Dertleşmek istiyorum, yalnız bir anneyim

niloaslan

Aktif Üye
Anneler Kulübü
Kayıtlı Üye
31 Ağustos 2021
205
365
29
Merhabalar istanbulda yaşayanlar bilie belki söyleyeceğimi ben 22 aylık bebek sahibi bir anneyim. Psikolojik olarak çok yıprandım. Kendimi çok yalnız hissediyorum. Yakın çevremdeki hiçkimse beni anlayamıyor. Ailelerimiz uzakta. Eş dost akraba yok. Arkadaşlarımın çoğu çalışıyor. Gün içinde ev dışında hiçbir aktivitem yok. Arada parka çıkıyorsak çıkıyoruz. Ama bu bunalım bebeğime de zarar veriyor. Bazen onun krizleri beni de krizlere sokuyor. Çocuğuma bağırmak istemiyorum ama gerçekten çok daralıyorum. Çocuğumu çok seviyorum. Ama kendimi bulamıyorum. Ne yapacağımı bilemiyorum. Bakın psikolojik olarak iyi değilim ve konuşacak kimsem yok bu yüzden açtım bu konuyu hakaret dinleyecek halim yok lütfen birileri belki beni anlar sesimi duyar iki muhabbet etmiç oluruz diye açtım. Anlayışlı yorumlar yapın lütfen rica ediyorum.
 
Yaşadıklarınız pek çok annenin yaşadığı şeyler. Hepimiz bir şekilde çocuklarımız için direnmeye çalışıyoruz. Doğumdan önce çalışıyor muydunuz? Bir de öyleyse iyice boşluğa düşer insan.
Çocuğunuz artık büyümüş yine de zor zamanları geçirmişsiniz bence. Biraz daha idare edip kreşe verebilirsiniz. Ya da babasıyla da vakit geçirebilir sizi aramaz diye umuyorum, böylelikle kendinize vakit ayırma şansınız olur.
 
çalışma imkanınız varsa an güzeli çalışmak. walla ben işe dönünce yaşadığımı anladım.evde dön dolaş aynı şeyler
 
Yurt dısında çok fazla var keske türkiyede de olsa. Bebeklerin Yaş gruplarına göre anne bulusmaları yapılıyor bir parkta bir kafede vs. Bebekler kaynasıyor oyun oynuyor,anneler de dertleşip sorunları konusup sosyallesiyorlar. Bence sizin sosyallesmeye ihtiyacınız var arkadaslarınız olsa bir hobi edinseniz bu kadar yalnız hissetmezsiniz
 
Yaşadıklarınız pek çok annenin yaşadığı şeyler. Hepimiz bir şekilde çocuklarımız için direnmeye çalışıyoruz. Doğumdan önce çalışıyor muydunuz? Bir de öyleyse iyice boşluğa düşer insan.
Çocuğunuz artık büyümüş yine de zor zamanları geçirmişsiniz bence. Biraz daha idare edip kreşe verebilirsiniz. Ya da babasıyla da vakit geçirebilir sizi aramaz diye umuyorum, böylelikle kendinize vakit ayırma şansınız olur.
Evet çalışıyordum. Kreşle devam edeceğiz. Ama kızımla uyuyorum uykusu çok zor çok huysuz bi bebek kendi yatağımı unuttum. Kendime ait bir zaman olacak mı bilmiyorum.
 
Yurt dısında çok fazla var keske türkiyede de olsa. Bebeklerin Yaş gruplarına göre anne bulusmaları yapılıyor bir parkta bir kafede vs. Bebekler kaynasıyor oyun oynuyor,anneler de dertleşip sorunları konusup sosyallesiyorlar. Bence sizin sosyallesmeye ihtiyacınız var arkadaslarınız olsa bir hobi edinseniz bu kadar yalnız hissetmezsiniz
Evet herkes oyun grubu bebek kafe vs diyor ama maddiyat o kadar önemli ki. Hepsi dünya parası. Kreşler desen 24 aylıkları özel kreş dışında almıyorlar özeller de 15-20 bin. asgari ücret fiyatına en aşağı.
 
