Hayırlı geceler herkese.
Son zamanlarda, belki yaşında ilerlemesi ile (31 yaşındayım) bazı şeyler çok kafama takılır oldu. Mesela uyusam ve ölsem acaba çocuklarım (4 ve 2 yaşındalar) nasıl tepki verir? Ben yokken ne yaparlar nasıl üzülürler? Ölümlü dünya olduğunu, bazı şeyleri değiştiremiyecegimizi ve kabul etmemiz gerektigini biliyorum, farkındayım...
Ama bu kaygılarımın artmasının normal mi olduğunu yoksa bir hastalıga mı bağlı olduğunu nasıl anlayabilirim? Acaba herkesin iki aşağı üç yukarı düşündüğü ve tedirgin olduğu seyleri benimde mi aklıma takılıyor?
Veya anne olduğum için normal olabilir mi?
Kaç gündür fark ediyorum sebebsiz yere hüzünlü olma, göğsüme ağırlık çökme, sanki nefes almam zorlaşıyormuş gibi olması, gözlerimin dolması, aslında herşey cok boş diye icimden geçirmem...
Geneldenolumlu düşünen biriyim (yay burcuyum bu arada xD), dışa dönük olmamla cabuk insanlarla dialoğa girebiliyorum. Dert ettiğim seylerin manasız ve yersiz olduğununda farkındayım. Ama engel olamıyorum. Öte yandan dünyada olan gelişmelerden elbette sende etkileneceksin bunlar normal şeyler diye kendimi teskin etmeye çalışıyorum. Dilim döndüğünce tesbih çekmeye calışıyorum ki o bile zaman zaman ağır geliyor.
Geçenlerde annemle kahve içtik ve çok sevdiğim bir ablada vardi, mesafeli oturduk güzel seylerden bahsettik çokta keyif aldık. Sonra eve geldim deşarj olmam lazımdı, ama üzerimde lüzumsuz bir hüzün vardi oracıkta ağlayabilirdim.
Şunuda söylemem gerekiyor ki o an instagramda story paylaştım ve bu bahsettiğim ablayı sevmeyen bir akrabam kadın var gördü. Bir çok kez nazarı insanlara değmiştir ve kendiside itiraf etmiştir. Acaba negatif enerjiye mi maruz kaldım diye düşünmedim değil.
Uzun lafın kısası, sizede oluyor mu böyle? Ne zamandan itibaren bir uzmandan yardım almalı?
(Çocuklarim konuşamıyor ve terapi görüyorlar, çok zorlanıyorum enerjim kalmıyor e malum kreşlerde kapalı, kendime yeterince vakit ayiramadigimi ve sanki hep ev işi yaptiğimi düsünüyorum, dısaridan okuyorum mutlu olmamam icin esasen bir sebep yok ama melankolik bir halim var ve ne kadar sabırsız bir anne oldun sen diye hep kendimi suclarken buluyorum )
Son zamanlarda, belki yaşında ilerlemesi ile (31 yaşındayım) bazı şeyler çok kafama takılır oldu. Mesela uyusam ve ölsem acaba çocuklarım (4 ve 2 yaşındalar) nasıl tepki verir? Ben yokken ne yaparlar nasıl üzülürler? Ölümlü dünya olduğunu, bazı şeyleri değiştiremiyecegimizi ve kabul etmemiz gerektigini biliyorum, farkındayım...
Ama bu kaygılarımın artmasının normal mi olduğunu yoksa bir hastalıga mı bağlı olduğunu nasıl anlayabilirim? Acaba herkesin iki aşağı üç yukarı düşündüğü ve tedirgin olduğu seyleri benimde mi aklıma takılıyor?
Veya anne olduğum için normal olabilir mi?
Kaç gündür fark ediyorum sebebsiz yere hüzünlü olma, göğsüme ağırlık çökme, sanki nefes almam zorlaşıyormuş gibi olması, gözlerimin dolması, aslında herşey cok boş diye icimden geçirmem...
Geneldenolumlu düşünen biriyim (yay burcuyum bu arada xD), dışa dönük olmamla cabuk insanlarla dialoğa girebiliyorum. Dert ettiğim seylerin manasız ve yersiz olduğununda farkındayım. Ama engel olamıyorum. Öte yandan dünyada olan gelişmelerden elbette sende etkileneceksin bunlar normal şeyler diye kendimi teskin etmeye çalışıyorum. Dilim döndüğünce tesbih çekmeye calışıyorum ki o bile zaman zaman ağır geliyor.
Geçenlerde annemle kahve içtik ve çok sevdiğim bir ablada vardi, mesafeli oturduk güzel seylerden bahsettik çokta keyif aldık. Sonra eve geldim deşarj olmam lazımdı, ama üzerimde lüzumsuz bir hüzün vardi oracıkta ağlayabilirdim.
Şunuda söylemem gerekiyor ki o an instagramda story paylaştım ve bu bahsettiğim ablayı sevmeyen bir akrabam kadın var gördü. Bir çok kez nazarı insanlara değmiştir ve kendiside itiraf etmiştir. Acaba negatif enerjiye mi maruz kaldım diye düşünmedim değil.
Uzun lafın kısası, sizede oluyor mu böyle? Ne zamandan itibaren bir uzmandan yardım almalı?
(Çocuklarim konuşamıyor ve terapi görüyorlar, çok zorlanıyorum enerjim kalmıyor e malum kreşlerde kapalı, kendime yeterince vakit ayiramadigimi ve sanki hep ev işi yaptiğimi düsünüyorum, dısaridan okuyorum mutlu olmamam icin esasen bir sebep yok ama melankolik bir halim var ve ne kadar sabırsız bir anne oldun sen diye hep kendimi suclarken buluyorum )
Son düzenleme: