- 31 Ağustos 2012
- 4.145
- 6.666
- 448
- Konu Sahibi davetsizkullanici
-
- #1
Merhaba hanımlar, buraya ikinci kez konu açıyorum. İlk konum.
http://www.kadinlarkulubu.com/showthread.php?t=724865
Kısacası görmemeye, hatırlamamaya, aklımdan silmeye çalıştığım eski sevgilim bu akşam üzere yazdı. Hemde ne yazmak! Hiç bir sosyal ağdan takip etmediğim ne yazmış ne paylaşmış diye bakmadım. İlişkilerinde adını veya varlığımı hissettirecek tek davranış yapmadım. Yani onun yaptığının tam tersini yaptım. Erkek arkadaşıma yoğunlaştım. Mutlu olmaya başladım, derkeeeeen tam da bu akşama kadar!
Çok sevdiği sevgilisi sosyal ağlarımdan beni gizli gizli takip etmiş. Ve yazdığım bir yazıdan 'rahatsız' olmuş. Nasıl bir dolduruşa gelmişse bana ağzı alınmayacak hakaretler, küfürler ve tehditler savurdu. Hemde onlara yazılmış tek bir harf bile sarf etmediğim halde. Hayatımda ne kadar sinirlenirsem sinirleneyim söylediği lafları söylemek aklıma gelmez.
Yine de kızgın değilim, hiç bir şekilde içimden mutsuz olsunlar diyemiyorum. Çünkü kimsenin mutsuzluğu ile mutlu olmak istemiyorum. Karakterime aykırı bir kere. Ama bu akşam çok küçük düşürüldüm. Kendimi 5 yaşındaki çocukmuşum da bir şeyi kırp azar yiyormuşum gibi hissettim. Karakterimde asla kimseye taviz vermek yok ama bu akşam resmen dilim tutuldu ve dona kaldım! Sadece o yazı size değil, üstünüze alınmayın, beni takip etmezsen-iz daha iyi bir ilişki yaşarsınız demekle yetinebildim.
Çok incindim, İkisini ilk gördüğüm günden beri içimden bir şeyler söküyorlar sanki, durup durup mutsuz oluyorum. Yine de kendi mutsuzluğum onlara sıçrasın istemiyorum, benim yüzümden kötü olsunlar istemiyorum. Bu kadar mutsuz olduğum halde içimde hiç bir kötü art niyet yokken nasıl arkalarından laf sokabilirdim ki? Hem de yazılarımı herkesin okuduğu bir sosyal ağdan!
4 senelik bütün bu yaşananlara rağmen yine de arada sırada arayıp bir nasılsın demesini istersin, oturduğumuz yerde karşılaştığımızda bir selam vermesini isterdim, bir derdim sıkıntım olduğunda hiç düşünmeden onu arayabilmek isterdim. Düşmanı bile olamayacağımı söyleyen adam gözleri önünde başıma bir şey gelse yardım edemeyecek vaziyete gelmiş. Konuşurken yanyana olsaydık muhtemelen dayak bile yerdim! O derece öfkeliydi.
Şimdi ne yapmam lazım hanımlarr ? Sesimi çıkartmalı mıyım yoksa tek kelime etmemek daha mı iyi ? Biliyorum dünyamın merkezi o değil ancak bu kadar ince eleyip sık dokuduğum insanların beni böyle incitmesi beni kahrediyor. Offff
http://www.kadinlarkulubu.com/showthread.php?t=724865
Kısacası görmemeye, hatırlamamaya, aklımdan silmeye çalıştığım eski sevgilim bu akşam üzere yazdı. Hemde ne yazmak! Hiç bir sosyal ağdan takip etmediğim ne yazmış ne paylaşmış diye bakmadım. İlişkilerinde adını veya varlığımı hissettirecek tek davranış yapmadım. Yani onun yaptığının tam tersini yaptım. Erkek arkadaşıma yoğunlaştım. Mutlu olmaya başladım, derkeeeeen tam da bu akşama kadar!
Çok sevdiği sevgilisi sosyal ağlarımdan beni gizli gizli takip etmiş. Ve yazdığım bir yazıdan 'rahatsız' olmuş. Nasıl bir dolduruşa gelmişse bana ağzı alınmayacak hakaretler, küfürler ve tehditler savurdu. Hemde onlara yazılmış tek bir harf bile sarf etmediğim halde. Hayatımda ne kadar sinirlenirsem sinirleneyim söylediği lafları söylemek aklıma gelmez.
Yine de kızgın değilim, hiç bir şekilde içimden mutsuz olsunlar diyemiyorum. Çünkü kimsenin mutsuzluğu ile mutlu olmak istemiyorum. Karakterime aykırı bir kere. Ama bu akşam çok küçük düşürüldüm. Kendimi 5 yaşındaki çocukmuşum da bir şeyi kırp azar yiyormuşum gibi hissettim. Karakterimde asla kimseye taviz vermek yok ama bu akşam resmen dilim tutuldu ve dona kaldım! Sadece o yazı size değil, üstünüze alınmayın, beni takip etmezsen-iz daha iyi bir ilişki yaşarsınız demekle yetinebildim.
Çok incindim, İkisini ilk gördüğüm günden beri içimden bir şeyler söküyorlar sanki, durup durup mutsuz oluyorum. Yine de kendi mutsuzluğum onlara sıçrasın istemiyorum, benim yüzümden kötü olsunlar istemiyorum. Bu kadar mutsuz olduğum halde içimde hiç bir kötü art niyet yokken nasıl arkalarından laf sokabilirdim ki? Hem de yazılarımı herkesin okuduğu bir sosyal ağdan!
4 senelik bütün bu yaşananlara rağmen yine de arada sırada arayıp bir nasılsın demesini istersin, oturduğumuz yerde karşılaştığımızda bir selam vermesini isterdim, bir derdim sıkıntım olduğunda hiç düşünmeden onu arayabilmek isterdim. Düşmanı bile olamayacağımı söyleyen adam gözleri önünde başıma bir şey gelse yardım edemeyecek vaziyete gelmiş. Konuşurken yanyana olsaydık muhtemelen dayak bile yerdim! O derece öfkeliydi.
Şimdi ne yapmam lazım hanımlarr ? Sesimi çıkartmalı mıyım yoksa tek kelime etmemek daha mı iyi ? Biliyorum dünyamın merkezi o değil ancak bu kadar ince eleyip sık dokuduğum insanların beni böyle incitmesi beni kahrediyor. Offff