depresif olmayı sevmek

selly64 · 9 Kasım 2021

-ingilizce başlık yasak olduğundan tam bir drama queen'im yazamadım..bu çok içimde kaldı belirtmeden geçmek istemiyorum.-
derdim çok çocukça gelebilir, üniversite 1.sınıfım 19 yaşındayım onu da söyleyim. her an depresif olan bir kız değilim aslında, ama modum düştüğünde "neyse hemen depresif şarkılarımı açar biraz bir şeyler okur kahve içerim" gibi bir moda giriyorum. yani bunu direkt böyle düşünmüyorum ama kafam böyle çalışıyor arka planda. psikoloji de ilgimi çektiği için bu konu hakkında bir şeyler okudum, kişilik testi falan da çözdüm ( çoğunda intp çıktım, intp'yim sanırım ki intp'ler dramayı severler diye biliyorum ama kişilik tipimden emin değilim tam.)
benim anlamadığım bu karakter özelliği gibi bir şey mi, ergenliğe bağlı bir durum mu, bu tarafımı kabullenmem mi gerek doyasıya yaşamam mı gerek yoksa kendimi bu moddan çıkarmam mı gerek?( bunu da yapabilirsem tabi.) eğlenceli biri olduğumu da söylerler ama bazı konuları kafamda çok büyütmüşüm şimdiye kadar ve o konulardan bir eleştiri gelince çok yara alıyorum hemen o depresif moduma geçiyorum, insanlardan hatta biraz ilgi alaka bekliyorum beni anlasınlar istiyorum. çünkü zamanında o kadar kalbim kırılmış ki bazı konularda şuan en ufak bir şeyde en başa dönüyorum çocuk gibi küsüp kendi kendime acımı yaşamak istiyorum.
yorumlarda bu durumu bi de örnekle anlatmak istiyorum onu da okursanız çok sevinirim fazla uzatmak istemiyorum soru kısmını.

selly64 · 9 Kasım 2021

şimdi mesela ben lisedeyken pek kendi kimliğimi bulamamıştım. sınıfta rahat olamıyodum bazen sesim az çıkıyodu falan çok eziklik psikolojisindeydim. öyle sessiz falan durmuyodum aslında dahil olmaya çalışıyodum bir şeylere ama sınıf ortamında istediğim gibi kendim gibi değildim anksiyete gibi bir şey yaşıyodum hatta.
şimdi de üniye geçtim sınıfımız çok kalabalık değil bi 50 kişi falan ve ben 45iyle muhabbet etmişimdir şimdiye kadar az ya da çok. yani bi sosyal fobi olduğunu zannetmiyorum.
bilmiyorum ama grup bulanlar nasıl kuruyolar o grupları sınıfta bir arkadaşım vardı mesela onla yakın gibiydik sonra yavaş yavaş aramıza soğukluk girdi -konuşuyoruz yine ama denk gelince- şimdi o güzel bir arkadaş grubu edinmiş ben hala aynı, sınıfla muhabbetim var mı var ama kimseyle uzun süreli yakın değilim. kendim gibi de olamıyorum yani sınıfta ve bu lisede yaşadıklarım tekrar tekrar aklıma geliyor tam bi kısır döngü gibi. farklı insanlar farklı olaylar farklı mekanlar ama sorunlarım genelde aynı başlıklarda yaşanıyor. ben mesela bugün yine aşırı depresiftim. içimden geldiği gibi o mod düşüklüğünü yaşamayı seviyorum ama işte ortada elli tutulur bir sebep de yok. şeyi seviyorum ya sorunum, beni rahatsız eden şey artık ne ise onu bir araştırıcam onla ilgili kitap varsa kitap yazı varsa yazı sorular varsa onlara bakıcam. kahvemi koyucam yanına işte depresif modda bir film varsa onu izlicem mesela ya da vintage bir dizi. bu bana zevk veriyor. geçmişteki bu konular tekrarlayınca ben böyle hemen geçmişe gidiyorum, o depresif moduma geçiyorum içten içe çevremdekilerden bir anlayış görmek istiyorum. her an böyle değilim ama böyle olduğumda da tam bir drama queen oluyorum kısaca. neyse çok uzattım, nolur okuyun

merve · 9 Kasım 2021

Öncelikle en sevmediğim tipsiniz.
Bu tipler her dönem var olmuştur. Şimdilerde drama queen. 90larda jiletci gençlik. Oluyor. Hormonlardan ergenliktendir diyorum ben.

