Ay kızlar vallahi içim daraldı.
Bir sayfa da bari 2-3 olumlu cümle göreyim dedim ama bulamadım ve yazmaya karar verdim
hoş kelin ilacı olsa başına sürermiş ama en azından ben pozitif bir insanım artık. İçimden geçenleri paylaşmak istedim.
Konu sahibesi arkadaşımız gibi buraya yazanların çoğu 20'li yaşlarda sanıyorum. Ama bu ne karamsarlık yahu? 20 ya 20. 40+ değil :)
22 yaşındayım, yeni mezunum, işim yok. Ev kuşundan farksızım. Dost diyebileceğim bir insan nerdeyse hiç kalmadı. Çok güzel arkadaş kazığı yedim, onun yüzünden insanlarla iletişim kurma güçlüğü çekiyorum son 1 senedir... Çok zorlu bir çocukluk geçirdim, kavganın,gürültünün eksik olmadığı. Annem ve babam ayrı. Oralara hiç giremeyeceğim şimdi :) arkadaşlık,aşk kısacası bütün ilişkilerime yansıyan şeyler yaşadım. Ama sonunda farkettim ki seni ancak sen iyi edebilirsin. Kendi kendinin doktoru olman gerek bu hayatta. Bunları tedavi edebilecek bir doktor olduğuna inanmıyorum. Hep güçlü bir insan oldum ama şuan daha güçlüyüm ve hayata karşı direniyorum, pes etmiyorum. Güzel düşünüyorum,güzel yaşıyorum. Halbuki doğru düzgün arkadaşlarımla görüştüğüm bile yok. Yalnızım yanı ama huzurluyum çok şükür.
Arkadaşım her şey senin elinde. Sahip olduklarına şükret ve seni üzen insanları hiç düşünmeden, ışık hızıyla hayatından çıkar. Eminim daha Mutlu olacaksın. Kendini sev, kendini seversen başkaları da seni sever. Neler yaşadın bilmiyorum ama değer ver kendine. Senden önemli hiçbir şey yok bu hayatta.