Tam 20 gün oldu, takvime bakmazsam günlerden ne bilmeyeceğim. Hayat 20 gün önce içimde durdu, öylesine çok dua ettim ki kızımı kaybettiğinde onunla beraber gitmeyi... iki kez düşük yapmıştım. 1. bebeğimi 7 haftalık kaybettim ve bir yıl boyunca uğraşmama rağmen hamile kalamadım. 2. bebeğime ocak ayında hamile kaldım ve 10. haftada kalbi durduğu için onu da kaybettim. ve ne tesadüfdür ki her iki bebeğimi bir yıl arayla aynı gün kaybettim 14 Mart. Marttan öylesine çok korkmaya başlamıştım ki. Sonra hiç beklemediğim bir anda Haziran ayında hamile olduğumu öğrendim, hem korkularım vardı hem sevinçlerim, hem cesaretim hem cesaretsizliğim olmuştu, ama beni hayata yeniden sımsıkı bağlamıştı. Haftalar geçtikçe hayata daha sıkı sarılmaya başladım, hele hareketlerini içimde hissettiğimde dünyalar benim olmuştu. Ona kitaplar okuyor, sürekli konuşuyor ve müzik dinletiyordum. öyle mutluydum ki, sabırsızlıkla karnımın büyümesini bekliyordum, birileri karnın çıkmış dediğinde boyunlarına sarılıyordum. 16. haftada plasenta previa totalis teşhisi kondu. Zaten kanımda pıhtılaşma olduğu için 100 mglık aspirin ve clexane 40 mg kullanıyordum. 18. haftada gittiğim doktor kontrolünde her şey yine normaldi bebeğim öylesine hareketliydi ki, onu her gördüğümde gözyaşlarına boğuluyordum. ve iki gün sonra kanamam oldu, doktora gittim plasentadan kaynaklı olduğunu korkacak bir şey olmadığını söyleyip hastaneye sevk etti, 3 gün kalır çıkarsın dedi, ama çıkamadım, hayallerimi, umutlarımı kaybedip çıktım. Hayatın kıyısında olduğumu bile hissetmiyorum. Nefes almakta bile zorlanıyorum. Kaybetmeden bir hafta önce kızımın olacağını öğrendim. ve ismini koydum. Sara. Hastanede suyu geldi ve ne yaptılarsa durmadı ve 20. haftada normal doğumla bebeğimi doğurdum. görmedim, görmek istemedim Saramı. eşim gidip görmüş, sana benziyordu diyordu. Şimdi ne zaman gözümü kapatsam, görmediğim bebeğimi görüyorum. içim öyle yanıyor ki. Kolum kanadım kırık, artık ne yapacağımı bilmiyorum. ne hayal kurabiliyorum ne umut edebiliyorum. ölüler hayal kuramaz ki