• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Depresyon

Siz hangi durumları yaşadınız?


  • Ankete Katılan
    56
Yani acaba cokmu biriktirdiniz icinizde de yavas yavas bu noktaya geldiniz? Kuzum ilac tedavisi tabiki ise yarayacaktir zira beynimizdeki kimya bozuluyor haplar onlari arttiriyor azaltiyor vs...ama esas olan bakis acini değiştirmeniz kendimden ornek verecek olursam mutsuz oldugum ortamdaydim oradan ayrildim ve pskiyatriyr gittim ilac verdi ki ise yarıyor sanirim ama birazda pozitif olmak lazjm ,icinizden gelmese bile gulumseyin neseli olmaya calisin inanin zamanla keyfiniz yerine gelicektir ve elbetteki duzeleceksiniz sadece gececegini bilin evet suan bu durumdayim ama gecicek diye kendinizi buna odaklayin

Acin psikolog videolarini izleyin mesela...

Kim ne sizi bu hale getirdi bilmiyorum ama insanlar yuzundense dusunmemeye calisin,cok gecmis olsun

Yorumunuz için çok teşekkür ederim.
Tabii insan bir anda bu duruma gelmiyor, zaman ve yaşanılanlar buna çok büyük etken.
Birşeyler üst üste birikiyor ve sonra bu noktalara geliyor.
Bundan bir hafta önce gerçekten çok kötü durumdaydım, ancak son günlerde çok daha iyiyim.
Buradaki yorumlar beni çok rahatlattı.
İnsanın kendinin yanlız olmadığını hissetmesi bile büyük birşey bu durumlarda.

İlaç tedavisi dediğiniz gibi işe yarıyor ancak beynin bir bölümünü de uyuşturuyor o kesin.
Dediğiniz çok doğru, biraz daha pozitif olmak ve o şekilde davranmak çok etkili.
Ben normalde de güleç suratlı biriyim, ama pozitif olmakta gerçekten çok önemli.
 
Bence eşinizin sorumluluk almasına izin vermemişsiniz ve şimdi ağır geliyor yaşadıklarınız. Eşiniz de sorumluluk ne bilmediğinden yani nasılsa siz yapıyorsunuz diye anlamakta zorlanıyor.

Kendinizi çok güzel ifade ediyorsunuz aslında hani insan saatlerce dinleyebilir ama bunlar hep içinizde ertelenmiş olduğundan ve zamanında söylemediğiniz için birikmiş ve sonuç depresyon.

Bu arada profil resminiz bile koşan insanlar :))) Yanlış anlamayın her şeye yetişecem diye hep koşmuşsunuz ve enerjiniz bitmiş. Zor gelecek ama bazen "amaaaan boşver" demeyi öğrenmeliyiz.

Dilerim en kısa zamanda atlatırsınız ama burada sizin zehiriniz de panzehiriniz de eşiniz gibi geldi...
 
Bence eşinizin sorumluluk almasına izin vermemişsiniz ve şimdi ağır geliyor yaşadıklarınız. Eşiniz de sorumluluk ne bilmediğinden yani nasılsa siz yapıyorsunuz diye anlamakta zorlanıyor.

Kendinizi çok güzel ifade ediyorsunuz aslında hani insan saatlerce dinleyebilir ama bunlar hep içinizde ertelenmiş olduğundan ve zamanında söylemediğiniz için birikmiş ve sonuç depresyon.

Bu arada profil resminiz bile koşan insanlar :))) Yanlış anlamayın her şeye yetişecem diye hep koşmuşsunuz ve enerjiniz bitmiş. Zor gelecek ama bazen "amaaaan boşver" demeyi öğrenmeliyiz.

Dilerim en kısa zamanda atlatırsınız ama burada sizin zehiriniz de panzehiriniz de eşiniz gibi geldi...

Son cümleniz çok doğru.
Benim zehirim de panzehirim de eşim.
Benim kafamı da bulandıran mevzular hep ona dayalı mevzular.
Zaman ile aşılacak şeyler olduğunun farkına vardım.
Biraz hem kendime hem de eşime zaman tanımam lazım.

