Derdim çok büyük sanırım ben anorexiayım!

hepinizin yazdığı yorumları tek tek okudum kızlar.ayrı ayrı teşekkür ediyorum ve toplu bi şekilde ortak olarak bahsettiğiniz şeylere cevap vermek istiyorum.

bana yemekler konusunda tavsiye veren arkadaşların belli şeyleri not aldım,teşekkür ediyorum.en kısa zamanda kendimi sadece kilo almaya adadığımda bunları bir bir yapıcam.niye sadece kilo almaya adadığımda onu da açıklıycam:)

ilk konu anorexia olup olmadığım.ilk msjımda da belirttim arkadaşlar.bunun psikolojik boyutu olduğunu biliyorum.ben sadece fiziksel anlamda anorexic belirtiler taşıyorum.yani ciddi anlamda kemiklerim falan sayılma derecesinde şuan.sabah tartıldım ve 40 çıktım((boyumu da hemen söyliym 168.aradaki farka bakar mısnız
ama psikolojik açıdan da sağlam olmadğımı söyleyebilirim.yazdıklarınızdan sonra düşündüm de ciddi anlamda beslenme bozukluğum var benim.şöyle ki yemek yemek benim için tam bir işkence evet.bi arkadaşım kilo almak istemiyorsun bence yazmış.sanki davranışlarım da bunu doğruluyor.aslında hep zayıflığımdan yakınıyorum ama kilo almak için uzun süreli bi çaba gösteremiyorum.
ben mutlu olduğumda stresli olduğumda,mutsuz olduğumda vs vs değişik ruh hallerine büründüğümde asla yemek yiyemem mesela.hele ki heycanlıysam hiç.ya da bir yere mi yetişicem ı ıh yemek kalsın daha önemli işlerim var derim.ya da bir misafir mi geldi, nee bir de yatılı mı,plaaa 2 kilo birden verebilir o gün sonunda...

hani diyorum ya sadece kilo almaya adadığımda.ben bu huylarım yüzünden sanki hiçbir işim olmayp da sadece kilo almak için odaklanırsam ve tek gayem kilo almak olursa bu işi başarabilceğimi düşünyorum.çünkü en ufak bir dış etkende ben aynı ben.bunu bu zamana kadar yapabildim mi hayır tabi ki hani sadece bu olaya odaklanmak da tabii ki mümkün olmuyor..bu bir önyargı mı yoksa fobi mi anlamış değilim.ama kesinlikle psikolojik boyutu vardır...


ben bu huylarımla ne evlndiğim zaman ne de belli bi yaşı geçtiğimde kilo alabilceğmi düşünüyorum.çünkü sanki bu huylarım aşılmaz gibi geliyr.bilmiyorum belki bu zamana kadar bir psikoloğa gitmememin sebebi budur.

ya kızlar artık herkesin beni böyle kabullenmiş olmasından o kadar mutsuzum ki.beni tarif ederken hani şu çok zayıf olan kız gibi sözler bile duydum.herkesi şaşırtmak istiyorum.öncelikle kendimi.yaşımı göstermek istiyorum.çünkü böyle giderse ilerde daha büyük sorunlara yol açıcak bu durum.ki ben bu halde evlenemem bile..

öğrenci olduğum için psikolog veya diyetisyene uzun süreli gidemiyorum.devlette ise psikoloğa uzuun zamn sonra randevu veriyorlar.ne yapıcağımı şaşırdım.bi check up bana ne kadra mal olur mesela...

agibipgibi .!.:

Merhaba canım , geçmiş olsun öncelikle..ama merak etme anoreksik değilsin..
neden böyle söylüyorum çünkü anoreksiya nevroza sahibi insanlar kesinlikle zayıf olduklarını kabul etmezler..ve bundan rahatsız olmazlar , hatta bununla gurur duyarlar..istersen belirtilerini yazıyım , sende kendini bi değerlendir..
Öncelikle anoreksikler normal kabul edilen kilo ve boy oranını kabul etmezler ,uygun bulmazlar ,
Çok düşük kilolara sahip oldukları halde , şişmanlamaktan aşırı derecede korkarlar ,
Bayanlarda en az 3 adet dönemi gecikir, çünkü sağlığın bozulduğu için vücudunda kan kalmaz ,
Kırılgan tırnaklar , depresiflik , uyuma problemi , perhiz yapmak , çok fazla egzersiz , olumsuz benlik imajı..
vücudunda su-tuz dengesi bzulur , östrojen hormonu ve cinsellik azalır , kalp atımında düzensizliklere neden olur..


