- 9 Mart 2011
- 11.967
- 9.558
- 448
ben de mesaj istiyorum
Musaade ederseniz bunu size özelden yazmak istiyorum. Mesajı gorunce neden yazdigimi anlayacaksiniz
Depremzede olmanız başka bir konu, geçmiş olsun. Çok ciddi olabilecek bir konu hakkında canım bunlar o kadar sıkıntı değil diyebilecek rahatlıkta olmamalı kimse, kusura bakmayın kırmak istemiyorum lakin başımıza ne geldiyse bişey olmaz düşüncesi yüzünden geliyor emin olun. Biz tedbirli olmak lazım diye bağırdıkça, sorun yok yaa diye geçiştiren herkes yanlış konuşuyor bana göre. Rica ediyorum size öyle diyenlerden şikayetçi olun. Bu durumun sorumlusu onlar.Evet malatyadayim bende sicacik bi yatagim yok malesef.sizinle tartisacak halimde.bizim evlerde o halde bizede oyle dediler.ozaman bize diyenlerde rahat uyumasin ne diyim.
Dogru diyosun el giriyor duvar yariklarina ama hafif hasar diyorlar.nasil girilecek oralara.surekli artcilar var.ne diyeyim valla su gunler bi an once gecsin gitsin.Rabbim ailesini kaybedene dayanma gucu versin.Depremzede olmanız başka bir konu, geçmiş olsun. Çok ciddi olabilecek bir konu hakkında canım bunlar o kadar sıkıntı değil diyebilecek rahatlıkta olmamalı kimse, kusura bakmayın kırmak istemiyorum lakin başımıza ne geldiyse bişey olmaz düşüncesi yüzünden geliyor emin olun. Biz tedbirli olmak lazım diye bağırdıkça, sorun yok yaa diye geçiştiren herkes yanlış konuşuyor bana göre. Rica ediyorum size öyle diyenlerden şikayetçi olun. Bu durumun sorumlusu onlar.
2020 İzmir depreminde, hafif hasar raporu verdikleri bir evi var arkadaşımın. Hafif hasar dediğim şey ne biliyor musunuz? Kirişte 1-2 cm yere inme olduğu için daire kapısı kapanmıyordu. Bu ne demek? O kiriş, bağlı olduğu kolonu bırakmaya başlamış demek. Maddi destek de alamıyor hafif hasar dendiği için. Kağıt üstünde hafif hasar dedikleri şey aslında çok önemli şeyler.Dogru diyosun el giriyor duvar yariklarina ama hafif hasar diyorlar.nasil girilecek oralara.surekli artcilar var.ne diyeyim valla su gunler bi an once gecsin gitsin.Rabbim ailesini kaybedene dayanma gucu versin.
Sanırım bu biraz o kişilerle alakalı kardeşim yurtdışı bağlantılı çalışıyor iş yaptigi kişiler sağolsun mesaj attılar,smail attılar çok üzgünüz siz nasılsınız,aileniz nasıl güvenli yerde misiniz diye ,keza yine yabancı arkadaşları da aynı şekilde ilgilendiKonuyla alakasız ama abim ve sevgilim yurtdışında yaşıyor hiç kimse tanıyan kimse onlara deprem hakkında bir şey dememiş ailen var mı yok mu diye sormamışlar. Aynı şekilde yengemin ne annesi ne babası hiçbir şey sormadı mesaj dahi atmamışlar aileme. Ki yengemin babası ukraynadan savaştan kaçtı o zaman benim ailem o kadar merak ettiler ki bir de abimin eşi bana trip atmıştı ben ona savaşla ilgili bir şey demedim diye dediğim halde. Gerçekten arkadaşlarım da diyor yurtdışına yaşayan o kadar hikaye atıyoruz kimse sormuyor yakının var mı yok mu. İnsanlar neden bu kadar düşüncesiz yoksa ben mi fazla duygusalım bilmiyorum. Bugün onlara olan yarın bize olacak biz belki enkaz altında kalacağız sevdiklerimizin başında olacağız nasıl bu kadar canımızın kıymeti olmaz.
olabilir ikisi de yeni yaşıyorlar yaşadıkları yerde 3-4 aydır. ama diğer arkadaşlarım da bu şekilde anlatınca üzüldüm.Sanırım bu biraz o kişilerle alakalı kardeşim yurtdışı bağlantılı çalışıyor iş yaptigi kişiler sağolsun mesaj attılar,smail attılar çok üzgünüz siz nasılsınız,aileniz nasıl güvenli yerde misiniz diye ,keza yine yabancı arkadaşları da aynı şekilde ilgilendi
Heh tam o dediginiz sey bi cok evde var.ablamin ev 2. Kat onun alt kati yanlamasina yarilmis.bir cok duvari evin oyle ve 1 kolonda catlak var hafif hasar verilmis.nasil girilecek o evlere.ablamin birinin evin alti dukkandi ilk depremde agir hasar aldi ikincide tuzla buz oldu yan bina duruyor simdilik durumu ne bilmiyorum.bu dukkanlarda kolon kesmenin onune gecmeleri lazim.hafif hasar denen bi cok yer arkadasinizin evi gibi ne bilim ya valla karmakarisik duygular.2020 İzmir depreminde, hafif hasar raporu verdikleri bir evi var arkadaşımın. Hafif hasar dediğim şey ne biliyor musunuz? Kirişte 1-2 cm yere inme olduğu için daire kapısı kapanmıyordu. Bu ne demek? O kiriş, bağlı olduğu kolonu bırakmaya başlamış demek. Maddi destek de alamıyor hafif hasar dendiği için. Kağıt üstünde hafif hasar dedikleri şey aslında çok önemli şeyler.
O evin duvarı patlasa, duvar o evin taşıyıcı sistemi olmadığı için duvarı yeniden örersiniz. Duvar patladı diye çökmez o bina. Ama kiriş gibi bir taşıyıcı eleman artık ayrılmaya başlamış. Bu ciddi bir durum. Mesela devlet onun tamiri için de bişey yapmıyor. Yıkıp yeni bina yapalım her daire bilmem kaç yüz bin tl versin deniyormuş ama insanlar da anlaşamıyor bunda. Düşünsenize, evinizden oldunuz, devlet desteği yok ve üstüne para vermeniz isteniyor.
Etkileniyorsaniz sadece sabah ve akşam çok kısa haberlere bakın.Dua edin.Bol bol birde.Kızlar kendimi iyi hissetmiyorum. Konuyu en azından yorumlaşıp birbirimize psikolojik anlamda destek oluruz belki diye açıyorum. Neden iyi hissetmediğimin sebebini yazmama gerek yok sanırım. İzmir'deyim, çok şükür depremlerden etkilenen akrabam, yakınım, tanıdığım vs yok. Yani olması gerekmiyor zaten hepsinin acısını içimde hissediyorum. Tanımakla alakası yok bunun. Çoğumuz aynı durumdayız psikolojik olarak, biliyorum. En ufak bi seste, titreşimde yerimden hopluyorum. Geceleri uyuyamıyorum bile sonra sabah işe geç kalıyorum. Yalnız değilim, annem ve kardeşim var ama onlara rağmen korkuyorum. Hayır bildiğiniz anksiyete gibi bişey bu. Hayatı kendime zorlaştırıyorum. Asla boşveremiyorum. Zaten resimlerden, videolardan kaçmak imkansız. Geceleri kurtarma çalışmalarını izliyorum TV'den, mutlu oluyorum onların adına. Hayatı sorgulamaya da başladım. Hayat o kadar anlık ki, küçük şeylere üzülmeyeceğim bundan sonra diyorum kendime pay çıkarıp. Ama yok yani benim için de hayat durdu. Akşam haberleri izlerken gözlerimin yaşlarına hakim olamıyorum. Yemin ederim olduğu günden beri bir saat bile şöyle rahatça oturmamışımdır. Böyle olan var mı? Nasıl baş ediyorsunuz? Ben ki hep başkalarına verdiği mantıklı tavsiyeler ile sevilirim çevremde. Evet mantıklı düşünüyorum kendim için ama hep duygusal davranıyorum son günlerde. Sizler nasılsınız? Biraz dertleşirsek destek hissederiz belki birbirimizin üzerinde...
