Bu mesajınızı yeni gördüm ya çok fena gururu kırılmıştır ya da aileniz istemediği sürece içten içe bilenmiştir.
Bakın bu arada kalmışlık hissi insana hic iyi gelmiyor. Kronik stresten bedeninizi de hasta ederdiniz Allah muhafaza. Şüphe ile yaşanmıyor. Korkular varsa uzaklaşmak iyidir.
Önceki zamanlarda evet. Çok takardım söylenenleri. Ama isteme olacağı sıra olmaz yoluna bak diyenlere aldırış etmeden seviyorum dedim. Ama suan onların haklı olduğunu görmek beni fazlasıyla yıprattı
Ancak hala korkularım vardi tabiki diyorsunuz.
Onlar haklı dediğim kısım memur olmamasından dolayı değil. Beni üzüyordu, lise terkti ondan denk değilsiniz diyorlardı
Lise terk olduğunu bastan yazmamışsınız. Görüştüğünüz zamanlarda sizin için bir çabası var mıydı? Acikogretimden tamamlamak su an için cok basit çünkü. Sizin için okuyabilirdi. Hicbir çaba gayret görmediyseniz elbette insanlar da layık görmeyebilirler.
Benim icin bunlar sorun değildi ondan pek önemsemedim. Lise terkti. Annem öğrenince istemedi o zamanlar düzenli isi de yoktu. Bir şeyler yapmaya çalıştı ama bir türlü şansı dönmedi diyelim. Haklısınız suan kafamı toparlayamıyorum. Kusura bakmayın
Benim icin sorun değildi dediğim gibi. Ama kim olursa etkilenir bu durumdan. Anneme kıyamadım ben. Ablam boşandı esi çalışmıyordu diye. Evine bakmıyordu o sıralar tam da ablamın boşanması oldu annem öğrendiğinde yAni. Ben de böyle söyle deyince seni silerim dedi. Çok seviyordum. Ama onun beni sevmediğini düşünüyorum artık. Ayrılık olunca zaman zaman ben döndün o da öyle. Ama suan bakıyorum da hic sevilmemişim. Kendi de söylüyor. Seni sevmiyorum nefret ediyorum diye. Bir kaç günde anlamış bunu. Zoruma giden de bu. Resmen gözüme sokuyor mutluluğunu..
Haklısınız. Belki de hic mutlu olmayacaktık. Toparlanacağını inanarak yazdım ona ama sevilmemişim demek ki
BiZden artık olmaz. Egosunu çok güzel oksadım onun. Öyle böyle laflar etmedi bana. İstemiyormuş sevmiyormuş. Ama bir anda böyle olması beni takmaması üzdü beni. Cünkü sevilmemişim. Umarım bu saatten sonra sözünde durur gelmez bir daha da. Cünkü artık yoluma bakacağım
Ben sorun etmedim. Sadece işsiz kalma durumu kafamı karıştırdıÖzel sektörde çalışınca niye olmuyor anlamadım?
Sanırsın memurlar öyle para kazanıyorlar ki aileleri diğerlerini daha aşağıda görüyor ya gülesim geliyor
Aman bosver o zaman değer mi. Onun da iç dünyasını bilemem tabi belki o da yoruldu bu durumlardan. Kangren olmuş bu ilişki kes at kurtul. 31 yas buyuk falan değil. 34 yasinda anne oldum. Arkadasim o yaşta yeni evlendi. Cik disari gez toz illa vardır nasibin kapatma kendini. İnancını bilemiyorum ama ben böyle zor zamanlarda bir abdest alır namaz kılar dua ederim. İyi gelir. Dua iste herkesten. Evlenmedim aman diye korkma kotu mutsuz bir evlilik gerçekten çok daha zor.... ve maalesef o çevrende evlen diyenlerin yüzde 70 i mutsuzdur kimseye takılma. Hayatına ve yoluna bak....
Ben de Allah’a sığınıyorum. Namazda huzur buluyorum bir. Cünkü hak etmediğim çok şey yaşadım. Burda yazmadım. O yüzden insanlar beni suçlu buldular anlatmadığım icin sorun değil. İçim rahat en azından cünkü elimden geleni yaptım. O da yeni gemilere yelken açmış durumda. Kızları takip etmeye başlamış. Hayırlsı buymuş demek ki. Çok sağolun
iyi caliskan namuslu guzel ahlaki varsa illaki diplomami olmasi gerekiyor nice diplomasi olan var karisini kücük gören kibirinden vs yanina yaklasilmayan bence hata yapmissin yillardir tanidigin alistigin hayat arkadasin olacak insani elinin tersiyle itmissin umarim ileride pisman olmazsin inanki gidenin ardindan hep iyilerde gelmiyor yinede sen bilirsin sonucta senin hayatin kendinde hakkinda iyi geleni gelmeyenide en iyi sen bilirsin31 yaşıma bir kaç ay kaldı. Doğuda bir ilde yaşıyorum. Memurum ailemden ayrı yaşıyorum. Suan tatil ve ailemin evindeyim. Suan depresyonda olduğumu düşünüyorum ki hayattan hic zevk almıyorum. Belki bazınız işin var ne güzel diyeceksiniz ama insan artık yanında birini ve cocuğu olsun istiyor. Yıllarca beraber olduğum biri vardı. Memur değildi ama çalışıyordu. Ailem bu durumu sorun etti hep. Olmaz memur olsun, anlamasamazsınız, işten çıkar falan filan.. Biz yıllarca bekledik belki ailem ikna olur diye. En son ikna oldular. Bu yaz nisan olacaktı. Bu süre zarfında da çevreden, arkadaşlardan, ailemden sürekli olumsuz şeyler duyduğum icin de ben de acaba mı diyordum. Ya gerçekten gecinemezsek, ya mutsuz olursak diye. Tabi onu da darlıyordum. Ben tamam bu hafta babama konuyu açıyorum dedim ki o da ailemde bir sorun var 1 2 hafta bekleyelim deyince istemiyorum gelme dedim. Cünkü 6 aydır biz yazın olacak diyorduk ki sorun dediği de babası bir is icin il dışına çıkmıştı. Hatta bana 6 ay sonra yapalım dedi nisanı. Herneyse bitirdik iste. Ama kendimi çok kötü hissediyorum. Hic bir şeyi beceremeyen bir insan olarak görüyorum. Evlenen, çocuğu olan bir arkadaşımı gördükçe neden ben böyleyim diyorum. Niye benim olmadı diye sürekli kendime sorup duruyorum. Tabi doğuyu bilen bilir. 31 yaş burası icin gec bir yaş. İster istemez kafaya takıyorum. Memur memurla mı evlenmek zorunda illa? Öğretmen biri yA da hemşire biri illa kendi gibi devlette çalışan biriyle mi olmalı? Bana dua edin lütfen kendimi çok kötü hissediyorum. Demin bir arkadaşım davetiyesini paylaştı. Bir ben kaldım çevreden diye kendimi yiyip bitiriyorum. Babam da artık evlen senin de çocukların olsun diyor saka yollu, istemiyorum bekar gezecem diyip gülüp geçiyorum ama içimdekileri kimse bilmiyor.