Sizinle benzer şartlarda üstelik pandemi zamanı çocuk büyüttüm ben de. İşe başlamayı dört gözle beklemiştim. Çok çok iyi anlıyorum sizi.
Benim oğlum 23 aylık başladı kreşe ve ben de İşe döndüm. Evet bu yaş çocukları alan kresler biraz daha pahalı ama yapacak bir şey yok. Calismamak, sürekli evde olmak da ne anneye ne bebeğe iyi geliyor.
Kreşin ilk zamanları da hastalıklarla biraz zor geçiyor. Ama onu da anlatınca herşey biraz daha rayına oturuyor. Oğlum 4bucuk yaşına geldi. Zor oldu, bana 10 sene gibi geldi ama atlattık.
Siz de atlatacaksınız. Çoğu bitmiş bile :)
 
Evet herkes oyun grubu bebek kafe vs diyor ama maddiyat o kadar önemli ki. Hepsi dünya parası. Kreşler desen 24 aylıkları özel kreş dışında almıyorlar özeller de 15-20 bin. asgari ücret fiyatına en aşağı.
Yani benim bahsettiğim sistem aslında ücretsiz. Evet oyun grupları cocuklar için faydalı ama ucretli. Birkaç annenin sosyallesmek için haftada bir iki haftada bir, bir parkta oturup piknik yapması cay içmesi cok maliyetli olmaz neticede. Ama bunu düzenlemek biraz sıkıntılı türkiyede yaygın bir uygulama olmadığı için kaç kişi bunu yaomak ister bilemiyorum. Benim de oturduğum yerde hic arkadasım yok çocuğum olsa mesela cok isterdim böyle bir uygulama olsun semtimizdeki parkta anneler bulussun konussun tanısıp muhabbet etsinler ben de aralarına gireyim :KK70:
 
Yani benim bahsettiğim sistem aslında ücretsiz. Evet oyun grupları cocuklar için faydalı ama ucretli. Birkaç annenin sosyallesmek için haftada bir iki haftada bir, bir parkta oturup piknik yapması cay içmesi cok maliyetli olmaz neticede. Ama bunu düzenlemek biraz sıkıntılı türkiyede yaygın bir uygulama olmadığı için kaç kişi bunu yaomak ister bilemiyorum. Benim de oturduğum yerde hic arkadasım yok çocuğum olsa mesela cok isterdim böyle bir uygulama olsun semtimizdeki parkta anneler bulussun konussun tanısıp muhabbet etsinler ben de aralarına gireyim :KK70:
Evet keşke yapılabilse
 
Merhabalar istanbulda yaşayanlar bilie belki söyleyeceğimi ben 22 aylık bebek sahibi bir anneyim. Psikolojik olarak çok yıprandım. Kendimi çok yalnız hissediyorum. Yakın çevremdeki hiçkimse beni anlayamıyor. Ailelerimiz uzakta. Eş dost akraba yok. Arkadaşlarımın çoğu çalışıyor. Gün içinde ev dışında hiçbir aktivitem yok. Arada parka çıkıyorsak çıkıyoruz. Ama bu bunalım bebeğime de zarar veriyor. Bazen onun krizleri beni de krizlere sokuyor. Çocuğuma bağırmak istemiyorum ama gerçekten çok daralıyorum. Çocuğumu çok seviyorum. Ama kendimi bulamıyorum. Ne yapacağımı bilemiyorum. Bakın psikolojik olarak iyi değilim ve konuşacak kimsem yok bu yüzden açtım bu konuyu hakaret dinleyecek halim yok lütfen birileri belki beni anlar sesimi duyar iki muhabbet etmiç oluruz diye açtım. Anlayışlı yorumlar yapın lütfen rica ediyorum.