Bulimia var bir de ,belki duymuşsundur..Bulimia da ise kişinin tıkanırcasına yemek yiyio sonra pişman olup , yediklerini çıkarması , aslında anoreksiyada da kusma çok sık görülür..ama başta dediğim gibi , anoreksikler durumun garipliğinin farkında değillerdir , bulimikler ise normal kilo veya daha az kiloya sahiptirler , davranışlarını ailelerinden saklarlar..yemekten sonra gizli gizli banyoya gidip kendilerini kustururlar..

Sen kendini kusturma ya da zayıflama için bir şey yapmadığın için muhtemelen anoreksikte ,bulimikte değilsin..
Ancak yemek yeme konusunda ki olumsuz düşüncenin kırılması belki de altında yatan çatışmanın çözülebilmesi için psikolog veya psikiyatriste gitmelisin..ayrıca vitamin eksiklikleri varsa onları da düzenli kullan..Ama dediğim gibi davranış değişimine ihtiyacın var..

İnşallah bir süre sonra yanakları al al bir bayan olursun..

Genişletmek için tıkla...

ayy inş canım ya en çok istediğim şey bu...senin yorumuna özellikle cevap vermek istedim çünkü bu anoreksiya belirtilerinin çoğu bende var:/adet döneminin gecikmesi(yaklaşık 6 ay adet olmadığımı biliyorum),tırnakların kırılması,depresiflik(çok sık),fazla uyuma uyusam da uykumu alamama,olumsuz benlik imajı(her daim),tuza aşırı düşkünlük,isteksizlik:),kalp ağrıları arasıra...

yani bu belirtilerin hepsi var bende.eee:26:?

yagmur_perisi .!.:

Canim sen kendini sonunda oldurmekmi istiyorsun? gercekden anorexia olduğunu düşünüyorsan, yardım alman gerekdiginide biliyor olmalısın.

Bende bir ara kendimi kaptıracagimda, ne kadar aptal davrandığımı farkettim ve senin gibi giyim ile problemlerim oldugunda hemen bu saçmalığı bırakdım. Biraz kilo aldığımda ( oysa hala zayıfım) kendimizi kilolu hissediyoruz, ama biliyorsunki beynimiz bizimle oyun oynuyor. Ben Zadece bir elma yerdim bütün gün, aksam yemegide tekrar girdiği yerden çıkardı. Suan kahfaltimi yaparim, 2 tabak yemek yiyorum, yiyorum, meyvemide yerim ve 34/36 beden giyorum. Kendimide cok seviyorum:)

Şuan bir tanıdığım birininde anorexia olduğunu düşünüyorum, okadar halsizki okula bile gidemiyormuş. Kendisi ile cok uğraşıyor, ama yanlış sekilde uğraştığını farketmiyor. Annesi sürekli üzüldüğünü ve hiç yemek yemediğini söyledi. Okulda sende sorun yaşaya bilirsin canım.

Yanlış davrandığının farkindasin, ozaman kendini kontrol altına almayı, ve vücudunu yavaş, yavaş alıştırmaya çalış yemeye. Allah korusun ılerde cocuğun bile olmaz. Geç olmadan kendini kabul edip bu davranışını duzelt canım . Ama psikolojik olarakda bunun doğru olmadığına inandır kendini.

Bu arada söyle yapa bilirsin: istediğin bir kilo belirle, mesella 50 ile 55 ( boyun kaç bilmiyorum ama ona göre tart bunu) ve bu kiloya kadar elinden geleni, ama sağlıklı bir sekilde yap, ve miydeni alıştıra, alıştıra:) senin icinde 34/36 cok guzel bir beden olabilir. Bu beden seni mutsuz etmeyecek, eminim:)

Genişletmek için tıkla...

o kadar isterim ki 55 kilo olmayı.ben 168 boyundayım zaten boyum da bunu istiyo ilerde daha kötü olmasından korkuyorum zaten her şeyin.haklısın belki çocuğum bile olmayabılır Allah korusun...check up yaptırmayı düşünüyorum bakalım.

