Selamlar, biraz sorunlarim var, size bahsetmek rahatlamak istiyorum.
Yurtdisindayim, Turkiye'den gelin geldim. Esimin ailesi buradalar, benim akrabalarim da Turkiye'de, annem babam vefat etti, burada kimsem yok. Turkiye'de univ mezunu calisan bir bayandim. Esimle evlenip buraya yerlesince, burada cok is aradim. Basvurmadigim yer kalmadi, surekli is ariyorum. Esim de ailesi de bu is arama cabalarimi biliyor ama buldugum isler hep yari zamanli kisa sureli asgari ucretli temizlik, garsonluk, cocuk bakiciligi gibi isler. Yine de kabul edip gidip calisiyorum. Aylik gelirim cok ama cok az. Oysa Turkiye'de konumum isim iyiydi. Evlendigime de bu ulkeye geldigime de cok pismanim. Turkiye'ye geri donmek de istemiyorum, gidecek yerim yok cunku. Burada da esimle sorunlarim var. Acinasi durumdayim gercekten.
Biraz da esimle sorunlarimdan bahsetmek istiyorum.
Esim evle hic ilgilenmez. Mesela salondaki ampul patladi, dur bakalim ne zaman ampulle ilgilenip de degistirecek dedim. Ampulu de masanin ustune koydum bekliyorum, 1 ayi gecti hala bekliyorum. Oturma odamiz da salondur bizim, her aksam karanlikta tv isiginda oturuyoruz bakalim. Evin butun isleriyle ben ilgileniyorum, temizlik, yemek, alisveris gibi konular bende. Kabul ediyorum, ben ilgilenmeliyim de zaten bunlarla ama diger turlu evle ilgili hicbirseyle esim ilgilenmez. Yillik badana boyayi ben yaparim, esimin umrunda olmaz. Birsey eskisin yenisini ben alirim getiririm, ben ugrasirim. Bankaydi, ev sahibiydi gibi kagit islemleri de bendedir. Esimin umrunda degil hicbirsey.
Aksam yemegini bile oturup sofrada yemez, alir eline gider salona tv karsisina gecer yer. Tabagi bardagi da orada oylece birakir. Kendisinin kopegi var, onunla da hep ben ilgilenirim, sabah aksam disari tuvalet ihtiyacini gidermesi icin kopegi disari gotururum. Mamasini suyunu ben veririm. Goturmesem kopegi eve yapacak afedersiniz, mamasini suyunu vermesem esimin umrunda degil, olur hayvan acliktan.
Neyseki iyi bir yani var esimin, calisiyor. Bir de bana babalaniyor, yok ben cok az kazaniyormusum da, herseyi o oduyormus da. E ben napayim, is yok. Bu ulkede is yok!!! Ozel kolejde ogretmendim, burada gelmis restaurantta bulasik yikiyorum su an. Niye? Onun icin... Bunu anlamiyor, is var da calismiyorum sanki.
Hep ailesiyle gorusmek istiyor, evde hep surati asik, mutsuz bir insan. Tamam mutlu zamanlarimizda var, cok eglendigimiz zamanlar. Ama geneli isten eve gelip tv karsisina gecip asik suratla, gece 1e kadar tv izleyen bir koca. Ki ben tvden nefret ederim ama yine de yanina oturuyorum birlikte olalim diye.
Hasta oldugumda umursamaz mesela. Butun aksam yatakta hasta yatarim, bir defa gelip de nasil oldun iyimisin diye sormaz.
Varsa yoksa annesi, babasi, kardesi, arkadaslari... Onlarin yaninda mutluluktan ucuyor. Benim yanimda asik surat. Neseli, konuskan bir insandim evlenmeden once. Butun hayat enerjim gitti, nesem de kalmadi, sus pus oturan biri haline geldim.
Yaninda tv izlerken komik birseyler olsun kahkaha atsam, manyak miymisim niye kahkaha atiyormusum. Kahkaha atilcak birsey yokmus, tebessum yeterliymis. Belki bana komik geldi arkadas! Git, gel, yapma, etme, otur kalk, sus, konus, gul, gulme Beni yonetiyor resmen. Gulunce niye guldum, gulmeyince niye gulmuyormusum.
Kac defa dedim, benimle mutlu degilsen ki ben seninle mutlu degilim, ayrilalim.. Hayir diyor, seni seviyorum deyip sarilip agliyor. Anlamis degilim. Gerci ayrilirsak da ben nereye giderim bilmiyorum.
Burada cok meshur bir muze var, 2 yildir gidelim diyorum. Hep haftaya haftaya diye erteledi. Gecen hafta annesi bize geldi, o muzeye gitmek istedi. Gittik! 2 yildir istedim goturmedi, annesi istedi goturdu.
Yilbasinda, dogum gunlerimde hediye almaz bana, ne istiyorsan onu al kendine hediye der. Ama annesine kardesine yegenine gider hediyeler alir.
Ben napicam bu adamla bilmiyorum.
5 yildir evliyim, omrum boyunca psikolojik sorunum hic olmamisti ama 4 yildir ciddi depresyondayim, duzenli psikolojik tedavi goruyorum, ilac kullaniyorum. Dun aksam kalkmis agliyor beyefendi, ''esim psikolojik hasta, ben ne sanssiz bir adamim''
Nasil yani, dedim. Ben seninle bu hale geldim, bana bizzat psikiyatristim dedi, ''onunla yasamaya devam ettigin muddetce iyilesemezsin, ilaclarla yol katedemeyiz'' dedi.
Cekip de gidemiyorum, isim yok gucum yok.
