tamamı da terk edilmez derler.

Ben hiç öyle olmadım. Bende ya hep ya hiç var. Ve aslında hep başarmak var, hiç hata yapmamam lazım, mükemmel olmam lazım… bardağın hep boş tarafını görüyorum, depresyon bir olumsuz gözlük takıyor insana, olumsuz her şeyi filtreliyorsun, olumlular görünmüyor. Olumlular sıradanlaşıyor, zaten olması gereken olarak normalleşiyor ve sen hep olmayana gözünü dikiyorsun; ve bakıyorsun ki hiçbir şey hiçbir zaman olmuyor…

“Hayatım bir bozgunlar silsilesi. Hiçbir kavgam zaferle taçlanmadı. Ben ezeli bir mağlubum…”

Değişen hiçbir şey yok. Uçurumdan aşağıya yuvarlanıyor gibiyim. Her sabah karar alıp her akşam bozuyorum. Yaşamak böyle bir şey olmamalı, yaşamak zorla yapılan bir eylem olmamalı…

En çok kızdıklarım en yakın halkadakiler. Onlara öfkem bitmiyor. Kırgınlıklarım geçmiyor. Affetmemek çok büyük bir yük ama affedemiyorum. Affettim demekle olmuyor.

Yine bir yeme girdabındayım. Uyuşturucu gibi bir şey. O an rahatlatıyor ama sonu pişmanlık. Ve sonu şişmanlık:) Bu döngüyü nasıl kıracağım bilmiyorum. Aldığım kararları uygulayamıyorum ki. Yoruldum artık, çok yoruldum. Ruhum yıllardır kan kaybediyor kimse farkında değil. Artık üzerini örtemeyeceğim kadar derinleşti yaralar. Eskiden çok güzel rol yapıyordum. Artık gücüm ve hevesim yok. İçimde bir kocakarı ile yaşıyorum, her şeyden gönlü geçmiş. Halbuki kocakarıların bile gönlü geçmiyor dünyadan, ben neden böyle oldum…

Neden tek başınıza göğüslemek istiyorsunuz bu kadar şeyi?

kediannesi0 .!.:

Neden tek başınıza göğüslemek istiyorsunuz bu kadar şeyi?

Genişletmek için tıkla...

Çünkü tek başımayım:)
Denedim ama olmadı.
Profesyonel destek de aldım, ilaç da kullandım.
Olmayınca olmuyor.
Yarın tekrar profesyonel destek almaya karar verebilirim, bilemem… şimdilik tekim.

sukutuhayal_ .!.:

Çünkü tek başımayım:)
Denedim ama olmadı.
Profesyonel destek de aldım, ilaç da kullandım.
Olmayınca olmuyor.
Yarın tekrar profesyonel destek almaya karar verebilirim, bilemem… şimdilik tekim.

Genişletmek için tıkla...

Belki problemlerimiz, dert ettiğimiz şeyler aynı değildir-değildi.
Ama kendimi çok çıkmazda hissettiğim, 40 kiloya kadar düştüğüm anlar oldu. Benzer hislerim vardı sizinle.
Bir süre kendim mücadele etmeye çalıştım, çalıştıkça daha da dibe battım. Profesyonel destek aldım, ilaç kullandım. Bu bana gerçekten iyi geldi.
Ve sizin yaptığınız gibi sayfalarca yazdım, çok rahatlardım.

kediannesi0 .!.:

Belki problemlerimiz, dert ettiğimiz şeyler aynı değildir-değildi.
Ama kendimi çok çıkmazda hissettiğim, 40 kiloya kadar düştüğüm anlar oldu. Benzer hislerim vardı sizinle.
Bir süre kendim mücadele etmeye çalıştım, çalıştıkça daha da dibe battım. Profesyonel destek aldım, ilaç kullandım. Bu bana gerçekten iyi geldi.
Ve sizin yaptığınız gibi sayfalarca yazdım, çok rahatlardım.

Genişletmek için tıkla...

Yaşanılan şeylerin aynı olması bile aynı tepkiyi yaratmıyor. Herkes farklı yaşıyor, farklı hissediyor. Kimin ne kadar derin yaşadığını bilemiyoruz. Kimsenin acısını küçümsemiyorum o yüzden, canım yandı diyorsanız yanmıştır inanırım buna.

