Doğum Sonrası Lohusa Sendromu

Arkadaşlar bukonuda bilgi/deneyimi olan varmı? Ben çok yakın çevremde butarz 1-2 vaka grdüm ve çok gözüm korktu, uzun süreli ağlamalar, çocuktan soğumalar.. bunların sebebi nedir nasıl ne kadar sürer, çözümü nelerdir paylaşalım mı?

dogumdan sonra bence kalabalık olmamalı olsa bile herkes yok şunu yap bunu yap o öyle degil böyle diye konuşmasın çünkü dogumdan sonra çok konuşan kişiyi o an bogmak bile istersiniz. ben çocuktan sogumadım ama aglama krizlerim oldu. çok sakin düşünmek mümkün oldugu kadar yanlız kalmak lazım bence bi süre dinlenmek ve yeni gelen bebegi incelemek sevmek için. dogumdan sonra yanınızda eş bebek ve genç biri olmalı yaşlılar çok konuşuyo bazen bebekle ilgili yanlış kararlar alabiliyorlar yani benim düşüncem bunlar.

herkeste olmuyor bunlar canım şimdiden gözünü korkutma
ben ne ağlama krizlerine girdim nede bebeğimden soğudum
sadece öncekinden biraz daha stresliydim
arkadaşında dediği gibi ya denilenleri çok takmıcaksın
yada anlaşamadığın insanların evinde çok kalmasına müsade etmiceksin
ben zaten kaynana yada annenin bebek bakımı için aylarca kalmasına karşıyım
10 günde kayınvalidemi 20 günde annemi gönderdim evlerine
çok bile kaldılar bence
ve bu sürede hep ben baktım oğluma
mümkün olduğunca sen ilgilen bebeğinle
emzirme ve uyku saatlerini sen düzenle
olumlu eleştirileri dinle tabi ama
canını sıkacak konulara gül geç
çok güzel bir duygu anne olmak ona yoğunlaş bence

bende de kaynanam ve kayınbabamın bende kalması sonucu oluştu ama kesinlikle bebeğimden soğuma flan olmadı.misafirlere ve onlara hizmet etmekten bebeğimle ilgilenemez hale geldim, kayınbabamdan hastalık bulaştı bebeğime doktor doktor gezdik.aklı olan eve yardım için birini almasın ilk bi kaç gün alıştırsın gitsinler çünkü bir süre sonra strese dönüşüyor. evde kendi kafana göre bak depresyon filan yaşamazsın. çok misafir almamaya çalış bebeğin düzeni değişiyor yeteri kadar ilgilenemiyorsun.

Ne kadar tatlısınız tüm yüreğinizin güzelliğiyle yazmışsınız kalbiniz üzülmesin dilerim hiç. Ben de size katılıyorum benim annem yaşadı bunu çünkü babam çok karışıyordu kardesım dogunca ve ınanılmaz desteksız bıraktı annemı annem 2. ayda girdi depresyone ve cok agır girdi sonra ben bakmak zorunda kaldım ta 5 yasına kadar acıkcası ama arkadaslarımdan da duydugum bu depresyon olayına aslında yogun olarak cevrenın annenın kayınvalıdenın fıkırlerıyle karısıp bunaltması sebep oluyor. haberlesmek ısterım sızlerle kocaman sevgıler :)