Bende Izmir’deyim. Meşhur İzmir depremlerinide yaşadığın için artıyor bu korku. Aynıyız. Hatta bir ara ben mi yazdım lan bunu dedim. İşte uyumam gereken bu saatte kafamda senoryalar kurup, bir güzel de anksiyetemi tavan ettiriyorumKızlar kendimi iyi hissetmiyorum. Konuyu en azından yorumlaşıp birbirimize psikolojik anlamda destek oluruz belki diye açıyorum. Neden iyi hissetmediğimin sebebini yazmama gerek yok sanırım. İzmir'deyim, çok şükür depremlerden etkilenen akrabam, yakınım, tanıdığım vs yok. Yani olması gerekmiyor zaten hepsinin acısını içimde hissediyorum. Tanımakla alakası yok bunun. Çoğumuz aynı durumdayız psikolojik olarak, biliyorum. En ufak bi seste, titreşimde yerimden hopluyorum. Geceleri uyuyamıyorum bile sonra sabah işe geç kalıyorum. Yalnız değilim, annem ve kardeşim var ama onlara rağmen korkuyorum. Hayır bildiğiniz anksiyete gibi bişey bu. Hayatı kendime zorlaştırıyorum. Asla boşveremiyorum. Zaten resimlerden, videolardan kaçmak imkansız. Geceleri kurtarma çalışmalarını izliyorum TV'den, mutlu oluyorum onların adına. Hayatı sorgulamaya da başladım. Hayat o kadar anlık ki, küçük şeylere üzülmeyeceğim bundan sonra diyorum kendime pay çıkarıp. Ama yok yani benim için de hayat durdu. Akşam haberleri izlerken gözlerimin yaşlarına hakim olamıyorum. Yemin ederim olduğu günden beri bir saat bile şöyle rahatça oturmamışımdır. Böyle olan var mı? Nasıl baş ediyorsunuz? Ben ki hep başkalarına verdiği mantıklı tavsiyeler ile sevilirim çevremde. Evet mantıklı düşünüyorum kendim için ama hep duygusal davranıyorum son günlerde. Sizler nasılsınız? Biraz dertleşirsek destek hissederiz belki birbirimizin üzerinde...
Sabaha kadar uyumuyorum gunduzde haliyle gec uyaniyorum uykuya dalsam 2 saat arayla uyaniyorum sicak evde otururken bile kendimi suclu hissediyorum aksamdan yarin disari cikip gezecegim diyorum ertesi gun ondanda vazgeciyorum yasamdan zevk alamiyorum galiba tukenmislik sendromuna girdim.Dua etmekten baska yapacak hicbirseyimiz yok malesefKızlar kendimi iyi hissetmiyorum. Konuyu en azından yorumlaşıp birbirimize psikolojik anlamda destek oluruz belki diye açıyorum. Neden iyi hissetmediğimin sebebini yazmama gerek yok sanırım. İzmir'deyim, çok şükür depremlerden etkilenen akrabam, yakınım, tanıdığım vs yok. Yani olması gerekmiyor zaten hepsinin acısını içimde hissediyorum. Tanımakla alakası yok bunun. Çoğumuz aynı durumdayız psikolojik olarak, biliyorum. En ufak bi seste, titreşimde yerimden hopluyorum. Geceleri uyuyamıyorum bile sonra sabah işe geç kalıyorum. Yalnız değilim, annem ve kardeşim var ama onlara rağmen korkuyorum. Hayır bildiğiniz anksiyete gibi bişey bu. Hayatı kendime zorlaştırıyorum. Asla boşveremiyorum. Zaten resimlerden, videolardan kaçmak imkansız. Geceleri kurtarma çalışmalarını izliyorum TV'den, mutlu oluyorum onların adına. Hayatı sorgulamaya da başladım. Hayat o kadar anlık ki, küçük şeylere üzülmeyeceğim bundan sonra diyorum kendime pay çıkarıp. Ama yok yani benim için de hayat durdu. Akşam haberleri izlerken gözlerimin yaşlarına hakim olamıyorum. Yemin ederim olduğu günden beri bir saat bile şöyle rahatça oturmamışımdır. Böyle olan var mı? Nasıl baş ediyorsunuz? Ben ki hep başkalarına verdiği mantıklı tavsiyeler ile sevilirim çevremde. Evet mantıklı düşünüyorum kendim için ama hep duygusal davranıyorum son günlerde. Sizler nasılsınız? Biraz dertleşirsek destek hissederiz belki birbirimizin üzerinde...
