Ağır ve sürekli depresyonda olan biri olarak söylüyorum; bence depresyon uclarda yaşamaktan oluyor, kesin karar alamamaktan biraz da hayata karsı.
Beyin sürekli bir şey dusunuyor, onu dusunmediğinde cok büyük bosluğa dusuyor. Bazen benım aklıma gelmez sorunum , artık kendimi cezalandırma seklim , mutlu oldugum anlarda( yani o kadar azaldı ki, dakika veya andır) kendime , bunu hak etmiyosun mutlu olamazsın diyorum.
İnsanlarla mutlu anları paylasamıyorum, cunku biliyorum ki daha beter olacak.
Yani, beynın sana burdan cıkman gerek komutu vermeli, buda kendine değerle oluyor. İyi olduguna inanmakla, insanca yaşamayı kendine layık görmekle.
Antidepresanı 3 yıl içinde min 2.5 yıl kullanan biri olarak ekliyorum, olayı , durumu , kişileri unutturmuyor, flulastırıyor.
Belki 1 yıl dolasıya acı cekip sonrasında cıkmak daha mantıklıdır, geceleri yataga cunku eşinde olsa vicdanınla giriyorsun. Yani kendine sarılmak zorunda kalıyorsun. İnsana en zor şey de galiba kendini kabul etmesi, tahammul etmesi kendisine. Oldukca zor, güç .
Depresyon yaşayan, konusmak isteyen olursa özelde konusalım