İstanbul'da ibb nin kreşlerine ya da belediyelerin kreşlerine baktınız mı? Tam gün olmasa bile yarım gün, kreş olabilir. İbb galiba bebeklere kreş işini ayarlarken annelere de iş imkanı sunuyor.
 
Merhabalar istanbulda yaşayanlar bilie belki söyleyeceğimi ben 22 aylık bebek sahibi bir anneyim. Psikolojik olarak çok yıprandım. Kendimi çok yalnız hissediyorum. Yakın çevremdeki hiçkimse beni anlayamıyor. Ailelerimiz uzakta. Eş dost akraba yok. Arkadaşlarımın çoğu çalışıyor. Gün içinde ev dışında hiçbir aktivitem yok. Arada parka çıkıyorsak çıkıyoruz. Ama bu bunalım bebeğime de zarar veriyor. Bazen onun krizleri beni de krizlere sokuyor. Çocuğuma bağırmak istemiyorum ama gerçekten çok daralıyorum. Çocuğumu çok seviyorum. Ama kendimi bulamıyorum. Ne yapacağımı bilemiyorum. Bakın psikolojik olarak iyi değilim ve konuşacak kimsem yok bu yüzden açtım bu konuyu hakaret dinleyecek halim yok lütfen birileri belki beni anlar sesimi duyar iki muhabbet etmiç oluruz diye açtım. Anlayışlı yorumlar yapın lütfen rica ediyorum.
Sizi o kadar iyi anlıyorum ki benim bebeğimde 21 aylık uyku sorunu hep vardı cigirma bağırma iki yaş sendromu başladı tek çok zor oyun gruplarına katılın bence hem siz hem bebeğiniz sosyalleşir haftada bir gün gidiliyor ücreti makul imkan varsa gidin
 
Merhabalar istanbulda yaşayanlar bilie belki söyleyeceğimi ben 22 aylık bebek sahibi bir anneyim. Psikolojik olarak çok yıprandım. Kendimi çok yalnız hissediyorum. Yakın çevremdeki hiçkimse beni anlayamıyor. Ailelerimiz uzakta. Eş dost akraba yok. Arkadaşlarımın çoğu çalışıyor. Gün içinde ev dışında hiçbir aktivitem yok. Arada parka çıkıyorsak çıkıyoruz. Ama bu bunalım bebeğime de zarar veriyor. Bazen onun krizleri beni de krizlere sokuyor. Çocuğuma bağırmak istemiyorum ama gerçekten çok daralıyorum. Çocuğumu çok seviyorum. Ama kendimi bulamıyorum. Ne yapacağımı bilemiyorum. Bakın psikolojik olarak iyi değilim ve konuşacak kimsem yok bu yüzden açtım bu konuyu hakaret dinleyecek halim yok lütfen birileri belki beni anlar sesimi duyar iki muhabbet etmiç oluruz diye açtım. Anlayışlı yorumlar yapın lütfen rica ediyorum.
Havalar isiniyor bol bol parka çık orada illa tanisirsin,çocuk da enerjisini atar.
 
İstanbul un hangi semtinde oturuyorsunuz bilmiyorum ama eski mahalle değilse pek kimseye güven olmaz. Ben İstanbul doğma büyüme bir insanım 37 yaşındayım 3 yıl önce İstanbul’u terk ettim.
Tek diyebileceğim İbb nin gündüz kreşleri oluyor . İbb belediyenin aktiviteleri oluyor . Gündüz parka gidin metroya atlayın gezin ..
 
Yok artık sanırsın Teksas. İllaki vardır yaşam tarziniza uyan birileri. Hangi semt ki bu ?

