- 14 Mayıs 2010
- 310
- 236
dr hanım ben 2.5 yıllık evliyim 27 yaşındayım 10 aylık bir kızım var normalde devlet memuruyum eşimin yurt dışına görevi nedeniyle ücretsiz izin aldım buraya gelince hazır izindeyken çocuk yapmaya karar verdik ve bir kızımız oldu şuan 10 aylık. kaldığımız yer köy bile değil bir mezra gibi bir yer bizim gibi tayinle gelen aileler var başka kimse yok arkadaş komşu hiç kimsemiz yok sosyal ve sağlık imkanı diye bir şey yok çok zorluklarla hamileliğimi geçirdim ve çok ama çok zor bir doğumla kızım dünyaya geldi. hiç kimsemiz olmadığı için, ne benim ne eşimin ailesinden kimse gelemediği için yardım eden olmadı. her zorluğu eşimle göğüslemeye çalıştık çok ama çok zor günler geçirdik bebek olunca dahada zorlaştı her şey ve ben fazlasıyla tahammülsüz sinirli bir insan oldum bu. durumumu zaman zaman bebeğime yansıtıyorum örneğin yemek yemediği zaman uyumadığı zaman ona bağırıyorum bazen ona bağırmamak için kendime vuruyorum duvarları yumrukluyorum tabi ben bağırınca çocuk korkuyor ağlamaya başlıyor ben daha kötü oluyorum dünya başıma yıkılıyor vicdan azabından ölmek istiyorum bu durum her zaman olmuyor yani bebeğim beni çok zorladığı zamanlarda oluyor geçen mesela saatlerce uyumadı gece saat başı uyandı bende çok yorgun olduğum için sürekli kalkmak beni zorluyor. herhangi bir rahatsızlığı sıkıntısı yokken böyle yapması beni çileden çıkarıyor ayağımda salladım beşikte salladım besledim yok uyumadı saat sabaha karşı 4 de ancak uyutabildim tabi bu sürede ben bağırıp çağırdım ben bağırınca o daha kötü oldu ağladı bende onunla ağladım dr hanım benim 7 gün 24 saatim bebeğimle geçiyor hiç bir sosyal faaliyetim yok çünkü kaldığımız yerde öyle bir imkan yok bir park olsa çocuğumu çıkarsam hava alsak ama yok. arkadaş komşu hiç kimsemiz yok bende bunalıyorum bütün gün evde ve çok yoruluyorum tek başıma baktığım için yardımcı kimse yok eşimin işi çok ağır olduğundan o da pek yardım edemiyor yani ben bütün bu olumsuzluklardan dolayı zaten bunalmış ve mutsuz durumdayım bebeğimde bir sorun çıkarınca ona bağırıyorum ve çok kötü vicdan azabı çekiyorum yardım almak istiyorum fakat dediğim gibi dr falan uzak kaldığımız yere imkanlar çok ama çok kısıtlı bana bir öneriniz olabilir mi? ben bu durumdan nasıl kurtulabilirim? bebeğime karşı nasıl tahammüllü ve sabırlı olabilirim? benim bağırmalarımdan bebeğim zarar görüyor mu? büyüdüğünde bu durum ona yansır mı? ben onu çok seviyorum ona bağırmak istemiyorum o benim her şeyim bana bir akıl verin ona karşı iyi bir anne olmak istiyorum ona bağırmak üzmek istemiyorum kendimi çok kötü bir anne gibi hissediyorum ne olur yardım edin nasıl kurtulurum bu durumdan?