Fakat ben profil fotoğrafındaki gibi bir insanım, herşeye yetişme derdim var.
Sabırsızımdır, olacak birşey varsa hemen olmalı.
Yapılacak bir iş varsa hemen yapılmalı bitmeli sürüklenmemeli...
Sanırım buna birazcık engel olmam ve hayata biraz daha yavaş adımlarla ilerlemem lazım.

Teşekkür ederim yorumunuz için.
Bu ara biraz pozitif bakmaya başladım hayata, inşallah bu şekilde devam eder ve depresyonun üstesinden gelebilirim.
 
Son cümleniz çok doğru.
Benim zehirim de panzehirim de eşim.
Benim kafamı da bulandıran mevzular hep ona dayalı mevzular.
Zaman ile aşılacak şeyler olduğunun farkına vardım.
Biraz hem kendime hem de eşime zaman tanımam lazım.

Fakat ben profil fotoğrafındaki gibi bir insanım, herşeye yetişme derdim var.
Sabırsızımdır, olacak birşey varsa hemen olmalı.
Yapılacak bir iş varsa hemen yapılmalı bitmeli sürüklenmemeli...
Sanırım buna birazcık engel olmam ve hayata biraz daha yavaş adımlarla ilerlemem lazım.

Teşekkür ederim yorumunuz için.
Bu ara biraz pozitif bakmaya başladım hayata, inşallah bu şekilde devam eder ve depresyonun üstesinden gelebilirim.
Siz çok bilinçli ve her şeyden önce kendinzin bilincindesiniz ki en önemlisi bu bence. Çoğu insan daha kendinin farkında değil. Çabalıyor olmanız da çok güzel, yani bu döngüden çıkmak için cidden çabalıyorsunuz bunu her satırınızda ve satır arasında okumak mümkün.

Eşinizle zamana yayarak, ondan uzaklaşmadan yavaş yavaş çözeceğinize inanıyorum. Pozitif bakmaya devam edin lütfen :KK54:
Pozitif bakmaya devam ettikçe modunuz yükselecek ve şöyle de garip bir durum olur bu pozitiflik evresinde... hiç beklenmedik modu düşürecek şeyler çıkar işte asıl sınav orada. Buraya kadarmış pozitiflik demeden inatla pozitif kalmaya devam edin :KK36:
 
Allah yardımcınız olsun. depresyon çok çok zor bir süreç.
ben de yakalandım bu illete 6 ay önce falandı. zayıfladım. kendimi ordan burdan atasım geliyordu. hiçbir şey tat vermiyordu. seninkine benzer bir yaşantım var benim de.
neyse ben de panik atakta beraberinde geldi. bu tabi işimi daha da zorlaştırdı. ardından tedaviye başladım.
tedavimin 2. ayında kullandığım ilaçlar başka hastalıklara yol açtı. karaciğerim zarar gördü. 2 ay kullanabildim ilaçları ve hemen kestiler. ilk hafta perişan oldum. ilaçlar aniden kesilmeyen türden ilaçlardı çünkü. ve tedavim yarım kalmıştı.
şimdi ilaçları bırakalım3,5 ay oldu maşallah iyiyim.
yani o depresyon geçiyor merak etmeyin. sadece siz de çabalayın kendinize güvenin geçeceğini bilin.
Panik atak geçti mi ? Korkulara sebep oldu pa ? Durumunuz nedir ?
 
Siz çok bilinçli ve her şeyden önce kendinzin bilincindesiniz ki en önemlisi bu bence. Çoğu insan daha kendinin farkında değil. Çabalıyor olmanız da çok güzel, yani bu döngüden çıkmak için cidden çabalıyorsunuz bunu her satırınızda ve satır arasında okumak mümkün.