Sırf bu yüzden bugün birini gözardı ettim yani artık öldük bittik bu kadar kör olabilir mi insanlar ya bu nasıl fanatiklik hala çarşaf çarşaf yandaş haber paylaşıyorlar ama gerçekleri biz bilmiyoruz çünkü ya.Ya ben artık bazı kişilere tahammül edemiyorum.
Çok üstü kapalı yazacağım.
"Biz de Japonya gibi olabilirdik. Oradaki insanlar depremde yerinden bile kımıldamıyor bazen." dedim bir tanıdığıma.
Cahil muamelesi yaptı bana.
Tamamen savunma mekanizması geliştirmişler. Canhıraş şekilde nasıl savunacaklarını şaşırmışlar.
"Japonya ile Türkiye arasında fark varmış deprem açısından."
Evet bu noktada doğru. Ama Şevval misali diyorum ki so what?
Bu kimi aklar? Bu neyi değiştirir?
Japonya kendi deprem koşullarına göre hazırlanmış, binalarını yapmış, kanunlarını geliştirmiş.
Aynısını bizimde yapmamız gerekmez miydi?
X bölgesi deprem hattı üzerinde, burada yapılaşma yapılmasın veya şu yaylı binalardan yapmak zorunlu olsun veya şu malzeme zorunlu olsun veya en fazla 2 kat olsun gibi önlemleri almamız gerekmez miydi?
Biz neden yapamadık? Neden yapmıyoruz?
Allah rızası için bu yorumu okuyanlar... Bana bunun mantığını açıklar mısınız?
Ama Türkiye'de olan deprem rerere rörörö diye yıkılan binaları aklayan, savunan bu tanıdığımın mantığını bana lütfen açıklar mısınız?
Hiç mi önlem alınamazdı? Ne kadar önlem alınırsa alınsın 32 bin kişi yine de ölecek miydi?
Ya anne baba bebek aile fotoğraflarına bakıyorum. Bir tek benim mi canım yanıyor?
Tamam fanatik olabilirsin. Çıkarları da var kendisinin. Yıllarca gördük hepsini. Anlıyorum cidden inanın anlıyorum zor geliyordur paradan vazgeçmek.. Ama hiç mi insana merhamet, vicdan gelmez o fotoğrafları görünce...
Benim öğrencilerim öldü, aileleri ölen öğrencilerim oldu.
Hiç tanıdığım ölmese bile önüme fotoğraflar düşüyor. Bir ailenin komple yok olmuş olması fikri beni çıldırtma noktasına getiriyor. Mantığım aklım bunu kabul etmiyor. Edemiyorum. Nasıl yani diyorum kendi kendime. Bebek de mi ölmüş? E ama bu doğum günü kutlama fotoğrafı... Bebeğin 1 yaşını kutlamışlar... Nasıl yani şimdi yoklar mı?
Anne baba bebeğin üzerine kapanır kurtarır gibi geliyor. Ama bebek de yok.. Bakın hala zihnen inkar ediyorum. Komple aileden kimse kalmıyor. Bu durum nasıl sadece bizleri kahrediyor?
Neden ben öfkeleniyorum da o öfkelenmiyor? O neyi savunmanın derdinde lütfen biri anlatsın bana?
Yıllarca yapılan her hatada savundu. Bir kez bile sesimi çıkarmadım. Büyüğüm dedim sustum.
Ama 30 bin kişinin ahı da mı korkutmuyor?
Para ve güç her şey demek mi cidden? İnsan insanlığını satabilir mi?
Cidden bu kadar kör olabilir mi?
Cahillik evet var ama bu kadar mı ya? Bu kadar mı olduk biz?
Ben artık delirmek üzereyim. Gerçekten.
