Doğum Sonrası Lohusa Sendromu

Ben de yaşıyorum bu duyguları. İnsanlar bebeğimle ilgili birşeyler tavsiye edince boğasım geliyor hepsini. Sanki bana bebeğime bakamadığımı ima ediyorlar gibi geliyor. Kayınvalidemden allah razı olsun doğumdan sonra evimde işimi yaptı, yemeğimi yaptı.Hakkını asla ödeyemem. Ama hala bebekle ilgili tavsiyeleri oluyor çıldırıyorum. Artık 4 ay oldu bebeğimi tanıyorum. Ama insanlara bunu gösteremedim sanırım. Emzirmeme bile başkaları karar verir oldu. Öyle yaparsın aa o öyle olurmu derler, yapmazsın neden yapmadın derler. Bunladım yani bu tavsiye meraklılarından. Her çocuk ve anne farklıdır. Neden kimse anlamak istemiyor.

Sanki bebeğimi benden alacaklarmış gibi geliyor. Eşimin babaannesi "bu çocuk 1 yaşını geçince bana verin ben bakayım" dedi.Lohusa kadına söylenir mi bu ya. Zaten hamileyken de sen erken doğurursun diyip duruyordu,deli oluyordum. Onun stresiyle sancı gelmedi sezeryana alındım. Bir de bizim üzerimizde nazar var diyorlar. Kendi kendinize nazar getiriyor olabilir misiniz acaba?

Sütün az da dediler. Oysa doktor bu çocuğa mama mı veriyorsun demişti,o kadar iyi gelişmiş oğlum anne sütüyle. Ben de inat ettim. Bol bol sütüm var diye düşündüm hep ve sütüm daha da arttı.

Yani benim depresyonum sinir bozucu insanlar yüzünden. Yeri geldi eşim beni ailesinin yanında tersledi.

Hey gidi hey. Daha beterlerini yaşayan tanıdıklarım da var. Yine de halime şükrediyorum. Kulağımı tıkar geçerim bundan sonra.

23 gün önce doğum yaptım.Onu hastanede bırakıp eve dönecekmişim gibi gelmişti ilk gün.Sezeryanın acılarına göğüs yaraları ve kanamaları eklendi.Bu çocuk acıktı annesi dediklerinde tüylerim diken diken oluyordu.Onun yüzünden acı çekiyordum ama onun için de üzülüyordum.İyi bi anne olsaydım memem yara olmazdı,çektiğim acıya katlanabilirdim,onu 2.günden mamaya mecbur bırakmazdım.

Eve geldikten sonra 7 gün boyunca annem ve k.validem sıralı olarak kaldılar yanımda.Allah'tan etrafımdakiler misafircilik oynamanın sırası değil önce anne iyi olsun sonra geliriz dediler ve beni sahte gülümsemelere maruz bırakmadılar.Ama evimde bi yabancının (bu annem bile olsa yabancıydı benim için) olması beni çok rahatsız etti.Eşime işe gidip beni yalnız bırakma diye ağlayarak yalvarmıştım.Yürüyemesem bile gelmeseler dediğim anlar oldu.Laf sokan,akıl veren kişiler değil 2 annemde ama herşeyleri varlıkları bile sinirimi bozdu hep.Emziremediğim için mama yapıyorlardı,bebek onlarla beraber başka odada yatıyordu.Ağlamasını bile duymadım gece.Altı değişti,bakımı yapıldı,karnı doydu.Ama sadece o vardı sanki evde.Sevdiğin çorba diyip kimse kendiliğinden bişey yapmıyordu bana.İstediğin bişey varmı sorusuna hep hayır dedim ben.Açlıktan ölsem bile acıktım demedim.Kuru ekmek yerken izlediler beni.Kimse yemek yaptım hadi kalk demedi.Eşime bile akşam yemeklerini ben yaptım acıdan bayılma noktasına gelsem bile.Kimsenin aklına benim durumum gelmedi.Sinirlendikçe daha çok acı çektim,sakinleşemedim,iltihap kapar diye drun söylediği tarihten 3 gün sonra duş almama izin verdiler,göğüs acısı,emzirememenin verdiği sıkıntı,herkesin bebekle ilgilenmesi,eşimin yinemi kötüsün tavrı dahada beter yaptı beni.

Sonra herkes evine gitti.Bu seferde arayıp kız nasıl demek için aradılar hep.Kimse geleyim de sen de yat uyu yada bi kap yemek yapayım demedi.Doğurduğum günden beri canım börek istiyor,ne yapacak halim var,ne birinden isteyecek karakterim...

17 gün boyunca pencereden bakmama bile izin vermediler,öyle güzel korkutuyorlarki insanı ben bile korkar oldum kendi rüzgarımdan hasta olurum diye.Sonunda isyan edip çıktım.Basit bi market alışverişi bile 1-2 gün mutlu olmama yetti.

Hamileliğim ve lohusalığım boyunca beni en çok geren şey ise gelip bana dertlerini anlatmaları oldu.Aman o hamile üzmeyelim,saklayalım ondan dedikleri tavrı bana da yapmalarını bekledim yapmadılar. Bu kadar sağlam görünmek,dert babası olmaktan nefret ediyorum.Çoğu zaman başka şeyler düşünüp dinlemedim karşımdakini.Hissetseler bile kesmediler sıkıntılarına bende çare aramayı.

Diyeceğim o ki yalnız bırakılmak sadece bedensel değil ruhsal da olmalı.Dengeli olmalı,bebeğin basit günlük ihtiyaçlarını herkes görür.Ama anneyi anlamaya çalışmak yürek ister.Sebepsiz yere ağlamaz hiç kimse.Lütfen hamilelere ve lohusalara özel davranın....

allahım ne günlerdi onlar çok fena bi sendrommuş doğumdan önce söylerlerdi kırklıyken bebeğini annene bırak çık dolaş bi saatte olsa ayrı kal bebeğinden diye yok artık diyodum ne kadar sıkıntılı olabilir ki nie bırakayım bebeğimi diye. ama doğurduktan sonra herşey farklı oluo eşinden bir sürü beklentin oluyo ama göremeyince ayrı sinirleniyosun bebeğine bakmayı bilmediğin için ilk olanları söylüyorum ağlayınca napcağını bilmediğnden kendine ayrı sinirleniyosun e haliyle uyku da yok o zaten yıpratıyo seni dikiş ağrıları elalemin lafları derken oturup saatlerce ağlıyosun benim iki hafta sürmüştü allahım çok zordu inşallah yaşanmaz bidaha aynı şeyler

Bugün bebeğimin 21. günü. İlk 10 gün çok ağır bir depresyon geçirdim. Şuanda daha iyiyim, ama yinede en az günde 1-2 kere ağlıyorum. İlk günler tüm gün ağladım diyebilirim. Etrafımdaki insanlar lohusalığımı, anneliğimin ilk günlerini burnumdan getirdiler. Eşimin ailesi başka şehirde. Çocuk doğar doğmaz kayınvaldem ve kayınbabam geldi. İyileşmemi hiç beklemediler. Sonra annem değişik triplere girdi. Sürekli kayınvaldeme ve eşime laf soktu, gerginlik çıkardı. Hatta daha hastaneden çıkmadan doğum yaptığımın ertesi sabahı beni bile azarladı, küstü çekti gitti, sonra ablam geri getirdi. Doğum yapalı 24 saat olmamış insana böyle yaptı. Evdede gerginlik olunca annem ilk gece kaldıktan sonra çekti gitti, sonraki günler 1 saat misafir gibi uğradı, surat asıp gitti. Eşim ztn hemen işe başladı. Ben kayınvaldemin eline kaldım. O ise sessiz sakin bir insandır, ama elinden hiçbir iş gelmez. Yemek yapmayı biliyor ama bana yemek dahi yapmadı. Bütün gün kuru pasta yedim, büyük acılar çekerken bebeğimin tüm bakımını kendim gördüm. Ne bir alt değiştirmeme yardımcı oldu, ne sen çok yoruldun ver ben uyutayım sen dinlen dedi. Eşim işten gelene kadar bebeğimin tüm bakımını kendim üstlenmek zorunda kaldım. Oturduğum yerden tutunmadan kalkamazken kucağımda bebekle kalkıyordum. Gerçekten annemin ve kayınvaldemin yaptıklarını hiç unutmayacağım. En güzel günlerimi eziyete çevirdiler. Beslenemediğim için ilk hafta sütüm az geldi, bebeğim doymadığı için huysuzdu sürekli ağlıyordu. Kucağıma alıp onla birlikte hüngür hüngür ağladığımı bilirim. Sonra eşimin ailesi gitti, annem sabah gelip akşam gitti. Hakkını yemeyim çok güzel baktı banada bebeğimede. Çeşit çeşit yemekler yaptı, o gelince sütüm arttı. Bebeğimlede ilgilendi. Ama çenesi hiç durmadı, sürekli şikayet, sürekli söylenme. Psikolojik olarak hala iyi değilim. Şuanda iyileştim, tüm işimi kendim yapacağım, yeterki huzurlu olayım.
Allahtan eşim çok anlayışlı ve destekçi. O da diğerleri gibi olsa heralde tamamen kafayı yiyebilirdim.