Eşinizle zamana yayarak, ondan uzaklaşmadan yavaş yavaş çözeceğinize inanıyorum. Pozitif bakmaya devam edin lütfen :KK54:
Pozitif bakmaya devam ettikçe modunuz yükselecek ve şöyle de garip bir durum olur bu pozitiflik evresinde... hiç beklenmedik modu düşürecek şeyler çıkar işte asıl sınav orada. Buraya kadarmış pozitiflik demeden inatla pozitif kalmaya devam edin :KK36:

İnşallah başarırım.
Gerçekten çok teşekkür ederim desteğiniz için. :KK68:
İnanıyorum bu zor günleri de atlatacağım.
Geldiğim bu noktalar beni yıldırmayacak, hayat devam ediyor ve dünya tatlısı iki evladım annelerininn neşesine muhtaç.
Bunu da en iyi haftasonu anladım diyebilirim.
Gerçekten benim pozitif enerjim onlara öyle bir yansıyor ki, haftasonu çok güzel geçti.
Onlar da huysuzlanmadı, gayet güzel bir tatil oldu benim için şu geçen 2 gün... :21:
 
Birşey diyor eşim mesela, kafamda ve içimde büyütüyorum onu.
Misal arada geçen bir tatsız konuşma ardından, eşim markete gidiyor veya birşey için dışarı çıkıyor.
1-2 saat sonra dönüyor. Onun yokluğunda kuruyorum da kuruyorum kafamda.
Bazen konuyu o kadar çok büyütüyorum ki içimde, adamı kafamda boşuyorum da evden de gönderiyorum.
Sonra işi bitince eli kolu dolu gelen kocamı görünce, sularda duruluyor, ayaklarda yere basıyor.
Bakıyorum haline yorulmuş, elindekilerin ağırlığından (su getiriyor eve genelde), veya yaptığı herhangi bir işten terlemiş, dinlenmeye ihtiyacı var...
Sanki kafamda boşadığım, evden attığım, süründürdüğüm adam o adam değil.
Kapıyı açınca aşık olduğum adamı görüyorum karşımda, kendime de gülüyorum.
Ne kadar saçmaladığıma, içimde büyütüp gereksiz yere kuruntulandığıma....

Yani düzelecek bir durum o kesin, ama ne zaman düzelir o muamma.
Aşılamayacak birşey olduğunu kabullendim, bu bile bir ilerleme benim için.
Artık eskisi kadar kolay yakmıyorum gemileri... Durup bir düşünme payı veriyorum kendime.
Sakinleştirmeye ve pozitif yaklaşmaya bu anlamda başladığımı algılıyorum.
 
İnşallah başarırım.
Gerçekten çok teşekkür ederim desteğiniz için. :KK68:
İnanıyorum bu zor günleri de atlatacağım.
Geldiğim bu noktalar beni yıldırmayacak, hayat devam ediyor ve dünya tatlısı iki evladım annelerininn neşesine muhtaç.
Bunu da en iyi haftasonu anladım diyebilirim.
Gerçekten benim pozitif enerjim onlara öyle bir yansıyor ki, haftasonu çok güzel geçti.
Onlar da huysuzlanmadı, gayet güzel bir tatil oldu benim için şu geçen 2 gün... :21:
İşte bu :KK19: Pozitif enerjinizi korudukça bu hayatınızın her alanına yansıyacak. Çimene ot deyip geçiyoruz ama pozitifken rengine vuruluyoruz, üzerine basıldıktan sonra turgor basıncı sayesinde nasıl tekrer eski haline geldiğini bile fark edip şaşıyoruz :-)

Hep endişeli, hep düşünceli, hep karamsar olunca burnumuzun dibindeki güzellikleri kaçırıyoruz. Ben de depresyona girmiştim bir ara ve yaz başındaydı. Her gün işe gitmeme rağmen depresyondan çıktığımı anlamam garip oldu çünkü kış mevsimine geçmişiz, yerler kar-buz oysa her allahın günü o yoldan geçiyorum, birden aaaa kış gelmiş diye şoka girdim :confused:

Bana da geriye güzel gelişmelerinizi ve haberlerinizi dört gözle beklemek kalıyor:KK60:

Size iyi gelecekse bu konunuzu günlük tutar gibi devam ettirin, gelişmeleri kaydetmiş olursunuz :KK36:
 