Bugün bütün sosyal medya hesaplarımı kapattım. Görmemek duymamak için. Çünkü hiç iyi değilim.
Ama bir yerden haber sızıyor içimize...
Keşke sizin gibi olabilsem... sabah 7.30-8 i geçmeden havanın açtığını görmeden uyuyamıyorum asla gözlerim yanıyor çok fazla sanki gece gündüz ne fark edecek ama işte bir korku bir kaygı. ..Ben nöbet tutuyorum kendimce ama 3 den sonra dayana uyuyorum
Ya ben artık bazı kişilere tahammül edemiyorum.
Çok üstü kapalı yazacağım.
"Biz de Japonya gibi olabilirdik. Oradaki insanlar depremde yerinden bile kımıldamıyor bazen." dedim bir tanıdığıma.
Cahil muamelesi yaptı bana.
Tamamen savunma mekanizması geliştirmişler. Canhıraş şekilde nasıl savunacaklarını şaşırmışlar.
"Japonya ile Türkiye arasında fark varmış deprem açısından."
Evet bu noktada doğru. Ama Şevval misali diyorum ki so what?
Bu kimi aklar? Bu neyi değiştirir?
Japonya kendi deprem koşullarına göre hazırlanmış, binalarını yapmış, kanunlarını geliştirmiş.
Aynısını bizimde yapmamız gerekmez miydi?
X bölgesi deprem hattı üzerinde, burada yapılaşma yapılmasın veya şu yaylı binalardan yapmak zorunlu olsun veya şu malzeme zorunlu olsun veya en fazla 2 kat olsun gibi önlemleri almamız gerekmez miydi?
Biz neden yapamadık? Neden yapmıyoruz?
Allah rızası için bu yorumu okuyanlar... Bana bunun mantığını açıklar mısınız?
Ama Türkiye'de olan deprem rerere rörörö diye yıkılan binaları aklayan, savunan bu tanıdığımın mantığını bana lütfen açıklar mısınız?
Hiç mi önlem alınamazdı? Ne kadar önlem alınırsa alınsın 32 bin kişi yine de ölecek miydi?
Ya anne baba bebek aile fotoğraflarına bakıyorum. Bir tek benim mi canım yanıyor?
Tamam fanatik olabilirsin. Çıkarları da var kendisinin. Yıllarca gördük hepsini. Anlıyorum cidden inanın anlıyorum zor geliyordur paradan vazgeçmek.. Ama hiç mi insana merhamet, vicdan gelmez o fotoğrafları görünce...
Benim öğrencilerim öldü, aileleri ölen öğrencilerim oldu.
Hiç tanıdığım ölmese bile önüme fotoğraflar düşüyor. Bir ailenin komple yok olmuş olması fikri beni çıldırtma noktasına getiriyor. Mantığım aklım bunu kabul etmiyor. Edemiyorum. Nasıl yani diyorum kendi kendime. Bebek de mi ölmüş? E ama bu doğum günü kutlama fotoğrafı... Bebeğin 1 yaşını kutlamışlar... Nasıl yani şimdi yoklar mı?
Anne baba bebeğin üzerine kapanır kurtarır gibi geliyor. Ama bebek de yok.. Bakın hala zihnen inkar ediyorum. Komple aileden kimse kalmıyor. Bu durum nasıl sadece bizleri kahrediyor?
Neden ben öfkeleniyorum da o öfkelenmiyor? O neyi savunmanın derdinde lütfen biri anlatsın bana?
Yıllarca yapılan her hatada savundu. Bir kez bile sesimi çıkarmadım. Büyüğüm dedim sustum.
Ama 30 bin kişinin ahı da mı korkutmuyor?
Para ve güç her şey demek mi cidden? İnsan insanlığını satabilir mi?
Cidden bu kadar kör olabilir mi?
Cahillik evet var ama bu kadar mı ya? Bu kadar mı olduk biz?
Ben artık delirmek üzereyim. Gerçekten.
Bugün bütün sosyal medya hesaplarımı kapattım. Görmemek duymamak için. Çünkü hiç iyi değilim.
Ama bir yerden haber sızıyor içimize...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?