Herkes gibi bnde yaşadım olması gerekende bir süreç geriye dönüp baktığımda şimdi nekdr gülüyorum kendime:)))

doğum yapalı beş gün oldu ve sanırım bir çeşit depresyon yaşıyorum. uykuya çok düşkün bir insanken şimdi sabahlara kadar emzirmek, alt değiştirip gaz çıkarmak bana ağır gelmeye başladı yoruldum. annemle kayınvalidenin sürekli emzir emzir lafları, babamın bana sabır tavsiye eden konuşmaları... en önemlisi de eşimin hödük tavırları... isim konusunda hala benimle çatışması mesela... ama ennn önemlisi de ben doğumun ertesi günü evime geldiğimde bebek bakımıyla ilgili eksik yaptığım şeyler için bana sinirlenmesi, çevresindeki insanlardan duydukları doğrultusunda bal yemeyeceksin kırmızı meyveler yasak zararlı falan diyerek beni azarlaması ve doğumun ertesi akşamı odamızda yalnız kaldığımızda sanki hiç özel bir durum yokmuş gibi herhangi bir günmüş gibi davranıp bir sarılıp öpmemesi çaktırmadan ağlıorum her gün.

kemece .!.:

bence çözüm yanında kimse bulundurmamak falan değil, doğum sonrası hem fiziksel olarak hem de psikolojik olarak sana destek verebilecek birilerinin muhakkak yanında olması gerekiyor tabi doğru kişilerin. Seni yüreklendirecek, bugünlerde geçecek diye kendi anılarını olumlu anlatacak, ev işleri ve senin ve bebeğin bakımı konusunda titiz sabırlı,becerikli birilerinin senin yanında olup sen demeden, kafa yormadan yemek,ev işleri,misafirler konusunda gerekli işleri yapması çok iyi olur. Öbür türlü kendine güveniyorsan tabiki üstesinden gelirsin ama doğru insanlar yanındaysa keyfini çıkararak bebeğinin ilk günlerini psikolojik olarak kolay atlatırsın diye düşünüyorum. Öyle imrenirim ki, annem geldi şunu yaptı, bunu etti gitti diyip anne sevgisiyle destek alanlara, tabi bu kimse eş, iyi bir arkadaş yada kayınvalide de olabilir. Ancak doğum öncesi elektrik almadığınız insanları kesinlikle doğum anında yada sonrasında pek yanınızda bulundurmayın, bir yolunu bulup engelleyin. Birde her bayan az çok bunu yaşıyor diyerek kendinize telkin de vermek lazım, çünki çocuk sahip olduktan sonra hiç bir şey eskisi gibi olmayacak sen bile.

Genişletmek için tıkla...

Çözüm yanında kimse olmaması değil, doğru kişi olmalı.
Sözünün altını kalın çizgilerle çiziyorum kemece.
Sağlıkla büyütün evlatlarınızı kızlar.
Analı babalı, hayırlı, sağlıklı, ömürlü olsunlar İnşallah.

ozlemgnd .!.:

hiç bunları düşünme..evet öyle bi olay var sende yaşarsan çook normal ama şimdiden düşünme.. bende doğurmadan önce duymuştum yok artık nasıl olurki bu demiştim ama çok ciddi bir depresyon yaşadım..bebeğime zarar vermek asla aklımdan bile geçmedi..kendimi ise camdan atmak istedim bi çok sefer..sürekli herşeye ağlıyodum..bebeğim hep öyle küçük kalacak hiç büyümeyecek ben hep evde oturacağım herkes beni bebekle bırakıp gidecek sanıyodum..ve elimde değildi..sadece kendini şimdiden hazırla bir çok şeye.. hayatın komple değişecek..lafta değil bu gerçekten komple..uyku, yeme içme, özel hayat ,oturup sakin sakin yemek yemek , dışarda gezmek , sinema alışveriş, tv de bir filmi başından sonuna kadar izleme felan biraz unut bunları:) ben o dönemde şunu dediğimi hatırlıyorum bu saydıklarımı keşke daha çok yapsaymışım şimdi canım istemezdi belki bunları yapmayı:) ama şunu da bilki dünyanın en güzel en tarif edilmez duygusunu tadacaksın..ben yaklaşık 4 ay sonra çıkabildim lanet depresyondan..kızım ay sonunda 2 yaşını bitirecek..allahın her günü şükrediyorum onu doğurduğum hayatımda olduğu için..depresyon yüzünden başlarda çookk pişmandımm:))umarım sen yaşamasın.. yaşarsanda bu depresyonu hep kendine geçeceğini söyle olurmu..nasıl başladığı ve nasıl geçtigi için belirgin bişey söyleyemem..zamanla heralde bu hayatı kanıksıyosun eski hayatının unutup onunla yaşamaya alışıyosun ve bu hayat normal gelmeye başlıyo..bende en azından bu süreç böyle oldu:) ben 5. gün falan girmiştim depresyona..ama ben evde oturmaktan nefret ederdim..bebek olunca malum hep evdesin..ve ağlayıp duran sana muhtaç minicik bi canlı var..ne yapacağını bilemiyosun..panikliyosun hastamı diye..şimdi diyorum o zamanlar acaba ne bekliyodumki oyuncak bebekmi:)

Genişletmek için tıkla...

ozlemgnd .!.:

hiç bunları düşünme..evet öyle bi olay var sende yaşarsan çook normal ama şimdiden düşünme.. bende doğurmadan önce duymuştum yok artık nasıl olurki bu demiştim ama çok ciddi bir depresyon yaşadım..bebeğime zarar vermek asla aklımdan bile geçmedi..kendimi ise camdan atmak istedim bi çok sefer..sürekli herşeye ağlıyodum..bebeğim hep öyle küçük kalacak hiç büyümeyecek ben hep evde oturacağım herkes beni bebekle bırakıp gidecek sanıyodum..ve elimde değildi..sadece kendini şimdiden hazırla bir çok şeye.. hayatın komple değişecek..lafta değil bu gerçekten komple..uyku, yeme içme, özel hayat ,oturup sakin sakin yemek yemek , dışarda gezmek , sinema alışveriş, tv de bir filmi başından sonuna kadar izleme felan biraz unut bunları:) ben o dönemde şunu dediğimi hatırlıyorum bu saydıklarımı keşke daha çok yapsaymışım şimdi canım istemezdi belki bunları yapmayı:) ama şunu da bilki dünyanın en güzel en tarif edilmez duygusunu tadacaksın..ben yaklaşık 4 ay sonra çıkabildim lanet depresyondan..kızım ay sonunda 2 yaşını bitirecek..allahın her günü şükrediyorum onu doğurduğum hayatımda olduğu için..depresyon yüzünden başlarda çookk pişmandımm:))umarım sen yaşamasın.. yaşarsanda bu depresyonu hep kendine geçeceğini söyle olurmu..nasıl başladığı ve nasıl geçtigi için belirgin bişey söyleyemem..zamanla heralde bu hayatı kanıksıyosun eski hayatının unutup onunla yaşamaya alışıyosun ve bu hayat normal gelmeye başlıyo..bende en azından bu süreç böyle oldu:) ben 5. gün falan girmiştim depresyona..ama ben evde oturmaktan nefret ederdim..bebek olunca malum hep evdesin..ve ağlayıp duran sana muhtaç minicik bi canlı var..ne yapacağını bilemiyosun..panikliyosun hastamı diye..şimdi diyorum o zamanlar acaba ne bekliyodumki oyuncak bebekmi:)

Genişletmek için tıkla...

ozlemgnd .!.:

hiç bunları düşünme..evet öyle bi olay var sende yaşarsan çook normal ama şimdiden düşünme.. bende doğurmadan önce duymuştum yok artık nasıl olurki bu demiştim ama çok ciddi bir depresyon yaşadım..bebeğime zarar vermek asla aklımdan bile geçmedi..kendimi ise camdan atmak istedim bi çok sefer..sürekli herşeye ağlıyodum..bebeğim hep öyle küçük kalacak hiç büyümeyecek ben hep evde oturacağım herkes beni bebekle bırakıp gidecek sanıyodum..ve elimde değildi..sadece kendini şimdiden hazırla bir çok şeye.. hayatın komple değişecek..lafta değil bu gerçekten komple..uyku, yeme içme, özel hayat ,oturup sakin sakin yemek yemek , dışarda gezmek , sinema alışveriş, tv de bir filmi başından sonuna kadar izleme felan biraz unut bunları:) ben o dönemde şunu dediğimi hatırlıyorum bu saydıklarımı keşke daha çok yapsaymışım şimdi canım istemezdi belki bunları yapmayı:) ama şunu da bilki dünyanın en güzel en tarif edilmez duygusunu tadacaksın..ben yaklaşık 4 ay sonra çıkabildim lanet depresyondan..kızım ay sonunda 2 yaşını bitirecek..allahın her günü şükrediyorum onu doğurduğum hayatımda olduğu için..depresyon yüzünden başlarda çookk pişmandımm:))umarım sen yaşamasın.. yaşarsanda bu depresyonu hep kendine geçeceğini söyle olurmu..nasıl başladığı ve nasıl geçtigi için belirgin bişey söyleyemem..zamanla heralde bu hayatı kanıksıyosun eski hayatının unutup onunla yaşamaya alışıyosun ve bu hayat normal gelmeye başlıyo..bende en azından bu süreç böyle oldu:) ben 5. gün falan girmiştim depresyona..ama ben evde oturmaktan nefret ederdim..bebek olunca malum hep evdesin..ve ağlayıp duran sana muhtaç minicik bi canlı var..ne yapacağını bilemiyosun..panikliyosun hastamı diye..şimdi diyorum o zamanlar acaba ne bekliyodumki oyuncak bebekmi:)

Genişletmek için tıkla...

Bir türlü cevap yazmayı beceremedim. Yazdiklarinizi tesadufen gordum. Ayni hisleri yasiyorum. 15 günlük bebeğim. Sürekli bende eski günleri dusunuyorum. Ruya olsaydi keske diyorum. Sonra tabiki bunlari dusundugum icin pismanlik hissediyorum. Kendime güvenimi tamamen sifira vurdum. Yorgunlukta cabasi. Uykusuz gecelerde çok yordu beni ve bunun kisa zamanda bitmeyecegini biliyorum. Annesi okdugum icin bebegimin sanssiz oldugunu dusunuyorum ve daha neler neler. Böyle paylaşımlar da yapacak biri değildim normalde ama yazdiklarinizi okuyunca dayanamadim :) geçeceğini biliyorum birbirimize alışacağız biliyorum ama mutsuzlugumu atamiyorum. Evin eski düzenini esimle basbasa vakitlerimizi özlüyorum. Esimi her gordugumde aglayasim geliyor hele ki bana nasilsin diye sormasin. O zaman yandi iste :) ne diyim allah affetsin akil fikir versin. Geçici elbette biliyorum ama geçene kadar etrafimdakileri bunaltmam insallah

vs2010 .!.:

yazdıklarını okuyunca çok şükür beni anlayabilecek biri var dedim..
senin yaşadıklarını şu an galiba daha agır bir şekilde yaşıyorum. kızım 3 aylık oldu ama ben eski hayatımı özlemekten kurtulamadım bir türlü. dışarı çıkp gezebiliyorum, eşim sagolsun cok anlayıslı ne istersem yapıyor kızımızı da alıp cıkıyoruz ama ne yana baksam eski BEN'i goruyorum. orda eskiden ne yaptıysak onu yapmak istiyorum ve eşimle başbaşa olmak istiyorum.bizim cok guzel gunlerimiz oldu eşimle, kendisine hastalık derecesinde aşıgım zaten, şimdi hala o aşık aşık gezmelerimizi özlüyorum. beynim sürekli flash back yapıyo nereye gittiysek aklıma geliyor hava da ucak gorsem duygulanıp aglıyorum dugunumuze giderken binmştik diye...bu kadarı normal gelmiyor bana 3 ay sonra hala mutsuzum ve geçmişte yaşıyorum sanki. eşim hala aynı adam ama onu o kadar yordum ki huysuzluklarım ve sinirliliğimle, adamcagız da artık dha gergin tepkiler vermeye basladı. ben artık bugünü yasamalıyım, özgür BEN gerilerde kaldı ama bak bu cümleyi yazarken bile içimde bir yangın var sanki... nasıl kurtulacagım yardım almalıyım belki de bu hallerim bana hiç normal gelmiyor...((

Genişletmek için tıkla...