Biktim ya, gucum yok
Yurtdisindayim, Turkiye'den gelin geldim. Esimin ailesi buradalar, benim akrabalarim da Turkiye'de, annem babam vefat etti, burada kimsem yok. Turkiye'de univ mezunu calisan bir bayandim. Esimle evlenip buraya yerlesince, burada cok is aradim. Basvurmadigim yer kalmadi, surekli is ariyorum. Esim de ailesi de bu is arama cabalarimi biliyor ama buldugum isler hep yari zamanli kisa sureli asgari ucretli temizlik, garsonluk, cocuk bakiciligi gibi isler. Yine de kabul edip gidip calisiyorum. Aylik gelirim cok ama cok az. Oysa Turkiye'de konumum isim iyiydi. Evlendigime de bu ulkeye geldigime de cok pismanim. Turkiye'ye geri donmek de istemiyorum, gidecek yerim yok cunku. Burada da esimle sorunlarim var. Acinasi durumdayim gercekten.
Biraz da esimle sorunlarimdan bahsetmek istiyorum.
Esim evle hic ilgilenmez. Mesela salondaki ampul patladi, dur bakalim ne zaman ampulle ilgilenip de degistirecek dedim. Ampulu de masanin ustune koydum bekliyorum, 1 ayi gecti hala bekliyorum. Oturma odamiz da salondur bizim, her aksam karanlikta tv isiginda oturuyoruz bakalim. Evin butun isleriyle ben ilgileniyorum, temizlik, yemek, alisveris gibi konular bende. Kabul ediyorum, ben ilgilenmeliyim de zaten bunlarla ama diger turlu evle ilgili hicbirseyle esim ilgilenmez. Yillik badana boyayi ben yaparim, esimin umrunda olmaz. Birsey eskisin yenisini ben alirim getiririm, ben ugrasirim. Bankaydi, ev sahibiydi gibi kagit islemleri de bendedir. Esimin umrunda degil hicbirsey.
Aksam yemegini bile oturup sofrada yemez, alir eline gider salona tv karsisina gecer yer. Tabagi bardagi da orada oylece birakir. Kendisinin kopegi var, onunla da hep ben ilgilenirim, sabah aksam disari tuvalet ihtiyacini gidermesi icin kopegi disari gotururum. Mamasini suyunu ben veririm. Goturmesem kopegi eve yapacak afedersiniz, mamasini suyunu vermesem esimin umrunda degil, olur hayvan acliktan.
Neyseki iyi bir yani var esimin, calisiyor. Bir de bana babalaniyor, yok ben cok az kazaniyormusum da, herseyi o oduyormus da. E ben napayim, is yok. Bu ulkede is yok!!! Ozel kolejde ogretmendim, burada gelmis restaurantta bulasik yikiyorum su an. Niye? Onun icin... Bunu anlamiyor, is var da calismiyorum sanki.
Hep ailesiyle gorusmek istiyor, evde hep surati asik, mutsuz bir insan. Tamam mutlu zamanlarimizda var, cok eglendigimiz zamanlar. Ama geneli isten eve gelip tv karsisina gecip asik suratla, gece 1e kadar tv izleyen bir koca. Ki ben tvden nefret ederim ama yine de yanina oturuyorum birlikte olalim diye.
Hasta oldugumda umursamaz mesela. Butun aksam yatakta hasta yatarim, bir defa gelip de nasil oldun iyimisin diye sormaz.
Varsa yoksa annesi, babasi, kardesi, arkadaslari... Onlarin yaninda mutluluktan ucuyor. Benim yanimda asik surat. Neseli, konuskan bir insandim evlenmeden once. Butun hayat enerjim gitti, nesem de kalmadi, sus pus oturan biri haline geldim.
Yaninda tv izlerken komik birseyler olsun kahkaha atsam, manyak miymisim niye kahkaha atiyormusum. Kahkaha atilcak birsey yokmus, tebessum yeterliymis. Belki bana komik geldi arkadas! Git, gel, yapma, etme, otur kalk, sus, konus, gul, gulme Beni yonetiyor resmen. Gulunce niye guldum, gulmeyince niye gulmuyormusum.
Kac defa dedim, benimle mutlu degilsen ki ben seninle mutlu degilim, ayrilalim.. Hayir diyor, seni seviyorum deyip sarilip agliyor. Anlamis degilim. Gerci ayrilirsak da ben nereye giderim bilmiyorum.
Burada cok meshur bir muze var, 2 yildir gidelim diyorum. Hep haftaya haftaya diye erteledi. Gecen hafta annesi bize geldi, o muzeye gitmek istedi. Gittik! 2 yildir istedim goturmedi, annesi istedi goturdu.
Yilbasinda, dogum gunlerimde hediye almaz bana, ne istiyorsan onu al kendine hediye der. Ama annesine kardesine yegenine gider hediyeler alir.
Ben napicam bu adamla bilmiyorum.
5 yildir evliyim, omrum boyunca psikolojik sorunum hic olmamisti ama 4 yildir ciddi depresyondayim, duzenli psikolojik tedavi goruyorum, ilac kullaniyorum. Dun aksam kalkmis agliyor beyefendi, ''esim psikolojik hasta, ben ne sanssiz bir adamim''
Nasil yani, dedim. Ben seninle bu hale geldim, bana bizzat psikiyatristim dedi, ''onunla yasamaya devam ettigin muddetce iyilesemezsin, ilaclarla yol katedemeyiz'' dedi.
Cekip de gidemiyorum, isim yok gucum yok.
Biktim ya, gucum yok