UniQuE88 .!.:

Bu arada sigara kullanıyor musun canım?

Genişletmek için tıkla...

yok canım sigaram falan yok

41 kilodasin sence bu normalmi? Ha 30 ha 41. İkiside aynı şey. Yaşın için çook zayifsin. Ama seninki bencedediğin o psikolojik rahatsızlık değil çünkü sen memnun değilsin zaten halinden. Eğer o hastalık olsaydı kendini o kiloda bile kilolu hisseder kilo vermeye calisirdin. Bak bu sadece dış görünüşten ibaret kalmaz. Kemik erimesi kansızlık vitaminsizlik çabuk hastalanma herşey yapar. Sen küçük değilsin. Kendini zorlayabilirsin. Tavsiyem balık yağı icmen. İştah açıp kilo aldırır. Rabbim yardımcın olsun.

plaaa .!.:

merhaba kızlar
çok büyük bir derdim var.burda sizlerle paylaşıp akıl almak istiyorum.çünkü yaşam kalitem çok düşüyorve en önemlisi sağlığım...

bu hastalığın fiziksel olduğu kadar psikolojik boyutu olduğunu biliyorum.kişi ne kadar kilo verse de tatmin olamıyor ve gittikçe zayıflıyor.ama bende durum sadece fiziksel açıdan benzer.gerçekten anorexic bir görüntüm var

ben 23 yaşındayım öğrenciyim.yemek yemekten nefret ettiğimi belirtmek isterim.karnım sırtıma yapışsa da,midemden sesler artık ortalığı inletse de kimi zaman oldu ben yemek yemeyi hep erteledim.öğünlerimi atladım...yemesem de olur yani benim için.iştahım hiç yok ve kendimi zorlayınca midem bulanıyor.ben kişilik olarak zaten zorlamalara asla gelemem.şunu da söylemek istiyorum çok sinirli ve stresli bi yapım vardır..çünkü zayıf kişilerin karakteristik özelliklerinden bazılarının bunlar olduğunu düşünüyorum gözlemlediğim kadarıyla...

öğrenci olduğum için hep kahvaltıları atladım şu yaşıma kadar.kahvaltıdan nefret ediyorum.sabah kalktığımda en ufak bi açlık hissetmiyorum vs vs ne kadar yediğimi tahmin edebiliyosunuzdur.ama benim asıl bahsetmek istediğim nokta şu.zaten çok zayıf olduğum için -41 kiloyum- kıyafet konusunda çok dertliydim bütün hayatım boyunca.içini doldurmak için kat kat taytlar giydim yazz kış.yine de hep aynı lafları duydum.'çok zayıfsın'

bu beden şu hayattaki bütün özgüvenimi aldı götürdü.ikili ilişkilerde,sosyal hayatta,günlük hayatta hep hep hep!bu sabah kendime acıdım kızlar.aynaya bir baktım.gerçekten gördüklerim karşısında ben bile şok oldum.insanları taytla şunla bunla bi nevi kandırıyorum peki ya kendimi.ben kendimi de kandırmışım.elimi nereye atsam resmen kemik,kalça denen bişey yok sırf kemik diyebilirim.yüzüm çökmüş durumda.bileklerimde,omuzlarımda kemiklerim belli oluyo hep.ben kendimi de kandırmışım aslında bunca sene o taytları,kat kat şeyleri giyerek.ama durum o kadar vahim ki.zaten hep kilo almak istedim ama artık isyan ediyorum.dayanamıyorum böyle sağlıksız zayıf çirkin görünmeye...

doktora gittim elbette.demir ve b 12 eksikliğinden başka bir şey göstermediler bana.ama iştahım yok yiyemiyorum ki ben.ve bu bedenin kalınlaşabilceğine inanmıyorum asla.mümkün değil gibi geliyo.görmeniz lazım başka bişey diyemiyorum..

bu benim en büyük derdim.ben de sanırım bunla sınanıyorum.komik gelir belki ama beni her türlü çok çok negatif yönde etkiliyo.yoğun bi hayatım var.ne yapmalıyım.gerçekten artık düşünemiyorum farklı fikirlere ihtiyacım var...