Bluegitar · 9 Kasım 2021

Gerçek bir dert kapınızı çaldığında işlerin hiç de öyle olmadığını görürsünüz.Hayattan sağlı sollu yumruklar yiyince açayım bir müzik alayım bir kitap oturayım olmuyor.Kaynar kazana atılmış gibi yandım Allah bagiriyorsunuz.Yuksel ihtimalle uzamis ergenlik sizinki..

giggles · 9 Kasım 2021

Bizden tam olarak ne istenmiş diye baktım bulamadım
Genel yorum yapayım bari

Ben de sevmem hiç sürekli olur olmaz depresif olabilen insanları
Belki depresif olarak ilgi çekmeye çalışıyorsunuzdur
Bi dönemin "emo"ları gibi
Umarım kimliğinizi depresif olarak oluşturmamışsınızdır

bubendegilim · 9 Kasım 2021

19 yaşında insan kendi yumruğunu balyoz sanıyor. En büyük dert bende sanıyor…
Sonra büyüyoruz ve aslında eskiden dert ettiğimiz şeylerin ne kadar komik olduğunu görüyor ve büyütmüyoruz.
Hatta modunuzu yükseltmek için Serdar ortaç falan açıp oynuyoruz.

yenGEnC · 9 Kasım 2021

Ben ENFP'im bahsettiğin teste. Hayatı seven, yaşamaya arzu ve merak duyan,mutlu insan karakteri yani :)
Ama enn sevdiğim şeylerden biri şehirler arası otobüste başımi cam kenarına koyup 90lar - milenyum Türkçe pop dinleyip ağlamak
Bence Hayvan gibi keyifli bir aktivite. O kadar seviyorum ki, bazen acıklı şarkılar dinleyip kendi kafamda acıklı klipler çektiğim oluyor:))
Hiç büyük ayrılık acısı yaşamadım, hiç terkedilmedim,genelde ilişkilerim lunapark gibi geçer ve beni üzmeye başladığı vakit çıkış kapısına yönelir ve ayrılık konuşması yaparım. Buna rağmen (ayrılık kararını her seferinde emin olup vermiş olmama rağmen) o yaşadığım hüznü yaşamaktan mutluluk duyuyorum. Mesela okusa çok gulecegi bir karikatürü artık ona atamayacagini anladığın zamanın üzüntüsü var ya. Bence çok kıymetli bir his. Aci kesinlikle insanın beynini çalıştıran,yaşadığını farkettiren bir şey. Eğer acılar olmasa,dünyaya sonsuz mutluluk hakim olsa insanoğlu ne güzel sarkilar yazabilirdi,ne güzel kitaplar.
Bence insanın her hissi çok kıymetli. Bir süre sonra eskisi gibi yoğun yaşamamaya başlıyorsun çünkü duygularını. O zamana kadar tüm hislerini kucakla işte,ne güzel

Pamukpamuk44 · 9 Kasım 2021

selly64 .!.:
-ingilizce başlık yasak olduğundan tam bir drama queen'im yazamadım..bu çok içimde kaldı belirtmeden geçmek istemiyorum.-
derdim çok çocukça gelebilir, üniversite 1.sınıfım 19 yaşındayım onu da söyleyim. her an depresif olan bir kız değilim aslında, ama modum düştüğünde "neyse hemen depresif şarkılarımı açar biraz bir şeyler okur kahve içerim" gibi bir moda giriyorum. yani bunu direkt böyle düşünmüyorum ama kafam böyle çalışıyor arka planda. psikoloji de ilgimi çektiği için bu konu hakkında bir şeyler okudum, kişilik testi falan da çözdüm ( çoğunda intp çıktım, intp'yim sanırım ki intp'ler dramayı severler diye biliyorum ama kişilik tipimden emin değilim tam.)
benim anlamadığım bu karakter özelliği gibi bir şey mi, ergenliğe bağlı bir durum mu, bu tarafımı kabullenmem mi gerek doyasıya yaşamam mı gerek yoksa kendimi bu moddan çıkarmam mı gerek?( bunu da yapabilirsem tabi.) eğlenceli biri olduğumu da söylerler ama bazı konuları kafamda çok büyütmüşüm şimdiye kadar ve o konulardan bir eleştiri gelince çok yara alıyorum hemen o depresif moduma geçiyorum, insanlardan hatta biraz ilgi alaka bekliyorum beni anlasınlar istiyorum. çünkü zamanında o kadar kalbim kırılmış ki bazı konularda şuan en ufak bir şeyde en başa dönüyorum çocuk gibi küsüp kendi kendime acımı yaşamak istiyorum.
yorumlarda bu durumu bi de örnekle anlatmak istiyorum onu da okursanız çok sevinirim fazla uzatmak istemiyorum soru kısmını.

