- 20 Mart 2008
- 5.876
- 8.383
- 723
-
-
Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Durumlar 😢
- Konu Sahibi Wurstria
- Başlangıç Tarihi
- 22 Eylül 2022
- 5.884
- 16.930
- 178
Balıkesir Bursa hissetmiş diye haber okudum. O kadar içler acısı ki. Yer bilimciler jeologlar o depremin 5 6 sene içinde İstanbul'da da olacağını söylüyor. Nerelere gitsem nerelere kaçsam diye kafamı yormaktan sersefil oldum. Oturup videoları gördükçe ağlamam bitmiyor, yağmacı pislikleri gördükçe evde sinir krizleri geçiriyorum. Ne yaparsak yapalım acıları dinmeyecek. Sıra maalesef bir gün marmaraya da gelecek. Allah hepimizi korusunDenizli'de çok küçük şiddette olmuş hissedilmis. Düzelecek her şey inşallah. Rabbim ölenlerin kabirlerine ferahlık ve ahiret hayatlarına da cennet bahçeleri nasip etsin.
Ecelin günü değişmeyecek. Buna Allah'tan başka kimsenin gücü yetmez. Ne deriz hep nefes alıyorsak umudumuz var. Bu dünyaya sadece yiyelim içelim akraba olalım diye gelmedik. Bunu biraz daha farkedelim. Bir ağaç dikelim. Bir hayvan sevelim,besleyelim mümkünse sahiplenelim olmadı zor halde iken tedavisini üstlenelim. Bir cocugun hayatına dokunalim. Yeter ki sadece kendimiz jendi ailemiz dışında da insan olduğumuzu kanıksayacak bir şey yapalım gönderildiğimiz şu dünyada. İnanan var inanmayan var bir şey diyemem lakin sadece bu dunyaliklar ile de değil ibadetlerimizi arttıralım. Rabbimizin bizim ibadetlerimize ihtiyacı yok. Bizim Rabbimize edeceğimiz ibadetlerimize ihtiyacımız var. Dualarımız sizinle bolumunde okunan toplu dualarda bulunmak insana öyle iyi geliyor ki bir şey yaptım ben hissi oluyor en azından insanda. Dua ettim el açtım onlar için arkadaşlarım ile diyorsun. Ya Rabbim kabul etsin.Amin
Yağmacılar,ihmalkarlar ve daha niceleri sadece Allah'a havale ediyorum. Dilim kalbim temiz kalsın istiyorum. Çünkü kardeşlerime dua ediyorum kirlenmesin ki duamin kabulüne engel olmasınlar bir de bu pislikler.
İlaç almadan uyuyamıyorum. Ben de İzmir deyim. Geçen depremde bakılmadı bile binamıza. Sağlam deyip geçtiler. O gün bugündür ev almaya çalıştım ama nafile bulamadım düzgün bütçemize göre. Böyle bir durumda bunu konuşmaktan da utanıyorum. Ama korkuyorum. Ne diyeyim Allah acısın böyle bir deprem bir daha vermesin. Yoksa bu ülkede hiçbirimiz güvende değiliz. Dün kan vermek için çıktım. Herkes sokakta. Hayat devam ediyor ama ne bileyim kimsenin umrunda değilmiş gibiydi. Arkadaşlarım deprem bölgesindeydi. 30 saat aç kaldılar. Kuru ekmeği zor buldular. Küçük 3 aylık bebek vardı. Kurtulsan bile kaderinle başbaşasın. Yani ne diyeyim. Bu çağda hala neler diyoruz. Söyleyecek çok şey var. Nasıl atlatırız ülke olarak bilmiyorum. Şimdi o insanlara ne olacak. Şurda İzmir de daha yapılamadı bile depremden sonra yıkılanlar. Çünkü dünya para istediler insanlardan. Gücü olmayanların ki duruyor öylece. Burada o kadar yıkım yokken böyle oldu. Oralar nasıl toparlanacak.
Onlarda iyi değil ki.