hiç bunları düşünme..evet öyle bi olay var sende yaşarsan çook normal ama şimdiden düşünme.. bende doğurmadan önce duymuştum yok artık nasıl olurki bu demiştim ama çok ciddi bir depresyon yaşadım..bebeğime zarar vermek asla aklımdan bile geçmedi..kendimi ise camdan atmak istedim bi çok sefer..sürekli herşeye ağlıyodum..bebeğim hep öyle küçük kalacak hiç büyümeyecek ben hep evde oturacağım herkes beni bebekle bırakıp gidecek sanıyodum..ve elimde değildi..sadece kendini şimdiden hazırla bir çok şeye.. hayatın komple değişecek..lafta değil bu gerçekten komple..uyku, yeme içme, özel hayat ,oturup sakin sakin yemek yemek , dışarda gezmek , sinema alışveriş, tv de bir filmi başından sonuna kadar izleme felan biraz unut bunları:) ben o dönemde şunu dediğimi hatırlıyorum bu saydıklarımı keşke daha çok yapsaymışım şimdi canım istemezdi belki bunları yapmayı:) ama şunu da bilki dünyanın en güzel en tarif edilmez duygusunu tadacaksın..ben yaklaşık 4 ay sonra çıkabildim lanet depresyondan..kızım ay sonunda 2 yaşını bitirecek..allahın her günü şükrediyorum onu doğurduğum hayatımda olduğu için..depresyon yüzünden başlarda çookk pişmandımm:))umarım sen yaşamasın.. yaşarsanda bu depresyonu hep kendine geçeceğini söyle olurmu..nasıl başladığı ve nasıl geçtigi için belirgin bişey söyleyemem..zamanla heralde bu hayatı kanıksıyosun eski hayatının unutup onunla yaşamaya alışıyosun ve bu hayat normal gelmeye başlıyo..bende en azından bu süreç böyle oldu:) ben 5. gün falan girmiştim depresyona..ama ben evde oturmaktan nefret ederdim..bebek olunca malum hep evdesin..ve ağlayıp duran sana muhtaç minicik bi canlı var..ne yapacağını bilemiyosun..panikliyosun hastamı diye..şimdi diyorum o zamanlar acaba ne bekliyodumki oyuncak bebekmi:)

bende yaşadım. kaynanamın kaprisi ve eşimin desteksizliği yüzünden benimkisi sadece 7 gün sürddü. oda 2 gün hastanede kaldık eve geldik kaynanamın çok bilmişliği bana sökmeyince ağlama krizlerim başladı sonrada hiçbişey yapmamaış gibi 'ben daha bakamam gelsin anası baksın , çocuğu bana vermiyor zaten ' dedi eşimlede benim aramı bozdu sonrada gitti. bencede doğumdan sonra bir kaç gün yanında birileri kalsın sonra gitsinler boş boş konuşup sinir etmesinler seni. kendi çocuğuna kendin bak canım o zaman depresyona girecek zaman kalmıyo benim gibi :)

bence çözüm yanında kimse bulundurmamak falan değil, doğum sonrası hem fiziksel olarak hem de psikolojik olarak sana destek verebilecek birilerinin muhakkak yanında olması gerekiyor tabi doğru kişilerin. Seni yüreklendirecek, bugünlerde geçecek diye kendi anılarını olumlu anlatacak, ev işleri ve senin ve bebeğin bakımı konusunda titiz sabırlı,becerikli birilerinin senin yanında olup sen demeden, kafa yormadan yemek,ev işleri,misafirler konusunda gerekli işleri yapması çok iyi olur. Öbür türlü kendine güveniyorsan tabiki üstesinden gelirsin ama doğru insanlar yanındaysa keyfini çıkararak bebeğinin ilk günlerini psikolojik olarak kolay atlatırsın diye düşünüyorum. Öyle imrenirim ki, annem geldi şunu yaptı, bunu etti gitti diyip anne sevgisiyle destek alanlara, tabi bu kimse eş, iyi bir arkadaş yada kayınvalide de olabilir. Ancak doğum öncesi elektrik almadığınız insanları kesinlikle doğum anında yada sonrasında pek yanınızda bulundurmayın, bir yolunu bulup engelleyin. Birde her bayan az çok bunu yaşıyor diyerek kendinize telkin de vermek lazım, çünki çocuk sahip olduktan sonra hiç bir şey eskisi gibi olmayacak sen bile.

ozlemgnd .!.:

hiç bunları düşünme..evet öyle bi olay var sende yaşarsan çook normal ama şimdiden düşünme.. bende doğurmadan önce duymuştum yok artık nasıl olurki bu demiştim ama çok ciddi bir depresyon yaşadım..bebeğime zarar vermek asla aklımdan bile geçmedi..kendimi ise camdan atmak istedim bi çok sefer..sürekli herşeye ağlıyodum..bebeğim hep öyle küçük kalacak hiç büyümeyecek ben hep evde oturacağım herkes beni bebekle bırakıp gidecek sanıyodum..ve elimde değildi..sadece kendini şimdiden hazırla bir çok şeye.. hayatın komple değişecek..lafta değil bu gerçekten komple..uyku, yeme içme, özel hayat ,oturup sakin sakin yemek yemek , dışarda gezmek , sinema alışveriş, tv de bir filmi başından sonuna kadar izleme felan biraz unut bunları:) ben o dönemde şunu dediğimi hatırlıyorum bu saydıklarımı keşke daha çok yapsaymışım şimdi canım istemezdi belki bunları yapmayı:) ama şunu da bilki dünyanın en güzel en tarif edilmez duygusunu tadacaksın..ben yaklaşık 4 ay sonra çıkabildim lanet depresyondan..kızım ay sonunda 2 yaşını bitirecek..allahın her günü şükrediyorum onu doğurduğum hayatımda olduğu için..depresyon yüzünden başlarda çookk pişmandımm:))umarım sen yaşamasın.. yaşarsanda bu depresyonu hep kendine geçeceğini söyle olurmu..nasıl başladığı ve nasıl geçtigi için belirgin bişey söyleyemem..zamanla heralde bu hayatı kanıksıyosun eski hayatının unutup onunla yaşamaya alışıyosun ve bu hayat normal gelmeye başlıyo..bende en azından bu süreç böyle oldu:) ben 5. gün falan girmiştim depresyona..ama ben evde oturmaktan nefret ederdim..bebek olunca malum hep evdesin..ve ağlayıp duran sana muhtaç minicik bi canlı var..ne yapacağını bilemiyosun..panikliyosun hastamı diye..şimdi diyorum o zamanlar acaba ne bekliyodumki oyuncak bebekmi:)

Genişletmek için tıkla...

yazdıklarını okuyunca çok şükür beni anlayabilecek biri var dedim..
senin yaşadıklarını şu an galiba daha agır bir şekilde yaşıyorum. kızım 3 aylık oldu ama ben eski hayatımı özlemekten kurtulamadım bir türlü. dışarı çıkp gezebiliyorum, eşim sagolsun cok anlayıslı ne istersem yapıyor kızımızı da alıp cıkıyoruz ama ne yana baksam eski BEN'i goruyorum. orda eskiden ne yaptıysak onu yapmak istiyorum ve eşimle başbaşa olmak istiyorum.bizim cok guzel gunlerimiz oldu eşimle, kendisine hastalık derecesinde aşıgım zaten, şimdi hala o aşık aşık gezmelerimizi özlüyorum. beynim sürekli flash back yapıyo nereye gittiysek aklıma geliyor hava da ucak gorsem duygulanıp aglıyorum dugunumuze giderken binmştik diye...bu kadarı normal gelmiyor bana 3 ay sonra hala mutsuzum ve geçmişte yaşıyorum sanki. eşim hala aynı adam ama onu o kadar yordum ki huysuzluklarım ve sinirliliğimle, adamcagız da artık dha gergin tepkiler vermeye basladı. ben artık bugünü yasamalıyım, özgür BEN gerilerde kaldı ama bak bu cümleyi yazarken bile içimde bir yangın var sanki... nasıl kurtulacagım yardım almalıyım belki de bu hallerim bana hiç normal gelmiyor...((

vs2010 .!.:

yazdıklarını okuyunca çok şükür beni anlayabilecek biri var dedim..
senin yaşadıklarını şu an galiba daha agır bir şekilde yaşıyorum. kızım 3 aylık oldu ama ben eski hayatımı özlemekten kurtulamadım bir türlü. dışarı çıkp gezebiliyorum, eşim sagolsun cok anlayıslı ne istersem yapıyor kızımızı da alıp cıkıyoruz ama ne yana baksam eski BEN'i goruyorum. orda eskiden ne yaptıysak onu yapmak istiyorum ve eşimle başbaşa olmak istiyorum.bizim cok guzel gunlerimiz oldu eşimle, kendisine hastalık derecesinde aşıgım zaten, şimdi hala o aşık aşık gezmelerimizi özlüyorum. beynim sürekli flash back yapıyo nereye gittiysek aklıma geliyor hava da ucak gorsem duygulanıp aglıyorum dugunumuze giderken binmştik diye...bu kadarı normal gelmiyor bana 3 ay sonra hala mutsuzum ve geçmişte yaşıyorum sanki. eşim hala aynı adam ama onu o kadar yordum ki huysuzluklarım ve sinirliliğimle, adamcagız da artık dha gergin tepkiler vermeye basladı. ben artık bugünü yasamalıyım, özgür BEN gerilerde kaldı ama bak bu cümleyi yazarken bile içimde bir yangın var sanki... nasıl kurtulacagım yardım almalıyım belki de bu hallerim bana hiç normal gelmiyor...((

