Depresyon mu, Bunalmak mı?

22 ay önce doğum yaptım. Dogurdugum gün anne kv eş babam kardeşim yanımdaydı. Güzel bir doğumdu. Ben ıkınmakta zorlansam da doktorun yardımıyla çıkıverdı kızım. Bir gece kaldim, ertesi sabah evimize geldik. Kitaplarda okuduğum gb her odamızı tanıyacaktım fakat kızım uyuyordu. O işlemi uyaninca yaptım. Annem,babam kardeşim düğüne gidecegiz diye dogurdugumun 3.günü gitti. Kv eşimle kaldim. Esimden cok kv gordum. Daha sütün gelmedi mi, çocuğa bakamıyorsjnuz vs.soylemleri delirtti beni. Doğumun 3.günü kim iyi bakıyorsa baksin diyip gece yarısı evden kaçmayı düşündüm.
Biberon alişan bebeğin etmediğini okuduğum ve asiri bir sarılık olmadığı için kavga gürültü biberini verdirmedim. Arkadaş aradı, sütüm yeterli değil biberon diyip duruyorlar yetiş diye ağladım. Biir icecek yaptı geldi sağ olsun saatine sütüm arttı ve emzirdim. 7.gün 1yasindaki çocuğuyla görümce geldi. Davet etmiştim ama bu ruh halinde olacağımı bilmiyordum. Çocuk bağırışı, kendi cocugumu sadece emzirirken kucaklayabilmek, gece 8gjnluk bebegim ağladığında kv gelip sustur şunu öteki uyanıyor diye cemkirmesi sinirlerimi oynattı. Yemeden içmeden kesilsin. 13.gün gittiler. Annemi aradım gelmeyeceğini söyledi. Esimle bugünlere geldik çok şükür. 1aylikk bebekle bankadan maaş çekmeye gittiğimi biliyorum,eşim bakamam dediği icin( o da ayrı hikaye) bebegimle kuafore gittim alışverişe gittim, hala aynıyiz. 2aylik bakıcıya birakip çalışmaya başladım. O saatlerde ayrıldık sadece. Cocugumu çok seviyorum Allh yokluğunu göstermesin, analık yapabilecek herkese nasip etsin. Yıprandığımı hissediyorum. Simdi bakıcımız ise gireceğini söyledi. Ben kreşe vermek istiyorum. O 2ay anan 2 ay benim anam gelsin diyor. Sürekli meme açan bir kadınla kızımı yalnız bırakmak istemiyorum. Benim annemde istemediği bir sey yapınca ya eline vurur ya da kızar. Bunu da istemiyorum. O zamanlarda lohusa depresyonunda olabileceğim söylendi çevrem tarafından. Ama yenice emzirmeye başladığım kızımın sutten mahrum kalmasını istemedigim için gitmedim. 18 aylıkken sutten ayirdim. Gidecektim. Eşime kızdım çeksin beni böyle ne gerek var diyor madem dedim, yine gitmedim. Sırf çocuğum beni örnek alıyor ve sesimi yükseltiyorum diye karar verdim gitmeye bir hafta önce randevumu aldım. Eşim dün git ben çocuğa bakarım diyor. Lütfetti sağ olsun. Devlette randevu bulamadim. Bir hafta önceden zar zor randevu buldum özelde hemen aldım. Ne anlatacağını bilmiyorum ama geçmişte yaşadıklarım o insanları görmek zorunda olmak beni yıpratıyor. 3 ay önce tasindik. Eşimin yoğunluktan çok desteği olmadı. Kızı 3 gun üst üste bakıcıya bırakmak durumunda kaldim sabahtan akşama kadar. Çocuk çok etkilendi. Yemek yememiş, annem nerde benim diye ağlamış durmuş. Eşime çok kızdım. Işını ya taşınmaya göre ayarlayacaktı bu çocuk yıpranmayacaktı ya da taşınmayı erteleyip işlerini halledecekti yine çocuk yıpranmayacaktı. O gün bu gündür bozüyük adama.

Onu bunu bilmem de, çocuğa acıdım. Asıl onun psikolojisi önemli, babannesi sustur der, annanesi eline vurur, küçük yaşta kreş düşünceleri... neyse allah yardımcın olsun, özellikle bebeğe.