Çok yakın arkadaşım psikiyatrist ve geçen gün çok kötüyüm dedi biraz dertleştik
Kar yağmıştı hadi gel karda yürüyelim dedim çünkü biliyorum karda yürümek o sesi duymak ona iyi geliyor ohh dedi bu bana iyi geldi.
Ama unutulur mu yaşananlar hep bir yanımız buruk kalacak sanki bundan sonra.
- 9 Şubat 2010
- 18.854
- En iyi cevaplar
- 1
- 43.081
- 1.123
Yalnız değilsin, hepimiz benzer noktalardayız. Uygun yerlere yardımlarımızı yaptık, kutulama çalışmalarına yardıma gittik. Eşim bölgeye gönüllü yazılacaktı ama babamın onkolojik bir sorunu olduğu ortaya çıktığı için yapamadı. Sürekli tv başındayız, isyan ediyoruz ağlıyoruz. Kızım 9 yaşında akşam maraşın eski halinin fotoğrafını görmüş internette ağlayarak geldi yanıma, sakinleştirdim, dikkatini dağıttım, sarıldım. Çanakkaledeyim bir gün çok güçlü bir deprem bizi de vuracak. Çocuklarla deprem ânı ve sonrası planlaması yaptım, evdeki güvenli bölgeleri belirledim. Hala her an kafamda deprem var, çocuklarım göçük altında yalnız kalırsa ne yapar ben buna nasıl dayanırım diye kurup duruyorum. Tvde başka kanal açarsam insanlara ihanet edecekmişim gibi geliyor ama izlemeye de dayanamıyorum. Hepimiz korkunç bir haldeyiz.
- 6 Haziran 2018
- 1.227
- 1.042
- 133
- 27
Çok kötü durumdayız kuzenim ve 2 kızı rönesans dan sağ olarak çıkamadılar….sürekli onlar için yardım gider diye bir yerlere yazıp durdum . Şimdi de eski eşi ve oğlunu çıkartmaya çalışıyor ailem başka bir adresten ben hastaneden pazar günü çıktığım için Hatay a gidemedim , çok üzgünüm çok korkuyorum saat 5-6 ya kadar bekleyip yorgunluktan bayılınca uyuyorum bunu yazarken bile kafam çok yerinde değil kendimi hiç iyi hissetmiyorum
Kızlar tünaydın. Sabah sekize gelirken yattım, az önce yeni uyandım. Bişeyler atıştırıp sonra duş alıp ardından dışarı çıkacağız biraz olsun hayata karışmış oluruz. Bugün bişeylerden biraz daha uzak kalmam lazım. Yani ya pek bakmayacağım ya da baksam bile etkilenmemek için uğraşacağım. Şu aptal tiktok'u sildim telefondan, iyi oldu. Kimseye faydası olmayan videoları izlemeye gerek yok. İş yok bugün, tatilim. Güneşli bi hava var. Bugün bir aile bireyimle buluşacağım, muhtemelen sohbet tamamen deprem olacak ama olsun, kaçamıyor da insan gündemden. Siz nasılsınız?
Başınız sağolsun
Çocuklara da çok travma oluyor. Çocuğu özellikle tiktoktan uzak tutun lütfen. Çocuklar o mecrayı çok seviyor ama şu an hiiiç sırası değil oraya girmenin.