Genişletmek için tıkla...

bu yaşadıklarınızın hepsi çok normal ve inanın geçecek..bu hisleriniz tamamen hormonal değişimlerden dolayı yaşadığınız depresyonun etkisi..zamanla bebişinizle bişeyler yapmaktan haz almaya başlayacaksınız onunla olan anılarınız birikmeye başlayacak..şu an bebişiniz çok küçük..depresyonunuz yüzünden size tepki vermemesi ağlaması kısaca hayatı bir nebze zorlaştırması onu istemediğiniz gibi bir düşünceye neden oluyor ama büyüdükçe size tepki vermeye başladıkça aslında ona olan büyüüükk sevginizi farkedeceksiniz ve koca falan hepsi bi tarafta kalacak..onsuz bi hayatı düşünememeye başlayacaksınız..bende diyodum nasıl anneyim ben.. keşke hoopp ben tekrar en kötü hamile olduğum zamanlara dönsem ve hep orda kalsam ömür boyu hamile gezsem falan diye düşünüyodum..ama şimdi bide sorun bana :) hergün şükrediyorum iyiki var diye:) onsuz bi hayatı düşünemiyorum bile..destek almaya ihtiyaç duyuyorsanız gidin doktora..bende sonradan pişman olmuştum keşke gitseydimde depresyondan belki daha çabuk sıyrılırdım diye..bide unutmayın sizdeki huzursuzluk gerginlik bebişinizede yansır..onuda huzursuz edersiniz..elinizden geldiği kadarıyla eskiyi düşünmemeye çalışın..sürekli bu durumun geçeceğini söyleyin kendinize..dışarı falan çıkabiliyormuşsunuz sık sık yapın mutlaka..benim eşimde çok anlayışlıydı falan ama adamla sürekli papaz ola ola hala aramız bozuk :))))

gozunu nkorkutmak gıbı olmasın ama benımde agır oldu bebekten soguma falan degılde aglama krızlerı kaynanam ve kayınpederım cok kaldılar ve ben oyle bunaldımkı anlatamam bıde dogumum cok agır gecmıstı kayınvalıdenın herseye karısması yalan yanlıs esıme konusması kayınpederımın hep evde olması benı bogdu sımdı bıle anlatırken daraldım hıc dusunmek bıle ıstemıorum en guzel gunlerım berbat oldu onlar gıttı ama agır hasar aldım kendıme gelmeme 4 ay surdu ınanırmısınız

doğumuma kısa bir süre kala haberlerde loğusalık depresyonuna giren bir kadının kapı kolunu yuttuğu ve ameliyetla kolun çıkarıldığına dair bir haber izlemiştim
doğum yapmak kolay bir şey değil,bütün hayatınız birden bire değişiyor ve artık önemli olan sen değil,bebeğin oluyor.bunu kabullenmek güzel olduğu kadar zor da.annelik ne kadar harikaysa bir o kadar da ağır bir yük.istesen d ekendini düşüneiyorsun ve bu düşünce ilk zamanlarda insanı fazlasıyla yoruyor.
dilinden anlamıyorsun,ne yapacağını bilmiyorsun,istediğin şeyleri yapamıyorsun...
ağlamak nedir ki,bence hiç abartılacak bir şey değil.
ben hep gözümün ucnda bir damla yaşla büyütüyorum kızımıdayanamıyorum,artık büyüdü çok şükür,iyi kötü anlıyorum onu.kafasını tutup gözünden boncuk boncuk yaşlar akarken 'annem ne oldu neren acıdı'diye sorduğumda eliyle sehpanın köşesine elini pat pat vurup sonra kafasına vuruyor ağlayarak,gel de ağlamacanım yandı buraya vurdum diyor yani
ağlamaktan korkma arkadaşım,depresyon falan değil bunların adı,annelik...
güle güle büyüt bebeğini,herks geçiyor bu yollardan,sen de geçeceksin elbet.hiç bebekten soğunur mu

esracım sagolasın yanıtın icin :)

lohusalık sendromu yasayp yasamayacagın yalnızca bir seye baglı:
cevrendeki insanların sana olan tutumuna.
eşin / eşinin ailesi sana destek olacak mı?

