merhaba arkadaşlar!
ben 30 yaşındayım. 3 yıllık eevliyim henüz çocuğum yok. eşimi çok seviyorum. o da beni seviyor şükür. gözümün içine bakıyor. ne istesem yapıyor üzülmeyeyim kırılmayayım diye.tabi bazen dangozlukları da olmuyor değil her erkek kadar. ama sonuçta iyiyizdir. ama ben ne biliyim biraz tuhafım son günlerde. içimde kaybetme korkusu var. ailemi eşimi hayatımı kaybetme korkusu. uzun süredir çalışıyorum son 1,5 aydır evdeyim. yarın yeniden çalışmaya başlıyorum. ama diyorum ya bir tuhafım içimde sıkıntılar bitmiyor sabah uyandığımda büyük bir boşluk iiçimde. yaşama isteği yok. kendime güvenimi kaybettim. geziyorum içim açılsın diye alışveriş yapıyorum hatta anlık mutluluklar yaşıyorum ama ondan sonra yine kocaman bir karanlık bir boşluk. allah kabul ederse namazımı kılıyorum 1 aydır her namaz bittiğinde içimden gelen bir ağlama isteği. sürekli ağlıyorum secdede. korkularımdan kaçıyorum içimde yeşermesine izin vermediğim korkular sarıyor bir anda her yanımı. aileme çok yakınım mesela aile özlemi çekmiyourm eşimin beni sevdiğini biliyorum ben de seviyorum ama mutsuzum işte. acaba diyorum öyle çok sıkı fıkı arkadaşım yok ondan mı. öyle devamlı görüştüğüm dertleştiğim içimi döktüğüm bir sırdaşım arkadaşım yok. 1 tane vardı onunla da eşim görüşmemi istemedi davranışlarndan rahatsız oluyormuş. çok havalı ukala şımarık öyle bir insanla arkadaş olamazsın sen falan dedi. görüşmüyoruz onla da. acaba depresyonda mıyım dr a gitmelimiyim ne yapmalıyım bilmiyorum.
ben 30 yaşındayım. 3 yıllık eevliyim henüz çocuğum yok. eşimi çok seviyorum. o da beni seviyor şükür. gözümün içine bakıyor. ne istesem yapıyor üzülmeyeyim kırılmayayım diye.tabi bazen dangozlukları da olmuyor değil her erkek kadar. ama sonuçta iyiyizdir. ama ben ne biliyim biraz tuhafım son günlerde. içimde kaybetme korkusu var. ailemi eşimi hayatımı kaybetme korkusu. uzun süredir çalışıyorum son 1,5 aydır evdeyim. yarın yeniden çalışmaya başlıyorum. ama diyorum ya bir tuhafım içimde sıkıntılar bitmiyor sabah uyandığımda büyük bir boşluk iiçimde. yaşama isteği yok. kendime güvenimi kaybettim. geziyorum içim açılsın diye alışveriş yapıyorum hatta anlık mutluluklar yaşıyorum ama ondan sonra yine kocaman bir karanlık bir boşluk. allah kabul ederse namazımı kılıyorum 1 aydır her namaz bittiğinde içimden gelen bir ağlama isteği. sürekli ağlıyorum secdede. korkularımdan kaçıyorum içimde yeşermesine izin vermediğim korkular sarıyor bir anda her yanımı. aileme çok yakınım mesela aile özlemi çekmiyourm eşimin beni sevdiğini biliyorum ben de seviyorum ama mutsuzum işte. acaba diyorum öyle çok sıkı fıkı arkadaşım yok ondan mı. öyle devamlı görüştüğüm dertleştiğim içimi döktüğüm bir sırdaşım arkadaşım yok. 1 tane vardı onunla da eşim görüşmemi istemedi davranışlarndan rahatsız oluyormuş. çok havalı ukala şımarık öyle bir insanla arkadaş olamazsın sen falan dedi. görüşmüyoruz onla da. acaba depresyonda mıyım dr a gitmelimiyim ne yapmalıyım bilmiyorum.