Cok eski bir mesaj ama ben sonucu merak ediyorum 2 ay sonra bebek olacak allah nasip ederse.. Ben şimdiden bu anlattıklarınızı yasıyorum pişmanlık duyuyorum eşime duygularım sizin gibi karnımdaki bebekten onu kıskanıyorum... Siz şimdi nasılsın? Nasıl gecti bu zaman?pişman mısınız? Anne olmak nasıl bir duygu eskiden BEN düşüncesini siliyor mu aklınızdan?

Topitikk .!.:

Cok eski bir mesaj ama ben sonucu merak ediyorum 2 ay sonra bebek olacak allah nasip ederse.. Ben şimdiden bu anlattıklarınızı yasıyorum pişmanlık duyuyorum eşime duygularım sizin gibi karnımdaki bebekten onu kıskanıyorum... Siz şimdi nasılsın? Nasıl gecti bu zaman?pişman mısınız? Anne olmak nasıl bir duygu eskiden BEN düşüncesini siliyor mu aklınızdan?

Genişletmek için tıkla...

Canım arkadaşa sormuşsun ama ben kendiminkini söyleyeyim, ben yaşamadım. Eşim bebeğimizi sevdikçe mutlu oluyorum. O bizim bebeğimiz ve ben onu nasıl seviyorsam o da öyle seviyor. Düşünsene karnında ve Dünya'ya gelmeye hazırlanıyor. Tanıdığı tek kişide sensin. Iki ay oldu doğum yapalı ama eski günlerimizi özlüyorum desem yalan olur. Eskiden mutluyduk, şimdi daha mutluyuz. Hiç pişman Değilim. Hamileyken acaba erken mi diye düşünmüştüm ama doğduğundan beri "iyiki" diyorum sadece. Ve pişman olursam Allah elimden alır diye korkuyorum... Sonuçta bebek kokusuna hasret nice insanlar var...

sankiumrumda .!.:

Canım arkadaşa sormuşsun ama ben kendiminkini söyleyeyim, ben yaşamadım. Eşim bebeğimizi sevdikçe mutlu oluyorum. O bizim bebeğimiz ve ben onu nasıl seviyorsam o da öyle seviyor. Düşünsene karnında ve Dünya'ya gelmeye hazırlanıyor. Tanıdığı tek kişide sensin. Iki ay oldu doğum yapalı ama eski günlerimizi özlüyorum desem yalan olur. Eskiden mutluyduk, şimdi daha mutluyuz. Hiç pişman Değilim. Hamileyken acaba erken mi diye düşünmüştüm ama doğduğundan beri "iyiki" diyorum sadece. Ve pişman olursam Allah elimden alır diye korkuyorum... Sonuçta bebek kokusuna hasret nice insanlar var...

Genişletmek için tıkla...

cok teşekkür ederim canım cevabın için... insan bazı seyleri bilse de bizzat yasayanlardan duymak istiyor.. insallah herkes için herşey daha guzel olur hep...

Topitikk .!.:

cok teşekkür ederim canım cevabın için... insan bazı seyleri bilse de bizzat yasayanlardan duymak istiyor.. insallah herkes için herşey daha guzel olur hep...

Genişletmek için tıkla...

Âmin canım inşaAllah :)

ozlemgnd .!.:

hiç bunları düşünme..evet öyle bi olay var sende yaşarsan çook normal ama şimdiden düşünme.. bende doğurmadan önce duymuştum yok artık nasıl olurki bu demiştim ama çok ciddi bir depresyon yaşadım..bebeğime zarar vermek asla aklımdan bile geçmedi..kendimi ise camdan atmak istedim bi çok sefer..sürekli herşeye ağlıyodum..bebeğim hep öyle küçük kalacak hiç büyümeyecek ben hep evde oturacağım herkes beni bebekle bırakıp gidecek sanıyodum..ve elimde değildi..sadece kendini şimdiden hazırla bir çok şeye.. hayatın komple değişecek..lafta değil bu gerçekten komple..uyku, yeme içme, özel hayat ,oturup sakin sakin yemek yemek , dışarda gezmek , sinema alışveriş, tv de bir filmi başından sonuna kadar izleme felan biraz unut bunları:) ben o dönemde şunu dediğimi hatırlıyorum bu saydıklarımı keşke daha çok yapsaymışım şimdi canım istemezdi belki bunları yapmayı:) ama şunu da bilki dünyanın en güzel en tarif edilmez duygusunu tadacaksın..ben yaklaşık 4 ay sonra çıkabildim lanet depresyondan..kızım ay sonunda 2 yaşını bitirecek..allahın her günü şükrediyorum onu doğurduğum hayatımda olduğu için..depresyon yüzünden başlarda çookk pişmandımm:))umarım sen yaşamasın.. yaşarsanda bu depresyonu hep kendine geçeceğini söyle olurmu..nasıl başladığı ve nasıl geçtigi için belirgin bişey söyleyemem..zamanla heralde bu hayatı kanıksıyosun eski hayatının unutup onunla yaşamaya alışıyosun ve bu hayat normal gelmeye başlıyo..bende en azından bu süreç böyle oldu:) ben 5. gün falan girmiştim depresyona..ama ben evde oturmaktan nefret ederdim..bebek olunca malum hep evdesin..ve ağlayıp duran sana muhtaç minicik bi canlı var..ne yapacağını bilemiyosun..panikliyosun hastamı diye..şimdi diyorum o zamanlar acaba ne bekliyodumki oyuncak bebekmi:)

Genişletmek için tıkla...

Bende bir depresyon adayiyim oyleyse:) araba kullanmayi sosyal aktiviteleri sinemayi tv yi alisveris merkezlerinde gezmeyi ve zaman zamanda evde yalniz kalmayi seven biriyim.bunlardan nasil odun veririm bilmiyorum ve bebegin başima kalma duygusundanda nefret ediyor hirslaniyorum.hazir mi degilim ne :) sanirim bende suan bir oyuncak bebek bekliyorum.

Nolur acil yardım bir aylık bi kızım var ve depresyonu dibine kadar yaşıyorum umutsuzluk karamsarlık endişe atakları yüreğimi sıkıyorda sıkıyor ölüyorum sanki ne olur bana yardım edin hiç bitmeyecek gibi geliyor bu illet yaşayıp atlatan arkadaşlarım Allah rızası için bana destek olun.bugün ağlama krizin bebeğin aşısı sırasında tuttu ve 2saat ağladım bi psikoloğa gittim hem ağladım hem anlattım oda bana seninki tamamen hormonların etkisi yoksa çok güçlüsün ve bunu yenmeyi istiyorsun sadece üzüntüveren hormonların bugünlerde daha aktif dedi psikiyatriste sevketti emziriyorum dedim sütüne geçsede zarar vermeyecek ilaçlar var dedi ordayken iyiydim eve geldim kabus yine çöktü üzerime siz nasıl yendiniz bana bi akılverin eski yaşam dolu haline dönmeyi çok istiyorum cevaplarınızı bekliyorum

Ne olur yardım edin lütfen

Ama bu kadar yazmışsin canim neden kimse bisey yazmamış çok üzüldüm valla yazık sana.Rabbimin merhameti sana yetişsin sana o yardım etsin inşallah biliyorum su an çok ama çok zor bi durumdasin.Geceyi çekip aydınlığa kavuşturan Rabbim seni de bir an evvel aydınlığa çıkarsın inşallah.. Canım yaa çok üzüldüm valla.

xesa .!.:

Ama bu kadar yazmışsin canim neden kimse bisey yazmamış çok üzüldüm valla yazık sana.Rabbimin merhameti sana yetişsin sana o yardım etsin inşallah biliyorum su an çok ama çok zor bi durumdasin.Geceyi çekip aydınlığa kavuşturan Rabbim seni de bir an evvel aydınlığa çıkarsın inşallah.. Canım yaa çok üzüldüm valla.

Genişletmek için tıkla...

Allahım senden razı olsun çok sağol moral verdin bana

Macar019 .!.:

Nolur acil yardım bir aylık bi kızım var ve depresyonu dibine kadar yaşıyorum umutsuzluk karamsarlık endişe atakları yüreğimi sıkıyorda sıkıyor ölüyorum sanki ne olur bana yardım edin hiç bitmeyecek gibi geliyor bu illet yaşayıp atlatan arkadaşlarım Allah rızası için bana destek olun.bugün ağlama krizin bebeğin aşısı sırasında tuttu ve 2saat ağladım bi psikoloğa gittim hem ağladım hem anlattım oda bana seninki tamamen hormonların etkisi yoksa çok güçlüsün ve bunu yenmeyi istiyorsun sadece üzüntüveren hormonların bugünlerde daha aktif dedi psikiyatriste sevketti emziriyorum dedim sütüne geçsede zarar vermeyecek ilaçlar var dedi ordayken iyiydim eve geldim kabus yine çöktü üzerime siz nasıl yendiniz bana bi akılverin eski yaşam dolu haline dönmeyi çok istiyorum cevaplarınızı bekliyorum

Genişletmek için tıkla...