bnde lohusalıgımda cok uzuldum cok agladım ama bu 60 gun surdu.
ama asla ve asla bebegimden sogumadım.
tam tersi beni rahatlatan tek sey onun minik suratıydı.
60 gun sonra ise hersey gecti cok sukur.

vs2010 .!.:

yazdıklarını okuyunca çok şükür beni anlayabilecek biri var dedim..
senin yaşadıklarını şu an galiba daha agır bir şekilde yaşıyorum. kızım 3 aylık oldu ama ben eski hayatımı özlemekten kurtulamadım bir türlü. dışarı çıkp gezebiliyorum, eşim sagolsun cok anlayıslı ne istersem yapıyor kızımızı da alıp cıkıyoruz ama ne yana baksam eski BEN'i goruyorum. orda eskiden ne yaptıysak onu yapmak istiyorum ve eşimle başbaşa olmak istiyorum.bizim cok guzel gunlerimiz oldu eşimle, kendisine hastalık derecesinde aşıgım zaten, şimdi hala o aşık aşık gezmelerimizi özlüyorum. beynim sürekli flash back yapıyo nereye gittiysek aklıma geliyor hava da ucak gorsem duygulanıp aglıyorum dugunumuze giderken binmştik diye...bu kadarı normal gelmiyor bana 3 ay sonra hala mutsuzum ve geçmişte yaşıyorum sanki. eşim hala aynı adam ama onu o kadar yordum ki huysuzluklarım ve sinirliliğimle, adamcagız da artık dha gergin tepkiler vermeye basladı. ben artık bugünü yasamalıyım, özgür BEN gerilerde kaldı ama bak bu cümleyi yazarken bile içimde bir yangın var sanki... nasıl kurtulacagım yardım almalıyım belki de bu hallerim bana hiç normal gelmiyor...((

Genişletmek için tıkla...

merhaba canım. sanki bu yazdıklarını ben yazmışım gibi. tıpkı benim hissettiğim ve yaşadığım şeyler. kızım 13 aylık oldu. ilk başlarda ben de bir türlü alışamadım bebekle yaşamaya. eski hayatımı çok özlüyordum. eskiden ne kadar özgürdüm çok gezer çok uyurdum. evliliğm harika gidiyordu. eşimi çok severek evlenmiştim. bir senelik evliydim hamile kaldım planlı degildi. eşim askere gitti zaten iki aylık hamileyken ve ben çok bunaldım depresyona girdim. bir türlü kabullenemedim karnımdaki bebeğimi. canım yavrum benim şimdi ona baktığımda içim acıyor. eşim askerden geldi doğuma iki ay kala. doğumdan sonra daha da kötü karamsar mutsuz bir insan oldum. değişen hayatıma alışamıyor ve sürekli eski günleri hatırlayıp ağlıyordum. kızım hiç büyümeyecek ve ben hep böyle yaşayacağım diyordum. sürekli ağlama krizlerine giriyordum. hayatımda hiç bu kadar çok ağlamamışımdır herhalde. kendimi anne olduğum için çok değersiz buluyordum. anne olmayı bir türlü sevememiştim. ve bunları sürekli dile getirdiğim için eşimle aramızda hala da devam eden bir soğukluk girdi. bilmiyorum eskisi gibi olabilir miyiz? hala beni sevdiğini söylüyor ama ben aramızda birçok şeyin değiştiğimi biliyorum. kendisi çok anlayışlı ve sabırlıdır. benimle ilgileenir sıkıldığım zaman alır çıkarır dışarı gezdirir bebeğe bakar beni dinlendirir. bu kadar sabırlı bir adamı bile çıldırtabiliyorum maalesef.
artık ilk aylardaki kadar karamsar değilim. kızıma iyice alıştım onsuz bir hayat düşünemem kesinlikle. büyüdükçe daha çok seviyorum onu. şu anda kendi halinde oyun oynuyor beni hiç üzmüyor. tabi yine arada kafamı attırdığı oluyor ama sabretmeye çalışıyorum. annelik sabırdan başka bir şey değil. herhalde daha da iyi olacağım ilerde ümit ediyorum. o eski özgür beni tabi hiç unutamıyorum. ama kızımız biraz daha büyüyünce yine yaşayabiliriz diye düşünyorum eskisi kadar olumsuz değilim artık.
bi de ben doktora da gittim bu durum için. ancak doktor emzirdiğim için doğru düzgün bir ilaç yazmadı. emzirmeyi kestikten sonra tekrar gel dedi. ama bence sen de git doktora belki bir faydasını görebilirsin. geçicek bu günler inş hepimiz için. mutlu güzel bir hayat yavrularımızla bizim olacak.