Denediğim şeyler zaman zaman bana da iyi geldi. Ama bazen de beklediğiniz şifa bir türlü gelmiyor işte. Ben hayatı hep inişli çıkışlı yaşadım ve çok açık ki inişe geçtiğim bir dönemdeyim şu an. Bazen birşeyler deniyorum ve fakat bazen pes ediyorum elimde değil.

İlginiz için çok teşekkürler…

sukutuhayal_ .!.:

Yaşanılan şeylerin aynı olması bile aynı tepkiyi yaratmıyor. Herkes farklı yaşıyor, farklı hissediyor. Kimin ne kadar derin yaşadığını bilemiyoruz. Kimsenin acısını küçümsemiyorum o yüzden, canım yandı diyorsanız yanmıştır inanırım buna.

Denediğim şeyler zaman zaman bana da iyi geldi. Ama bazen de beklediğiniz şifa bir türlü gelmiyor işte. Ben hayatı hep inişli çıkışlı yaşadım ve çok açık ki inişe geçtiğim bir dönemdeyim şu an. Bazen birşeyler deniyorum ve fakat bazen pes ediyorum elimde değil.

İlginiz için çok teşekkürler…

Genişletmek için tıkla...

Rica ederim.
Bende şu anda böyle bir döneme girdim. Doktora tekrar başladım. Umarım yeniden faydasını görebilirim.
Bu defa yaşadığım hepsinden farklı çünkü sağlığım elimden gidiyor -en azından ben öyle hissediyorum-
toparlanmam uzun sürecek gibi hissediyorum.
Umarım şifamızı buluruz.

“Karanlık sözler yazıyorum hayatım hakkında,
Öyle yoruldum ki yoruldum dünyayı tanımaktan,
Saçlarım çok yoruldu gençlik uykularımda,
Acılar çekebilecek yaşa geldiğim zaman,
Acıyla uğraşacak yerlerimi yok ettim.
Ve şimdi birçok sayfasını atlayarak bitirdiğim kitabın,
Başından başlayabilirim…”

Bugün tartıldım ve tam 70 kg çıktım. Son beş yıldır kilo problemim var, öncesinde de güya vardı ama aslında yokmuş. 60 kg olunca çok kilo aldım zannedip diyete başlar 56-57 olunca rahatlardım. Son beş yıldır 63’ün altını görmedim ve geçen sene 79’a kadar çıkıp zar zor 64’e inmiştim. Bugün geldiğim nokta yine 70’ler…

Kilo aldığımda kendimi hayata karşı yenik düşmüş gibi hissediyorum. “Kilo almışsın” cümlesi sanki karşı tarafın bana attığı bir gol. Sanki otomatik olarak çağın dışına itiliyorum, moda olan incecik olmak ve ben bu modaya ayak uyduramıyorum. Bunu başaramıyorum, başarısızım.

Bu algıyı mı değiştirmem lazım yoksa zayıflamam mı? Hangisini yapabiliyorsan onu yap diyorum kendime ama ikisini de başaramıyorum. İşte gerçekten başarısızsın diyor içimdeki ses. Allahım ben neden başarılı olamıyorum…

…
Ve kim bilir kaç zamandan beridir
Kalbimi öğütlüyorum
Durup durup ıssız yerlerde
“Güçlü ol ey kalbim güçlü ol,
Daha çok işimiz var” diyorum.
Bu azgın kalabalıkta seni tam duyamıyorum,
Gözlerin mi daha sıcak gülüyor
Yoksa dudakların mı
Anlayamıyorum!..

Ruhum yine darmaduman. Sabahları mutsuz uyanıyorum. Uyanır uyanmaz hafızamı kaybetmişçesine bugün günlerden ne, neredeyim, dün ne oldu vs gibi kendimi yokluyorum. Sanki her gece aynı hayatı yaşayıp her sabah bambaşka hayata uyanacakmışım gibi… ne umudum var ne büsbütün umutsuzum. Hep aradayım, hep araftayım.

Önümde bambaşka bir yolculuk, hayatın anlamı, özü… bildiğim her yolu deniyorum. Bakalım bu yolun sonu nereye varacak…