- 18 Mart 2013
- 3.851
- 12.411
- 363
Gaziantepteyim 10 gündür yikanmadim pek uyumadim isyerimin konferans salonunda yerde uyuyorum. Hataydaki is arkadaşlarım bazilari öldü cesetlerini filan belirledik. Sosyal medyaya ben de bakmıyorum çünkü suçluluk dışında bir şey hissettirmiyor. Hayatta kaldığım icin evim zarar görmediği için su an elektrikli internetli yemek bulabildiğim bir yerde oldugum bazen suçlu hissediyorum ama neselenmeye çalışıyorum. Deprem anlarını yeni yeni hatırlamaya başladım 2si de hafızamdan silinmişti çok uzak geliyordu. Calisiyorum işimi yapiyorum bana verilen is neyse onu yapıyorum yardım için banka hesaplarına destek oluyorum yapamadığım şeyler için suçlu hissetmemeye çalışıyorum. Suçluluk hissi çaresizlik hissi bazen geliyor ve en kötü his o. Ama sucluluk duygusunun çok işime yaramadığını fark ettim ve sosyal medyadan uzak duruyorum. İstanbul'daki erkek arkadaşıma da dedim lütfen bana bir süre negatif şeyler deme sürekli aramami ve depremden konuşmamı bekleme çünkü arada normal hayat hissini yaşamaya ihtiyacim var dedim. Sakalasiyorum bazen aynı yerde kaldığım kişilerle cocuklarla oynuyorum nese bence güzel bir duygu. Ve yas sürecinin bir parçası olduğuna inanıyorum. Sürekli deprem düşünmek ve kendimize işkence etmek zorunda oldugumuza inanmıyorum elimizden geleni yapıp aşırı düşünme kaygı vesvese gibi şeylerden biraz uzaklaşmak bence.
çok geçmiş olsun
Çok geçmiş olsun allah rahmet eylesin allah sabır versin
- 22 Kasım 2010
- 11.205
- 19.878
- 498
Istanbulda 74te temelleri atilan çok eski bir binada oturuyorum.ayni sitede annemin evi var. Annemin evinin kolonlarinin fotosunu paylasacagim. Annem bunların siva catlagi olduğunu iddia ediyor. Aşağı inip kolonlarin haline baksam kimbilir neler gorecegim. Ama zemin saglammis komsular öyle diyor deli cikacagim
Merhaba, bildiğim kadarıyla boya ve sıva kısmını kazıyıp çatlakların içerideki betonarme yapıda devam edip etmediğine bakmak lazım. Bence alın elinize kazıyabileceğiniz bişey, bakın. Zaten şu haliyle evin bütün dekorunu bozuyor, görüntü rezil gibi. Üstelik soldaki çatlak aşağı doğru çaprazlaşmış. Çapraz çatlaklar çok tehlikelidir.
Diğer kolonlar ne durumda? Bu kolon evin ortasında mı? Diğer kolonların resimlerine de bakmak lazım.
- 22 Kasım 2010
- 11.205
- 19.878
- 498
Diğer kolonlarda bir şey yok gorunurde.bu ortada bir kolon değil, arka odalardan birinde.Bodruma inip bakacağım, gorecegim manzarayi az çok tahmin ediyorum.
- 7 Haziran 2017
- 1.171
- 2.068
- 133
- 33
Sivalar atmis canim bunlar okadar sknti degil.onemli olan bodrumdaki kolonlar ne durumda.bakarak anlasilmiyor karot almalari lazim.
Ben depremin etkilediği ama o on ilde olmayan bir şehirdeyim. Şiddetli sallandık iki gece arabada yattık ama bunlar etkilemedi beni. Yakın şehir olduğumuzdan çok fazla arkadaşımın, komşumuzun ailesi vefat etti. Hiç bu kadar ölümü bir arada duymamıştım. Kime taziye vereceğimi şaşırdım. Tanıdığım herkes bir yakınını kaybetti nerdeyse . Yakın gelecekte görüştüklerimin yüzleri gitmiyor aklımdan , bazısının mesajları daha duruyor. Ben bu acıyı kabul edip günlük rutinime devam ediyorum. İşyerine de depremzedeler gelmeye başladı fark ettim ki anlattıkları havada kalıyor. Bi boşluktayım sanki. Fark ettim ki acıları da kategorize etmeye başlamışım. İlk gün anne babası ölene çok üzülürken şimdi onlara şükredip tüm ailesini kaybedenlere ya da ailede tek kalan fert olanlara üzülmeye başlamışım. Ölüm dışında her şey anlamsız geldiğinden boş gelmeye başladı şu an yaşadıklarım. Yeni bir sayfa açıldı yaşadığım yere eskisi gibi olmaz artık hiçbir şey
Eline spatula alıp kazımadan sıva mı yoksa betonarmede devam eden çatlak mı anlayamaz. İnsanları yanlış yönlendirmeyin böyle bir konuda, bişey olmaz diyerek.