vs2010 .!.:

yazdıklarını okuyunca çok şükür beni anlayabilecek biri var dedim..
senin yaşadıklarını şu an galiba daha agır bir şekilde yaşıyorum. kızım 3 aylık oldu ama ben eski hayatımı özlemekten kurtulamadım bir türlü. dışarı çıkp gezebiliyorum, eşim sagolsun cok anlayıslı ne istersem yapıyor kızımızı da alıp cıkıyoruz ama ne yana baksam eski BEN'i goruyorum. orda eskiden ne yaptıysak onu yapmak istiyorum ve eşimle başbaşa olmak istiyorum.bizim cok guzel gunlerimiz oldu eşimle, kendisine hastalık derecesinde aşıgım zaten, şimdi hala o aşık aşık gezmelerimizi özlüyorum. beynim sürekli flash back yapıyo nereye gittiysek aklıma geliyor hava da ucak gorsem duygulanıp aglıyorum dugunumuze giderken binmştik diye...bu kadarı normal gelmiyor bana 3 ay sonra hala mutsuzum ve geçmişte yaşıyorum sanki. eşim hala aynı adam ama onu o kadar yordum ki huysuzluklarım ve sinirliliğimle, adamcagız da artık dha gergin tepkiler vermeye basladı. ben artık bugünü yasamalıyım, özgür BEN gerilerde kaldı ama bak bu cümleyi yazarken bile içimde bir yangın var sanki... nasıl kurtulacagım yardım almalıyım belki de bu hallerim bana hiç normal gelmiyor...((

Genişletmek için tıkla...

merhaba canım. sanki bu yazdıklarını ben yazmışım gibi. tıpkı benim hissettiğim ve yaşadığım şeyler. kızım 13 aylık oldu. ilk başlarda ben de bir türlü alışamadım bebekle yaşamaya. eski hayatımı çok özlüyordum. eskiden ne kadar özgürdüm çok gezer çok uyurdum. evliliğm harika gidiyordu. eşimi çok severek evlenmiştim. bir senelik evliydim hamile kaldım planlı degildi. eşim askere gitti zaten iki aylık hamileyken ve ben çok bunaldım depresyona girdim. bir türlü kabullenemedim karnımdaki bebeğimi. canım yavrum benim şimdi ona baktığımda içim acıyor. eşim askerden geldi doğuma iki ay kala. doğumdan sonra daha da kötü karamsar mutsuz bir insan oldum. değişen hayatıma alışamıyor ve sürekli eski günleri hatırlayıp ağlıyordum. kızım hiç büyümeyecek ve ben hep böyle yaşayacağım diyordum. sürekli ağlama krizlerine giriyordum. hayatımda hiç bu kadar çok ağlamamışımdır herhalde. kendimi anne olduğum için çok değersiz buluyordum. anne olmayı bir türlü sevememiştim. ve bunları sürekli dile getirdiğim için eşimle aramızda hala da devam eden bir soğukluk girdi. bilmiyorum eskisi gibi olabilir miyiz? hala beni sevdiğini söylüyor ama ben aramızda birçok şeyin değiştiğimi biliyorum. kendisi çok anlayışlı ve sabırlıdır. benimle ilgileenir sıkıldığım zaman alır çıkarır dışarı gezdirir bebeğe bakar beni dinlendirir. bu kadar sabırlı bir adamı bile çıldırtabiliyorum maalesef.
artık ilk aylardaki kadar karamsar değilim. kızıma iyice alıştım onsuz bir hayat düşünemem kesinlikle. büyüdükçe daha çok seviyorum onu. şu anda kendi halinde oyun oynuyor beni hiç üzmüyor. tabi yine arada kafamı attırdığı oluyor ama sabretmeye çalışıyorum. annelik sabırdan başka bir şey değil. herhalde daha da iyi olacağım ilerde ümit ediyorum. o eski özgür beni tabi hiç unutamıyorum. ama kızımız biraz daha büyüyünce yine yaşayabiliriz diye düşünyorum eskisi kadar olumsuz değilim artık.
bi de ben doktora da gittim bu durum için. ancak doktor emzirdiğim için doğru düzgün bir ilaç yazmadı. emzirmeyi kestikten sonra tekrar gel dedi. ama bence sen de git doktora belki bir faydasını görebilirsin. geçicek bu günler inş hepimiz için. mutlu güzel bir hayat yavrularımızla bizim olacak.