zamanında ailenizde hep kötü şeyler yaşanmış ve o karmaşa duygusuna, o an salgılanan dopamine bağımlı olabilrisiniz.

accessdenied · 9 Kasım 2021

Intpt ne be

KudrAlobar · 9 Kasım 2021

Yalnız kalırsın eninde sonunda. Kimse depresif kişileri uzun süre hayatında tutmaz.

hiraeth · 9 Kasım 2021

Kolayı seçip kenara çekilmeyi hayıflanmayı seçiyorsun. Madem memnuniyetsizsin, degisime izin ver. Tabi bu da zor olan.
Hani toksik insan derler ya, öyle profil çizdiniz. Yalnızlığınız bundan olabilir.
Ha bir de şu var. Son yıllarda yaşananlardan dolayı çoğu insan mutsuz yada keyifsiz. Hayat gittikçe zorlaşırken enerjini neme buluta harcama.

Otrera · 9 Kasım 2021

Pamukpamuk44 .!.:
zamanında ailenizde hep kötü şeyler yaşanmış ve o karmaşa duygusuna, o an salgılanan dopamine bağımlı olabilrisiniz.

Şey, dopaminin bundan haberi var mı peki?

La vie en Rosee · 9 Kasım 2021

Hangi test oo nütfeen bana da gönderin cok merak ettim eksik kalmıyım

La vie en Rosee · 9 Kasım 2021

lütfen yapmayın bunu kendiniz zevk alıyor olabilirsiniz ama çevrenizdeki insanları da düşünün yani. Öyle birinin yanında hayatta olmak istemem. Varolan sevincimi de alıp götürüyor.. bir de insan neden mutsuzluktan beslenir keyif alır ki?
Büyüme döneminde ailenizden yeterince sevgi göremediniz mi?

Gezegen X · 10 Kasım 2021

Son cümlelerinizi okursanız çocuklukta yaşadığınız sıkıntılarınız olduğunun farkına varırsınız.
O zamanlar ne yaşandıysa depresif hissetsiniz. Tanıdığınız bildiğiniz duyguyu özlüyorsunuz ya da bilmediklerinizden korktuğunuz için bu duyguyu hissetmeye dönüyorsunuz.
Bunun çözümü var. Terapi alabilirsin.
Sonunda o depresif kısmını bir kutuya koyarsın, bazen kendi açılır hemen içine geri tıkarsın, bazen kendin tam olarak senin dediğin gibi sevdiğin için özlersin ve pandoranın kutusunu açarsın. Önemli olan hayatının kontolü sende olsun.

lilay5 · 10 Kasım 2021

bir arkadaşım var aynı sizin gibi, kendi modunu düşürdüğü gibi, karşısındaki insanı da dibe çekiyor. isteyerek değil ama, vakit geçirince bir içiniz eziliyor yani yalan değil. çok büyük problemleri olmadığı gibi, en ufak bir şeyde kendini depresifliğe hazırladığından modunu düşürür, bir kahve yapar, sigara yakar.. daha yaşınız küçük. bunu değiştirmekte kendi elinizde, üzücü filmler izleyeceğinize benim keyfimi ne yerine getirir diye düşünün, insanlardan ilgi gibi beklentileriniz olmasın, gezin tozun, üniversitenin daha başı, hemen herkesle yakın olamazsınız zaten ama illa sevdiğiniz, güzel vakit geçireceğiniz arkadaşlarınız olur..

selly64 · 10 Kasım 2021

Bluegitar .!.:
Gerçek bir dert kapınızı çaldığında işlerin hiç de öyle olmadığını görürsünüz.Hayattan sağlı sollu yumruklar yiyince açayım bir müzik alayım bir kitap oturayım olmuyor.Kaynar kazana atılmış gibi yandım Allah bagiriyorsunuz.Yuksel ihtimalle uzamis ergenlik sizinki..