Birşey diyor eşim mesela, kafamda ve içimde büyütüyorum onu.
Misal arada geçen bir tatsız konuşma ardından, eşim markete gidiyor veya birşey için dışarı çıkıyor.
1-2 saat sonra dönüyor. Onun yokluğunda kuruyorum da kuruyorum kafamda.
Bazen konuyu o kadar çok büyütüyorum ki içimde, adamı kafamda boşuyorum da evden de gönderiyorum.
Sonra işi bitince eli kolu dolu gelen kocamı görünce, sularda duruluyor, ayaklarda yere basıyor.
Bakıyorum haline yorulmuş, elindekilerin ağırlığından (su getiriyor eve genelde), veya yaptığı herhangi bir işten terlemiş, dinlenmeye ihtiyacı var...
Sanki kafamda boşadığım, evden attığım, süründürdüğüm adam o adam değil.
Kapıyı açınca aşık olduğum adamı görüyorum karşımda, kendime de gülüyorum.
Ne kadar saçmaladığıma, içimde büyütüp gereksiz yere kuruntulandığıma....

Yani düzelecek bir durum o kesin, ama ne zaman düzelir o muamma.
Aşılamayacak birşey olduğunu kabullendim, bu bile bir ilerleme benim için.
Artık eskisi kadar kolay yakmıyorum gemileri... Durup bir düşünme payı veriyorum kendime.
Sakinleştirmeye ve pozitif yaklaşmaya bu anlamda başladığımı algılıyorum.
İşte o kafada kurma meselesi yıpratıyor. Eşinizle başbaşa kalacağınız zamanları arttırın. Gözlerinin içine bakıp "elimden tutmana ihtiyacım var" deyin. Sonra arkanıza yaslanın birlikte üstesinden nasıl geldiğinizi izleyin.

Siz o kadar çok şeyi üstleniyorsunuz ki eşiniz kendini belki de gereksiz görüyor, yani kendisine ihtiyaç duymadığınızı sanıyor
 
Merak ettim, siz neden çalışmayı bıraktınız?
İş hayatı insanı gerçekten motive ediyor, hem maddi hem de manevi şekilde, bir kadının çalışması önemli.
Çocuklarınızı Allah bağışlasın, inşallah sağ salim bebeğinizi alırsınız kucağınıza.
beni hamile olduğumu öğrenince işten çıkardılar.ben saklamasını hemen söyledim çünkü işyerinde bebeğime dikkat etmem için tehlikeli yerlere girip çıkmamak gerekti söyledim beni cikaRamazlar sandım.ama çıkardılar maalesef .
 
Birşey diyor eşim mesela, kafamda ve içimde büyütüyorum onu.
Misal arada geçen bir tatsız konuşma ardından, eşim markete gidiyor veya birşey için dışarı çıkıyor.
1-2 saat sonra dönüyor. Onun yokluğunda kuruyorum da kuruyorum kafamda.
Bazen konuyu o kadar çok büyütüyorum ki içimde, adamı kafamda boşuyorum da evden de gönderiyorum.
Sonra işi bitince eli kolu dolu gelen kocamı görünce, sularda duruluyor, ayaklarda yere basıyor.
Bakıyorum haline yorulmuş, elindekilerin ağırlığından (su getiriyor eve genelde), veya yaptığı herhangi bir işten terlemiş, dinlenmeye ihtiyacı var...
Sanki kafamda boşadığım, evden attığım, süründürdüğüm adam o adam değil.
Kapıyı açınca aşık olduğum adamı görüyorum karşımda, kendime de gülüyorum.
Ne kadar saçmaladığıma, içimde büyütüp gereksiz yere kuruntulandığıma....

Yani düzelecek bir durum o kesin, ama ne zaman düzelir o muamma.
Aşılamayacak birşey olduğunu kabullendim, bu bile bir ilerleme benim için.
Artık eskisi kadar kolay yakmıyorum gemileri... Durup bir düşünme payı veriyorum kendime.
Sakinleştirmeye ve pozitif yaklaşmaya bu anlamda başladığımı algılıyorum.
kendimi ifade etmek için ben yazsam bu kadar başarılı ifade edebilir miydim bilmiyorum..
birebir aynı şeyleri hissediyorum zaman zaman..
 
