Arkadaşlar merhaba,
Sorunum başlıkta belirttigim gibi tartışma anlarında donup kalmam. Sanki beynime dur komutu geliyor, dilim tutulup kekelemeye başlıyorum ve bu beni o kadar üzüyor ki. O an geçince aklıma söylemek istediklerim geliyor ama iş işten geçmiş oluyor tabii.
Gayet kitap okuyan, kelime haznesi geniş bir insanım. Ağzım da laf yapar ama o an beni görmelisiniz. Sanki gözüne far tutulmuş bir tavşan gibiyim.
Böyle doğmadım elbette ama gerek tek çocuk olarak büyümem gerek okulda mobbinge uğramak beni bu hale getirdi.
Az önce ofiste mesela bir kız kelimenin tam anlamıyla beni eşekten düşmüş karpuza çevirdi ve gitti. Ben bunun üstüne oturdum, söylemek istediklerm aklıma geldi, kızı mutfakta yakaladım ve söyledim. Özür diledi ama olması gereken bu değil ki? O anda söylemek istiyorum.
Kendime bakıp o kadar acıyorum ki. Şimdiye dek bir çok şey yaptım, öğrendim, değiştirdim ama bundan kurtulamadım.
Ha eskiye nazaran değişiklik yok mu elbette var. Ama olması gereken kıvamda değil.
Şuan parttime çalısıyorum ve sırf bu yüzden iş başvurusu yapmıyorum cünkü orada da aynı şeyleri yaşamaktan korkuyorum.
Allah aşkına bir akıl verin. Psikologlara gittim ama bir değişiklik farketmedim. Bunun yolu neden geçiyor?
ay şaka bende böyleyim karşımdaki kişi laf sokunca cevap veremiyorum aynı böyle sonradan geliyor aklıma ben bunu çabuk sinirlenmeme bağlıyorum sakın kalsam aslında o lafı söyleyen kişiye teperim ama sinirden aklıma cümle gelmiyor