- Konu Sahibi Mlskurtast
- #61
Aynı şeyleri ben de yaşadım. Üniversitede o kadar ağlardım ki herkes koridorda saatlerce ailesiyle konuşurdu beni arayan soran olmazdı annen yoksa kimsen yokBen benimkiyle okurken bir yıl hic konuşmadım bir kez olsun birseyin var mi demedi.. maalesef benimde yok tek çocuğum teyzem felan herkes kendi halinde nisanda inanılmaz sıkıntı cekmistim sırf bu yüzden çocuk olayıni düşünmek istemiyorum umarım esiniz iyi biridir sizin hep yanınızdadır

Eşim dünyanın en iyi eşi mükemmel bir eş çok yardımcı bana anne baba aile her şey oldu. Ama sonuçta ise gidiyor. En kötüsü lohusa depresyonu. Benim yanımda doğumda hiç kimse kalmadı eşim vardı sadece kayinvalidem başka evde kalamiyorum ben hem eşin de babalık izninde halledersiniz dedi. İki gün geldi sadece ona da ben yemek hazırladım. Şu an konuşmuyorum. Her gün ağlardım niye kimsem yok sezeryan oldum niye yardım edenim yok. Eşim yardım ediyor ama adam yemek mi yapsın evi mi temizlesin çocuğa mi yardım etsin ikimiz de uykusuzuz bebek hiç uyumuyor. Coronadan korktuğumuz için dışardan yemek te söyleyemiyoruz eee ameliyat olmuşum emziriyorim iyi beslenmem lazım



