31 yaşıma bir kaç ay kaldı. Doğuda bir ilde yaşıyorum. Memurum ailemden ayrı yaşıyorum. Suan tatil ve ailemin evindeyim. Suan depresyonda olduğumu düşünüyorum ki hayattan hic zevk almıyorum. Belki bazınız işin var ne güzel diyeceksiniz ama insan artık yanında birini ve cocuğu olsun istiyor. Yıllarca beraber olduğum biri vardı. Memur değildi ama çalışıyordu. Ailem bu durumu sorun etti hep. Olmaz memur olsun, anlamasamazsınız, işten çıkar falan filan.. Biz yıllarca bekledik belki ailem ikna olur diye. En son ikna oldular. Bu yaz nisan olacaktı. Bu süre zarfında da çevreden, arkadaşlardan, ailemden sürekli olumsuz şeyler duyduğum icin de ben de acaba mı diyordum. Ya gerçekten gecinemezsek, ya mutsuz olursak diye. Tabi onu da darlıyordum. Ben tamam bu hafta babama konuyu açıyorum dedim ki o da ailemde bir sorun var 1 2 hafta bekleyelim deyince istemiyorum gelme dedim. Cünkü 6 aydır biz yazın olacak diyorduk ki sorun dediği de babası bir is icin il dışına çıkmıştı. Hatta bana 6 ay sonra yapalım dedi nisanı. Herneyse bitirdik iste. Ama kendimi çok kötü hissediyorum. Hic bir şeyi beceremeyen bir insan olarak görüyorum. Evlenen, çocuğu olan bir arkadaşımı gördükçe neden ben böyleyim diyorum. Niye benim olmadı diye sürekli kendime sorup duruyorum. Tabi doğuyu bilen bilir. 31 yaş burası icin gec bir yaş. İster istemez kafaya takıyorum. Memur memurla mı evlenmek zorunda illa? Öğretmen biri yA da hemşire biri illa kendi gibi devlette çalışan biriyle mi olmalı? Bana dua edin lütfen kendimi çok kötü hissediyorum. Demin bir arkadaşım davetiyesini paylaştı. Bir ben kaldım çevreden diye kendimi yiyip bitiriyorum. Babam da artık evlen senin de çocukların olsun diyor saka yollu, istemiyorum bekar gezecem diyip gülüp geçiyorum ama içimdekileri kimse bilmiyor.