Allaha şükürler olsun ki üç evladım var hiç birinde öyle büyük boyutta lohusalık depresyonu yaşamadım.Benden önce yazılanları okudum ve arkadaşlar çok doğru şeyler yazmışlar.
Kendi açımdan değerlendirirsem 27 yaşında anne oldum.Yeterince gezmiş ve evliliğimizin 3.senesinde artık çok istemeye başladığım bir zamanda hamile kalmıştım.İlk doğumumda annemin yanındaydım.Annem babam ilk torun olacağı için heyecanlıydı tabi.Bebeğim 2 aylık oluncaya kadar onların yanında kaldım.Sadece bebeğimle ilgilendim.Hiçbir ev işi yapmadım.
Çok mutluydum o zamanlar.. Bebeğim genel olarak bakıldığında çok gazı olmayan sakin bir bebekti.Kişilik olarak zaten pozitif bir insanımdır.Bütün bunlar birleşince her şey çok güzeldi...
İkinci doğumumda ise bebeğim kolikliydi ve sabaha kadar ağlıyor geceleri beni uyutmuyordu.İşte o zaman bebeğimle ağlıyordum.3 ay bu şekilde geçti.Bebeğime karşı çok çaresizdim hiç bir şey onu susturmuyordu ve ben ise bebişime bakıp ne zaman -yorgunluklardan bitik bir halde çoğu kez sızarken- bebişimi öpüp koklayacağım diye düşünüyordum.Annem ise yanıma gelmişti ama bu sefer bazı nedenlerden dolayı (özellikle büyük yavrumun annemi dinlememesinden vs..) annemle çatışmaya başlamıştım.

Son doğumumda ise bu bebek nasıl büyüyecek,ya Ona bir şey olursa ,ya bana bir şey olursa,üç çocuğu nasıl büyütücem,evlat sayısı fazlalaşınca insan daha çok bölünüyor artık üç canım daha var üç sevinç,üç kaygı,üç dert gibi düşünüp kafayı dağıtıyordum.

Pembe hayaller kuruluyor oysa ki...Bebek doğacak öpüp koklayacağız.O da, bebekler gibi uyuyacak bizde eşimle sarılıp bebişimize bakacağız..Nerde???