yok ya öyle olduğumu düşünmüyorum şimdi detay vermek istemiyorum ama aile bireylerinden birini kaybetmenin acısını yaşamış biriyim belki tüm sıkıntılarım o zamanki yas sürecini iyi yaşayamamış olmam onu da bilmiyorum... ama öyle tırnağım kırıldı nasıl olur gibi bi durum değil gerçekten hassaslık yaşıyorum bazı konularda

selly64 · 10 Kasım 2021

şimdi mesela 7 gibi evden çıkmam lazım hiç istemiyorum ya gitmek istemiyorum diye ağlıcam resmen zaten dün ödevleri de yapamadım belki kalırım ve bursum kesilir offf

stonecold · 10 Kasım 2021

selly64 .!.:
şimdi mesela ben lisedeyken pek kendi kimliğimi bulamamıştım. sınıfta rahat olamıyodum bazen sesim az çıkıyodu falan çok eziklik psikolojisindeydim. öyle sessiz falan durmuyodum aslında dahil olmaya çalışıyodum bir şeylere ama sınıf ortamında istediğim gibi kendim gibi değildim anksiyete gibi bir şey yaşıyodum hatta.
şimdi de üniye geçtim sınıfımız çok kalabalık değil bi 50 kişi falan ve ben 45iyle muhabbet etmişimdir şimdiye kadar az ya da çok. yani bi sosyal fobi olduğunu zannetmiyorum.
bilmiyorum ama grup bulanlar nasıl kuruyolar o grupları sınıfta bir arkadaşım vardı mesela onla yakın gibiydik sonra yavaş yavaş aramıza soğukluk girdi -konuşuyoruz yine ama denk gelince- şimdi o güzel bir arkadaş grubu edinmiş ben hala aynı, sınıfla muhabbetim var mı var ama kimseyle uzun süreli yakın değilim. kendim gibi de olamıyorum yani sınıfta ve bu lisede yaşadıklarım tekrar tekrar aklıma geliyor tam bi kısır döngü gibi. farklı insanlar farklı olaylar farklı mekanlar ama sorunlarım genelde aynı başlıklarda yaşanıyor. ben mesela bugün yine aşırı depresiftim. içimden geldiği gibi o mod düşüklüğünü yaşamayı seviyorum ama işte ortada elli tutulur bir sebep de yok. şeyi seviyorum ya sorunum, beni rahatsız eden şey artık ne ise onu bir araştırıcam onla ilgili kitap varsa kitap yazı varsa yazı sorular varsa onlara bakıcam. kahvemi koyucam yanına işte depresif modda bir film varsa onu izlicem mesela ya da vintage bir dizi. bu bana zevk veriyor. geçmişteki bu konular tekrarlayınca ben böyle hemen geçmişe gidiyorum, o depresif moduma geçiyorum içten içe çevremdekilerden bir anlayış görmek istiyorum. her an böyle değilim ama böyle olduğumda da tam bir drama queen oluyorum kısaca. neyse çok uzattım, nolur okuyun

Sen bensiiin Lise çağımda bir türlü dahil olamadığım o arkadaş grupları, bulunduğum sınıf ortamında bir türlü kendim olamamam falan. O dışlanmışlık hissi kötü bir his belki şuanki depresif konumunuz geçmiş yıllardaki yaşanmışlık hislerinizden daha doğrusu o zamanki acılarınızdan üzüntülerinizden kaynaklıdır. İnsan zaman zaman geçmiş zamanlarına gider gelir.

selly64 · 10 Kasım 2021

stonecold .!.:
Sen bensiiin Lise çağımda bir türlü dahil olamadığım o arkadaş grupları, bulunduğum sınıf ortamında bir türlü kendim olamamam falan. O dışlanmışlık hissi kötü bir his belki şuanki depresif konumunuz geçmiş yıllardaki yaşanmışlık hislerinizden daha doğrusu o zamanki acılarınızdan üzüntülerinizden kaynaklıdır. İnsan zaman zaman geçmiş zamanlarına gider gelir.

anlasilmak cok guzel bisey cidden, evet tam olarak bu. hayatimda bazi seyler hep tekrarliyor ve ben her seferinde zaten once de boyle olmustu, zaten lisedeyken de bana boyle hissettirilmisti seklinde dusunup modumu dusuruyorum

depresif olmayı sevmek

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.

consume obey die

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.

Shady's back.🥴

Görümceleri koruma derneği başkanı🌹

Nirvana

Aktif Üye

Nirvana

Ayak feministi

Popüler Üye

Nirvana

Honey, i am pure gollddd

Honey, i am pure gollddd

Guru

Popüler Üye

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.

Popüler Üye

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.

Benzer Konular

Privacy & Transparency

Privacy & Transparency