Panik atak geçti mi ? Korkulara sebep oldu pa ? Durumunuz nedir ?

tam olarak geçmedi ama kontrol altında tutabiliyorum. önceden acillerde alırdım soluğu. eşime ambulans çağır ölüyorum falan diye yığılırdım.
onlar kalmadı şimdi. geçecek birazdan diyorum. hava alıyorum kendime uğraş çıkarıyorum. bakıyorum ki geçip gitmiş.
 
tam olarak geçmedi ama kontrol altında tutabiliyorum. önceden acillerde alırdım soluğu. eşime ambulans çağır ölüyorum falan diye yığılırdım.
onlar kalmadı şimdi. geçecek birazdan diyorum. hava alıyorum kendime uğraş çıkarıyorum. bakıyorum ki geçip gitmiş.
sevindim senin adına ,
korkular geliyormu peki?
fobi oluştu mu?
 
sevindim senin adına ,
korkular geliyormu peki?
fobi oluştu mu?

tabir korkularım var. çocuğumla çok sık bir arada kalıyorum. yani başbaşa. ya delirirsem ona zarar verirsem onun yanında düşer kalırsam diye diye kendimi yiyorum.
bunları doktora anlattım. dedi ki her panikli öyle düşünür ama asla delirmezler. hatta ben bunu sorduğumda öğrencilerine tam bu konuyu anlatıyormuş kitap o sayfada kalmış. açtı okuttu bana. kitapta da aynen böyle yazıyordu.
en güzel yolu kendimi rahat bırakıp çok düşünmemek oluyor bu durumlarda.
 
Mesleği bıraktım depresyon veya adı her ne ise. :) Allahtan iyi bir birikim yapmıştım ve eşim de iyi kazanıyor. Bıraktım tamamen bu 3. Haftam. Devrettim her şeyi eski ortağıma.
Şuan yurt dışında yaşama fikrini düşünüyorum. Beni bu hale getiren ne oldu bilmiyorum. Çok iyiydim senelerdir, ne olduysa 3 ayda oldu. Yoruldum, zevk vermiyor hayat, insanlara güveni yok, boş oturmak, doğayı izlemek hayvanlarla oynamak istiyorum. Ayak uyduramadım bu hayata. Beni mutlu edecek başka bir hayat bulmam gerek.
 
beni hamile olduğumu öğrenince işten çıkardılar.ben saklamasını hemen söyledim çünkü işyerinde bebeğime dikkat etmem için tehlikeli yerlere girip çıkmamak gerekti söyledim beni cikaRamazlar sandım.ama çıkardılar maalesef .

Haklarınızı aramamanız ne yazık ki talihsizlik olmuş.
Çünkü hamile olduğun gerekçesi ile sizi işten çıkartmaları yasal değil.
 
İşte o kafada kurma meselesi yıpratıyor. Eşinizle başbaşa kalacağınız zamanları arttırın. Gözlerinin içine bakıp "elimden tutmana ihtiyacım var" deyin. Sonra arkanıza yaslanın birlikte üstesinden nasıl geldiğinizi izleyin.

Siz o kadar çok şeyi üstleniyorsunuz ki eşiniz kendini belki de gereksiz görüyor, yani kendisine ihtiyaç duymadığınızı sanıyor

Evet fazla üstleniyorum.
Bu da beni yıpratıyor...
 
Sorunlarım bitmek yerine bazen çoğalıyor gibi hissediyorum.
Bir anahtar kelime, eşimin ağzından çıkan bir rahatsızlık verici söz, bütün günümü zehir edebiliyor.
Yenemediğim konulardan bir tanesi bu sanırım.

Genel anlamda toparlamaya başladım.
Eskisi kadar büyütmüyorum sanrım içimde, bazen de aklıma birşeyler gelip eskiye sarabiliyorum yine.
İnşallah birşeyler toparlayacak, uzun zaman alacak onun farkındayım.
Bahar ayları da bu durumları etkilediği için, melankolik bir hava içerisindeyim sanırım.
Bir öyle bir böyle geçiyor günlerim.
 
