- 1 Nisan 2022
- 2.857
- 1.669
- 83
- 38
Kimse kimseye selam vermez tanışmaz çocuğu ile de oynatmaz .. herkes korkuyor .. İstanbul bitmiş artık
Kimse kimseye selam vermez tanışmaz çocuğu ile de oynatmaz .. herkes korkuyor .. İstanbul bitmiş artıkHavalar isiniyor bol bol parka çık orada illa tanisirsin,çocuk da enerjisini atar.
Tobeee herkesin çocuğu tek başına mı oynuyor ? Parkın anlamı ne o zaman ? Belki siz zor bir süreçte olduğunuz için size öyle geliyordur.Kimse kimseye selam vermez tanışmaz çocuğu ile de oynatmaz .. herkes korkuyor .. İstanbul bitmiş artık
Hayır elbette kendi kendine yada tek başına oynamıyor . Ama siz kendi çocuğunuzu başka bir çocukla oynarken bile yanında durmalısınız yada gözünüzü bi an bile ayırmamalısınız . Yok telefon çaldı yok yanıma geldi biri selam verdi her şey anlık . İstanbul da ki bütün arkadaşlarım parklarda çocuklarla oynuyorlar yalnız bırakmamak için hep birlikte anneler ve çocuklar . Halbuki eskiden annem beni parka salardı kendi bankta otururdu yan komşusu ile sohbet ederdi . Şimdi selam veriyorsun sohbet açmak istiyorsun hıhı diyip kestirip atıyorlar herkes korkuyor kendi kabuğunda ..Tobeee herkesin çocuğu tek başına mı oynuyor ? Parkın anlamı ne o zaman ? Belki siz zor bir süreçte olduğunuz için size öyle geliyordur.
E zaten bu İstanbul için değil 20 hanelik köy için bile geçerli. Ama hiç kimsenin konuşmaması tuhafıma gitti.illa anneler bak benim oğlanla seninki anlaştı, ya da çocuklar oyun kuruyor vs sonra aa nerelisin vs diye muhabbet dönüyor. Ben parka gidince torununu parka getiren teyzenin romatizmasina kadar dinledimHayır elbette kendi kendine yada tek başına oynamıyor . Ama siz kendi çocuğunuzu başka bir çocukla oynarken bile yanında durmalısınız yada gözünüzü bi an bile ayırmamalısınız . Yok telefon çaldı yok yanıma geldi biri selam verdi her şey anlık . İstanbul da ki bütün arkadaşlarım parklarda çocuklarla oynuyorlar yalnız bırakmamak için hep birlikte anneler ve çocuklar . Halbuki eskiden annem beni parka salardı kendi bankta otururdu yan komşusu ile sohbet ederdi . Şimdi selam veriyorsun sohbet açmak istiyorsun hıhı diyip kestirip atıyorlar herkes korkuyor kendi kabuğunda ..
ben zor bi süreçten geçmiyorum konu sahibi değilim . Ben 36 yaşıma kadar istanbuldaydım 3 yıl önce doğup büyüdüğüm şehri terk ettim sırf çocuğum olursa böyle bir ortamda büyümesin diye , çok şükür şuan bulunduğum yer öyle değil parklar cıvıl cıvıl çocuk dolu
Sevep sadece korkmak değil ki.insanlar yabani artık.Kimse kimseye selam vermez tanışmaz çocuğu ile de oynatmaz .. herkes korkuyor .. İstanbul bitmiş artık
İbb kreşleri 3 yaştan itibaren alıyor. Baktım tabi ki. Halihazırda bi işim var ama dönemiyorum çocuğum olduğu için.İstanbul'da ibb nin kreşlerine ya da belediyelerin kreşlerine baktınız mı? Tam gün olmasa bile yarım gün, kreş olabilir. İbb galiba bebeklere kreş işini ayarlarken annelere de iş imkanı sunuyor.