İstanbul un hangi semtinde oturuyorsunuz bilmiyorum ama eski mahalle değilse pek kimseye güven olmaz. Ben İstanbul doğma büyüme bir insanım 37 yaşındayım 3 yıl önce İstanbul’u terk ettim.
Tek diyebileceğim İbb nin gündüz kreşleri oluyor . İbb belediyenin aktiviteleri oluyor . Gündüz parka gidin metroya atlayın gezin ..
İşte bundan bahsediyorum. Mesele semtin suç oranı değil. İnsanlar insanların yüzüne bakmıyor. Benim oturduğum apartmanda kimsd komşularını tanımıyor. Selam vermek dahi istemiyorlar herkes işine gidip geliyor karışmadan kimseye. Ben de yıllardır hiç zorlamadım kimseyle komşu olmak için zaten de çalıştığım için.
 
Merhabalar istanbulda yaşayanlar bilie belki söyleyeceğimi ben 22 aylık bebek sahibi bir anneyim. Psikolojik olarak çok yıprandım. Kendimi çok yalnız hissediyorum. Yakın çevremdeki hiçkimse beni anlayamıyor. Ailelerimiz uzakta. Eş dost akraba yok. Arkadaşlarımın çoğu çalışıyor. Gün içinde ev dışında hiçbir aktivitem yok. Arada parka çıkıyorsak çıkıyoruz. Ama bu bunalım bebeğime de zarar veriyor. Bazen onun krizleri beni de krizlere sokuyor. Çocuğuma bağırmak istemiyorum ama gerçekten çok daralıyorum. Çocuğumu çok seviyorum. Ama kendimi bulamıyorum. Ne yapacağımı bilemiyorum. Bakın psikolojik olarak iyi değilim ve konuşacak kimsem yok bu yüzden açtım bu konuyu hakaret dinleyecek halim yok lütfen birileri belki beni anlar sesimi duyar iki muhabbet etmiç oluruz diye açtım. Anlayışlı yorumlar yapın lütfen rica ediyorum.
Canım seni anlıyorum. Bebeğim yok henüz ama bende Farklı şehirden İstanbul'a geldim ve İstanbulda yaşıyorum. Ailemi, arkadaşlarımı bırakıp sevdiğim adam için. Pişmanda değilim. Yavaş yavaş komşuluklar ediniyorum. Her gün ailemle konuşuyorum. Arkadaşlarımla konuşuyorum. Evet yalnızım ama yalnızlıktan kendimi kendim kurtarabilirim. Sana tavsiyem komşuluk edin. Her gün ailenle görüntülü konuş. Arkadaşlarınla konuş. Her gün yavaş yavaş bir adım ötede olacaksın
 
İşte bundan bahsediyorum. Mesele semtin suç oranı değil. İnsanlar insanların yüzüne bakmıyor. Benim oturduğum apartmanda kimsd komşularını tanımıyor. Selam vermek dahi istemiyorlar herkes işine gidip geliyor karışmadan kimseye. Ben de yıllardır hiç zorlamadım kimseyle komşu olmak için zaten de çalıştığım için.
Eski İstanbul değil artık . Ben eskiden kendi mahallemde çocuklarla oynar , komşunun evlerine gider karnımı doyururdum . Çok değil daha geçen gittik ( eşimin ailesi hala orada) eski mahalleme gittim evet eski komşular tek tek kalmış ama artık herkes telaşa düşmüş işin gücünde . Hayat pahalısında kendilerine ayıracak vakit yok . Sokakta çocuklar yok artık . Ki bende İstanbul’da eski mahallemde yaşasam dahi çıkarmam sokağa . Tek başına parka bırakmam . Avrupa yakası daha beter , Anadolu’ya nazaran .
Toplu ulaşım araçları bile yabancı kaynıyor .
Valla size tavsiyem avm , büyük park vs neresi varsa gidin durmayın evde . Metro ile gidilebilecek ulaşım yerlerine.. gittim direk Florya Atatürk orman a götürdüm oğlumu metrobüsle . Metro ile atladım Sultanahmet’e götürdüm vs
 
X