Sonunda bu da oldu dedirten cinste benim sorunum.
Bazen diyorum "rahat batıyor sanırım"...

Ama kendimi öfkelenmekten geri tutamıyorum.
Onca yaşanan şeye rağmen, eski kendimi arıyorum bir yerlerde.
Bulamayacağımı bildiğim halde.

Genel anlamda hayatıma bakıldığında mutsuz ve depresif olmamı gerektiren birşey yok belki de.
Bir çoğuna göre gıpta edilebilecek derecede bir hayatım var.
Düzgün denilecek bir evliliğim var, iyi bir eşim var, işinde gücünde, çocuklarına düşkün, dışardan bakıldığında bana düşkün...
2 tane dünya güzeli evladım var...
Düzgün bir işim var...
Daha ne olsun değil mi?

Ama huzurum yok, mutluluğum yok, keyfim de yok.
Bir bezginlik var üzerimde.
Bunun için de bir psikiatriste gittim tabii ki ve sonuç: major depresyon = antidepresan

Kızgınlığım arttı aslında bunu öğrenince.
Hayat dolu, neşeli, sosyal, etrafına mutluluk saçabilen bir insan iken,
evden dışarı çıkmayan, sinirleri gergin, canı çocukların gülücükleri haricinde sıkkın, asosyal, mutsuz bir insana döndüm.
Tabii bu noktaya birden gelmiyor insan, yaşadıklarımız bizi bir yerlere taşıyor.

Ne anlatsam nereden başlasam ben de bilemiyorum ki.
Umarım kendimi toparlarım.

Sormak istediğim, depresyona düşüpte, kendisini bu süreç sonrasında eskisi gibi hisseden, iyi olanınız var mı?
Ben bu depresyon ile nasıl baş edeceğimi bilemiyorum gerçekten.
Daha öfkeliyim sanki, daha sinirliyim, eşime karşı, yaşananlara karşı, resmen nefret kusasım var.
Daha bir içime kapandım, daha sessizleştim, çünkü ağzımdan çıkacaklardan korkuyorum.
Her an birilerine patlayarak, bütün öfkemi kusup, herşeyi yerle yeksan edecekmişim gibi geliyor...
Çıkmazda hissediyorum kendimi....
Depresyon yaşadım yaşadıkça tedavi ile üstesinden geldimi oylayan arkadaşlar nasıl atlattınız bu illeti nolur yazın yaşamayan anlamıyor çünki bu hastalığın insanı nasıl umutsuz çaresiz bıraktığını :(
 
Depresyon yaşadım yaşadıkça tedavi ile üstesinden geldimi oylayan arkadaşlar nasıl atlattınız bu illeti nolur yazın yaşamayan anlamıyor çünki bu hastalığın insanı nasıl umutsuz çaresiz bıraktığını :KK43:

Allah kolaylık versin size de.
Herhangi bir doktora gittiniz mi? İlaç tedavisine başladınız mı?
Bunlar önemli şeyler, ihmal etmemeniz gerekir.

Öncelikle bir doktor ile adım atmaya başlayın derim, eğer henüz doktora gitmediyseniz.
Vereceği ilaç tedavisine göre ilerlemeniz gerekir.
İlaçlar başlangıçta insanı aptal gibi yapıyor, demeden edemeyeceğim.
Sanki sağlıklı düşünemiyormuşsun gibi, mantıklı kararlar alamıyormuşsun gibi geliyor.
Ancak 1-2 hafta içerisinde bünye adapte oluyor ilaca.
Daha sonrasında fonksiyonlar normale dönüyor ve daha rahat oluyor insan.
İçindeki kaygılardan kurtuluyor, durduk yere kafasında oluşan gereksiz takıntılardan da kurtuluyor.
Bir nevi rahatlama sağlıyor.

Ama doktor tedavisi çok önemli...
 
Back
X