İnsan kendisi için belki güven duyabiliyor ama çocuk olunca öyle olmuyor. Ben mesleğim gereği çok istismar vakasına şahit oldum komşuyı bırakın aile içinde bile. İnsanoğlu maalesef artık daha kötü. Ben arkadaşlık edecek olsam bi nebze ama çocuğuma herhangi bir zarar verme ihtimali bile beni maalesef çok daha geri itiyor.Başına bir iki kötü olay gelince yabani oluyorsun.Sütden ağzım yandı misali...Genede kimseye güvenmemek kimseye selam vermemek bana doğal gelmiyor.Zamana yayiyorum ben.Frekans tutarsa banka sırasında bile arkadaş olup kahve içtiğim insanlar var.Guleryuzlu insan görmek zor artık .Ama asık surat da insanın kendi ruhuna zarar
Merhabalar istanbulda yaşayanlar bilie belki söyleyeceğimi ben 22 aylık bebek sahibi bir anneyim. Psikolojik olarak çok yıprandım. Kendimi çok yalnız hissediyorum. Yakın çevremdeki hiçkimse beni anlayamıyor. Ailelerimiz uzakta. Eş dost akraba yok. Arkadaşlarımın çoğu çalışıyor. Gün içinde ev dışında hiçbir aktivitem yok. Arada parka çıkıyorsak çıkıyoruz. Ama bu bunalım bebeğime de zarar veriyor. Bazen onun krizleri beni de krizlere sokuyor. Çocuğuma bağırmak istemiyorum ama gerçekten çok daralıyorum. Çocuğumu çok seviyorum. Ama kendimi bulamıyorum. Ne yapacağımı bilemiyorum. Bakın psikolojik olarak iyi değilim ve konuşacak kimsem yok bu yüzden açtım bu konuyu hakaret dinleyecek halim yok lütfen birileri belki beni anlar sesimi duyar iki muhabbet etmiç oluruz diye açtım. Anlayışlı yorumlar yapın lütfen rica ediyorum.
İnsan kendisi için belki güven duyabiliyor ama çocuk olunca öyle olmuyor. Ben mesleğim gereği çok istismar vakasına şahit oldum komşuyı bırakın aile içinde bile. İnsanoğlu maalesef artık daha kötü. Ben arkadaşlık edecek olsam bi nebze ama çocuğuma herhangi bir zarar verme ihtimali bile beni maalesef çok daha geri itiyor.
Benim çocuğum büyüdü.Tabiki heryerde kötü olaylar var.Ama sadece bunlara odaklanır sam deliririm Yaşamak calismak ve hayata karışmak zorundayım.Sadece kötü insanlar kötü olaylar var diye bir kenara çekilip hayatın akıp gitmesine müsaade edemem.Kotuler kadar iyi insanlarda kötüler kadar bize ışık olan umut veren bazen ummadığımız anda ilaç gibi gelen insanlarda var.Anksiyete sahibi olmak için zaten haberleri seyretmek bile yetiyor.Yinede ben hasta olmamak adına ruhumu korumak adına guvenilecek insanlara güvenmeyi seçiyorum Çünkü insan dağa taşa anlatamaz insan insana lazım
Bebeğinizle her gün 1 saatliğine parka gidebilirsiniz.Evet herkes oyun grubu bebek kafe vs diyor ama maddiyat o kadar önemli ki. Hepsi dünya parası. Kreşler desen 24 aylıkları özel kreş dışında almıyorlar özeller de 15-20 bin. asgari ücret fiyatına en aşağı.
Hangi semt ?Kime nasıl güveneceğim, oturduğum semtte kimse kimseye güvenmez.
Gerçekten öyle düşman gibi bakıyorlar çocuğum ayrılırken bye bye dedi annesi bakıyor öyle sert sertKimse kimseye selam vermez tanışmaz çocuğu ile de oynatmaz .. herkes korkuyor .. İstanbul bitmiş artık
Whatsapp arkadaşlarınız yok muMerhabalar istanbulda yaşayanlar bilie belki söyleyeceğimi ben 22 aylık bebek sahibi bir anneyim. Psikolojik olarak çok yıprandım. Kendimi çok yalnız hissediyorum. Yakın çevremdeki hiçkimse beni anlayamıyor. Ailelerimiz uzakta. Eş dost akraba yok. Arkadaşlarımın çoğu çalışıyor. Gün içinde ev dışında hiçbir aktivitem yok. Arada parka çıkıyorsak çıkıyoruz. Ama bu bunalım bebeğime de zarar veriyor. Bazen onun krizleri beni de krizlere sokuyor. Çocuğuma bağırmak istemiyorum ama gerçekten çok daralıyorum. Çocuğumu çok seviyorum. Ama kendimi bulamıyorum. Ne yapacağımı bilemiyorum. Bakın psikolojik olarak iyi değilim ve konuşacak kimsem yok bu yüzden açtım bu konuyu hakaret dinleyecek halim yok lütfen birileri belki beni anlar sesimi duyar iki muhabbet etmiç oluruz diye açtım. Anlayışlı yorumlar yapın lütfen rica ediyorum.
Evet ben de bunu cok seviyorum. Arkadasim yok. Ama oyun gruplarina gidip ben 2 insan yuzu goruyorum, cocugum oynuyor. Havamiz degisiyor. Keske turkiyede de boyle ucretsiz imkanlar olsa.Yurt dısında çok fazla var keske türkiyede de olsa. Bebeklerin Yaş gruplarına göre anne bulusmaları yapılıyor bir parkta bir kafede vs. Bebekler kaynasıyor oyun oynuyor,anneler de dertleşip sorunları konusup sosyallesiyorlar. Bence sizin sosyallesmeye ihtiyacınız var arkadaslarınız olsa bir hobi edinseniz bu kadar yalnız hissetmezsiniz
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?