Genişletmek için tıkla...

canım benım su dedıgın problemı lıse 1 ıle lıse 3 arası bende yasadım herkes nekadar zayıfsın , zayıflıktan oleceksın derdı kan surupları , balık hapları ılede bagırsaklarımı tembellestırdım sonra unıversıtede cıtı pıtı oldum yanı asırı zayıf halım gıttı tatlı zayıf oldum . sonra masabası calısmaya basladım evlendım derken sımdıde fazla kılolarımı vermeye calısıyorum ama sunu soyleyım tahın ve pekmezı hergun duzenlı olarak yersen muhakkak kılo alacagını dusunuyorum...

Lefya .!.:

41 kilodasin sence bu normalmi? Ha 30 ha 41. İkiside aynı şey. Yaşın için çook zayifsin. Ama seninki bencedediğin o psikolojik rahatsızlık değil çünkü sen memnun değilsin zaten halinden. Eğer o hastalık olsaydı kendini o kiloda bile kilolu hisseder kilo vermeye calisirdin. Bak bu sadece dış görünüşten ibaret kalmaz. Kemik erimesi kansızlık vitaminsizlik çabuk hastalanma herşey yapar. Sen küçük değilsin. Kendini zorlayabilirsin. Tavsiyem balık yağı icmen. İştah açıp kilo aldırır. Rabbim yardımcın olsun.

Genişletmek için tıkla...

bende balık hapı ıctım ama etkısını enaz 2sene sonra gosterıyor umutsuzluga kapılma canım Allah yardımcın olsun

Öncelikle geçmiş olsun. Ben de yaşamış olduğum bir dönemi sizinle paylaşmak istiyorum, belki işinize yarar bir şeyler çıkarabilirsiniz içinden. Lisedeyken bir dönem kansızlıktan dolayı tedavi gördüm, aldığım kan iğneleri, haplar filan 6 aylık bir dönem içerisinde 14 kilo olarak bana geri döndü. Çocukluğumdan beri hep zayıf bir kızdım. Bu yeni halim, çevredekilerin de etkisiyle, çok gözüme batmaya başladı. Aradan 1 sene geçince herhangi bir çabada bulunmadan yavaş yavaş kilo vermeye başladım(sanırım bunda üniversiteye girdiğimden dolayı üzerimden attığım stres ve daha düzenli bir hayata geçme de etkili oldu) Vücudum şekle girmeye başlayınca bu durum hoşuma gitmeye başladı. Bu sefer de bilerek ve isteyerek kilo verme çabasına girdim. En son çıktığım nokta 64tü ve ben zaten bir yıl sonunda 55 olmuştum hiçbir şey yapmadan ve o halim bana yetiyordu.(Bu arada boyum 1.70) Ama benim psikolojime yetmedi. Hep daha da kilo vermek zorundaymışım gibi hissettim, hem de ne kadar bilinçsizce. Akşam yemek yerken midem bulanıyordu, bu dönemde annemi çok üzdüm(bunun için o kadar pişmanım ki) En son 43e kadar düştüm, ben halimden memnundum ama çevrem acıyarak bakıyordu bana. O zamanlar hasta olduğumu asla kabul etmiyordum, ama şimdi geriye dönüp bakınca resmen tehlikeden dönmüşüm.
Nasıl mı kurtuldum, tam olarak o psikolojiyi nasıl attım üstümden bilemiyorum, ama o dönemlerde eşimle tanıştım, ki kendisi yemek yemeğe bayılır. Birlikte vakit geçirdikçe yemekten zevk almaya başladım, bir annenin çocuğuyla uğraştığı gibi uğraştı resmen benle, oyunlarla filan yemek yediriyordu, ee benim ona olan aşkım da var içerisinde, mutluyum da. Evlendiğimde(3 yıl gibi bir sürede) 50 kiloya kadar çıkmıştım. Ben o dönem zayıf olduğuma inanmıyordum ama o 40lı kilolardaki fotoğraflarıma baktığımda kendim korkuyorum kendimden.
Şimdi durum ne peki evliliğimin 2. yılında 55 kilo ile hamile kaldım, 65 kilo ile doğum yaptım ve 2 yaşında bir oğlum var ben 54 kiloyum. Yemek yemeği de artık seviyorum. (bazı kişilere göre zayıfım hala ama hastalık boyutunda değil bu , böyle şeyler de biraz da bünye etkili sanırım.)