Merhaba. Ben de 1 aralik 2015te dogum yaptim. 24 gunluk lohusayim. Dogumdan sonraki gun evime geldim ve ertesi gun basladi panik ataklarim. Yogun.bir uyku hissi ve bitkinlik olsa da icime dolan heyecan hizlanan kalp atislarim nedeniyle uyuyamadim gunlerce. Kadin dogum doktoruma danisarak gunde 2 kasik passiflora surup kullanmaya basladim. Artik geceleri uyuyabiliyorum ve gunun bazi saatlerinde olumsuz duygulardan tamamen.siyrilip iyi oluyorum. Ama bu surekli olmuyor ne yazik ki. Surekli tekrar ediyor. Ben anneme gittim ve bebegimin herseyiyle annem ilgileniyor, ben yalnizca emziriyorum. Ama kendimi iyi hissettigim anlarda oyle enerji doluyorum ki bebegimi sarip sarmaliyorum ve onu sevdigimi ancak ozaman hissediyorum. Kotuyken ise bebegimle hicbirsekilde ilgilenmek istemiyorum daha dogrusu bunun icin gerekli enerjiyi kendimde bulamiyorum. Ustelik kotu oldugum anda mide bulantisi da aninda geliyor ve birsey yiyemiyorum. Yemezsem enerjimi.daha da kaybederim, bu dusunce de bende daha fazla strese yol aciyor. Bu gelgitli haller artik iyi olma umidimi kirmaya basladigi icin ben.bir psikolog arastirmaya basladim en kisa.zamanda bir psikolog bulup gidicem insallah. Benim ablam daha once depresyon tedavisi gordugu icin bana cok yol gosteriyor ve bubdurumun gecici oldugu konusunda surekli telkin veriyor. Ailem de bu konuda tecrubeli oldugu icin hepsi olumlu anlamda yanimdalar. Esim ve onun ailesi de ayni sekilde. Ben yukarida yazanlarin aksine aglamiyorum, aksine aglayamiyorum. Donuk bir yuz ifadesiyle dolasiyorum evde. Kendi evimde huzurlu oldugum gunleri oyle ozluyorum ki. Dogumdan beri annemin evinde onun yataginda bebegimle ve annemle yatiyorum. Arada iyi oldugumda kendime guvenip evime gittim ancak yine kotu olup anneme geri dondum. Yine de iyi oldugum anlarim icin sukrediyorum, kotu oldugum anlarin da gecmesini bekliyorum sabirla. Cok zor bir durummus. Ablami hic anlamamisim diyorum, bu hissi yasamayan anlayamaz. Siz de yakin zamanda dogum yapmissiniz. Suan nasilsiniz. En kisa zamanda feraha kavusuruz umarim. Selamlar.

Macar019 .!.:

Nolur acil yardım bir aylık bi kızım var ve depresyonu dibine kadar yaşıyorum umutsuzluk karamsarlık endişe atakları yüreğimi sıkıyorda sıkıyor ölüyorum sanki ne olur bana yardım edin hiç bitmeyecek gibi geliyor bu illet yaşayıp atlatan arkadaşlarım Allah rızası için bana destek olun.bugün ağlama krizin bebeğin aşısı sırasında tuttu ve 2saat ağladım bi psikoloğa gittim hem ağladım hem anlattım oda bana seninki tamamen hormonların etkisi yoksa çok güçlüsün ve bunu yenmeyi istiyorsun sadece üzüntüveren hormonların bugünlerde daha aktif dedi psikiyatriste sevketti emziriyorum dedim sütüne geçsede zarar vermeyecek ilaçlar var dedi ordayken iyiydim eve geldim kabus yine çöktü üzerime siz nasıl yendiniz bana bi akılverin eski yaşam dolu haline dönmeyi çok istiyorum cevaplarınızı bekliyorum

Genişletmek için tıkla...

CANIM benim eğer hala yaşıyorsanız bu depresyon u cevapla çok ağır geçirmiş bir anne olarak sana yardimci olmak isterim