bu baslıgı actıgım ıcın okadar mutluyum kı. zaten bız bayanların boyle bir sitesının olması cok guzelken ınsan verım aldıkca daha da mutlu oluyor. hepınıze tek tek tesekkur ederım. benım henuz bebegım yok oyuzden deneyımlerımı paylasamayacagım ben sadece annemın ve arkadaslarımın yasadıklarını bılıyorum. annem oldukca zor bir dogum sonrası gecırıp hayatın kıyılarına gelmıstı. halusınasyonlar goruyor hep aglıyordu. buyuzden zaten kardesımı 5 yasına kadar buyutmek durumudna kaldım.
bence hıc bir kadın kendısıne karısılmasını ıstemıyor aslında ne kayınvalıdesı ne annesı olsun. dgum sonrasında ıse muhtac oldugun ıcın bu karısma durumlarına daha cok maruz kalıyorsun. ben sahsen o karısma olaylarını yasayıp daha az yorulacagıma bana karısılmasın ama esımle paylasarak bakarım dıye dusunuyorum daha huzurlu olurum. benım annem de cok karısan bir ınsandı cunku hep buyuk oldukları ıcın her konuda bir fikirleri oluyor hele cocuk hasta olursa vs su ılacı suzaman ver aman onun ustune bunu verme cok giydirme ınce giydirmişssin. ya da sen disiplin yaratmaa calısırken uyku duzenınde bıle kucaga almalar kıyamamalar vsvs her olay bir sorun aslında ama tek abkarken oylemı uykunu da yemegınıde ona gore sen ozgurce ayarlayabılırsın en guzelı tabı guvenılır bır bakıcı destegı almak.
emzırırken ılac alamama bence de acı ama ben doktor destegı almaktan yanayım isteyen kısılere psikolog da onerebılırım guvendıgım.
sevgıler.

bende yasadım hastanede kaldım dogumdan sonra 10 gun delırıcektım sureklı aglamalar 3 yasında da oglum vardı evde babasıyla ve babannesıyle kalan onun ozlemı cok oldu delırmedıgıme sukredıyorum sureklı durmaksızın hıckırıkla aglamalar gunler gecmıyodu ordan cıkamıycakmışım gıbı gelıyodu oglumu cook ozluyodum bebek olan yanımdaydı ama ben yanımda olmayan ıcın uzuluyordum ogluma cook duskun bır anneydım doktor taburcusun dedıgı zaman doktor hanımları optum sarıldım oan cunku ogluma kavusucaktım o benım herseyım suan ıyıyım baya atlatamadım aklıma geldıkce huzunlenıyorum cook sukur ıyıyım ogullarımla yanımda onları coook sevıyorum allah kımseyı evlatlarından ayırmasın ogunler gectı sukur allah kımseye yasatmasın ben bugune kadar okadar caresız okadar cokk aglamadım...............................................

Buradaki mesajları okuyup ortak duyguları paylaşanları gördükçe insan bir nebze olsun kendini suçlamaktan kendine aşırı yüklenmekten kurtuluyor.
Bende 10 gün önce doğum yaptım ve epiduralle yapmama rağmen inanılmaz zor bir doğumum oldu, saatlerce sancı çektim, birkaç defa bayıldım, hala aklıma geldikçe sinirden gözlerim doluyor... Elhamdülillah bebeğimi sağlıkla kucağıma aldım.
Hastanedeki ilk gün heyecan doluydum bebeğime ve anneliğime karşı. Ancak gün geçtikçe içimi karamsarlık bürümeye başladı. Bebeğimi yeterince sevemiyormuşum gibi geliyor,içimii sürekli bu suçluluk dolduruyor.
Evlendikten 2 sene sonra çocuk sahibi olduk, aslında içimde kalan hiçbirşey yok,dolu dolu yaşanmışlıklar gezmeler tozmalar. Evlenmeden öncede çalışan istediği zaman istediği yere giden özgür şen bir insandım. Evlendikten sonra eşiminde uyumuyla herşey dahada güzelleşerek devam etti.
Ancak şu an hayatımda asla bırakamayacağım arkamı dönemeyeceğim bu sorumluluk bana ağır geliyor sanırım, bir kabullenemeyiş, bir anlamayış söz konusu. Düşünsenize belki eşiniizi bile Allah korusun bırakabilirsiniz ama bebeğinizi asla bırakamazsınız arkanızı dönemezsiniz, o sizin sonsuz bir parçanız artık ve bu duyguya alışmak beni çok zorluyor. Onun herşeyinden benimden sorumlu olmam, en basit ağlamasında susturamamda bile psikolojimi çökertiyor.
Canınız istediğinde kapıdan çıkıp gidememe fikri vs. İnsan düşündükçe sayısız ayrıntı geliyor aklına ve bu ayrıntılarda boğulmaya başlıyor.
Hiç kendimi bu kadar sulugöz görmemiştim. Şükrediyorumki dünyalar iyisi bir eşim var ve annemde yanımda...
Ama üzerimden bu suçluluk duygusu bu hüzün hiç gitmiyor...